Au suivi des ans 
 il n'est de trace salvatrice   
 que la rupture avec la frilosité de nos habitudes.
   
 Par temps de vicissitudes des choses humaines   
 les vainqueurs prennent la place des vaincus   
 et les vaincus la place des vainqueurs.   
   
 Il n'est d'annonce mémorielle   
 que le pas de côté   
 qui nourrit notre enfance.      

 Passer sur l'autre rive   
 n'évitera pas de tirer des bords   
 pour enfler le désir.      
 
 Mon bateau est de voiles tendues   
 entre les remous et les coups de vent   
 disposé à cueillir la chair qui défaille.  
    
 L'œuvre est vie.


  528

  Сондай әдемі, тәтті және тыныш.    
Және соншалықты терең.   
Әйел ер адам түсінетіннен әлдеқайда көп бейнелейді..      

Адам қолынан келгенін алады.   
Ол жерлеуге кіріседі.   
Ол басынан өткерген сынақтарды түсінеді және сәйкесінше өмір сүру үшін өзінің қажеттіліктері үшін жандандыратын тәжірибелер әлемін құрады., бар екенін айту, бар екенін көрсету.   
Оның қыңырлығы көрініп тұр, анонимділіктен, өз өкілдіктерінің желісін тапсыруға міндеттейді, шығу.   

Сондықтан мерекенің шетінде қалғандардың құмарлығы пайда болады, қанағаттанбау және реніш.   
   
Әйелі, elle, денесімен әрекет етеді.   
Ол қорғаныс бейнеқосылғыларының анасы және тән мен құпияның өмірін береді.   
Матрицасы болып табылатын болмыстың пайда болуы оның аумағын және бастан кешкен нәрселердің орасан зор жадысын белгілейді..  
Естеліктер, ол оларды еркекке қалдырады.   
Оның қоғамның естіген фактілеріне еш қатысы жоқ, қайта шайналған және кімнің хош иісі туралы әңгіме. 
Ол жер және жұмбақ дәл осы жерде.   
Содан кейін өмірдің бастауында болып көрінетін ол өмірдің не болатынын жадында сақтайды. 
Ол сондай-ақ басқа жерден заттарды қабылдаушы, біздің түсінігімізден тыс. 
Ол кешірімші.   
Өмірге, өлімге, оның қанының тамшылары бүкіл адамзаттың қаны, олар өз алдына өмірдің майлы иісі.  
Ал туған кезде, дәм мен иістер адамның болуы мүмкін идея мен тұжырымдамадан алады.   
Ол дүниеге келген, ол өзінен үлкенді қарсы алуда өзіне деген сыйды қабылдайды және жасайды.
Ол адамның қолынан бұрын гүлдену үшін оның алдындағы бейнені жеп, жойып жібереді..   
Осылайша ол біздің әлемге араласа алады, біздің патриархалдық қоғамда.  
Болу, өзін күте отырып, ол басқалар үшін алғыс моншасына кіреді, бірақ қандай бағамен.   
Дегенмен, оның теллурлық күші, оның заттардың түбін көрсетуге деген қыңыр ізденісі оны мұздатады және оны жандандыратын көзқарас, содан кейін оны көбірек білім алу үшін жейтін қасқырлардың жеміне айналу үшін каталептикалық позамен айналысады..   
 
Ол босағаның сақшысы, ол орындалатын тапсырманы есіне түсіре отырып, оны мәңгілік парузияға апаратын жолға қалай тарту керектігін білетін адамды күтеді..  
    
Ол ер адамды ынталандырады, жойылып кетуден қорқып, оны өз қалаларының қабырғаларын бұдан былай белгілемеуге мәжбүрлей отырып, өзін ерекшелеуге итермелейді..  
Ол адамды өзінің ұлылығына бастайды. 
           
Ер адам әйелге иелік етуді тоқтатпайды, оны сынғыштығында ұстау үшін, оның үстемдігіне қолайлы тең емес қатынастың қамытында ұстау, оның разылығы бойынша, жындарын жалғыз жеңе алатындай.  
Ер адам қорқады.  
    
Әйел жанып жатыр, ол от және оның жалыны соншалықты жоғары көтерілуі мүмкін, сергек адамға қарағанда оны құрметпен ертіп жүр ; ақыры есіне түседі !   
   
Адам жаратылыс арқылы өзінің тереңдігін зерттейді, ол елес ретінде қабылдайтын нәрсеге пішін беруге ұмтылады.  
Сонда ол өз жанынан табылады.   
Ол өз қиялымен жонглерлік жасайды.   
Ол өзгертуді беруі керек.   
Ол таңның көз жасынан кристалдан жасалған ауыр ойлардың қайталанатын тасқынына түседі.   
Ол жұмыс істейді, ол сурет салады, Ол музыка жасайды, ол ән салады, ол ақын, бар болғаны туралы ғана ойлануға болатын барлық нәрселер, дежа вю, әдемі, Оның табынушыларға ұсынатыны "бірдей".  
 
