Cette nuit à venir
 à vivre en chair et en pensée
 à renverser les murs
 pour se faire comprendre .

 Se recentrer est au carrefour de belles conquêtes .

 Faire apparence est putréfaction annoncée ,
 levée de la porte infernale ,
 artefact des anciens désastres .

 Attention
 le nom imprononçable
 est ce tombeau mouvant aux multiples entrées 
 bouleversant l'homme dépenaillé .

 La conscience de l'existence
 accueille l'approche du réel .

 Donnons à l'amour
 de quoi fabriquer l'amour .

 Soyons transparent .

 Vidons nos larmes acceptées
 Restons amoureux .

 L'humanité ,
 les dieux et leurs rites se rappelant à nous .

 Ayons le regard vif
 porté sur un monde vivant .

 Sortons de l'abîme .

 Créons par le cri 
 les étoiles nouvelles .

 Nos sanglantes blessures 
 nous mènerons vers le langage ,
 où vivre la raison en haute mer
 et nier toutes croyances .

 Devant l'intelligence du désir de vivre
 soyons le coq des horizons avant-tracés
 qu'une vie entière
 représente , foi figée et instable ,
 en guérison de nos paysages intérieurs .

 Il m'est donné d'être .
 Aux modillons du chevet le bestiaire nous est offert 
 frais et agreste en ses arrangements floraux ,
 un seul geste ,

 ... Ecoute enfin ....
 
As-tu songé à être libre ?


 271 

 Les cris des frères et sœurs qui s'étreignent
 en rondes chaleureuses
 aux marges d'été
 des mains maigres pommadent la pâte
 de fleurs des champs
 nuages pommelés
 trouant leur manteau de pluie
 pour une écoute singulière
 et bondir sur le râble
 des minérales églises
 que le miroir ausculte
 étrange retournement
 à point d'heure
 d'entre les brûlantes paroles
 lentes poussières dévalant le rai de soleil
 l'odeur emplit la pièce
 il n'est de politesse
 que formes vivantes et blessures saignantes
 sons et lumières à l'unisson
 l'œil bibelot délivrant la cohorte du langage
 saisissante sangle
 enserrant le mystère irréfragable
 invisible errance
 traçant noir sur noir
 au carrefour des conquêtes
 le signe du partage à venir
 sur le sac de toile
 à bout de bras tenu
 en guise de viatique .


 269 

 Sylvain .
 Flûte andine à la sortie des garages
 petit homme droit sur ses appuis
 la bouille chafouine
 et néanmoins indéfectiblement optimiste
 ça balance et ça revient
 cette verrue sur le nez
 partie en espace
 de ses harnais les tuyaux de l'air
 montrent la piste du caravansérail
 où s'arrêtent les chameaux de l'obscure évidence .

 Elles balayaient devant leurs portes
 les flèches pointues de la dérision
 irrésistible amour
 de tes genoux sensibles 
 Ô mon amour tamaris aux yeux doux .

 En conversation avec la paresse
 nous fûmes nus
 haletants devant le grand désastre
 le carnage jusqu'à la moelle
 par dessus les gouffres
 en agonie 
 les fossés comblés
 par l'âcreté des égouts refluants.

 Puis le temps à contre-jour fît le reste .

 Le corps dénié nous éloignât
 sur la pointe des pieds
 père et fils morts
 les oiseaux replièrent leurs ailes
 plus vite se succédèrent
 la forme et le sens donnés à la vie
 mains et lèvres plaquées contre la vitre
 à murmurer la table de multiplication
 sur la buée des cœurs froids .

 Mon enfant
 les portes et fenêtres sont refermées
 l'abîme contient le germe 
 des boites sans frein et sans refrain
 éclatées à coups de burin
 mes doigts en sang
 agrippant la gouttière
 ce tabernacle des eaux ligneuses
 exposées au vol des étourneaux
 emmenées déposées
 sanglante beauté
 puissantes enjambées finissant à cloche-pied
 sous le pont de Grenelle
 à ramasser quelques boulets de charbon dans le grand cabas noir .

 Ô fils
 au fil à fil
 des statues de sel
 que trouble la parole perdue
 d'entre le visible et l'invisible
 un pas sec cadenasse
 le passage pneumatique de ton fauteuil roulant .



 270

 ( Dessin de Sylvain GERARD ) 

 ਅੱਛਾ, ਮੈਂ ਸੁਣਦਾ ਹਾਂ, ਮੈਨੂੰ ਬਦਬੂ ਆਉਂਦੀ ਹੈ, ਮੈਂ ਛੂਹਦਾ ਹਾਂ, ਮੇਰਾ ਗਲਾ ਸੁੱਕਾ ਹੈ, ਇਹ ਕੋਸਾ ਹੈ .

