Ժամկետանց կրեմից ստվարաթղթե կաթսայի հատակին նա պատրաստեց իր ճաշը տատանվող ճանճի պես պատուհանագոգին. Փայտե նստարանը կեղտոտ էր թերթը կանի Հարցնել, խնդրել իր կեղտից կարծրացած թիկնոցով թույլ անձրևի տակ. Հետո շշմած վեր կաց համար մայթի երկայնքով մի քանի քայլ տատանվել դեպի ուղիղ ծառերի ծառուղի ատամնավոր տերեւներով. կան օրեր որտեղ հաստ ամպը տատանվում է ճեղքել թշվառության դեմքով որտեղ մեզ հրեցին մահացածների ծառուղում. Ուղեբեռ, կետ լավ անձրեւանոց, կետ փակ կոշիկներ, կետ բրդյա ձեռնոցներ, կետ ժպիտի նշույլ, կետ. Հիրսութ, խճճված մազեր նա գնում էր փողոցից փողոց նստել շենքի ստորոտում երկու շների միջև բռնելով իր սև գնումների պայուսակը. Թղթի կտորի վրա նա պետք է դիմեր բժշկի բայց նա մոռացավ և սոցիալական աշխատողը նույնըմի մեծ մոխրագույն կատու հանգիստ անցավ. Արևի մայրամուտին պետք էր տեղը գտնել թուլանալ, գուցե պառկել երթևեկության անընդհատ աղմուկի մեջ որը կնվազեր. Նա գիտեր տարածքը այն ժամանակվանից, երբ նա թափառում էր մեր ժամանակի մարդը տեսադաշտում որ մենք կարող էինք նրան առաջարկել. Նա վիատիկում ուներ լցոնված կենդանի՝ կրծոտ ականջներով շան կողմից, որն ուղեկցել էր նրան որոշ շոգ եղանակ և բևեռային ցուրտ, հաջորդաբար. 741
Վեր ու վար բարձրանալըփայտե վահանակի վրահոգու պարիսպներըavaient fière allure.Այնտեղ աճում էին վայրի ծաղիկներմեր ուրախ ծիծաղի պես մերկացածպիգմենտավորելով մեր բնազդներըdes gouttes de sang sur la pierre blanche.Մատը ձգանի վրաթիրախը շտկելովհերալդիկ դասprenait corps contre le frêne.Առավոտյանայս պատահական թերթիկի վրաձևավորվել են կղզիներ և թերակղզիներà petits jets de vapeur humidifiante.Քնքուշ արցունքների համարապաշխարության այտինպատասխանեց մոխրի տենդըsous les crocs de l'absence.Էդիպյան փաղաքշանքլայնակի ֆլեյտայի վրաթափը լուրջ էրun deux trois soleil.Լույսի և ստվերների խառնուրդհաղթական նժույգումորտեղ կյանքը վաստակում էs'engagèrent des nuits sans sommeil.Էտված մոմի համարարգելք մեր բանտերիցle lingot d'ordes ténacités événementielles.Հենց իմ դեմ դուրս եկավպարզ իրերի տեսքըայս միտքը ջերմության մասին : ինչ ասվեց իմ մասին ? Հատկանշված, երկուսն էլ, երեքումնորից արևըթույլ տալով ինձ կատարյալ փախուստdans les halliers de la forêt.Համօգտագործվող պատմություններ, ձեռք բերված կարծիքներմենք կարողացանք միանալ մեր ընտանիքինշրջանագծով պալավերի ծառի տակéchanger le thym et la lavande.Այնտեղ կարայնքան քնքշություն և անկեղծությունոր յուրաքանչյուր բառ ողողված է օրգեատովclochetait aux pinacles de la mémoire.739
Նա իջել էր իր թառից նիհար եւ բզեզ իրարանցում առաջացնել մետաղական տախտակների վրա այն նման էր վարդագույն զանգի թվարկելով ժամերը արագ արեց լավ արված ձեզ ծարավ պատճառելու խնդիր անհրաժեշտության դեպքում բեմ բարձրանալ.