Ер адам үйін алтынға толтырады, қоқыс, жібектерден, әйелдердің шынайы күштерінің әсерін қосу үшін дыбыстар мен жасанды жарық.   
Әйелдердің басқалығын жеңу үшін ол эфемералды жасайды, мүмкін, иллюзия.   
Шөлдегенше ауылды сабайды.  
Ол әйелге өз критерийлерін, соның ішінде арбауды қояды, ол көргісі келетін сұлулық нысанының негізін қалады, мүмкіндікті сүю ойындарымен жүктелген бағыт.   
Ер адам өзінің қатысуын ашуға тырысады, шынайырақ болу үшін, шыңыраудың шетінде, түсініксіз, ештеңе болмайтын жерде, бос, жоғалған иллюзиялардан, басқаның көзқарасынан ғана ләззат алатын адам.   
 
Өзін дәлелдеу және жауапкершілікті өз мойнына алу идеясында қыңыр, ол өзінің шығу тегінің көзінен аулақ болады.  Бұл жанның түнінде.   
Одан анықлықтың ұшы.   
Ер адам, бұл сүймейтін, ол шынайы деп санайтын және басқасын ешқашан білмейтін нәрсенің көрінісін іздеу үшін виртуалдыға тамақтанады, жан серігі.   
Адам көбеймейді ; ол өзінен бұрын пайда болған әлеуметтік қауіпсіздік ортасы белгілі елдердің қақпаларына дейін қалғанын жасайды деп үміттеніп, түрдің мәңгілік жағдайларын жаңғыртады..   
 
Құрғақ сфагнуммен жабылған батпақтарда, тұманда, ол әйелдердің ән айтқанын естиді, алыс , кескіш құралдармен қаруланған кезде сыбырлағандай, ол оның алдында тиімсіз болып шығады көп өлшемді ақ пішіндер. 

Тым көп білу үшін, түсініп, пайымдауға ұмтылу үшін үнемі ізденіс үстінде болу, біз алаяқтарды орнатып, ешкім кірмейтін құпиялар шеңберінен өтуіміз мүмкін.   
 
Оған тазармай ешкім кірмейді, жеп қалуымыз мүмкін.   
 
Ер адам өз денесін қайта біріктіріп, әйелді бастамашы ретінде қабылдауы керек. 

     
  527

   Француз аллеяларының кішкентай раушан гүлі   
 était venue par dessus le baldaquin   
 tripoter des idées vieilles comme ses chausses   
 tandis que par le bas   
 se faisait la lessive des corps.   
   
 Ça bougeait   
 ça geignait   
 y'en avait plein les esgourdes   
 et la pluie par dessus ça   
 tirlipotait un accompagnement fin   
 rythmant le ahanement des cavales   
 éperdues de liberté   
 sur les plateaux ourlées d'herbes rases.  
    
 Petite rose mis ses lunettes   
 et tout redevint rose   
 les fruits   
 l'encorbellement des fenêtres   
 le chat qui passait par là   
 le klaxon du voisin   
 l'air même sentait la rose.  
    
 Fuir   
 non pas   
 plutôt se joindre   
 telle musique de Lully   
 clavecinant sur l'heureux événement    
 aux frissons escarbouclés   
 des mirlitons de l'enfance   
 qui nous mis tous à facettes   
 nous les yeux du cyclone   
 en proie au passage de témoin.  
   
 Petite rose mesure tes pas   
 cela ne durera qu'un temps   
 femme viendra   
 parée de tendresse   
 sans esprit de vengeance   
 accoucher l'Esprit   
 murmure primesautier   
 écornant la barrière de corail   
 d'une langue   
 rose   
 en pâmoison du lagon   
 royaume intérieur   
 où naître et renaître   
 dans l'accueil à ce qui vient.     

 
  526

   Battue par les vents   
 la colline aux loups   
 reflète échevelées   
 les brumes septentrionales   
 de notre chère Nature.     
 
 Point d'hésitation   
 là est l'Appel   
 de la terre vers le ciel   
 le tambour vibre   
 au passage des oies sauvages.    
  
 Sache    
 peuple des ondines   
 que la  Rivière Rouge   
 couvre de frais baisers   
 la joue tendre des femmes disparues.   
   
 Pieds nus sur la mousse   
 caresses des bouleaux suspendus   
 les charmes font écran   
 au bruissement fragile   
 de la fugitive aux plumes vêtue.   
   
 Il n'est d'avenir   
 en forêt de sapins   
 aux lichens odorants   
 que le déplacement des orignals   
 aux craquements des branches sèches.
      
