File la lune lente   
en son tournoiement   
de mer éclose   
aux effluves ensemencées   
de papillons   
que l'on gomme   
sur la joue de l'enfant   
gommettes festives   
à la nuit descendante   
aux abysses immenses   
dans le noir   
où nous atteindre   
nous les mariniers    
vestige des amples chaluts   
prompts à glacer   
de cinglantes fureurs   
l'émission des laves   
aux vibrations bruyantes   
pluie de lapilli
tombant un à un   
sur le tambour   
des yeux immenses   
rabattus sous la paupière   
de l'harmonie   
enfin recueillie   
seule et essentielle   
pour le retour du réel.      
 
 
893

Me suis senti tout simple ce matin    
avec ces objets raisonnables   
posés sur la table.      
 
J'ai pincé la corde de la folie   
pour que dansent les filles et fils du Diable   
enclins à l'usure naturelle.      
 
M'en suis pris alors une   
sur la tronche rationnelle   
provoquant commotion et confusion.      
 
Ai-je bien pris la boussole   
pour ce vol de nuit   
où perdre les signes de l'Au-delà.      
 
De balises point   
juste quelques feux aux quatre coins   
pour éviter les autoroutes de la foi.      
 
Malgré les turbulences de la jalousie   
le moteur a continué de tourner   
en bout de piste.      
 
Pour planté dans le champ aux voix éternelles   
allumer le GPS intérieur   
déesse carénée du jour qui vient.      
 
 
892

Partir   
entre les rails du pont   
par dessus les eaux profondes.      
 
Courir dans les rues grises   
et s'asseoir sur un banc   
à regarder les enfants.      
 
Tom Waits en catimini   
se rapprochant de l'esprit   
en libre circulation.      
 
Fermer le magasin   
rajuster le chapeau   
et les mains dans les poches presser le pas.      
 
Hommes de tous les temps   
paroles envolées   
pour que les choses sérieuses commencent.      
 
Silhouette déhanchée   
sur les galets de la rogne   
atteler la charrette des relations.      
 
Et avancer   
sans la moindre gêne   
vers la grille de départ d'un nouveau parcours.      
 
 
891

M'en a-t-on dit de cette époque   
d'où famille éclatée   
les blessures saignent encore.    
 
ਫੁਰੀ ਤੇ
ਵੱਡੇ ਮੋਚੀ ਹਨ
ਗੋਬਰ ਨਾਲ ਜੁੜਿਆ.    
 
ਜਦੋਂ ਮੀਂਹ ਪੈਂਦਾ ਹੈ
ਪਾਣੀ ਢਲਾਨ ਦੇ ਤਲ 'ਤੇ ਇਕੱਠਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ
ਭੇਡ ਪਾਰਕ ਦੇ ਨੇੜੇ.   
 
ਪੂਰਵਜ ਦੀ ਤਸਵੀਰ
ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਹੁੱਕ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਹੈ
ਜਦੋਂ ਮਾਸਟਰ ਚੰਗੇ ਨਾਲ ਪੈਰਿਸ ਲਈ ਰਵਾਨਾ ਹੋਇਆ.      
 
ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਲਈ ਮੇਰੀ ਦਾਦੀ ਨੇ ਚੁਣੌਤੀ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਕੀਤਾ
ਫਾਰਮ ਨੂੰ ਚਲਾਉਣ ਲਈ
ਮਾਰੀਅਸ ਕਲਰਕ ਅਤੇ ਜੀਨੀ ਨਾਲ.      
 
ਬੱਚੇ ਬੋਰਡਰ ਹਨ
ਭਰਾਵਾਂ ਦੇ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ
ਇੱਕ ਸਦੀਵੀ ਸਰਦੀ.      
 
ਬੀਤੀ ਰਾਤ ਵੱਛੇ ਦੀ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ
ਪੈਰਿਸ ਦੁਆਰਾ ਕੁਚਲਿਆ
ਦੁੱਧ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਇਹ ਔਬਰਕ ਗਾਂ.      
 
