Στα όρια  
 της αναζήτησης και της αμφιβολίας   
 υπάρχει αυτή η προσδοκία,   
 σαφήνεια στην έλευση του.      
  
 Τα σύννεφα μπορεί να θρυμματιστούν,   
 οι άνεμοι δεν είναι πια αρκετοί,   
 υπάρχει και η παλίρροια της καρδιάς   
 qui fait vaciller l'être.      
  
 Η βροχή πέφτει στο λαδόδερμα   
 σε επαφή με γυμνό δέρμα   
 ηλεκτρίζουν τη συνείδηση   
 να είναι πέρα ​​από τη ζωική θερμότητα   
 και κάτω από τον κόσμο.      
  
 Τίποτα δεν συμβαίνει όπως πριν   
 οι αγελάδες συνεχίζουν να βόσκουν   
 le chien est assis entre mes jambes,   
 je suis adossé au talus de pierres,   
 tous deux sommes de garde   
 σταγόνα-σταγόνα του χρόνου που μαλώνει.      
  
 γύρνα από τη θάλασσα   
 τα πέπλα της παιδικής ηλικίας.      
  
 Πρέπει να φύγουμε   
 να μην γυρίσει,   
 το υγρό και το φως παντρεύονται,   
 αύριο θα υπάρχει το ουράνιο τόξο.      
  
  
  538

   Η γριά μάνα μου   
 από όπου καταγόταν   
 δεν ξέρω   
 ίσως από αυτό το τρένο   
 πάνω από την οδογέφυρα   
 μετά πίσω στην κόλαση με τις αδερφές   
 χωρίς τη Μαίρη   
 παρατημένο σε λερωμένα σεντόνια   
 προσφέρεται στον τρόμο.      
 
 Ο σιωπηλός και τρυφερός πατέρας μου   
 κόλλησε στη γυναίκα του    
 σαν τη σχεδία της Μέδουσας   
 τρέχοντας χαρούμενα   
 πίσω από το κάρο κατά την έξοδο από το σταθμό   
 στη σκόνη του Μονταμίζ   
 στη συνέχεια ακουμπώντας σε ένα καλαμάκι   
 έπαιξε τρομπέτα.      
 
 Είχαν ένα παιδί   
 προσκαλώντας τους να παντρευτούν   
 το όμορφο παιδί της άνοιξης   
 για να αντισταθμίσει την είσοδο στον πόλεμο   
 στο τέλος της διαδρομής ανάμεσα στο σιτάρι   
 μαζεύοντας κενταύριο και παπαρούνα   
 σε τρυφερότητα και προσταγή   
 για να συμβεί το πεπρωμένο.      
 
 Το όνομά του θα είναι Γιάννης   
 όπως εκείνος ο θείος που πέθανε νέος   
 απελευθερώθηκε από τα χαρακώματα   
 και την ισπανική γρίπη   
 ότι έπρεπε να μετενσαρκωθώ   
 ήρθε πέντε χρόνια αργότερα   
 στη σκιά που ρίχνεται στο κατώφλι   
 στη γιαγιά του Δούναβη.      
 
 Τι ξέρω εγώ ?   
 Δεν το είδα ποτέ   
 αλλά το πιστεύω.      
 
 Μετά ήρθε ένα κορίτσι   
 στην οποία η Λουλού έδωσε το μικρό της όνομα    
 γαλιάντρα   
 ακούστηκε στο planeze   
 στον καλοκαιρινό παράδεισο της γνώριμης Ωβέρνης.      
 
 Όταν ξεπηδήσει ο νεότερος   
 ήταν η μεγάλη ανατροπή   
 η λήθη του κοψίματος Grenelle   
 η άγρια ​​μητέρα μας δεν ήταν πια κουρασμένη   
 να τρέξει τα απροσδόκητα της παιδικής του ηλικίας   
 μακριά από τους βομβαρδισμούς   
 στάθηκε ξανά στα πόδια της   
 αναδιάταξη μερικά κομμάτια του παζλ   
 και ξαναέφερε τη Φίφη κάτω από το μαξιλάρι της.      
 
 Δεν προχώρησαν άλλο   
 οι εργάτες της πηγής μας   
 χτισμένο πάνω στα ερείπια οικογενειών στην εξορία   
 ξεκουράζονται έξω από τη σκηνή   
 κάτω από τα αστέρια ενός πλατιού ουρανού   
 ότι δεν είναι μάταιο να συλλογίζεται   
 το βράδυ όταν το RER κουνάει τους τάφους.      
 
