დიაფანის პატარა ხელი ტანის გიპიურზე მოთავსებული ჩაფლული ჩრდილში ტერფის ჭრილობა მოგონებების ტრიალი წონასწორობაში ეხმიანება დაბრუნების გარეშე დაუღალავი იმედის. ფლორის პავილიონში მუსლინები აორთქლდება ნესტოები ღიაა ქარვის სუნით გავოტით დაჭრილი მინუეტი ბურლესკული სპინოფი ბუხარში აალებული ცეცხლი ციური მექანიკა მაღლა ატარებდა თავის ბუმბულს. ზარები დაფრინავენ გარს სოფლის მგლების წინ ელიზაბეტური მარწყვი ყვავის უძველესი შადრევანი სული ცრემლების ჰალო მძიმით ორმოში ჩაგდებული კაცები ტოტები ეშმაკურ ქარში კიდურებს ეფერებიან. დიაფანის პატარა ხელი რომ წვიმის ფანტელები გზის მტვერი შლის ტალღას რომანტიკა პირიქით დალურჯებული ღამისა გმობს ბავშვი, რომელიც გიყურებს იქ სანაპიროსთან მოჩვენებითი დედის განკარგვა. 401
ეს ჩიტების სიმღერა ვინც ჩვენთან ერთად გზაზე ჩვენი მოლოდინის ქვემოთ უბრალო ზარია ჩვენი სიმაღლის. ამ მისწრაფების ცისარტყელა რომ გაგვაერთიანოს რომ ვიპოვოთ ჩვენი წარმოშობა ისევ გამოჩნდნენ შეშლილი თხები შესაწირავის კლდის თავზე. თუნდაც იანვარში გრილი დილა მოხარე გაჭირვებულს უბრალოების ჩანგლის ქვეშ.