Ֆլամենկոն այդքան երկար տեւեց միայն թակապարներ և կաստանետներ պոկել նրանց մագնիսական գիտելիքները դեպի համանուն առաջարկներ à cru et à dia կանանց աչքերը հարկադրված է համաձայնել կատաղությանը ակունքները դուրս են եկել իրենց վարդակից առանց գազանի մոխրագույն տեսքի.
Այդ ընթացքում հացահատիկը կուտակվել էր ջահի լույսով քերծվելով իրենց դողումներով բանվորների ձեղնահարկերը՝ ավանդադրված հոպերներով առանց ճչացող դաշույնի չի բավարարում զզվելի բանաստեղծին սահմանային այդ հանձնարարականը զգայուն է քամու ողորմության հանդեպ.
Իր պայուսակի վրա նստած լցված փորձանքով և կատաղությամբ կոդին պատառաքաղների մարդը սիրահարվեց լուսաբացին. Տեղն անկայուն է մահապատժի շրջահայաց ռեակտիվ նմուշ վերջին վերելքի մեղրը. Ստորին ծնոտը պահպանելու համար ճանկռոտ ծաղկաբույլ վատթարացնել իրավիճակը ժամանակի կորությունից դուրս. Մի շարժվեք կախվածության հրեշ լինի մանկության ծղրիդների շարունակությունը նվազեցրեք կամքության կարիքը մի աստիճանով. Հաճույքների անունը բարձրաձայնելով ցողափայտերը ցավ են անջրանցիկ պատերը դուրսբերման կերած մարգագետիններ՝ առանց ծաղիկների. Ոչ մի ժպիտ այս պատի տակ ձեռքերը հուշում են ծագման օձիքը արևը քանդում է իր գաղտնիքները ժամանակն է շուտ արթնանալու. 737
Ջուր այնքան քաղցր մաքրել մարդասպանների ձեռքը որպեսզի Սուրբ Քրիստոս հյուսել որոշ առաջընթացներ. Այսպիսով, ինձ տեղյակ պահեք դատապարտյալների ներում ստանալու համար և հաշվել օրերը իմ մեկուսացած կյանքից. Կենդանիներ անցան պատուհանի տակով աստղային շշուկների գիշերը որ քիմերաները բաժանվեցին մեծ մղումներով. Չի կարելի Զանգեցի հայրիկին ու մորը երկրի փորից մերկ ծառերի մազերին. Հասկացա անձնակազմին ուղեկցելու համար առանց պարանների մեջ բռնվելու աշխատանքին տրված այս հանձնարարականից. Այնտեղ կարև մուշկն ու վերքըմիայն պատառաքաղումօրը հազիվ էր լայնանում.
736
Ես քայլում եմ, ուրեմն ես եմ և ինձ շատ բան պետք չէ թող զանգը հնչի մեր զորքերի դուրսբերումը. Նրանք մեր քաջ զինվորներն էին երբ նրանց հառաչների հենց ստվերը թռավ հոգու գիշերից առաջ կրակոտ ամպի հարմար քույր. Աղետից հետո խոտ յուղոտ էր և հյուսվածքային ճիշտ այնպես, ինչպես դամասկոսը կարմրած կանացի արյունով. Մեկ քայլ, հետո մյուսը մարմինը սկսեց դողալ արևի համբույրի դիմաց տանջվում է ճմրթված ամպերով. Դաշտերի ցորենի մեջ հարբած թիթեռի հետ Ես հավաքում եմ կրակի ճառագայթը ողջերի վերադարձի համար. 735
Բառը շատ մի բարձրացրեք փայտե խաչ երկաթյա խաչ գնա գրողի ծոցը մահացողների երեխաները. Դանդաղ անջատեք նախորդ գիշերվա մնացորդները խառը մոխիր այն ընծաները աստվածներին, որոնք պաշտում են բանականությունը. Ավելի վատ վախ չկա քան որսորդություն եղնիկի հետևում ապա բարձրացնել կրակի խաչը. Զանգահարեք գլխապտույտ և սրտխառնոց երբ լռությունը դառնում է հանցակից զղջում է մյուս կոստյումը սարքելու համար առանց ռուբլու. Հիացմունքի արժանի հյութ մատուցեք Միրաբելը սալոր է տալիս քույրերիս որտեղ կարելի է անձնատուր լինել հայելին ամառային գեղեցիկ գիշերներին. Վարպետի ձեռքով պեղումների քարածուխից ծնվել բարի խոսքերի հարուստ ուժը հոգու որդիներին գուզի-գուզի անել. 734
