жоғары сағат көтерілген шырын, тақталарда серуендеу аңның тынысын үзу. Бауырлар жиналады үйден жасалған қалпақтарының астында шомылдыру рәсімінің жанында, христиандардың баспанасы. Жабдықтау, жандары дірілдейді нефтің тіректерінің арасында ымыртта ызылдаған аралар Жақында тыныштық түні сыйлық береді. Бабаларға құрмет көрсетіледі сынған нан пропитиациялық тақталарда күрсінген дүниелер. Еденде тірі жарық басқаларға беріледі ол ештеңе қалмаған кезде сол жерде қалады. 413
Бұл түкірді гераньді шайқау үшін екіншісін әкелуі мүмкін бассыздыққа. таулардан өту аңғарларды алып жатыр жану қозғалтқышының шуы мұрнын үрлеп өледі. Мұхит жанын қолдау арқылы әрекет алдында Жүйелі ойлау қабілеті төмендейді ұмыту және оның қателіктері. медитация арқылы басып озу арқылы еріндерін ашады жұмбақ пен қатысу арасындағы тербеліс.
Таңдалған жолмен келеді акмедегі күн бұл әлеммен терең келісім біздің ежелгі франшизамыз.
этикалық тұрғыдан алынған, алтынмен себілген, алфавиттік әріп құрастыру арқылы сөздері мен сөйлемдерін құрастырады. Рухтың пикселдері, ми жұмбағы, көзқарас орындалады флор, жұлдыз, папиллон, экранда кескін пайда болмай.
Au creux de l'âme dans l'ombre du vertige se glisse le paradoxe, oiseau cambré devant l'appel. Franchir nos limites, rassembler les bleds, graines en instance d'émergence, offrandes d'Apollon. D'un côté l'autre de l'espace les étoiles se rassemblent et s'opposent si vivement que les pensées prolongent nos rêves. De gré à gré au firmament passent les nuages, alternance syncopée en fond d'univers, effraction dans la teneur du chant. Sur l'acrotère du temple les anges acrobates orientent leur miroir vers la Source originelle. Ансамбль, geignent les monstres de nos entrailles écornant les ficelles sociétales de l'entendement. Marche lente, au fronton de nos approches demeure la mandorle invariante éloignant l'air vicié des attachements. Se lovent au sérail de notre imaginaire les ordres de la commanderie, effort consenti à défaire les liens de la discorde. Lumière infrangible de février, la besace pleine de renoncules déverse ses mémoires d'au-delà sans explication ressentie.
Un œil derrière l'arbre à crocs et museau frémissants, le loup s'épanouit en rase campagne. Évaluant l'espace il fend la prairie vers le replat d'avant talus, le pourvoyeur des songes. A mi-carême repu il dort, fricassée de poissons en mémoire des jours passés. Bas sur l'horizon fenêtres ouvertes le soleil flamboie, traces des gens de bien. La ruine attenante en son écrin de framboisiers tresse l'aventure adresse des petites mains volantes. Filage du temps en remontant le cercle des saisons les pleurs se font rares quand vient l'absence. Tout lui ressemble dans cette grande chambre qu'honore l'armoire grinçante aux vieilles fripes odorantes. Passe et nous reviens au village des sabots ferrés place de l'église la tourte de pain brûlante. Voyageur en chemin été venu croque les baies arbustives en souvenir de cette vie.
La myriade de moucherons s'est disperséeles fleurs gouttent la dernière roséetout est silence. Au filtre matutinalles pensées de rêvefloconnent leurs houppes fraîches. Secrètes et persistanteselles lapent et perlaborentles gourmandises de la nuit. Façonnées dans la traditionelles déversent sans pudeurle grain et la balle. Marché conclunous irons boire un jusau tourniquet des tartines. Filant grand trainles plus aptes à la raisonseront éloignées du couvert. Les petites touches d'aquarellerecevront grande attentionau lever du soleil. Le tout venantbrisant la glace des convenancespermettra l'information impermanente. Possédées de mystèresglissando des neiges éternelleselles seront rangées sur l'étagère. Pelletées à la porte de la gargotela risée de la fouleles refoulera en cuisine. Monteront alors à fleur de selles rondes de l'enfancele sourire de l'innocence. 407
рух қыз итмұрын үстінде алқап оянады монастырьден рақым көтеріледі. өтіп бара жатқан Мен тақта көпірінен өттім маникюрленген су кресі бар жандар сыбырлайды. Бұл жерден бірнеше шынтақ дірілдеген теректің астында құстардың сайрауы уақытты кері қайтарды. Мазасыз жапырақтар аптап ыстықта әдемі көтерілді таңның кристалында. Аралар сыбдырлайды үйдің артындағы еңіс қорған болды кеш түспей. Ұсақ кесілген қалың бұтаның көлеңкесінде мүкке төселген әшекейленген алтын мен асыл бұйымдарды тарту. Оның төмен түскен көздерінен шындықтың үнсіздігіне қарай нәзік қолдары бар нәзік қыз бақытты күндер салоны өтті. Тік мұрын жұқа ауыз ақ зығыр шарфында ол мәңгі болды. Биік ағаштардың айналатын көлеңкесі өзен бойында тәтті шөп иілді Icelle әнінің астында.
Sur le balatum à la jointure arrachée, bouche aux lèvres exsangues, галена посты érafle quelques chuintements. La jungle pisse dans l'aube grise, la piste aux ornières de Savannakhet à Saïgon dispersant le convoi tel hoquets de dentelle. Se reflètent les lourdes pensées faisant scintiller les revenants en galoches ferrées assemblés devant le temple aux tigres éructants. Les barques plates dans les fumerolles du fleuve forment sfumato derrière les lanternes oscillant mollement sous l'enrobé zizillant des moustiques. D'un cri à demi chu l'éveil est instantané sous la frondaison soudainement vivante quand la flèche vibrante frappe le bouton d'or.
Le choc est rude le feu envoyant par le fond les colifichets et douceurs accumulés le temps d'une vie sur le devant des errances. Puissions-nous exposés aux épreuves nommer le pont des souvenances arche glorieuse joignant ce qui fût au plus intime de notre être.
On allait en Auvergnecueillir les bleuets. On allait en Auvergneaider les grands parents à la ferme.
On allait en Auvergne
retrouver les cousins. On allait en Auvergne
faire du vélo.Notre victoirele train passé Neussarguesarrivait en planèzeau vent d'ouest exposé. Nous dansionsau sortir des nuits bruissantes de bouleauxà la table frissonnionsde fraîcheur les yeux mi-clos. Passe la voix venteuse du grenierpar le fenestron de grossière toile colmatéfranchir les ansdans les yeux de Riquette. De mauvais coupsnous furent portésorganistes de l'ombremaugréant de tant de pluie contre la vitre. D'or en épisde coquelicots en margueritescourse entre les présvers la grand'route de La Roussière. Se relever de la chuteun sourire sur les lèvresfrappe frappeà la porte au barou. Lourdes larmesles poules caquettentdevant le siège de pierrela clide est bien fermée. Rangeons les cartons de Cocosoyons droit au bord du rêvenous du frêne et du tilleul frèresles amants de l'oubli. 404
