туманныя камяні   
рэшткі калідораў з прывідамі   
падымацца над зямлёй   
вандроўны салдат   
нашых рассеяных душ.      
 
Тут жалеза баліць   
ён забівае і заікаецца   
закон нерухомасці   
у працэсіі дзікіх жывёл   
тканіны маршчын.      
 
У лагчыне далін   
авечкі пасуцца   
абмінуць чорнага вершніка   
у яго бразгаючай прыладзе   
вочы чырвоныя ад крыві.      
 
Разня пажадлівых   
нават ваўкі ўцякаюць   
над скалой   
з гладкай кавалькадай   
што аўтан вецер круціць.      
 
Даданыя жываты   
рукі паднятыя да сталёвых пальчатак   
каноплі дыхае   
стомлены   
прыгажуня выдае мяккае бразготку.      
 
Цэрус шпіёніць за жаданнямі   
фрэска адкладзена   
пад раму   
сакрэтны пункт   
проста зерне скуры.     
 
 
396