 Μερικές φορές στην κορυφή   
 τρία φωτεινά σημεία μας κοιτάζουν   
 πίσω από την κούρσα των σύννεφων   
 τραγουδούν οι νεκροί μας   
 οι ζωντανοί σκορπίζονται   
 στον τρόπο ζωής τους   
 φουσκώνει η φήμη για ανεμοστρόβιλο   
 που σηκώνει ο άνεμος   
 στο δρόμο για το Frugères   
 όπως η αποχώρηση των Μπόσε από το Μον Μουσέ   
 το πακέτο τους ολοκληρώθηκε.   
 
 Ήρθε η ώρα να απλώσετε το τραπεζομάντιλο   
 στο γρασίδι της Πράντου   
 να φέρει τα σερβίτσια   
 στο μεγάλο ψάθινο καλάθι   
 χωρίς να ξεχνάμε το μαύρο κρασί που βγαίνει από το βαρέλι   
 γελάστε και μιλήστε δυνατά   
 ενώ τα παιδιά τσακίζουν   
 μακάρι η νονά να ετοιμάσει την κάμερα
 και εκείνος ο παππούς υπογράφει με σταυρό   
 τον πάτο της πίτας. 

          
  537
 

  έχουν έρθει πιο κοντά   
κοντά στη μεγάλη οξιά   
να σβήσει τις εποχές   
επιστρέφοντας στα περασμένα χρόνια.      
 
Καθισμένος γύρω από το κούτσουρο   
να συλλογιστεί το ψηλό φύλλωμα   
έχουν αναπολήσει   
το μονοπάτι του αγριογούρουνου.      
 
Μετά προσευχήθηκε   
για να γυρίσει η βροχή   
κάτω από το τρίξιμο της λάσπης   
όρμος της απόλυτης προστασίας.      
 
ρώτησε   
για αυτό που έκαναν   
δεινόσαυροι φίλοι μας   
να γκρεμίσει τα ψηλά δέντρα   
ενώ η απέραντη πεδιάδα   
bruissait des cavalcades   
ολοκληρωμένες σκιές   
έξω από τα συνηθισμένα λιβάδια.      
 
ρολόι με τελείες   
μόνο σκιά και φως   
στρέβλωση με πικρή ανάσα   
τάξη και διαμαρτυρία   
των αδελφών μας οι διάδοχοι   
μεθυσμένος από τη ζωή που έρχεται   
και τρέχοντας κάτω από το δάσος    
προς το ξέφωτο που περιβάλλεται από στάχυ   
εξωθώ   
η τελευταία πέτρα.      
 
 
 536

 
   Κλείνει το οπίσθιο τμήμα του τροχού   
 στην άμμο   
 με σαπουνόφουσκες   
 χάδι του χρόνου που περνά   
 στο κοίλωμα των κουρασμένων κυμάτων   
 ψεύτικο ελατήριο   
 διεσταλμένα ρουθούνια   
 whats up marines ahanantes   
 το χέρι αγγίζει το σήκωμα των πέπλων   
 κάτω από την τεντωμένη αυλή   
 μεταλλική νότα του πιάνου   
 ακραία σιωπή   
 σοφή περιπλάνηση   
 πριν έρθει ο άγγελος   
 με πονηρό πρόσωπο   
 κάτω από τη βροχή των πετάλων   
 που σκορπίζει ο άνεμος   
 χίλια φιλιά σε δημοπρασία   
 για τα περιστέρια του φθινοπώρου   
 μαγκάλι συγκέντρωση   
 στο τέλος της επιχορήγησης   
 η ξεκάθαρη πτήση αυτού που ήταν.         
  
 πέθανε λευκό ζήσε μαύρο.      
  
  
  535

   Στο γαλάζιο μέτωπο των παιδικών σου χρόνων    
 μέσα από τα σκοτεινά περάσματα της νύχτας   
 ένα μάτι προσγειώθηκε   
 μικρή λακκούβα με θαλασσινό νερό   
 στα κυματιστά χείλη σου   
 ας φυσήξει ο άνεμος   
 εύθραυστο χάδι   
 να χτενίσεις τα καστανά σου μαλλιά   
 στη βάση του λαιμού   
 και σταυρός με μια χειρονομία   
 το κάτω μέρος του σύμπαντος .

 Ω γυναίκα μου με βυθισμένη οσφύ
 προσποιημένη μάγισσα   
 στρογγυλός χορός   
 στη στέψη του φθινοπώρου   
 σε μυρίζω   
 και να χαθώ στον λαβύρινθο των χεριών και των ποδιών σου.   