ਪਿਤਾ ਜੀ ਬਚਤ ਲੈ ਗਏ
ਉਹ ਸਾਨੂੰ ਹੋਰ ਕੋਈ ਖ਼ਬਰ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦਾ
ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਕਿੱਥੇ ਦਫ਼ਨਾਇਆ ਜਾਵੇਗਾ.      
 
Je pleure parfois   
dans mon lit sous la soupente   
et pense à mes sabots que je n'ai pas décrottés.      
 
Je serai là plus tard   
à écrire ce qui s'est passé   
tôt le matin en écoutant l'horloge à balancier.      
 
ਇਹ ਪਹਿਲਾਂ ਅਤੇ ਬਾਅਦ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੋਵੇਗਾ
ਇੱਕ ਪਰੀ ਕਹਾਣੀ ਦੇ ਅਮੀਰ ਘੰਟਿਆਂ ਵਿੱਚ
ਇੱਕ ਤ੍ਰਾਸਦੀ ਵਾਂਗ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਹੈ.      
 
Tracer la route des airs   
comme les oiseaux migrateurs   
ramène à la maison.      
 
ਫੇਨੀਅਰਸ ਵਿੱਚ ਥੋੜ੍ਹਾ ਹੋਰ ਹੇਠਾਂ
ਚਚੇਰੇ ਭਰਾ ਬਿਹਤਰ ਹਨ
ਦੀਵੇ ਲਈ ਤੇਲ ਹੈ
ਅਤੇ ਸਵੇਰੇ ਰੋਟੀ
ਜਦੋਂ ਘੰਟੀਆਂ ਵੱਜਦੀਆਂ ਹਨ
ਐਬੇ ਦੇ ਖੰਡਰ ਵਿੱਚ
ਇੱਕ ਵਾੜ ਨਾਲ ਘਿਰਿਆ
ਤਾਂ ਜੋ ਕੁਝ ਲੰਘਣ ਵਾਲੇ ਸੈਲਾਨੀ
ਸਿਰ 'ਤੇ ਪੱਥਰ ਨਾ ਲਓ.      
 
Au petit jour les oiseaux chantent   
pour que vite aller aux champs   
recueillir le silence.      
 
 
890

Enfoui sous les feuilles d'automne   
se soulevant au vent venant  
irisé d'une lumière diaprée   
quand ciel et nuages se la jouent   
l'enfant du paradis   
surveille en dansant   
la marelle circassienne.      
 
Enfoui sous les feuilles d'automne   
un arum      
enveloppé d'un mucilage frais          
que des mains de caoutchouc   
révèlent par touches successives   
telles caresses à remonter le temps     
se pavane à merci du risque.          
 
Enfouie sous les feuilles d'automne   
la brume intronisait le mystère   
formant cocon   
d'où sortaient à mesure du Souffle  
mille flammèches   
consumant sur le tard   
la parole et l'oubli de l'Ami.      
 
Enfoui sous les feuilles d'automne   
affranchi de la gravité   
le temps presse au mur de l'Invisible   
ouvrant sur l'Infini   
alors que frappe à la porte   
l'Homme nouveau   
silhouette de lumière ombrée de cendres odorantes.      
 
 
889

Au démêlé des mèches blondes  
la voix sourdille   
tel papillon d'or.      
 
L'archet grimpe aux cintres   
des voilages robes de nuit   
qu'accompagne le frisson de la page que l'on tourne.      
 
À l'enfant du mystère révolu   
à l'étang aux douces ridules   
ces marques d'affection.       
 
Je veux enfin dire la vérité   
des femmes aux amples tabliers   
dont la main partage la clé du jour.      
 
Il y eut captation des élans   
dans la fissure d'un ciel de grâce   
augurant l'incartade majeure.      
 
La plus chuintée des adresses   
ne calmera pas le chant   
des innocences bafouées.      
 
Que faire    
en ces temps de déclivité de l'âme   
que de tordre l'horizon.      
 
De la lumière du sang des justes   
monte la plainte bleutée   
de la souffrance.      
 
Au froid de l'autre rive   
s'amoncellent les contacts   
du visible et de l'invisible   
aigle à deux têtes aux portes du Royaume   
montrant serres blanches   
en partance   
sans que la destination soit établie.      
 
