A feuilles disperséessous l'auventen sortie dautomnele sourire se fait miende ce qui est làmon amile reflet de l'appelce reflet à l'intérieur de moima vulnérabilitésans que personne soit làsans être sauvéà demander calmementaux herbes rabattues par le ventd'accueillir la vieavec la foi en soidans la bienveillance de l'instantpour avançer sans se battreavec légèretéparmi les prairies de l'oublioù tout est déjà làgracieux oiseau blanclibre dans son ascensionà la joie, l'amour, le partagelissant les tuniques blondesd'une lumière obsidionaled'après moissonoùse voir uniqueet si avenantse sentir prêten quête d'une parentèleen évolution de soivers la juste demeured'un cheminement d'âmesans croyancesans souffrance. Être le maître à bordde cette énergieoù elle couleavec douceurpassent les heuresà toujours être la réponsesans exigenceanimé du désir d'enfanteren intégrationà la sortie du tunnelდანce point si petitcette bulleintensément pousséevers la vision ultimesi vous ne dîtes rien sur moi . 679
Surgi d'entre les fourrés la pelisse rousse sur le dos une peau de blaireau à la main l'homme d'avant-garde.
Accroupi tout en avançant par petits bonds ses grands yeux tournés vers le ciel il était la nature vivante.
Une charrette passa granulant quelques graviers un fouet claqua le cheval se cabra. Au profond des chablis l'émoi fût grand ტირილის გარეშე l'aigle s'envola.
Passa alors le maître des chaumes l'embaumeur des solutions feintes le traîne-misère des rassemblements l'esbroufe de nos campagnes.
Fallait s'émouvoir, se congratuler se tenir sur la pointe des pieds en se poussant du coude afin d'être là, sur la photo.
L'homme à la peau de blaireau se redressa brassant l'air de gestes mystérieux tel un sémaphore en sortie de brumes.
Il revenait chez lui après une longue absence en bord de chemin un large sourire trouant sa barbe.
Frère des hautes herbes sois le papillon furtif le joli hérisson qui m'attire le cerf et le sanglier au profond de l'âme la venue d'une tendresse parmi les fruits rouges de la haie à rassembler nos habits du dimanche pour chemin faisant étirer les fils vierges telle crépinette sur l'ouvrage de fin d'année.
ახალგაზრდა მამაკაცის გაფითრებული სახე განათლების მიღმა უკვე აღქმის უნარი აქვს გადამდები იმბროგლიო ცოდნის დაგროვება. და მან მართლაც იცის სამყარო გაფითრებული სახით ახალგაზრდა თვალების გარეშე, ხელების გარეშე, sans jambes mais bouche fermeის იპყრობს მიღმა ის გარე მცველი და შიგნით ღრმად ეს არის დაგროვების ნამსხვრევები ის არის პრივილეგიებისა და პრივილეგიების მიმღები ძველთა ცხვირ-წვერის ქვეშ il est le plus habileგანსჯასთან ბრძოლა მას ეშმაკური ზიგზაგური ბედი როკის როლიკერი შემწვარ წყაროებამდე ის დამნაშავეა ყაჩაღობაში ის სიცოცხლეს სთავაზობს თავისი ენით აუწერელი ტანჯვით რა გამოიყენება ოცნების შემქმნელები, პოეტებს, მისტიკოსები, არასოდეს შეცდეთ ციური ჭექა-ქუხილი რომ ერთი წუხელ მუცელი მოეჭრა être foudroyé par son ombre chaude. სიმშვიდე და სიმთვრალე ნიღაბი დევს ჩვენს წინაშე მდიდარია დადასტურებული მითოლოგიით un masque d'accueil des reconstructionsსად შეაგროვოს ამ გაფანტული სხეულის ფრაგმენტები. ო პატარძალი და თუნდაც კვერთხი მენატრება დავკითხე და დავიწყე რეალური ცხოვრება celle de la loi des bullesრომ მხოლოდ შამანები აღწევენ, პოეტები, წინასწარმეტყველები, "კორდიერები" და ა.შ "ხვეული" - (სუპერსიმების თეორიისა და მარყუჟის კვანტური გრავიტაციის მომხრეები) ამოღებული წყლების ლაკუნარული სივრცის ყველა მიმდევარი. ამაზე დიდი სიცარიელე არ არსებობს que le chant des nuagesღია ფანჯრები ჩვენ ზმნის ჩიტები ჩვენ, ფრენის ძალის ამრევები. 177