 ਦਿਨ ਤ੍ਰੇਲ ਨਾਲ ਗਿੱਲਾ ਹੈ,
 ਰੋਸ਼ਨੀ ਚਿੱਟੀ ਹੈ,
 les feuilles fraîches des arbres en printemps sont affamées de beauté .
  
 ਅਤੇ ਮੈਂ ਬਦਲਦਾ ਹਾਂ,
 ਹਰ ਸਕਿੰਟ ਮੈਂ ਬਦਲਦਾ ਹਾਂ .

 ਮੈਂ ਵਿਕਾਸ ਕਰਦਾ ਹਾਂ,
 ਮੈਂ ਉੱਚੀ ਸਵਾਰੀ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਅਤੇ ਬ੍ਰਹਿਮੰਡ ਦੇ ਸਾਹ ਨੂੰ ਸਾਫ਼ ਕਰਦਾ ਹਾਂ,
 ਅਤੇ ਸੰਸਾਰ ਮੇਰੇ ਵਿੱਚ ਬਦਲਦਾ ਹੈ .
 
 ਮੈਂ ਗੂੰਜਦੀ ਪਾਰਦਰਸ਼ਤਾ ਪੀਂਦਾ ਹਾਂ,
 ਅਤੇ ਮੈਂ ਭੇਜਦਾ ਹਾਂ .

 ਮੇਰਾ ਮਿਸ਼ਨ ਇਹ ਦੱਸਣਾ ਹੈ ਕਿ ਕੀ ਹੈ
 ਬਿਲਡਿੰਗ ਸਪਾਰਕ ਤੋਂ ਬੇਤਰਤੀਬ 'ਤੇ .
 
 ਧੀਰਜ, ਧੀਰਜ,
 ਮੇਰੀਆਂ ਹੱਡੀਆਂ ਚੀਰ ਰਹੀਆਂ ਹਨ
 ਚੁਬਾਰੇ ਖਾਲੀ ਹਨ,
 ਸ਼ਬਦ ਗਲੇ ਦੇ ਛਾਲੇ ਨੂੰ ਖੋਲ੍ਹਦਾ ਹੈ,
 ਮੈਂ ਰਿਆਸਤਾਂ ਦੇ ਕੁਲਟਰ ਦੇ ਬੇੜੇ ਵਿਛਾਏ,
 ਅਤੇ ਦਿੱਤੇ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰੋ .

 ਮੇਰਾ ਸਰੀਰ .

 ਅਤੇ ਇਹ ਇੱਕ ਸਰੀਰ ਹੈ ਖੁਸ਼ਕਿਸਮਤ ਹੈ .
 
 ਹਵਾ ਦੇ ਬੁਲਬੁਲੇ ਨਾਲ ਸਮੁੰਦਰ ਦਾ ਸਰੀਰ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਗਿਆ,
 ਅਤੇ ਇਹ ਤਣਾਅ ਵਿੱਚ ਹੋਣ ਦਾ ਇੱਕ ਮੌਕਾ ਹੈ
 ਸਦੀਵੀ ਸਵੇਰ ਦੇ ਮੁਹਾਨੇ ਤੱਕ .
 
 ਇਹ ਨਿੱਜੀ ਅਭਿਆਸ ਦੁਆਰਾ ਹੈ,
 ਪਰਛਾਵੇਂ ਵਿੱਚ ਬੈਠਣ ਦੇ ਉਲਟ ,
 ਸਵੇਰ ਦੀ ਠੰਡ ਨੂੰ ਕੀ ਮਿਲਣਾ ਹੈ,
 ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਰੋਣਾ ਖੋਲ੍ਹੋ
 ਪਿਆਰ ਤੋਂ ਦੂਰ-ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਜੋ ਸਾਡਾ ਸੀ .

 ਮੇਰਾ ਸਭ ਤੋਂ ਪਿਆਰਾ ਜੀਵ,
 ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਇਹ ਸੰਸਾਰ,
 ਮੇਰੇ ਨਾਲੋਂ ਉੱਚਾ,
 ਦੂਜਾ ਮੈਂ .
 
 ਮੈਂ ਤੁਹਾਡਾ ਹਾਂ .


