Գաել Ժան-Կլոդ Ժերարդը պատմության և աշխարհագրության պրոֆեսոր էր, նախկին, Գեշտալտ թերապևտ և լուսանկարիչ.

Նա նաև բանաստեղծ է և որպես այդպիսին դարձել է բառակազմիչ, քնքշության մեջ, ազատության և ճշմարտության որոնման մեջ. Բանաստեղծական ժեստը կարելի է պատկերացնել միայն մենության ճանապարհով, ձևավորման պահանջը, եռանդ՝ իրեն գերազանցելու իմաստով, թեթևություն մոտեցման մեջ, կեցվածքի մեջ խոնարհություն և ջանքերի համառություն.

Բանաստեղծը այնտեղ չէ, որ բավարարի իր էգոն կամ տրվի որևէ սովորական ձևի. Նա հեղափոխական է այնքանով, որքանով ջնջում է իր ժամանակի սովորույթների կարգն ու պահպանումը։. Նա ավանդապաշտ է այն հարգանքով, որը ցուցաբերում է արկածների արահետները բացած մեծերի հանդեպ:, իրականացրել է նորարարության ռիսկի բարձր թռիչքային վարժություններ, creusé les tunnels de l’ombre intérieure et lancer les ponts de la rencontre rugueuse avec autrui en franchissant avec force et détermination les vallées de la facilité.

Բանաստեղծը սիրում է կյանքը. Ուրախությունն ու վիշտը նրա սովորական օրինազանցությունների հացն ու գինին են. Նա ոչ մեկին հաշվետու չէ. Կարևոր չէ, թե մենք նրա հետևում ծիծաղում ենք, նա կրում է անտիկ թատրոնի միայնակ աստվածների հետ զրուցելու լիազորված դերասանների դիմակը.

Իսկ եթե երբեմն շներին բաց են թողնում, որ նրա խոսքը գերազանցում է իրեն, նա թույլ է տալիս նրան սահել դեպի անհայտ ու վայրի երկրները, որպեսզի հետո փորձի ներդաշնակվել այս քավիչ թափառական ախորժակի ներքև ու ելքերով, որն այնքան անհրաժեշտ է իր սրտխառնոցը մաքրելու և մոռացության պատնեշները մեղմելու համար, որոնց վրա նա քաշվում է: եռանդ և ինտուիցիա:.

Նրա ուշադրությունը նրան ուղղում է դեպի ծայրերը, չնախատեսված բաներ, միջնշանները, անալոգիաներ, լուցկի. Բանաստեղծը կարող է լինել միայն նոր արգոնավորդ, սրտի արհեստավոր, որի համար դեռ ամեն ինչ ասված չէ.

Նրա խոսքերը խարույկ են, երբ ցուրտ է, և սառույց, երբ եղանակը փոթորիկ է. Նրա խոսքերը նրան հետ են տանում, զարկ տալ, ժիր, սայթաքել, ոռնալ, geignent et clament sa foi en l’humaine condition pour ensuite s’adoucir devant la tenue des “Mystères”, գրասենյակներ և պատարագներ, որոնք ստիպում են հանգստանալ շագանակագույն լեզվի հանգստացողներին ցավից և հեշտությամբ թուլացնել, դրուիդների լեզուն, Աստծո լեզուն, Բացարձակի քվեստորների չլսված ու երևակայական լեզուն.

Le mots n’ont pas de sens s’ils ne sont pas vécus intimement, s’ils ne sont pas pesés à l’aune de ses douleurs, հավերժական մանկության չափանիշով.

Նրա տեսլականը միլիմետրիկ է և ապոկալիպտիկ. ժամանակ և տարածություն, առավել եւս ներկա իր ամենօրյա գոյության մեջ, ինտեգրված են նրա գլոբալացնող խառնվածքին. Ամեն ինչ այստեղ է, տեսադաշտում, գրիչի հասանելիության սահմաններում և այն տարրերի դասավորությունը, որոնք ռմբակոծում են այն անկման երկնաքարերի եղանակին, դառնում է սառը, ընդունելի հարց, խտրականության, ջնջում և պահպանում շատ ավելին, քան պատահականությունը. Բացի նրա համար, պատահականություն չկա, և այն, ինչ կոչվում է պատահական հանդիպում, պատահականություն, պարադոքս, synchronicité sont des traces mnésiques affluentes du passé et promesses d’un avenir imaginé marquées de la vision, իրականության կնիքի մասին.

