Տարի 2018, հոկտեմբեր 2018

Mine de rien je vis

Թողնել մեկնաբանություն 
 Mine de rien je vis   
 dans les encombrements   
 le cœur de nos parents    
 les marsupiaux   
 enserrés dans le creux des arbres.  
    
 Point n'eût fallu   
 ces élans matrimoniaux   
 pour accorder pareille méprise   
 du dextre et du senestre   
 à l'épée de justice.    
  
 Mêlant les souvenirs à l'ouverture   
 ensemençant le champ de nos ancêtres   
 il nous parut d'un autre âge   
 Lui, si grand à contre-jour   
 dans l'encadré de la porte.   
   
 " Mesurer ses pensées ne me convient pas "   
 maugréait notre père à tous   
 ce vieil évaluateur de l'autre temps   
 cet adorateur thuriféraire des choses bien faites    
 que le moindre sourire faisait vaciller.     
 
 Au fripé des nuits de coton   
 la lune est belle   
 à demeure   
 tant que les heures coulent   
 au zoo des temps heureux.      

   
 448
Տարի 2018, հոկտեմբեր 2018

la déchirure s’est rouverte

Թողնել մեկնաբանություն 
   Fruit sec décollé de sa gangue 
 claquement de langue au crépuscule     
 la cicatrice s'ouvre   
 passagère clandestine de la nature profonde.  
    
 Point de mouvement   
 juste l'appel du chorège   
 chargé d'organiser le passage du gué.  
    
 La fièvre n'est pas punition   
 pour le lutteur d'absolu.    
  
 La peur est grain de foi   
 pour la jeune pousse   
 dont la graine vient d'éclore.   
   
 La matière par devers lui   
 n'apportant que douleur   
 nous convînmes d'appeler le fils de l'aube   
 au marécage des émotions   
 et de salive épanchée   
 faire rosir la cicatrice   
 gage d'oblation.  
    
 De ses yeux rayonne la lumière   
 toujours et partout les ténèbres fuient   
 le rythme des tambours s'élève   
 le temps est au recouvrement. 

      
447
Տարի 2018, հոկտեմբեր 2018

construire quelque chose de neuf

Թողնել մեկնաբանություն 
   Aux trois âges   
 pommelle des fenêtres que l'on ouvre    
 puis ferme   
 pour les rouvrir à nouveau.   
   
 Remonter vers la lumière   
 impose la descente subséquente.     
 
 Grandir   
 petit de l'homme et de la femme   
 jusqu'à l'adolescence   
 oblige la première descente   
 où l'être nouveau brûle   
 en la consommation de sa puissance animale   
 alors que l'élan de la relation est là.   
   
 Au port que le navire aborde   
 reflet des abîmes traversés   
 l'adversaire rassemble les épreuves passées.    
  
 Լինել, le cœur brisé   
 il faut joncher le sol de nos fleurs fanées   
 et s'ouvrir au moins que rien.
      
 C'est alors que la nouvelle terre paraît   
 où mettre en sacs les dernières moissons   
 sous un ciel de feu   
 qu'un souffle propice échancre   
 et plonge une dernière fois   
 descente inexorable   
 vers la gueule du Léviathan. 
       
 Séparant le grain de la balle   
 fracassant le germe   
 sur l'échéancier des parousies   
 assisterons-nous à la levée du pain de vie ? 

     
 
446
 ( détail peinture de Frédérique Lemarchand )
Տարի 2018, սեպտեմբեր 2018

ժամանակն է գործի անցնել

Թողնել մեկնաբանություն 
   Vers le haut de la montagne   
 à la cime des arbres   
 pendent les chiffes colorées   
 que les rapaces ont dispersés.   
   
 A l'affût près des roches moussues   
 à la source intérieure  
 le loup guette   
 le museau frémissant.  
    
 Montent de la vallée   
 le cortège des humains   
 raclant de leurs souliers cloutés   
 les cailloux du chemin ferré.   
   
 S'arrêtant dans la clairière   
 ils déposent le fardeau   
 ce corps mort   
 sur un tronc d'hêtre brisé.    
  
