Ჩრდილში, სიცხის ტალღაში ღიაა ამაღელვებელი აზრებისთვის გახსენით სიახლის ციებ-ცხელება გახსენით ნახირის ზარები გახსენით კვირა სადილისთვის გახსენით საოჯახო ფოტოგრაფიისთვის გააღე ხრაშუნა ჭიშკარი ღია კატის მეოვებისთვის.
Ჩრდილში სიცხის ტალღაში, იცის როგორ მომწიფდეს გახმობის გარეშე იცოდე როგორ მიიღო სიტყვა, რომელიც მოდის იცის როგორ უნდა მისცეს ხმა ვინც იქ არის იცოდეთ როგორ აავსოთ თვალები შუქით იცოდე როგორ გაიღიმო ვინც იღიმის იცოდე თითქმის გაიღიმე ვისაც არ ეღიმება იცის როგორ შეინახოს ძვირფასი გულში შეხვედრის.
Ჩრდილში, სიცხის ტალღაში, შეავსე კეთილგანწყობა ცოცხალთა დავარცხნა შეავსეთ მომენტის დაღლილობა სიესთით ყურადღებით შეავსეთ ბავშვის მოსვლა შეავსეთ კონფლიქტის ქარიშხალი თაფლით remplir à dessein la porte qui s'ouvre remplir de douceur l'écarlate d'une prise de risque remplir la gêne d'une brise légère.
Ჩრდილშისიცხის ტალღაში, remercier le verre d'eau de l'amitié remercier d'être entendu remercier la pomme qui craque sous la dent remercier d'avoir à gravir le quotidien remercier le petit matin qui nous sort du noir remercier le chant des insectes des champs remercier le temps qui passe.
Ჩრდილში სიცხის ტალღაში, amener l'enfant à l'écriture de son avenir amener la mère à la vigilance des siens amener le père à la proue du navire amener le vieillard vers l'odeur des foins coupés amener le ciel à s'ouvrir entre mur et feuillage amener un air de fête sur la pierre dure amener la vie en communion fraternelle.
Vituperating Splint შენი ხმის ჩვენი სიყვარულის ვარსკვლავი ტირილი სიხარულისგან აღმართზე ნაზი ფერდობზე ჩვენი გაქცევის.
შეშინებული ამდენი სინაზით ჯარისკაცმა იარაღი გადაატრიალა მოციმციმე არყის ქვეშ შემოდგომის ბურთის დაშვება მთვარის ჩასვლის გარეშე. სიარული იარეთ კლდის კიდეზე მოაგვარეთ ცოტა დახუჭე თვალები სპრეი იმდენად დაბალია ჰორიზონტზე საბოლოო გრძნობა.
დარეკეთ ბიდლს უთხარი, რომ ვკვდები ყვავილებსა და მოცვს შორის ვარსკვლავიანი ტილოების ქვეშ შესანიშნავი სარდაფით რომ ქარიშხალი განახლებულიყო მისი ხრაშუნა ვაგონი.
Pieds nussur la Landele bâton bien en mainla musette à l'épaulele bonnet recouvrant les oreillesderrière les vachesaller vers la cabanele chien aux troussesfaisant ce qu'il voulaitde taupinière en taupinièrepuis levant son museau terreuxles yeux demandeursvers l'attente infinie. A front renversése remettre du départ d'Orionaux délices du jourrespirer l'air du matinaller sentir l'herbe de rosée pigmentéeranger deux trois objetsse passer de l'eau sur le visageaccueillir la pensée. Et puis le sensau délire du sensen déliquescencedire quelque chosequi vaille la peinequi fasse connaissancedu sens dans la direction assuméedu sens hors sensationdu sens essentielde l'excuse et du désir. Pour bulle d'airéclatée à l'air libreclaquer l'arc-en-cielcontre l'écran blanc d'une salle sombrehors mystèresérier de près la justesse d'un sonsur l'autel sacrédes murmures sourdsentrer par la porte des cérémonies. De blanc vêtuau rai de lumière apparuêtre le passur la dalle de basaltele pas sans hâteque l'élévation d'un chanttransporte à la croisée des nuages. Joie, ressentie au cœur, contact du Réel. 354
Tu me viens dans la nuit ô lune assouvie femme de la contrée enfant des herbes folles vieillard familier tard dans le miroir sous la caresse des souvenirs. Lève les yeux allume les torches au temple des attentes sois sainte femme arc-en-ciel de désirs sois l'enfant assis sur la margelle du puits sois le vieillard oublieux aux futiles pensées sois la mèche qui allume le feu d'être soi sois l'oreiller aux mille perles en l'accueil de ce qui vient en allégresse sage une pincée de tendresse au dévers du chemin bras tendus vers l'étreinte lumière vacillante du jour naissant.