   
  533

   Τυλίγω το χαλί της προσευχής   
 έξω από τη σκοτεινή νύχτα    
 καμία προσποίηση   
 μόνο η μουσική του παλιού λευκού ήλιου   
 αυτός ο εραστής με γονιμοποιημένη σπονδυλική στήλη.      
 Ηρεμώ τη λαχτάρα μου   
 χωρίς να σπάσει το άσπρο αυγό   
 στις ράγες του δόγματος   
 μακριά από την εγκεφαλική κωδικοποίηση   
 κατά τα άλλα ελάχιστοι υποψήφιοι.      
 Διακρίνω τις λεπτές ουσίες   
 εν μέσω βρώμικων σκέψεων   
 και μετατρέπει το θόρυβο σε εσωτερική μουσική.     
 Έξω από την καθημερινότητα   
 σημείο μετασχηματιστή.    


  534

 Me dis que la parole poétique 
 c'est comme la mer   
 giboyeuse de rêves   
 et racleuse de mots   
 lorsqu'elle griffe la côte.      
 
 Et si c'est de nuit   
 que la foi chancelle   
 et qu'un vent froid brasse l'écume   
 les hurlements des marins en détresse   
 se font entendre dans les criques   
 chapelles ardentes des trépassés.      
 
 Rare et obstinée présence   
 de cette nécessité du poème   
 révélation quotidienne
 à ne pas manquer le rendez-vous   
 percée magique des mots de braise   
 dans l'âtre aux éructations aiguisées.      
 
 Je vous aime ma vie   
 d'humbles existences affublée   
 dentelles du jour
 que des mirlitons dévorent   
 telles les perles de verre   
 dans la lumière clignée du matin. 
 
 Ne vous affligez point   
 il est une poupée malmenée de l'enfance   
 abandonnée sur le trottoir   
 que le passant ramasse   
 lambeaux de tendresse écrue   
 transfigurant celui qui la regarde.      
 
 Les tambours de l'automne   
 ont rassemblé les murmures   
 et claque aux marches de l'univers   
 la vision stellaire   
 des officiants du cercle sacré
 que l'amitié révèle en échos.      
 
 Viens contre l'arbre   
 et le sais par avance   
 que la gerbe des flûtiaux courroucés   
 par la plainte insensée   
 construit le décor   
 de nos retrouvailles naines.      
 
 
  532

 Tu entrerais   
 en faisant tinter l'éolyre   
 et le ciel s'ouvrirait.     
  
 L'écureuil dans l'amandier   
 de branche en branche   
 évoluerait avec agilité.    
  
 Tu me donnerais des nouvelles   
 de là où tu es   
 pour que nos mains se joignent.    
  
 Je t'entendrais légère   
 gravir l'escalier   
 très haut jusqu'à l'aube.     
 
 Tu m'indiquerais le chemin   
 χαρές και λύπες   
 toi mon aimée.  
    
 Ton ombre aurait la tendresse   
 des matins de printemps   
 près du canal de notre rencontre.     
 
 Et si le soleil perce les nuages   
 il y aurait grand gazouillis   
 parmi les peupliers.    

  
  531

   Cette joie d'exister   
 d'affirmer   
 de faire naître   
 d'adapter   
 d'exprimer.      
 
 Cet acte par lequel   
 να υπάρχει   
 entre le terme et l'inertie   
 en intégrant les limites   
 le revers de l'existence. 
     
 L'existence donnée   
 une fois pour toute   
 sans nous prévaloir de la présence   
 est piètre chemin   
 et transformation de la joie en souvenir.      
 
 Notre situation ne cesse de changer   
 la présence est en rapport   
 avec les choses existantes   
 et qu'elle demeure à conquérir   
 irréductiblement.      


  529

 Je muir je muir   
 et ne puis retenir   
 les pleurs de la nuit   
 les nuages en leur course   
 le craquement des coquilles d'œufs   
 l'essence des choses   
 la couleur de l'enfance   
 le miel des estampes   
 le milieu entre deux excès   
 l'inaccompli de la perfection   
 la poigne du destin.     
 
 Me fait vivre   
 et retiens   
 la générosité de la joie   
 toute mesure à l'unisson   
 visant l'utile   
 par un effort constant   
 par dedans et dehors   
 être ad libitum   
 le plein et le délié   
 l'ambre des mers du nord   
 et le corail des mers du sud
 chair de nos cœurs.         
 

  530