Aimer ne pas dire
 cet horizon
 cette couleur ,

 Ne pas saisir le téléphone
 et te connaître que par la douleur de l'absence .

 La nuit , aux sources mêmes
 du préjugé et du repli ,

 Errer par temps de pluie
 sous l'orage de sang
 à se remémorer la plainte et le reproche .
 
Bulle d'air éternelle
 tendons l'oreille
 jetons un regard autour de nous ,

 Accusés de finitude triste
 l'avenir nous concerne
 nous les pourvoyeurs du dialogue avec l'autre .

 Aimer sans même offrir
 la marguerite et le bleuet
 sans même croquer le fruit des conflits
 sans le mot de bienveillance
 sans faire le premier pas .

 Garder en soi le souci rebelle
 d'une malle aux souvenirs
 que n'ouvre la conviction cadenassée
 au risque de vivre l'irréparable .

 En silence ,
 le front contre la margelle du puits
 offrir le ciel et les étoiles ,
 προσεγγίστε τη ζωντανή αντανάκλαση ,
 cette grâce d'être en responsabilité .


 267
 

 Βάψτε τα παράθυρά σας με μπλε μελάνι.
 Αποθηκεύστε το νύχι της τέφρας.
 Suivre les gouttes d'eau tomber du toit.
 Δείχνοντας τον φασιανό σκαρφαλωμένο στο κλειντ στον κήπο.
 Puiser l'eau de la fontaine dans les seaux de zin.
 Ξαναβάλτε το barrette στα μαλλιά της.
 Escalader le tertre exposé au vent du nord derrière la  
  maison.

 Βούτα τις οπλές του στη φρέσκια κοπριά.
 Μην ξεχάσετε το μάλλινο καπέλο.
 Après l'orage faire naviguer les bateaux d'écorce de pin      
  sur la flaque d'eau.
 Surprendre les grands parents évoquer au coin du feu mon  
  père et mes oncles.
 Ταξινομήστε τις φακές στο μεγάλο καφέ πιάτο.
 Επιλέγοντας και τρώγοντας το ζεστό αυγοτάραχο.
 Κάτσε στην πέτρα κάτω από το καγκελό παράθυρο.

 Φτιάχνουμε τη φυλλώδη ζύμη στο πραντού.
 Μαζεύοντας γρασίδι για τα κουνελάκια.
 Επιλέξτε το ραβδί.
 Πέρασε το χέρι σου πάνω από το τραχύ δέρμα των αγελάδων.
 Κοιτάξτε τα μεγάλα θλιμμένα μάτια τους.
 Ενίοτε, κλάψε μαζί τους.
 Revenir de l'abreuvoir par la côte en tenant la queue de 
  la Mareuille.
 Θυμίστε τα σκυλιά, Riquette και σαμπάνια.
 Άκου το σιδερένιο μπαρού να βυθίζεται στο πούλμαν του .
 Ανεβείτε στην καρέκλα πάρτε το τυρί κάτω από το ταβάνι.
 Ανοίξτε το μεγάλο συρτάρι με ψωμοπιτάκια.
 Πηγαίνετε να τραβήξετε το κρασί από το βαρέλι πάνω από την τρύπα.
 Εκείνη τη μεγάλη βόλτα μέχρι την κυριακάτικη εκκλησία.
 Le cadre de grand-père chargé de ses médailles  
  militaires. 
 δεν ήξερα , δεν μου είπαν.
 Ότι οι μεγάλοι έπρεπε να προσέχουν τα μικρά.
 Πάω σε υποχρεωτική παράδοση.
 Η κλεψύδρα του χρόνου αντιστρέφεται.
 Σιωπή.
 Cette levée de poussière provenant de la route en terre  
  battue.
 Σε δυνατούς ανέμους κρατήστε τις πούλιες έτοιμες να πετάξουν μακριά 

 Ανεβείτε στο ποδήλατο.
 Disparaître dans la forêt de Laroussière entre pins et 
  genévriers.
 Άκου τον άνεμο να μιλάει.
 Με ρυθμό.
 L'horloge frappe le temps de son battant de laiton 
  brillant comme un sou neuf.
 Δεν γύρισαν όταν τους τηλεφώνησα.
 Hors la brume matinale émerge la mise en demeure de nos 
  ancêtres.
 La terre se craquèle.
 Μέσα από τις χαραμάδες υψώνονται οι μνήμες.
 δαγκώνω το μήλο.
 Η μηλιά σκύβει στη σκιά μου.
 Elle parle de ces cendres répandues sur le pas des 
  portes.
 Τελευταία κραυγή αγάπης έξω από τα αποδυτήρια.
 Στο πεδίο των όρθιων πόλων.
 Στο δρόμο για να είναι το πράσινο λιβάδι των μελλοντικών γενεών.

 Fleur parmi les fleurs le soleil ouvre et ferme ses 
  corolles fraîches.
 La Lande de ses herbes rêches presse nos têtes contre son    
  sein.
 Στο βάθος η στάμπα των βουνών.
 Μόλυβδος από το Cantal, le Puy Mary.
 Αντηχεί ο Άγγελος.
 Μπροστά στις σιωπηλές φωνές ενώνονται τα δάχτυλά μας.
 Vienne le temps de changer l'eau des fleurs.

 265
 

 Au fripé des vaguelettes
 le pare-vie obscurcit la vision
 de coups de balai cinglants
 pleurent les pierres sages .    

 Un vent agite d'un amble puissant
 les membrures arbustives
 s’agacent des gouttes d'huile
 creusant les visages grimés .   
 
Finissent prostrés les arpenteurs
 aux miroirs redondants ,   
 de mise en séquences ,   
 brutale est l'attaque élémentaire .   

 S'essuient le museau
 les chiens babines relevées
 à la croisée des chemins .   

 Se groupent les enfants
 sous la canopée
 forts d'une frayeur dominée .   

 Les sons hurlants
 deviennent charivari
 en l'effilé du rêve .   

 Tout se tient ,   
 les gens ,   
 les esprits de la nature ,   
 ces voix déraisonnables ,   
 l'enseignement direct .   
 L'odeur de terre chasse la poussière ,   
 la peau ouvre ses lèvres ,   
 des nuées pisse dru le lait des dieux .   
 Le visible devient invisible ,   
 l'invisible devient monde visible . 
  
 La création est rebelle sous son masque ,   
 la création est belle ,   
 l'essence exhale un doux chant ,   
 je suis muet ,   
 la guérison opère .   
 Une pipe allumée ,   
 j'offre mon âme ,   
 et me tiens debout ,   
 en lui ,   
 en mon intime ,   
 aux confins des morts et des vivants ,   
 juste le caprice d'être .  

 
 266