 S'élèvent les chants de l'autre temps  
 d'ailleurs et d'aujourd'hui  
 mariage des sons gutturaux   
 et des plaintes légères   
 tel un feulement amoureux finissant.   
   
 Par dessus la forêt   
 l'astre solaire explose   
 écartant les brumes matinales  
 il redresse les forces inversées. 
     
 Il est temps de se mettre à l'ouvrage   
 de poser les gouttes de rosée sur la feuillée  
 puis d'allumer le feu de la fertilité   
 en éclosion d'infini.  

    
445
Տարի 2018, սեպտեմբեր 2018

Les petits papiers secrets

Թողնել մեկնաբանություն 
 Առաքինի փետուրներից   
 կոլիբրին սիրահարվեց.  
    
 Աչքերը կծկվում են   
 դիմակայելով մանկության մենակությանը. 
     
 բռունցքները սեղմում են   
 եթե ավելի լավ բան չկա անելու.  
    
 À demeure l'au-delà se recueille   
 երբ ժամանակը կոտրում է իր խողովակը.  
    
 À genoux devant la fontaine   
 յուրաքանչյուր ջրային սարդ մաքրում է.  
      
 Մարգարիտների շարքով
 արյունը աչքի հեքիաթի fleurette.   
   
 Հիշողությունը միշտ հիշողություն է   
 այլևս արցունքներ չունենալու համար.
      
 Իմացեք արցունքների պարգևը   
 matrice des connaissances.
      
 Տարիների ընթացքում   
 անցնել ինքնասիրության ավելցուկը  
 անցնել անհեթեթության պարը   
 անցնել հիմնադիր պատմությունը   
 անցնել մեծ վարդապետությունները    
 անցնել վերքերը   
 նոստալգիան այլ տեղ փոխանցել.
            
 Քանի որ դռները փակվում են   
 բացում է փոթորկոտ լռություն   
 մեր փոքրիկ կյանքը բացվում է   
 բացում է քնքշության ամպը    
 s'ouvre la nécessité de prendre soin   
 բացում է կատարյալ կպչունություն այն, ինչ կա   
 իմաստ է բացում նրա կյանքի համար.  
    
 À la cloche de l'étude   
 Ես հագա իմ մոխրագույն գոգնոցը   
 և նրա ամուր գոտին   
 avec au cou   
 հրաշք շքանշանը   
 և այս փոքրիկ գաղտնի թղթերը   
 ամրացված կախոցներին   
 թելքավոր վարտիք.   

    
443
Տարի 2018, սեպտեմբեր 2018

Մեր հղի դեմքերը

Թողնել մեկնաբանություն 
 D'un revers de la main   
 il a convoqué le signe   
 apparu sur l'écorce du hêtre   
 embranchement des tensions   
 d'une poussée verticale   
 alors que le frisson parle   
 au cœur de l'humus foulé   
 par la galoche cirée.  

 Il est des nuits de lune pleine   
 à saupoudrer de fines étoiles   
 le pavement des villes éternelles   
 accrochant à la ramée   
 la chaleur du jour dissipée   
 que rosit les joues fraîches   
 de nos visages enceints. 

 
444
Տարի 2018, սեպտեմբեր 2018

Je te tiens tu me tiens

Թողնել մեկնաբանություն 
 Je te tiens tu me tiens   
 par la barbichette   
 et ne tiens que vent   
 et boule d'or   
 roulant à fond de ravin   
 vers la cupule des origines.        
    
 Je rêve de te tenir   
 par la barbichette   
 alors que tu dors   
 homme dissipé   
 aux incartades oubliées   
 sans appui sans chemin.    
  
 Le nouvel acte approche   
 le petit enfant rêve dans le sein de sa mère   
 et la question est pesante   
 être couché dans le vide n'a rien valu   
 terrifiant   
 que de regarder en arrière.      
     
 La boule d'or plonge   
 l'écume la recouvre   
 un bruit de rires cumulés   
 monte des marmites de géant   
 l'enclume sonne le dernier rappel   
 brisant l'ordre des choses.      

    
442

La présence à ce qui s'advient