հնչյուններ և գույներ, ռիթմերը, երաժշտությունն ու բառերի բուն իմաստը Էդուարդ Դեգայի ժամանակ Օպերայի պարողների տուտուն են։. Տպավորությունների ծիածանը եռում է բազմաթիվ հնարավորությունների մեջ, որոնց արտահայտման ագահությունը չի ծառայում. Բանաստեղծը սպասում է, նա համբերատար սպասում է, նստած իր գլխին և հետևում է լույսի պատուհանի բացմանը փոշու ամպի մեջ, որը կուրացնում է իրեն:, ինչը ծանրաբեռնում է այն, գոհացնում է նրան և որով նա շնչում է. Այսպիսով, նա գարուն է գալիս, Նա ծնվել է, նա տեսնում է.

Բանաստեղծը քար չունի գլուխը դնելու. Սուրբ Ծննդյան մոմերի տեղը զբաղեցնում են աստղերը. Նրա հանձնառությունն այլ տեղ է. Նրա քունը սնորքել է. Եվ երբ լուսաբացը բացվում է, նա միշտ չէ, որ վարդագույն մատներ ունի. Ռեմուլները այնտեղ են, և երեխան, ով ծնվում է այդ ժամանակ, նշանավորվում է տառապանքի հատկանիշով. Il est alors possédé par le désir inexpugnable de connaissances et l’obligation de clamer ses rencontres en beauté – mandorles de son onde porteuse – haut et fort à la face du monde des humains tout autant que dans le désert ou dans l’absolu. L’enfant-poète se laisse sculpter par ce qu’il n’est pas encore et son entendement ne peut être qu’une expérience poétique et métaphysique.

նրա հայրը, նրա մայրը, ses fils et filles sont le jeu d’une filiation que la coupe levée haute sur le parvis du temple honore aux quatre vents de son destin l’appel de la nuit, Օրվա, de l’amour et de sa finitude.

Չկա ապագա, քան հոգու ուխտավորի քայլքը Ծիր Կաթինով.

Եթե ​​նա հիշում է, դա միայն ժամանակի հետ ամուսնանալն է, թռչունի հետ ծառի վրա, մեկ այլ տղամարդու ժպիտը, մեկ այլ կնոջից, երեխայի, որոտով, որ դղրդում է և անձրևով, որը կերակրում է նրան. Ամեն ինչի ժամանակ. Ժամանակն է, որ անցնում է. Նա ճյուղի թռչունն է, նա ամպրոպ է և անձրև. Նրա շուրջ պտտվող եղանակների մասին խորհրդածությունը հիացնում է նրան. Բանաստեղծի կողմից ձևավորված բեղմնավոր զույգ, այս մարգարե-երեխա-արհեստավորը, իր միջավայրի հետ շփման մեջ.

Այդ դեպքում կարելի է լռություն հաստատել, լռություն՝ ստեղծված ստեղծագործության ջնջումից. Լռություն մեր տիեզերքի խորքում, որը շարունակում է իր ընթացքը, անխուսափելիորեն.

Հենց այստեղ, sur le site ” regardauvergne – la présence à ce qui s’advient “, տեքստերն ու լուսանկարները կապված են.

