Rêve de reflets Dans la salle de classe De bric et de broc Offerte aux enfants Dont le vent emporte les cris.
Rêve d’une mouche Bousillante à souhait Ruinant sur le devant de porte Le son d’un violoncelle Qu’une pensée épelle.
À peine sortie de terre Ma main devient cimetière Serti de douces fleurs Fantôme en robe printanière Plus prêt de toi mon cœur.
Mille musiques Ont fait chanter le ciel Par un trou de serrure Ciel comme quenouille Portant haut la hallebarde des gardes.
Le jardin fermé Les arts en balade taillent la mine D’un crayon trempé dans l’écuelle de lait Clé d’une pouffée de rires Affiches enlevées.
Entre glycine et merisier Les pivoines ont surgi Illuminant d’une signature de rose vieille Le contrat maintenu avec l’air Avant de filer à l’anglaise.
Puisse l’élan mystique Ravageur des mornes plaines Pacifier les monstres de l’outrecuidance Et permettre parfaite promenade À petits coups de grelots.
Puisse la rose De larmes abreuvée Exploser en son charme Sur le devant des fenêtres Jardins d’Adonis célébré.
Puisse vertige des choses dites Echancrer par le menu Les choses invisibles Cantate dorée reposant sur la table Au déplié des doigts échangés.
Puisse saveur ultime Du sel de mer Produire au bruit du sabot des chevaux La tonsure énigmatique Du passage à l’Ordre.
Puisse l’accroc sans vergogne S’étouffer de grâce comminatoire Dans l’interdit de l’œil pour l’œil Comme casser la brindille En toute simplicité.
Puisse d’écume blanche Ourler les lèvres de la clairière Doux mystère du clapotis des vagues Léchons bulbeux avançant en crabe Sur l’estran des souvenances.
Emmène-moi d’où je viens Toi qui connais le chemin Pour qu’un jour se souvienne Qu’avant la nuit Où tout a été décapité L’Invisible, ყოფნა Parmi les douleurs À pleine brassée de filantes étoiles Soit proche De ce qui nous retourne.
Nos plaies Nos appels Entre le quai et le pont Le photographe nous attendait Clic-clac de nos membranes De nos silences croisés L’effarement s’est mué en une nécessité Eclaboussant de vagues marines Les accords mélodieux du transfiguré De nos regards la nasse glorieuse.
Allant tout droit Vers le mystère d’une brume anonyme Gardant nos papillotes de lumière À même l’unique brèche Il se pourrait que le vent nous porte Loin très loin de nos traces Vers l’échauguette des remparts À conter ce qui revient et ne s’en va plus Palimpseste au noir fusain Faisant surgir larmes séchées du jour inédit.
Sorties du vermillon d’un large coup de griffe De puissantes colonnes montèrent jusqu’au ciel Ornées de gracieux épis de blé Elles ourlaient le hic and nunc De paroles divines appropriées Gosier recommandé par la déesse Jusqu’au sourire figé dans le bloc de pierre.
Je m’endormis
De la fenêtre d’un wagon-lit Je voyais des gens marcher sur les levées de terre De plus en plus vite Eructant d’une fin de règne Les poumons pleins de poussière Le souffle parachevant la cavalcade Bien au-delà du temps imparti Le tout suggéré par la dépose d’une feuille d’arbre Se balançant dans la barbe à papa Rose de mai d’un vide translucide Accumulant jusqu’au profond du bitume L’empilement des cristaux d’Armageddon.
Je dors donc je suis
Massage reçu De la tête aux pieds Par une nuit sans lune Ni vol de lucioles Si ce n’est le passage À heure fixe du train des mines Gelures carénées aux entournures Permettant l’accès aux gourmandises de l’instinct Foi de bile remontante À portée des os de l’écriture Ces fiers drapeaux de prière À la queue-leu-leu faisant claquer L’élan vivant des retrouvailles Autour d’un feu de la Saint-Jean.
Je prie donc j’abhorre
La remontée de sève Lors le grand incendie passé Les arbres rescapés jetteraient un dernier râle Avant de s’élever Containers de la CGM au large de Shanghai Cherchant point de chute sur le quai des circonstances Vers l’horizon bleu-citron Excavations nourries des fientes d’hirondelles Aptes à tisser le continuum des attritions Par temps de lune basse Quand passe le trait de la neuve partance.
J’écornifle et ne dis mot
Que le rire des enfants Sous le préau À dégoupiller quelques grenades Que les peintres de Barbizon auraient glissé dans les fourrés Le temps d’une chiquenaude Sitôt l’angélus sonné Troupeau de vaches mâchonnnantes à l’ombre des grands chênes Toile de lin sur chevalet de toutes les couleurs Posée à l’orée de cette clairière d’hier Frissonnante de lumières Orgue de barbarie égrenant Sa limaille de fer sur l’établi des ripailles Après avoir dansé le rigaudon.
ცეცხლი მშრალი მწვანილი ეს ნიავი წინა დღით გამოეჩინა ტირილი სამუდამოდ ჯანსაღი გონების მძლავრი ცხოვრება და მკვდარი დაარბია ორმაგობისგან მოგონებების ლომები მე დავადასტურებ, როგორც საბოლოო პასუხს რომ ახალი ტერიტორიის გამარტივებული სიტყვები ქვის სიმღერებზე უკეთესი დუმილის ჩუმადობის ჭარბი რაოდენობის წინ.
სწორი ხმა თანდართულ გულებს არაფრის რწმენის შესახებ მხარი დაუჭირა დაუმთავრებელ ფორმას თავგადასავლების მასალა რაც ადამიანს არ აქვს გაკეთებული, სჯეროდა გახსნილი სახეებიდან ნაღების ნაცრისფერი საღამო Twilight Sky- ის შეფასება ნედლი ლინდენსა და ეშს შორის ამ მეურნეობის სახლიდან ბაზალტის მოსაპირკეთებელი გამოვლენა დაკარგული DOE- ს ნაბიჯების ქვეშ.