 Caresse d'un papillon   
 sur la fleur offerte   
 à l'emprise de la lumière   
 nous rejoindrons le port   
 où élargir notre regard.   
   
 Aux perforations du feuillage   
 sous les traits du soleil   
 l'ombre danse   
 aux cris révélés   
 de nos âmes tristes.  
    
 Égarée   
 sujette aux tâtonnements   
 l'Ombilic des rêves   
 la gardienne du seuil   
 donne de la voix.   
   
 Soyons la  Source   
 la nature aux trois Rois   
 l'Instinct délicat des mécanismes intérieurs   
 le Cœur profond en éblouissement de la rencontre  
 l'Ouverture de la bouche afin que fleurissent les    mots.  

 Marchons vers nous-même   
 il n'y a de rupture   
 entre l'intérieur et l'extérieur   
 que l'inversion du sens de notre regard   
 en familiarité avec le Griffon des contradictions   
 unifiées.
 
 Défilerons les créatures blanches   
 vers le sommet de l'Ultime   
 en comparution devant le grand Tout   
 passage de la lune au soleil   
 lieu des nidifications.  
    
 Il n'est d'azur qui demeure   
 le chant mélodieux de notre volonté   
 au souffle de l'Esprit assumé   
 qu'un cheminement léger   
 sous le dais de notre finitude.   
   
 
  525

Қуаныштан   
осы ақтығымен   
үлкен биіктікте   
Ол кетті   
шаршаған сандалдар   
салбырап тұрған қолдар    
la casquette de travers   
жолымен   
өзенге қарай   
қайта алу   
оның досы капитан   
балықшы патша   
бауырлас ғашық   
жалғызбастылар   
шамдар   
франк   
жағада   
шашыраңқы күлгін гүлдермен   
ашылуында   
аспанның   
ағаштар   
беттер   
ақын досым   
шындыққа мас   
кезбеде нәзік   
қатты ауырсынуға сезімтал   
үміт әкелуші   
кедергісіз қамтамасыз етеді   
Бауырластық   
бұзбау мәселесі   
оның рөлі   
арман жасаушы   
сөмкеден осы мүсіншелермен   
тән мен рух қуыршақтары   
көптеген айналар сияқты   
ағаш орындыққа орналастырылған   
біздің кездесуіміздің құрметі   
қай жерде тазарту керек   
сен жағадан келдің   
жалғыз түндерім   
сенімді   
құндылықтарымызды жеткізу   
гвиней шошқаларын жасамай-ақ   
біздің үйдің алдында    
әлем   
кімге өте көп қарыздар едік   
дүйсенбі   
махаббатқа деген сұраныс   
басқа   
жүректің сыйы.        
 
 
 524

 Кішкентай Пьер балшықтан шықты   
 tête reptilienne hors la fange des jours   
 il a mis son calicot d'argent   
 les poches pleines de pierres de lune.    
  
 Filiforme en sa démarche   
 de plain-pied avec tout   
 en accueil de l'autre   
 il a remisé ses outrances   
 sous un paquet d'herbes sèches.
      
 Pierre n'est plus   
 et sa sylve mémoire   
 remonte en gorge   
 tels grumeaux de peinture acrylique.  
    
 Il y a de l'orage dans l'air   
 le beau se baguenaude   
 собор алаңында   
 en contemption de l'offre   
 ce baiser frais sur le cou   
 d'avant la décollation nette.  
    
 Жаным   
 ce qui fût bon   
 est étale   
 sur le pavage céramique de la nef   
 en reptation ventre contre ventre   
 vers le centre du labyrinthe. 
     
 Jaillissement de la vie   
 en son énergie de feu   
 à élargir la travée   
 немесе nous fûmes assignés   
 à la fine pointe de l'élan.   
   
 Petit Pierre   
 mon fils de la terre   
 à creuser de mes mains vieilles   
 en construction des allers et venues   
 de gratitude scellés   
 tels des clous de fer forgé   
 dans le bois de l'olivier. 
    
 Pierre
Je te dois le bourgeon des commencements.   

   
  523

   D'opulents cumulus   
 ont éclairé la nuit   
 d'un fertile orage   
 couperosé d'éclairs cinglants.    
  
 De la lueur dans les tubulures   
 à remonter le temps,   
 au vestibule des outrages   
 la nature est belle   
 à qui sait regarder par la fenêtre   
 en demi-saison   
 d'automne approché   
 à la sécheresse d'été   
 faisant tapis de feuilles craquantes   
 le sourire plein du partage.        
 Le matin fût dispendieux de vitalité,   
 les cloches de l'église se crurent à Pâques,   
 les coqs s'égosillèrent,   
 l'âne se mit à scier   
 de son passe-partout rouillé   
 la traîne de l'ombre,   
 les tourterelles bénirent de leurs roucoulades   
 un ciel enamouré de nuages rosissants,   
 ô soleil !   

            
  522