Տեքստերը տարբեր համեր ունեն. Որոշ ամփոփումներ և մտորումներ են ընթացիկ թեմաների և հետազոտական ​​հեռանկարների վերաբերյալ, որոնք մղում են մեր աշխարհն այսօր:. Մյուսներն ավելի անձնական են և զբաղվում են իմ հարաբերությունները իմաստավորելու իմ փորձերով:. Եվ ամենակարևորը, դրանց մեծ մասը գալիս է նրանից, թե ինչ է տեղի ունենում բանաստեղծական ռեզոնանսով այստեղ և հիմա, որտեղ ես եմ:. Au travers de ces derniers il y a jaillissement de la présence sous une forme multiréférencée et même ébouriffée qu’une certaine conformité de clarté et de rigueur dans l’expression phrasée ne saurait que partiellement convenir. Մի շղարշ միշտ կմնա. Վարագույր, որը բացելու համար անհրաժեշտ դանդաղությունը մաքրում է ցանկացած զբոսանք.

Լուսանկարները գալիս են մի վահանակից, որը ձևավորվել է նախկինում զբոսնողի ուրախ թափառումներում, դրդված դիտարկելու մտահոգությամբ, պետք է, զգալ, ռեզոնանսավորել և մատուցել լուսանկարչական օբյեկտը կառուցվածքից պատրաստված շրջանակում, նյութերից, լույսերի, երկրաչափական սկզբունքների և հույզերի մասին, որպեսզի շրջանցենք այն բառերի շարանը, որոնց ստացողները շատ հաճախ մենք ենք. Լուսանկարները լռություն են պարտադրում.

Առեղծվածային է կոնկրետ լուսանկարի կապը կոնկրետ տեքստի հետ. Այն չի ընկնում նկարազարդման տակ, նույնիսկ եթե երբեմն կարող է առաջանալ որոշակի ավելորդություն, նրբագեղությամբ և հումորով. Լուսանկարն ու տեքստը հանդիպում են, և նրանց շփումից կարող է առաջանալ երրորդ հարթություն, ներառյալ մեկ երրորդը, մի այլ բնույթ, որը մեզ կոչ է անում արտացոլման վերադարձի. Դրա միջով է, dans cet espace vierge de piétinements où surseoir à l’arrivée d’un sens hâtif qui peut scléroser l’entendement , որ մենք բացենք մեր սիրտը և թույլ տանք հանդիպել մյուսի սրտի հետ. Մաքուր օդն այնուհետև մեզ քաջություն է տալիս ավելի շատ ապրելու և ինքներս մեզ զարմացնելու ցանկանալու համար:.

արի հավաքվենք, եկեք լինենք գեղեցկության պատասխանատուները. Կարող է այնպես լինել, որ այն որմնադիրը, որ մենք ենք, ամեն քարի կարիք ունի այս ներկայությունը կառուցելու համար, ինչպես ոչ մի ուրիշը : Սեր, սիրո մխիթարիչ, ինչպես մյուսի մասին հոգ տանողն ու ապագան կերտողը.

 
 
 Իրենց մերկ բազուկներով    
 կանայք շրջապատեցին աշխարհը    
 բարձրաձայն և հստակ հռչակել    
 իրավիճակների բուրլեսկը.        
  
 Վատ նրանց համար    
 որովհետև Գինյոլին հետևում էր իր կամակատարները    
 սկսեց հետապնդել նրանց    
 հոգածության մեծ դահլիճում.        
  
 Պետք էր տեսնել նրանց    
 գոմի այդ գերեզման պարոնները    
 իրենց բզկտել առանց իրենց խավարի տառապանքի     
 Սպորտի պալատի ոսկեզօծման տակ.        
  
 Հարձակումների արագությամբ    
 անցյալն ու ապագան    
 ինչ կասենք հաղորդագրությունների մասին    
 կառավարման սկզբունքները դարձրեց կարմիր ժեստ.        
  
 Կիմանա՞ք, թե ինչպես կարելի է հետ քաշվել ջրհեղեղից    
 կանանց մարմինը    
 թիթեղյա տանիքների վրա փտելիս    
 նրանց երեխաների աճյունները.        
  
 Կեղտոտ և մոխրագույն չասվածից    
 նրանք սկսեցին հաշվել իրենց լուսինները    
 կախված է յուղոտ ձողից    
 Գարնան ծեսի համար.        
  