 268 

  ਪਿਆਰ ਨਾ ਕਹਿਣਾ
 cet ਹੋਰੀਜ਼ਨ
 ਇਹ ਰੰਗ ,

 Ne pas saisir le téléphone
 ਅਤੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਸਿਰਫ ਗੈਰਹਾਜ਼ਰੀ ਦੇ ਦਰਦ ਦੁਆਰਾ ਜਾਣਦਾ ਹੈ .

 ਰਾਤ , ਬਹੁਤ ਹੀ ਸਰੋਤ 'ਤੇ
 ਪੱਖਪਾਤ ਅਤੇ ਵਾਪਸੀ ,

 Errer par temps de pluie
 ਖੂਨ ਦੇ ਤੂਫਾਨ ਦੇ ਅਧੀਨ
 ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਅਤੇ ਬਦਨਾਮੀ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਨ ਲਈ .
 
ਸਦੀਵੀ ਹਵਾ ਦਾ ਬੁਲਬੁਲਾ
 ਆਓ ਸੁਣੀਏ
 ਆਉ ਆਪਣੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਇੱਕ ਨਜ਼ਰ ਮਾਰੀਏ ,

 Accusés de finitude triste
 ਭਵਿੱਖ ਸਾਡੀ ਚਿੰਤਾ ਕਰਦਾ ਹੈ
 ਅਸੀਂ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨਾਲ ਗੱਲਬਾਤ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਹਾਂ .

 ਦਿੱਤੇ ਬਿਨਾਂ ਵੀ ਪਿਆਰ ਕਰਨਾ
 ਡੇਜ਼ੀ ਅਤੇ ਕੌਰਨਫਲਾਵਰ
 ਝਗੜਿਆਂ ਦੇ ਫਲ ਨੂੰ ਕੱਟੇ ਬਿਨਾਂ
 ਦਿਆਲਤਾ ਸ਼ਬਦ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ
 ਪਹਿਲਾ ਕਦਮ ਚੁੱਕੇ ਬਿਨਾਂ .

 ਬਾਗ਼ੀ ਚਿੰਤਾ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਅੰਦਰ ਰੱਖੋ
 ਯਾਦਾਂ ਦੇ ਤਣੇ ਤੋਂ
 ਉਹ ਤਾਲਾਬੰਦ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨਹੀਂ ਖੁੱਲ੍ਹਦਾ
 ਅਪੂਰਣ ਜੀਵਨ ਦੇ ਜੋਖਮ 'ਤੇ .

 ਚੁੱਪਚਾਪ ,
 ਖੂਹ ਦੇ ਕਿਨਾਰੇ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਮੱਥੇ
 ਅਸਮਾਨ ਅਤੇ ਤਾਰੇ ਦੀ ਪੇਸ਼ਕਸ਼ ਕਰੋ ,
 ਜੀਵਤ ਪ੍ਰਤੀਬਿੰਬ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚੋ ,
 ਇੰਚਾਰਜ ਹੋਣ ਦੀ ਇਹ ਕਿਰਪਾ .


 267
 

 ਆਪਣੀਆਂ ਵਿੰਡੋਜ਼ ਨੂੰ ਨੀਲੀ ਸਿਆਹੀ ਨਾਲ ਪੇਂਟ ਕਰੋ.
 ਸੁਆਹ ਦੇ ਰੁੱਖ ਦੇ ਪੰਜੇ ਨੂੰ ਸਟੋਰ ਕਰੋ.
 Suivre les gouttes d'eau tomber du toit.
 ਬਾਗ ਵਿੱਚ ਕਲਾਈਡ 'ਤੇ ਬੈਠੇ ਤਿੱਤਰ ਵੱਲ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕਰਦੇ ਹੋਏ.
 Puiser l'eau de la fontaine dans les seaux de zin.
 ਬੈਰੇਟ ਨੂੰ ਉਸਦੇ ਵਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਵਾਪਸ ਪਾਓ.
 Escalader le tertre exposé au vent du nord derrière la  
  maison.

 ਉਸ ਦੇ ਖੁਰਾਂ ਨੂੰ ਤਾਜ਼ੇ ਗੋਹੇ ਵਿੱਚ ਡੁਬੋ ਦਿਓ.
 ਉੱਨ ਦੀ ਟੋਪੀ ਨੂੰ ਨਾ ਭੁੱਲੋ.
 Après l'orage faire naviguer les bateaux d'écorce de pin      
  sur la flaque d'eau.
 Surprendre les grands parents évoquer au coin du feu mon  
  père et mes oncles.
 ਵੱਡੇ ਭੂਰੇ ਕਟੋਰੇ ਵਿੱਚ ਦਾਲ ਨੂੰ ਕ੍ਰਮਬੱਧ ਕਰੋ.
 ਗਰਮ ਰੋਟੀ ਨੂੰ ਚੁਣਨਾ ਅਤੇ ਖਾਣਾ.
 ਬੰਦ ਖਿੜਕੀ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਪੱਥਰ 'ਤੇ ਬੈਠੋ.

