De ses lèvres elle hantait la mastication des intentions, Un souffle vint, De superficielles, ses dents reflétèrent, à l'entrée du temple, le péristyle des âmes blanches. Filèrent les sans noms de la haine, recroquevillés sous les antennes du frère en terre. Puissions-nous, passagers de l'oubli, racler nos derniers os, au rythme des mirlitons de l'enfance.
Le Grand Jeu raffermît notre passé, rassemblant les fresques de nos errances, passage obligé, où planter l'organe éruptif, hors la périphérie de nos illusions.
En creux de nuit la lune ourla la montagne, face sombre sous le réceptacle de nos attentes, et tout fût retourné.
Դեպի ստվեր, ջերմային ալիքում բաց ոգեշնչող մտքերի համար բացվել նորության տենդերի առաջ բացվել նախիրի զանգերին բացվել կիրակնօրյա ճաշի համար բաց ընտանեկան լուսանկարչության համար բացիր ճռռացող դարպասը բաց է կատվի meows.
Դեպի ստվեր ջերմային ալիքում, գիտեք ինչպես հասունանալ առանց թառամելու իմանալ, թե ինչպես ընդունել այն խոսքը, որը գալիս է իմանալով, թե ինչպես ձայն տալ նրան, ով այնտեղ է իմանալ, թե ինչպես լցնել աչքերը լույսով գիտեք ինչպես ժպտալ նրան, ով ժպտում է գիտեք, թե ինչպես կարելի է գրեթե ժպտալ նրան, ով չի ժպտում գիտենալ, թե ինչպես պահել սեփական սրտի դեմ թանկարժեքը հանդիպման.
Դեպի ստվեր, ջերմային ալիքում, լցրե՛ք բարերարությամբ ապրողների վրձինները պահի հոգնությունը լցնել սիեստայով ուշադրությամբ լրացրեք երեխայի գալուստը կոնֆլիկտի փոթորիկը լցրեք մեղրով դիտավորյալ լցնել դուռը, որը բացվում է քաղցր լցրե՛ք ռիսկի դիմելու կարմիր գույնը լրացրեք անհարմարությունը թեթեւ քամիով.
Դեպի ստվերջերմային ալիքում, շնորհակալություն բարեկամության ջրի բաժակ շնորհակալություն լսելու համար շնորհակալություն հայտնեք խնձորին, որը ճռճռում է ատամի տակ շնորհակալություն հայտնել ամեն օր բարձրանալու համար շնորհակալություն վաղ առավոտյան, որը մեզ դուրս է բերում մթությունից շնորհակալություն դաշտային միջատների երգին շնորհակալ եմ անցնող ժամանակին.
Դեպի ստվեր ջերմային ալիքում, երեխային բերել իր ապագայի գրությանը մորը բերել իր զգոնության բերեք հորը նավի աղեղին բերեք ծերունուն կտրած խոտի հոտին բերեք երկինքը բացվի պատի և սաղարթների միջև բերեք տոնական օդ կոշտ քարին կյանքը մտցնել ընկերակցության մեջ.
Vituperating Splint քո ձայնից մեր սիրո աստղը լաց ուրախությունից վերև մեղմ թեքություն մեր փախուստից.
Վախեցած այնքան քնքշությամբ զինվորը շրջել է ատրճանակը դողդոջուն կեչի տակ աշնանը գնդակի ենթադրություն առանց լուսնի դուրս գալու. Քայլել քայլել ժայռի եզրին բավարարվել քիչ փակիր քո աչքերը լակի այնքան ցածր է հորիզոնում վերջնական զգացողություն.
Զանգահարեք բիդլը ասա նրան, որ ես մեռնում եմ զանգակածաղիկների և հապալասների միջև աստղազարդ ծածկի տակ հոյակապ պահոցով որ փոթորիկը թարմանար իր թրթռացող սայլից.