 
888
 

ਮੇਰੀ ਛੋਟੀ ਮੇਰੀ cutie
ਤੁਹਾਨੂੰ ਦੱਸੋ ਕਿ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਕੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ
ਇਸ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ
ਜਿੱਥੇ ਗੁੰਮ ਹੋਏ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਸਟਰਲਰ ਨੂੰ ਧੱਕਣਾ
ਮੈਂ ਉਸ ਭਾਰੀਪਨ ਨੂੰ ਦੇਖਿਆ ਜਿਸ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਘੇਰ ਲਿਆ ਸੀ.      
 
ਹਰ ਝਟਕੇ ਨਾਲ
ਵਾਈਬ੍ਰੇਸ਼ਨ ਮਜ਼ਬੂਤ ​​ਸੀ
ਤਾਂ ਜੋ ਮੈਂ ਜਿੰਨਾ ਡਬਲ ਹਾਂ
ਮਨ ਦੇ ਢਾਂਚਿਆਂ ਨੂੰ ਸੁੱਟ ਦਿਓ
ਅਣਜਾਣ ਜ਼ਮੀਨਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਲੱਗਦੇ ਹਨ.      
 
ਲੰਬੇ ਪਤਝੜ ਘਾਹ ਵਿੱਚ
ਠੰਡੇ ਮੌਸਮ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਗੁਲਾਬ ਦੇ ਕੁੱਲ੍ਹੇ ਜੰਮ ਜਾਣਗੇ
ਮੇਰੇ ਕਦਮਾਂ ਨੇ ਮੁਹੱਬਤਾਂ ਦੀ ਪਰੀ ਨੂੰ ਚੂਰ ਚੂਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ
ਕਮੀਆਂ ਲਈ ਇਸ ਓਪਨਵਰਕ ਖੋਜ ਨੂੰ ਕਿੱਥੇ ਪੂਰਾ ਕਰਨਾ ਹੈ
ਸੁਆਹ ਦੇ ਰੁੱਖ ਦੇ ਪੱਤਿਆਂ ਦੇ ਕੰਬਣ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ.      
 
ਘੰਟੀਆਂ ਵੱਜ ਰਹੀਆਂ ਸਨ
ਪੈਰਾਂ ਨੇ ਦਲਾਨ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ
ਸੰਭਾਵਿਤ ਅਜ਼ਮਾਇਸ਼ਾਂ ਦਾ ਇਹ ਸਥਾਨ
ਜਿੱਥੇ ਬੁਰਾਈ ਦੀ ਰੁਟੀਨ ਨੂੰ ਅਣਜਾਣ ਕਰਨਾ ਹੈ
ਅਤੇ ਡੂੰਘੇ ਜੀਵ ਦੇ ਸਿੱਧੇ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਦਾਖਲ ਹੋਵੋ.      
 
ਪਹਾੜੀਆਂ ਪਰਿਪੱਕ ਹਰੇ ਰੰਗ ਦੀਆਂ ਹੋਣਗੀਆਂ
ਅਸਮਾਨ ਗੁਲਾਬੀ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ
ਕਿਸਮਤ ਦੀ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਸਾਡੇ ਸਰੀਰ ਡਗਮਗਾਉਣਗੇ
ਓਰੀਐਂਟੇਸ਼ਨ ਟੇਬਲ 'ਤੇ ਸਮਝ ਕੇ
ਸਾਡੇ ਬਚਪਨ ਦੇ ਤੱਟਵਰਤੀ ਝੌਂਪੜੀਆਂ.     
 
ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਸਮਾਨ ਰੱਖਾਂਗਾ
ਅਤੇ ਇੱਕ ਵੱਡੀ ਅੱਗ ਬਣਾਉ
ਮੇਰੀਆਂ ਅਸ਼ੁੱਧੀਆਂ, ਝੂਠ ਅਤੇ ਸੁਆਰਥ ਦਾ
ਤਾਂ ਜੋ ਨਵਾਂ ਭਰੂਣ
ਲੱਕੜ ਦੇ ਕਿਨਾਰੇ 'ਤੇ ਕਾਰਪੇਟ
ਕਵੀ ਦੇ ਵਿਦਾਇਗੀ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ
ਫਿਰ ਸਵੈ-ਵਿਕਾਸ ਦੇ ਰਾਹ 'ਤੇ ਚੜ੍ਹਦਾ ਹੈ
ਨੰਗੇ ਪੈਰ ਅਤੇ ਚੁੱਪ
ਜਿਵੇਂ ਗੀਤ ਵਿੱਚ
ਕਿੱਥੇ ਦੂਰੀ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਣਾ ਹੈ
ਦਿਲਾਂ ਨੂੰ ਜੋੜਨ ਲਈ ਅਗਵਾਈ ਕਰਦਾ ਹੈ.
 
ਮੇਰੀ ਛੋਟੀ ਮੇਰੀ cutie
ਤੁਸੀਂ ਵੇਖਿਆ
ਇੱਕ ਮਹਾਨ ਕੰਮ ਸਾਡੀ ਉਡੀਕ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ
ਹਰ ਪਲ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਵਿੱਚ
ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਸੰਸਾਰ ਦੇ ਚਿੰਤਨ ਵਿੱਚ.
 
 
 
887

Blanche malice   
des cucurbitacées de l'instinct  
elle allait chevauchant l'alezan  
la lanterne à la main.      
 
El Matador   
avait garé sa bicyclette   
au pied de la glycine   
sans que hurle le chien.      
 
D'un geste théâtral   
il dégaina le poignard   
à sa taille porté   
pour rencontre à venir.      
 
N'en déplaise   
à certaines considérations   
le caniveau était rempli    
de moineaux pépiant et sautillant.      
 
Courage fuyons   
dissertait en catimini   
une douce nuit   
sur le point de prendre fin.   
 
Jadis un nez protubérant   
aurait été raboté   
sans que le froid n'atteigne   
la mansarde des amants.   
 
Quelle étoile   
frileusement pelotonnée   
aurait pu soupçonner   
pareil manquement aux principes.      
 
Nuire ou ne pas nuire   
alors que passe par la coursive   
à point nommé   
le hallebardier de garde.   
 
Figée en sa grotte   
à une lieue de là    
elle décolla benoîtement   
le pansement de son doigt blessé.      
 
N'y pouvant mais   
il approuva le geste       
et ce fût dit   
dans l'étrangeté de la situation.       
 
Toujours ravissante   
un sourire léger par matin clair   
elle vint se ranger   
pour le grand vernissage.      
 
ਇੱਕ ਦੋ ਤਿੰਨ ਸੂਰਜ   
Maman était venue   
Papa était là   
rue de la Corrèze au réveil.    
 
 
886

Sur la pierre moussue   
quelques cynorhodons   
des feuilles de houx   
une pomme de pin   
une coquille d'escargot   
quelques brins d'herbe   
du lichen.      
 
Dans le frais du matin
quand les mouches s'agitent   
le jour rosit   
instant de grâce   
le poème se réveille   
fleur bon la force du Souffle   
dans le grenier providentiel   
des males familiales.      
 
Il est unique   
ce dogme aux croyances irradiées   
ce goutte à goutte des urgences   
le pantin magnifique   
éloigné de la scène   
par soucis de vacance   
sans être saisi par le manque   
dans le silence de l'absence.      
 
 
885

Du pain un peu rassis   
du beurre agrémenté   
de sillons côtelés   
trempés dans la tasse   
comme descente en ramasse.      
 
 Mantille ajourée   
au dévers d'un mémo   
j'ajoute par le travers   
l'oblongue portrait d'Auguste   
grand-père aux moustaches occitanes.      
 
Du ventre de Madou   
extraire la coloration de ses joues   
au grand tamis d'Ernestine   
la mère énamourée   
de notre enfant Carmine.   
 
Richesse tendresse   
du chant mystérieux   
de ces yeux trompant la séjournée   
en ce lieu posthume   
éclos aux limbes de l'absence.      
 
Il est un temps   
où se retirer   
en tirant le cordon   
de la chambre des attentes   
mes sœurs en fenaison.      
 
 
883