 ਪ੍ਰਡੋ ਵਿੱਚ ਪੱਤੇਦਾਰ ਪੇਸਟਰੀ ਬਣਾਉ.
 ਖਰਗੋਸ਼ਾਂ ਲਈ ਘਾਹ ਚੁੱਕਣਾ.
 ਸੋਟੀ ਦੀ ਚੋਣ ਕਰੋ.
 ਗਾਵਾਂ ਦੇ ਮੋਟੇ ਚਮੜੇ ਉੱਤੇ ਆਪਣਾ ਹੱਥ ਚਲਾਓ.
 ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਵੱਡੀਆਂ ਉਦਾਸ ਅੱਖਾਂ ਵੱਲ ਦੇਖੋ.
 ਕਦੇ-ਕਦੇ, ਉਹਨਾਂ ਨਾਲ ਰੋਣਾ.
 Revenir de l'abreuvoir par la côte en tenant la queue de 
  la Mareuille.
 ਕੁੱਤਿਆਂ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਾਓ, ਰਿਕੇਟ ਅਤੇ ਸ਼ੈਂਪੇਨ.
 ਉਸ ਦੇ ਕੋਚ ਵਿੱਚ ਲੋਹੇ ਦੇ ਬੈਰੋ ਡੁੱਬਣ ਨੂੰ ਸੁਣੋ .
 ਕੁਰਸੀ 'ਤੇ ਚੜ੍ਹ ਕੇ ਪਨੀਰ ਨੂੰ ਛੱਤ ਹੇਠ ਲੈ ਜਾਓ.
 ਬਰੈੱਡ ਪਾਈਜ਼ ਦੇ ਨਾਲ ਵੱਡੇ ਦਰਾਜ਼ ਨੂੰ ਖੋਲ੍ਹੋ.
 ਮੋਰੀ ਉੱਤੇ ਬੈਰਲ ਤੋਂ ਵਾਈਨ ਖਿੱਚੋ.
 ਐਤਵਾਰ ਨੂੰ ਚਰਚ ਨੂੰ, ਜੋ ਕਿ ਲੰਬੀ ਸੈਰ.
 Le cadre de grand-père chargé de ses médailles  
  militaires. 
 ਮੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਸੀ , ਮੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਦੱਸਿਆ ਗਿਆ ਸੀ.
 ਕਿ ਵੱਡੇ ਨੂੰ ਛੋਟੇ ਦਾ ਖਿਆਲ ਰੱਖਣਾ ਪੈਂਦਾ ਸੀ.
 ਮੈਂ ਲਾਜ਼ਮੀ ਡਿਲੀਵਰੀ 'ਤੇ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ.
 ਸਮੇਂ ਦਾ ਕਲੇਪਸੀਡਰਾ ਉਲਟਾ ਹੈ.
 ਚੁੱਪ.
 Cette levée de poussière provenant de la route en terre  
  battue.
 ਤੇਜ਼ ਹਵਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਸੀਕੁਇਨ ਨੂੰ ਉੱਡਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਰੱਖਦੇ ਹਨ 

 ਸਾਈਕਲ 'ਤੇ ਚੜ੍ਹੋ.
 Disparaître dans la forêt de Laroussière entre pins et 
  genévriers.
 ਹਵਾ ਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣੋ.
 ਐਨ ਤਾੜਨਾ.
 L'horloge frappe le temps de son battant de laiton 
  brillant comme un sou neuf.
 Ils ne se retournèrent pas quand je les appelai.
 Hors la brume matinale émerge la mise en demeure de nos 
  ancêtres.
 La terre se craquèle.
 Par les anfractuosités montent les souvenirs.
 Je croque la pomme.
 Le pommier se courbe vers mon ombre.
 Elle parle de ces cendres répandues sur le pas des 
  portes.
 Ultime cri d'amour hors les vestiaires.
 Sur le champ des poteaux dressés.
 En passe d'être le pré reverdi des futures générations.

 Fleur parmi les fleurs le soleil ouvre et ferme ses 
  corolles fraîches.
 La Lande de ses herbes rêches presse nos têtes contre son    
  sein.
 Au loin l'estampe des montagnes.
 Le plomb du Cantal, le Puy Mary.
 Résonne l'angélus.
 ਖਾਮੋਸ਼ ਆਵਾਜ਼ਾਂ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਸਾਡੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਜੁੜ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ.
 Vienne le temps de changer l'eau des fleurs.