Բոբիկ Մավրի վրա լավ կպցրեք ձեռքին մուսետն ուսին ականջները ծածկող գլխարկ կովերի հետևում գնալ տնակ շունը արահետի վրա անելով այն, ինչ ուզում էր խլուրդից խլուրդ ապա բարձրացնելով իր հողեղեն դունչը փնտրող աչքեր դեպի անվերջ սպասում. Հակադարձ ճակատով վերականգնել Օրիոնի հեռանալուց հետո օրվա հաճույքներին շնչեք առավոտյան օդը գնա պիգմենտավորված ցողի խոտի հոտը պահել երկու կամ երեք առարկա ջուր շաղ տալ դեմքին ողջունեք միտքը. Եվ հետո իմաստը իմաստի զառանցանքին անկման մեջ ինչ-որ բան ասել արժե, որ ով ծանոթանում է նշանակում է ենթադրյալ ուղղությամբ զգայությունից դուրս զգացում էական նշանակության արդարացում և ցանկություն. Օդային պղպջակների համար պայթել է բաց երկնքի տակ ճաքել ծիածանը մութ սենյակի սպիտակ էկրանի դեմ առեղծվածից դուրս ուշադիր գնահատել ձայնի ճշգրտությունը սուրբ զոհասեղանի վրա խուլ շշուկներ ներս մտնել հանդիսավոր դռնից. Սպիտակ հագած լույսի ճառագայթում, որը հայտնվեց լինել քայլը բազալտե սալիկի վրա քայլ առանց շտապելու քան երգի բարձրացումը տրանսպորտ դեպի ամպերի խաչմերուկ. Ջոի, զգացվում է սրտում, շփում իրականության հետ. 354
դու գալիս ես ինձ մոտ tard le soir ô lune inassouvie գյուղացի կին մոլախոտերի երեխա ծանոթ ծերունի dans le miroir sous la luciole des souvenirs. Փնտրել proche de la torche սպասումների տաճարում. Sois Sainte Femme arc-en-ciel des désirs.
Sois la mèche ով վառում է ինքն իրեն լինելու կրակը.
Sois l'oreiller aux mille grains de riz ողջունելով այն, ինչ գալիս է իմաստուն ուրախության մեջ une pincée de sel sur les lèvres ձեռքերը գրկած թարթող լույս du jour à venir.
Sorte de lanterne aux joues roses Sourire étoilé éclaire les entrailles visage de dentelles saupoudré de lait tendresse contre l'épaule le chat s'enroule à ton cou. Arbre sans feuillage le rouge ronge les lèvres petit noyau sec que le regard accapare chevelure défaite d'un ventre mûr rousse démangeaison à porter devant l'autel la voix des filles sages en surplomb lunettes opaques d'une étreinte à genoux sur le sable visage contre terre pleure d'être pierre pieu étoilé dans les cieux d'une gymnopédie.
Ma filleիմ փոքրիկ mon enfant éternelleCarmine de retourmon enfant des bleuetsque j'ai cueilli au ventre de sa mère. Puis frère vint. Et j'abandonnai le châteauau désir d'un autre hommene gardant que les membres éparsdont je reconstituai le corpsOsiris déchuquelques weekendsaffligé de ne pas avoir suconserver la chaleur du foyerentre mes mains inutilesfines poussièresque le vent porteau long corridor des remords. S'ouvrirent alors les portes de bronzequelques traces sanglantes sur les murs froidsj'avançaipercevantles lumières tremblantes de l'autre rivepar delà les hautes futaiesde mes passions en déraison. Le train entrait en zone libreles freins crissaientdes jets de vapeurbrouillaient les fenêtres à tirant. Un silence vintdes corbeaux coassaientdes voix hurlaient. La ligne de démarcation passéeje sus que rien ne serait comme avant. Quelques intentions de guingoisne purent répondre à tes demandesde retour à la maisonécriture enfantine sur papier roseloin des regardsle long d'une route de montagnepartageant mes nuits d'insomnieétoiles et lune en provisionle chien collé aux basquessans jamais me retournerj'allai. Le tricolore ruban franchicourse terminéeau labyrinthe des errancesil me fallut retrouver la terre mèremixe des atomes prêts au recyclage. Je me lèverail'air sera fraisle cœur saignerales pas se feront pressantspour retrouver le compagnon émergeantle rappel à l'ordre mémorielmon ami le doubleme tendant la couronne de fleursma fille en mandorleիմ փոքրիկ mon enfant éternellema bleuetteque j'avais recueillie au ventre de sa mèreun jour de joie. 351
Aux cornes d'appel galets jetés contre les portes d'airain la montagne fige la parole.
Équidistante des embrasures la mesure frappe d'estoc et de taille sans que l'ombre advienne. Il y a du sang sur tes vêtements les lacets resserrés feront marche forcée. Élève la lune à hauteur des griffes de l'ambre marin. Tes pas longent le rebord de la sente de petits cailloux dévissent les pensées dépassent de la musette.
Ronge ton frein sois le brimborion des nasses refluantes sois grand sous l'averse. Abjure et me viens Callune des prairies premières Offrande à saisir.
