Faut-il que le temps implose et desserve la terre de ses histoires fourchues.
Faut-il que la plaie à jamais suppure quand la vie se rétracte.
Passe ton chemin homme sans horizon que la peur subjugue. Passe la main par la fente du secret qu'une autre main saisira. Ne remise point tes rêves en carême d'être au hasard des connivences. Évoque l'arbre pliant dans l'orage en cadence sous la rafale à faire sien l'âme du vent. Écarte les chemises du printemps sous la douceur des cerisiers en fleurs à compter les abeilles butineuses. Sois l'épée de feu parcourant le terrain de chasse des phrases incises. Sois l'épousée de la réalité éternelle dans sa transcendance fleurie. Sois le sel et la myrrhe sous l'eucalyptus frissonnant qu'anime les eaux de Tibériade.
Ce matin je suis mort et ne puis concevoir ma vie comme révolue. Les souvenirs ne pèsent plus le temps n'a pas d'horloge la neige est étale les oiseaux chantent le silence je ne marche plus je ne vole plus et ne sais si la moindre chose se fait. Puis-je alors dormir sans vigilance d'un sommeil permanent dans l'indifférence d'un état naturellement surnaturel. Puis-je revenir aux lieux de ma naissance sans effort à mesure que pelote se défait fil à fil centimètre par centimètre les ferrures de l'esprit sautent pour un pas de plus ne plus toucher le sol pieds nus les mains papillons inutiles sans que le sourire opère à même les coulures rouges groseilles contre le mur de l'oubli. Ce fût un instant sans que paraisse la nuit un instant de lèvres sèches devant l'enveloppe à encoller missive survenue. Je pouvais alors porter en terre la caresse d'être et enfanter.
Ол сырғып жүр оның ашық көздерінен қыраттар мен аңғарларды сипады. Ол жуды оның көз жасы континенттер мұхиттарды толтыру. Ол уақыт сынықтарымен жүрді кенеттен құлдырау қара тесіктен қара дырға. Ол бұлттарды және толқындарды шайқады төрт негізгі нүктеде қасиетті келісімнің. Ол жұлдыздарды сипады артық жарықтың күн желінде оған көлеңке енбестен. Оған денелер келеді газ жыныстары мен жел өліп, қайта туылу. Ол аздаған мүмкіндікпен сергітеді бірінші себептің импульстері адамның өте мәні. Ол дана зәкір бар және табиғаттан тыс би және ақылға қонымды тыныштықтың өтуі. Ол шарлар мен айналады өзін тұтылу жұмбақ ақырғы жол. Оны ешбір құлақ естімейді жарқыраған ажурлы драпер оның тартуында бекітілген. Жер, менің жерім жер ана тамаша жер ау менің жерім. 390
Мәриямның қолдары өте кішкентай бұл орган құстардың әнін шығарады желкендердің арасынан шырылдаған de la montée vers l'aube. Музыкант есегінде Мен көзіммен өлшедім меннен өзіме дейінгі қашықтық мәңгілік лентасы. Құмдағы бас сүйектерден нүкте екінші жағынан обсидиан se lamentant d'ordres laissés là. Қара тері және ақ көбік терезе жақтауында түтін көтеріледі douce et tracassière. Олар әдемі және жақсы болмыс әндері Эммаус балаларының ашық терілері қайғы-қасірет пен ештеңеден ада. көлеңке сипау күн грильінде d'une quête danse l'amourтиісінше. 389
Ештеңеге ұқсамайтын бұл қолдар тіпті жараны жабу кезінде де емес. Бұл есік қиылысып кетті қаттырақ дем алу. Бұл көзқарас соншалықты алыс пердені көтермей иыққа қарсы қайғылы күндерді бейнелейді Сильвеннің көмірлері туралы ойлану тұрақты табыс сот-бульон жүрек айнуы жад тарақандары нәжістерін түкіру темекінің ырғағымен. Терезе ашық болды шағалалар айналды жел сүйектің миын сорды соңғы рет Ескі құдықтан су алыңыз есіктің артындағы шу Мен оның келмейтінін білдім естен танудың бас айналуында шайнап кетті аллеяларда жел шайтанды өлтіру батпақ жұмсақ көбік құнарлы күндердің сазында алдында шам артқы жағында фонарь. 388
Нәзіктік түні бұлан шашылды күзгі жапырақтар жердегі апатты ұйымдастырыңыз. Кір жуғыш машинадағы шу кездейсоқ кілт қалтада қалды кем дегенде қателесу. Деңгейде отыр содан кейін ештеңе жалюзилі ысырма арқылы күн сәулесі. Ақырын кету желде тербелу ренішсіз тістердің арасындағы қалампыр ғана. Оның келуін растаңыз кіреберістегі қатты тастың үстінде терезе торларының астында О әже ! 387
Болу, perdusDans la frilosité des avancées technologiquesCoups de gueule contre le mur des incompréhensionsSe lient et se délientLes bonnes raisonsAu sens giratoire d'un consumérisme béat. Frappant d'un zeste du sabotLe condominium des afflictionsL'homme de bureEn ses vérités surannéesDevient Don QuichotteDerrière le miroir des lamentations. Monte des fosses d'orchestreL'appel des repris de justice, Vêtus d'hardes spectrales, Corps éventrées, Rigueur ajoutée, Harnachés d'obsolescence programmée. Cellulose dégoupilléeEn effraction d'un ordre disperséLe temps appelle le tempsAu creux d'un nid de coucouLa vase refluanteColmatant les brèches de l'oubliS'enquière d'une halte secourable. Proviennent d'on ne sait oùDans un faisceau de lumièreLes mains ouvragèresAux doigts grêlés de piqûresRonde enivranteLe regard baisséRassemblant les myriades d'âmes errantesAutour d'un chant psalmodiéQue le tissage expose. 385
dans la frilosité des avancéestechnologiques coups de gueule contre le murdes incompréhensions
se lient et se délient les bonnes raisons au sens giratoire d’un consumérisme béat
frappant d’un zeste dusabot
le condominium desafflictions l’homme de bureen ses vérités surannées
devient Don Quichotte derrière le miroir deslamentations.
Monte des fossesd’orchestre l’appel des repris dejustice, vêtus d’hardesspectrales, corps éventrées,
rigueur ajoutée,
harnachés d’obsolescenceprogrammée.
Cellulose dégoupillée en effraction d’un ordredispersé le temps appelle letemps au creux d’un nid decoucou la vase refluantecolmatant les brèches del’oubli s’enquière d’une haltesecourable.
Proviennent d’on ne saitd’немесе dans un faisceau delumière les mains ouvragères aux doigts grêlés depiqûres ronde enivranteле regard baissé
Tout si sensiblela feuille d'érable de l'automnerouge d'un premier regardchue sur le solfleurant bon la cigognequ'un air de fête accompagnâten son envol. Une âme paraîtdans un bouquet d'efforts soyeuxau soleil naissant de tendres accolades.
Haut les cœursen caresse d'êtreponctué d'une pluie d'étoilesfût roulée le long de la pentela roue de la viejusqu'au ruisseaudes souvenances éparseslèvres levées rosesvers la nef de nos yeuxde tant d'étoiles éclose.383
