ნადია დავტოვე მეზობლებთან, რომლებიც ზევით ცხოვრობდნენ ქვედანაყოფი და მე ჩამოვედი კლინიკაში მხოლოდ შენს დაბადებიდან სანახავად. Განთავსებულია შენი დედის მკერდი, მძიმედ სუნთქავდი, შეშუპებული მუცელი დიდი ავთვისებიანი სიმსივნე მიბმული ხერხემალზე.
შენი ცხოვრება იწყებოდა.
სამი თუ ოთხი წლის იყავი. ეს ხდებოდა გზა, რომელიც ჰყოფს ჩვენს საცხოვრებელ კორპუსს ავტოფარეხებისგან ნიკოლასის ქუჩაზე ნიკოლ. ქანქარასავით მოძრაობდი შენი პატარა ხის სამაგრებით ბოლოში იარაღი. შენი სხეული გამაგრდა თასმით, რომელიც ფეხებამდე გფარავდა გულმკერდის. შენ იღიმოდი, შენ დიდი ბედე, როგორც მე დაგიძახე, და თქვენ გამხნევდით ცოტათი უკან დაიხიე, რომ მაჩვენო, რამდენად კარგად დადიოდი. და მე წაგიყვანე მკლავებში და ასწიე.
თქვენ მოხვედით ჩვენთან მარსილატში. Ჩვენ გვქონდა კლერმონ-ფერანის აეროპორტში წაგიყვანეთ მარსელიდან. შენ მაჩუქა ეს მინანქარი თიხის ქანდაკება, მძიმე ბურთი ა შავი გათხრები – სტიმული, რომ ღრმად ჩავიდეთ საგნებში არა თქვა, და უხეში კიდეები პოტენციური მტაცებლებისგან დასაცავად. მე ავიღე ეს ობიექტი, როგორც თქვენი ტანჯვის სიმბოლო, რომელიც როგორმე მოახერხეთ და მთხოვა გაზიარება. მას შემდეგ ეს ბურთი თან მახლდა, როგორც დამაკავშირებელი შენ და მე. ოცი წლის იყავი.
ტრონის ტყე ალიერში. მე ჩამოგიგდე მაღალი ხეებით გადიდებულ ფართო ხეივანში სავარძელში. Ჩვენ გვქონდა რამდენიმე ასეული მეტრი გავიარე და წინ წავედი შენგან მარტო როგორც შენ შემომთავაზე. ჩემი ნაბიჯების გადადგმა … შენ აღარ იყავი The ! დიდხანს გირეკავდი. შენ არ უპასუხე. შეწუხდა, გეძებდი, რომ ბოლოს და ბოლოს გაუნძრევლად გნახე პატარა ბილიკზე არც ისე შორს საქართველოს. ხანგრძლივი სიჩუმე ჩამოვარდა. ირგვლივ ჰუმუსის სუნი ცეკვავდა ჩვენგან. ქარი თანმიმდევრული სურნელების საბანში საუბრობდა. ჩვენ ხელით უჭირავთ თექის ნივთებს. მაშინ ვიცოდი რომ ერთ მხარეს ვიყავით, ძმები, მამა და მისი შვილი, მოსმენა და კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება რა არის.
ამ ბოლო წლები დამიბრუნდა დიდხანს სატელეფონო საუბრები გვქონდა, შენ ჩემი შვილი სილვენი და მე მამა გაელ როგორც შენ დამიძახე. ეს იყო იმის შესახებ, თუ რას განიცდიდით იმ მომენტში და წარსულის გარკვეული ციმციმები, რომლებიც ხალისით გააღვიძეთ. Რა არის კარგი მოგონებები. მე მაინც მესმის შენი მძიმე, მომხიბვლელი ხმა იმ გრძელი ღამეებიდან. არასოდეს ყოფილა მზა წინადადებები. შენ ეძებდი გამოხატვის ისე, რომ ლაპარაკი ზუსტად და ნათლად ამბობს არსებითს. და თუ ხანდახან გარკვეული სიტყვები აჭარბებდა თქვენს აზრს, რათა აღმოჩნდეთ წონასწორობა არასტაბილური სილამაზესა და სისულელეს შორის იმაზე, რაც წინ უძღოდა, ის იყო კარგი მიზეზის გამო, რომ ინოვაცია შედარებით სადაც იყავით, შენ ესთეტი იმისა, რაც ხდება. შენ კი ასეთი იყავი, ხშირად წინ, შენ ვინ ფიზიკურად არ მუშაობდა. მახსოვს გარკვეული თემები, რომლებიც გაჩნდა ჩვენს საუბრებში, როგორიცაა შემოქმედება, მხატვრის პოზაზე არამედ მეგობრობა და სიყვარული – სხეულების სიყვარული, არსების სიყვარული. შენ უყვარდა ხალხი. იშვიათად წუწუნებდი და ყოველთვის მე ვიმოკლებდი საუბარი, რომელიც შეიძლებოდა გაგრძელებულიყო საათებითა და საათებით.
და თუ წახვედი ამ ღამეს 18 აუ 19 ოქტომბერი, ეს არის გაქცევა თქვენს ფიზიკურ მდგომარეობას, როგორც ტანჯულ კაცს, რომლის ჯანმრთელობა მხოლოდ უარესდებოდა, მაგრამ ეს ასევე არის თქვენი მუშაობის გაგრძელება აქ მიღმა, შენ, აბსოლუტისა და ჭეშმარიტების მაძიებელი, ძალის მიერ დავალებული შენზე ბევრად ძლიერი, იმპერიული ზარი, რომელიც იგრძნო. თქვენ გაერთეთ, ცნობისმოყვარე, დაინტერესებული თემებით, რომლებზეც შემიძლია საუბარი, თემებს, რომლებიც ეხება ესთეტიკა, ფსიქოლოგია და სულიერება. ხანდახან იუმორის გრძნობა გქონდა დეტალური, ზოგჯერ მავნებელი, შენ მომხიბვლელი დენდი, რომელმაც კარგი სიტყვა გააჩინა გონივრულად და არასოდეს ავნო. სასოწარკვეთილებაში მყოფი ცხოვრების მოყვარული ამ სხეულისა, რომელმაც ასე ძალიან გატკინა, შენი გამჭოლი მზერა ნუშის თვალებით და შენმა ოდნავ ირონიულმა ღიმილმა მიმაკრა ბეღლის კარებთან შეხედე შენს სულს, რომელიც მუშაობს უცნაურად ნორმალური ადამიანების გამოსყიდვისკენ მათი შესაბამისად არ ცხოვრობდა.
სულიდან სულამდე ჩემ გვერდით ხარ. როცა ყოფილხარ გათავისუფლდა თქვენი კანის ტუნიკისგან, სატელეფონო ზარიდან რამდენიმე საათის შემდეგ ჩვენ გადმოგცეთ ისე, რომ თქვენი ბაბუის დაკრძალვასთან იყო დაკავშირებული.
ერთი ბოლო სიტყვა : “პატიება”. იცოდე რომ მე ითხოვეთ პატიება, რომ უფრო ხშირად არ იყავით.
ნახვამდის Grand Bédé, ჩემი ვაჟი, სილვენი .
171
