Echo éclos   
de toi en bas   
délivre-moi Seigneur.      
 
Abandon à tout   
aux creux des roches   
coule la source.      
 
Le cœur s'ouvre   
en cette chaleur de l'eau   
la tête a visage unique.      
 
L'esprit vrille   
au travers des racines rouges   
la cible du lendemain.      
 
Paix à mon âme   
je le veux je le peux   
Seigneur accorde-moi.      
 
Juste un instant   
fugace et doux   
le corps nous est donné.   
 
Notre Être dans un élan   
se mêle   
à ce qui n'est pas nous.      
 
Cette sagacité   
d'être dans la foi   
jusqu'aux confins mêmes.      
 
Prendre le risque   
de quitter son promontoire   
et conquérir l'instant.      
 
Eclairer un peu   
l'obscur de notre vie   
concerne la Terre.      
 
Ne pas avoir   
à s'écarter de la perfection   
du grandir de l'Être.      
 
A fleur de peau   
mûrit   
la voix de l'aède.      
 
L'œuvre est obéissance   
le programme dépassement de soi   
de ce que nous croyons agir.      
 
Aux chemins de lumière   
délicate et fraîche dans l'embrasure   
Laurence aux mille soleils.      
 
Somptueuse violette   
oiseau du ciel invisible   
pour une plume d'or ramassée.      
 
Paroles d'aube   
en aval du royaume   
somment de transmettre.      
 
Des canaux d'eau vive   
décrivent à même la fontaine   
la madeleine des enfants terribles.      
 
Franchir la mystérieuse barrière   
- seconde mort -   
exige d'affronter l'invisible.      
 
Connaissance induite   
compréhension d'âme   
précèdent l'envoi.      
 
 
1124

Je veux pas   
et puis je veux   
m'en mettre plein la panse   
à me faire des poches sous les yeux   
pour aborder le lendemain.      
 
Je veux pas   
et puis je veux   
convaincre sans vaincre   
jusqu'au moindre moucheron   
que la vie est belle et bonne.      
 
Je veux pas   
et puis je veux   
aller cueillir les herbes aromatiques   
pour tisane à la fraîche   
contempler l'écureuil sauter de l'amandier au cerisier.      
 
Je veux pas   
et puis je veux   
à la fois fier et embarrassé   
me lever dès potron-minet   
ouvrir la fenêtre aux drapeaux de prière.      
 
Je veux pas   
et puis je veux   
aller quérir la romance   
sans devoir de réserve   
au royaume du regard dans le ciel.      
 
Je veux pas   
et puis je veux   
tendre mes mains   
pour tenir la pierre blanche   
loin des bavardages.      
 
Je veux pas   
et puis je veux   
fermer la porte de bois   
du cabinet aux estampes   
où travailler assure protection.     
 
Je veux pas   
et puis je veux   
grimper à la Saint Michel   
voir les dentelles des femmes   
voler pas dessus le tabernacle.      
 
1123

Pistil de la fleur voulu   
encanaillé de prêt    
au pandémonium des incantations.      
 
M'en voulut-il   
de me faufiler libre   
au travers du roncier.      
 
M'aurait-il préféré   
juteux à souhait   
écrasé sur la dalle de granite.      
 
Point de traces   
juste la courbure d'une esquisse   
à la pointe de plomb aiguisée.      
 
Esquisse du point du jour   
à la parousie incertaine   
des êtres dépenaillés.      
 
M'est avis que le bât blesse   
et qu'au fond des sacs de jute   
conversent les charançons.      
 
Le vrombissement des hélicoptères n'y peut mais   
la trompe aspire   
le guerrier respire.      
 
 
1122

შერევა დაბალი
ხორცი და სისხლი
ბასტრინგიდან
სიმღერა ჩაქრა
ბოლო ამოსუნთქვას უშვებს.      
 
ქვიშის დახატვა
მდინარის კალაპოტში
გაძარცვეს დუქსის მარგალიტი
ააშენონ თავიანთი სახლები
სამი პატარა ღორი.      
 
დაკარგულია დაკარგული
და ეს ყველაფერი დათვლილია
ვიდრე ბავშვები თეთრი კენჭებით
ცეცხლისა და რკინის ორსული
მღეროდა ანგელოზთა საგალობელი.      
 
 
1121

ტორფის სიტყვები
სიტყვები, რომლებიც ბუშტებივით ფეთქავს
წყლის ზედაპირზე
ეს სხვა სახე დანაოჭებული სიტყვებისა
რომლებიც საუკუნეების ბოლოდან მოდიან
ტომატური სიტყვები
ზუსტი და კარგი
გაყინული მწვანილი
მკვეთრი ნისლი იზრდება
სიტყვები, რომლებიც ტაფაში აკაკუნებს
როცა ფიქრობს, რომ ეტლია
ქალაქგარეთ ხეტიალი
პონტ მორის წისქვილამდე.      
 
ეს შემაშფოთებელი სიტყვები
ზარის ხმები
ბილიკზე
შეშფოთებული სიტყვები
მათი მნიშვნელობის არასწორად გაგება
მოშორებით სანაპიროზე
წყლის დალევას სთავაზობს
რასაც გათენება მოითხოვს
მაქმანითა მოხერხებული თითები
წითელ ტილოზე გადასული
ნამსხვრევების სტვენის დრო
თეთრი ხავსის ბეწვის ბეწვი
ძაღლ-კაცების ლამაზად.      
 
ტიპერარი შორს არ იყო
ხელმისაწვდომობის ფარგლებში
როცა ქარმა ხორბალი დაქაჩა
ვახსენებთ ვაკეების არსებებს
სიცოცხლის ხე
ცის ქვეშ ატარებს ცრემლებს და კვნესას
ამ ხალხის
ასოცირებული მამები და შვილები
მოკვლას აპირებს
ამ კულტივირებული ევროპისთვის
რკინისა და ცეცხლმოკიდებული
სასიკვდილო მონელებით
სერვილური მორჩილების მწყურვალებს.      
 
Il y avait tintamarre   
sur les pavés de galets   
déversant les biens pensants   
dans les rues adjacentes   
pour fleurs jetées    
à pleines brassées   
au passage des corbeaux   
vaste emprise de misère   
dispersant os et chairs   
aux quatre coins de la déraison   
qu'un pas de plus précipitera   
dans les souvenirs d'enfance   
à point nommé des énergies gaspillées.      
 
 
1120