 265
 

 ਟੇਢੇ ਵਾੜਿਆਂ ਵਿਚ
 ਜੀਵਨ ਢਾਲ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਨੂੰ ਅਸਪਸ਼ਟ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ
 ਘਾਤਕ ਝਾੜੂ
 ਸਿਆਣੇ ਪੱਥਰ ਰੋਵੋ .    

 ਇੱਕ ਹਵਾ ਇੱਕ ਸ਼ਕਤੀਸ਼ਾਲੀ ਚਾਲ ਨਾਲ ਹਿੱਲਦੀ ਹੈ
 ਝਾੜੀ ਵਾਲੇ ਫਰੇਮ
 ਤੇਲ ਦੇ ਤੁਪਕੇ ਨੂੰ ਤੰਗ
 ਉਦਾਸ ਚਿਹਰਿਆਂ ਵਿੱਚ ਖੁਦਾਈ .   
 
ਸਰ੍ਵੇਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਣਾਮ ਕਰੋ
 ਬੇਲੋੜੇ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਦੇ ਨਾਲ ,   
 ਕ੍ਰਮ ,   
 ਬੇਰਹਿਮ ਤੱਤ ਹਮਲਾ ਹੈ .   

 ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮੂੰਹ ਨੂੰ ਪੂੰਝੋ
 ਉਠੇ ਹੋਏ ਬੁੱਲਾਂ ਵਾਲੇ ਕੁੱਤੇ
 ਚੌਰਾਹੇ 'ਤੇ .   

 ਬੱਚਿਆਂ ਦਾ ਸਮੂਹ ਬਣਾਓ
 ਛੱਤਰੀ ਦੇ ਅਧੀਨ
 ਇੱਕ ਦਬਦਬਾ ਡਰ ਤੋਂ ਮਜ਼ਬੂਤ .   

 ਚੀਕਾਂ ਵੱਜਦੀਆਂ ਹਨ
 ਹੁਲਾਬਲੂ ਬਣੋ
 ਸੁਪਨੇ ਦੀ ਪਤਲੀਤਾ ਵਿੱਚ .   

 ਸਭ ਕੁਝ ਫਿੱਟ ਬੈਠਦਾ ਹੈ ,   
 ਲੋਕ ,   
 ਕੁਦਰਤ ਆਤਮੇ ,   
 ਉਹ ਗੈਰ-ਵਾਜਬ ਆਵਾਜ਼ਾਂ ,   
 ਸਿੱਧੀ ਹਦਾਇਤ .   
 ਧਰਤੀ ਦੀ ਮਹਿਕ ਮਿੱਟੀ ਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ,   
 ਚਮੜੀ ਆਪਣੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਖੋਲ੍ਹਦੀ ਹੈ ,   
 ਬੱਦਲ ਦੇਵਤਿਆਂ ਦੇ ਦੁੱਧ ਨੂੰ ਗਾੜ੍ਹਾ ਪਿਸਾਉਂਦੇ ਹਨ .   
 ਦਿਸਦਾ ਅਦ੍ਰਿਸ਼ਟ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ,   
 ਅਦਿੱਖ ਦ੍ਰਿਸ਼ਮਾਨ ਸੰਸਾਰ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ . 
  
 ਰਚਨਾ ਆਪਣੇ ਨਕਾਬ ਹੇਠ ਬਾਗੀ ਹੈ ,   
 ਰਚਨਾ ਸੁੰਦਰ ਹੈ ,   
 ਸਾਰ ਇੱਕ ਮਿੱਠੇ ਗੀਤ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਕੱਢਦਾ ਹੈ ,   
 ਮੈਂ ਗੂੰਗਾ ਹਾਂ ,   
 ਇਲਾਜ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਹੈ .   
 ਇੱਕ ਲਾਈਟ ਪਾਈਪ ,   
 ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਆਤਮਾ ਭੇਟ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ,   
 ਅਤੇ ਖੜੇ ਹੋਵੋ ,   
 ਉਸ ਵਿੱਚ ,   
 ਮੇਰੇ ਨਿੱਜੀ ਵਿੱਚ ,   
 ਮਰੇ ਅਤੇ ਜੀਵਤ ਵਿਚਕਾਰ ,   
 ਸਿਰਫ਼ ਹੋਣ ਦੀ ਲਾਲਸਾ .  

 
 266