La poésie c'est direc'est rire du rienc'est partir sans se retournerpour que la vérité advienne. La poésie accrochée au Levantrefait les gestes d'antanen guettant par le trou de serrurel'arrivée du printemps. La poésie c'est attendrec'est atteindrec'est attenter aux bonnes mœursen soupçonnant le mal d'être de la partie. La poésie c'est le claquement secd'une fin de partieoù restent après la représentationles diamants purs du néant. La poésie c'est la terreet le ciel et la merquant au rythme d'une escarpolettele revenez-y t'appelle. La poésie c'est mourir un peuau fond de la caverneà convertir en motsles aléas du dehors. La poésie c'est vivre à bon escientla chair fraîche des tempêteslorsque le livre replie ses pagesla mèche allumée. La poésie c'est être hors toutà vif à blancau feu de l'occasionet mourir sur le flanc après la mitraille. La poésie c'est grand et carréà contresens des fleurs bleueslorsque les yeux de flanellejaillissent d'un crâne éclaté. La poésie c'est mignonnette et compagniesur le bord de la soucoupeà compter les boudoirs de l'afflictionà cinq heures de l'après-midi. La poésie est tueuseet colérique et monstrueusepour mâter le rebelle endormiaux marches de la déraison. La poésie c'est être autreau plus bas comme au plus hautau coin de la rue telle l'abeilleà guetter le bourdon. la poésie tripatouillepour s'infiltrer dans le manchon de fourrurequand sonne le bétonsous la santiag de l'optimiste. La poésie pleure le divin perdupour enquêter sur ce qui demeuredans la cité aux quatre ventsouverte à la parole. La poésie c'est lettre molleaux lèvres de l'humanité nouvelleà lécher fraternellementle retour vers l'Absolu. La poésie c'est Dieu et pas Dieusans violence sans virulencetoutes lances dehorsen gardant ses distances. La poésie est paresseusequand passe le marchand de sableallégorie des cieux intérieursau service de sa progéniture. La poésie c'est pensersans y pensermais jamais s'agenouillerdevant la prise de pouvoir. La poésie cette rebelletourne autour de soiet détoure la figurine de l'amourdes avances de Narcisse. La poésie manque à l'appelen contournant l'auto-dérisionlorsque le plaisir vous hèlesur un air d'accordéon. La poésie est làsource d'angoisseles vaisseaux brûlésau port de l'astreinte. La poésie c'est le bon père de famillequi furtivementde sa sacoche au verbe hautfait jaillir le génie de la lampe. La poésie c'est moi c'est toic'est ce qui heurte du chefles poutres du grenieren verticalité assumée. La poésie c'est une caressesur la joue du ventlors les larmes de la louveappeler ses petits. 733
Éloigné des romanceséquarri au sceptre divinle carénage des vieilles autosfait la nique aux icônesà travers champstelle flèche d'argentpiquée au cœurque les sapeursretrouvent sous la herse du temps. Sonnailles de tous les joursorgue tenant la note sous la rosacele pas des moinesglisse sous les arcadesà l'unisson du pont-leviscaressant de ses chaînesles pierres usées du porcheà l'approche souffreteused'une claudicante valetaille. Mesurez vos approchesne gardez en mémoireque la main leste de l'entre-lignesderrière l'étroit vitrailde ces feuilles glacéesque le givre a scelléesau vent des pleursde l'enfant épelant l'alpha et l'oméga. 732