Ყოფნა ისე, რომ ჩემს წინ ვერ ვხედავ არ ისმის მარტო.
რაც შეეხება პეიზაჟებს სფუმატოში ტოსკანში სკურჯირებული დამწვრობისგან გაწითლებული ნამუშევარი არაფერი.
მიუახლოვდით გუნდს მიჰყევით ლაბირინთს სკამი ნელა ფეხების ქვეშ საწყისები და მისი ჭაბურღილები მუქი იმალებოდა კედლებს შუქი გამოდის ჩემგან ღრმად ჩაფლული ხალხი ფართო ბილიკზე დადის ცხვარი დრეილი ეცვა გული ნაკლებად და სწრაფად სცემს აღარ არის გული და მაინც წინ მიიწევს და ვხედავ მე ვხვდები ხალხს რომ ვუერთდები რომ ჩემს მიღმა მიდის რომ ვხვდები და ჩვენ მივდივართ სინათლე იძულებითი ფეხები, რომლებიც მიმიყვანეს მიუხედავად იმისა, რომ ფეხებს არ ვგრძნობ ცხელი ვარ ცივი ვარ არ მაინტერესებს სადაც ადრე ვიყავი იქ ტირილი იყო, მოძრაობები და ბევრი ქარი ხმაურიც და მე შემეძლო ამის შესახებ სიტყვების დაწერა.
ყველაფერი წაშალა მეტი დრო მეტი სივრცე მეტი მასალა მე ვიცი და ერთდროულად არაფერი.
ვბრუნდები და იქ უფრო შორს ვარ.
ჩემი კანი სქელია თმა ყველგან ჩემი თავი მძიმეა ჩემი მძიმე ნაბიჯები ხმა ჩემი პირიდან.
შემდეგ კი ხვრელში ჩავყრი ხვრელი ჩემში უფრო ღრმა ვიდრე მოგონებები ვინც კლიკატია ბუშტების მსგავსად ზედაპირი.
ის იქ არის სხვა იქნებ ეს მე სხვაგან ვარ ყველა ნაბიჯი უმოძრაო ვარ მე გადავდივარ იმ სივრცეში, რომელიც თან ახლავს.
იქ ჩემს წინ წიგნი მელაპარაკება "იყავი და არ დაბრუნდე. »
ვფიქრობ, შემიძლია პასუხის გაცემა მაგრამ მე არ ვსაუბრობ.
წყალი და ცეცხლი წიგნის გვერდები გადის ორმოცი მეცხრეზე ის ჩერდება მე ჯერ კიდევ ცოცხალი ვარ სიკვდილი და აღდგომა უნაყოფო დარწმუნების გარეშე მაგრამ მეჩვენება, რომ რაღაცას ვემსახურები მაინც.
ნაკადი მიედინება ჩემს ფეხებზე წვიმა მოდის წვიმა ჩერდება მზე ათბობს.
დროა დაიბადოთ, რომ ისევ მოკვდეს.
ლამინოირის ხმაური გაგრძელდება ცხიმის ჩირაღდნებისგან გაწითლებული კლდის წინააღმდეგ.
მილადიუ მე ვარ და არ ვარ დიდი ლეღვის ფოთოლი ნათლად წაშლილი ბუმბულით.
Œil d’Onyx მისი თეთრი მოსწავლე ხის ჩრდილში, რომელიც აღარ არის.
კანი იკეცება ნამსხვრევები გასული წლები მელნის თვითმფრინავი გაჭრა უცნობი ნიშნები.
თქმის რისკის ქვეშ დეკორი დეკორაციას სხეული ბადებს ცნობიერებას სხეული მტვერი ხდება ცნობიერება ფრენა პეპელავით საუკუნეების განმავლობაში.
ვიზიტორს შევხვდი ჩემი მეხსიერების ღრუ საუკეთესო ვიზიტორები ხმის ამოღება პასტორალური მწიფდება ნახირი, რა უკეთესია სამონტაჟო გზით.
მთა იქ არის და მზის კანფეტი ვარდისფერი მიანიჭეთ მშვენიერი ოქროს ძაფის ღრუბლებს რომ გაუგებარი გამოსვლაც კი ამ მოსახერხებელ ადგილებში კარგად ამოისუნთქე ოდნავი ბალახის ტრემორამდე.
გაზაფხულის ხე კანკალებს მაისის ქარის ნათელობაში განკურნა ჩემი შიშები ერთი დღე ჰქონდეს ერთი ბოლო სიტყვა სათქმელი და შემდეგ თავი შეიკავე თეთრი ქვების წინ.
Ყოფნა, ჩემს წინ ხეობის ქვემოთ დედამიწის ეს clod გოუნი და ყიღანი ანგელოზი შავი ფრჩხილებით ჩართულია ექსტრემალური შეთავაზება ლურჯი სისხლის შედედება.
ერთგული ალუეტის სიმღერის ვერტიკალური იმედი მქონდა შეხვედრის სიმთვრალეს ბავშვობის მოგონებების საწინააღმდეგო ეს ხის სიკაშკაშე ჭრილობაში ჩავარდა გრავიელის პლატოზე ნახევარ გზაზე ერთი დილის დასაწყისში ზურგში დიდი შლაკი.
მოგვიანებით ჟანგიანი დანა იპოვნებს გამოჯანმრთელებული ცხიმიანი ბეკონის ქერქში დაიხურა ძაფის დაზიანების გარეშე ჯიბე დაბალ ქუთუთოსავით.