 Կեղծ կոճղված է sequins    
 այս սրամիտ տիկնայք փոխանակեցին իրենց բաղադրատոմսերը    
 բարեկեցություն, մտածելով գրիբիչե սոուսի մասին    
 ժամը vert-galant սեւ անտառում.        
  
 Շպրտվել է փրփուրի մեջ    
 նրանց մարմինները ավազով քսվել են մոտ    
 ամարանտի աղանդերի համար    
 սեզոնի ավարտի վերելակներ.        
  
 Սեղանների տակից դուրս եկավ    
 թրթռալու պղտոր օրգանը    
 քան նազելի մուսաները    
 սկսեց կտրել շերտ.        
  
 Աղած, պղպեղային և կատարյալ եփվող    
 մենք պատիվ ունեցանք ծայրը ծայրին հասցնելու    
 Սուրբ Հոգու մետաղական դաշնամուրի վրա    
 լսելով ճակատագրի երկինքը.          
  
 Դեմքով խոնարհված    
 ապստամբներն ու քաղաքավարները    
 իմանալով, թե ինչպես աչքով անել    
 անձրևոտ եղանակին.        
  
 Բացարձակ առաջացման այս վիճակում    
 կտրել, զտել, մաքրելն էական էր    
 մեծ արցունքներ կերակրելու համար     
 առաքելության չստուգված սլաքը.        
  
 761 

 
 
 Արեւոտ էր  
 l'aube écartait ses lèvres d'une fissure initiale   
 je m'étais levé de bonne heure    
 et les sorcières dormaient encore.               
  
 Me mis en habits du dimanche    
 la tête fraîche   
 le corps et les sabots suédois sur le qui-vive    
 avec le projet d'aller y voir.        
  
 Mazette que cela    
 la grande armoire à glace    
 je l'avais ouverte    
 pour en extraire un vieux gilet trop petit.           
  
 Il y avait de la gourmandise       
 mais la partie était trop belle    
 aussi me suis-je rendu    
 à cette rencontre familiale en Quatre ailes bleues.        
  
 Empreint de l'innocence de l'enfant    
 et de la casquette de postier du grand-père    
 la route avait été tournicotante    
 à grands coups de klaxon dans les virages.        
  
 Ce que je voyais   
 c'est moi qui le créais        
 dans son cocon de vieilles images    
 avec point trop de consistance.    
  
 Je me suis arrêté en bord de route    
 à hauteur des bois noirs    
 dans la fraîcheur de l'altitude    
 et là ma sphère de contemplation a vrillé.        
  
 Plus de reconnaissance du passé   
 en capilotades les hardes étaient au fond du coffre    
 nu je vous dis que j'étais nu    
 et ma peau brillait dans le petit matin.        
  
 Quand à savoir où cela me menait    
 ce n'était pas de mise    
 mes cartes routières s'étaient envolées
 et le projet initial aux abonnés absents.        
  
 Le paysage était bien là    
 et c'est moi qui le regardais    
 cet écran là qui provenait bien de quelque part    
 et qui faisait irruption avec une multitude de détails.
  
 Je tournais la tête    
 de quatre vingt dix degrés    
 les bords de route étaient sombres    
 et mon regard-laser perforait l'espace.        
  
 Je le vis    
 le pourquoi du comment de la chose    
 l'insecte poilu au bec noir    
 et tout fût résolu.        
  
 որ "Terrestre" était en place
 tout conspirait à ma respiration
 mais comment reconnaître et comprendre
 avec quoi j'étais confondu.



 760
    
        
  
 

 

 Les écrouelles que le temps rejette    
 à la corne de l'Afrique    
 ont l'attrait des recommandations concrètes    
 qu'Arthur engagea.        
  
 Plus d'attelage construit pour l'avenir    
 plus de repli identitaire sur son pré carré    
 il y a cette étrange maison connue    
 rassemblant les êtres en marge des principes.        
  
 Tout tourne dans le maelstrom    
 les noyés ne se ressemblent ni s'assemblent    
 parmi les débris où surnage la barrique    
 pour l'Unique homme de l'Espèce.        
  
 Certains sont aspirés vers le fond    
 d'autres servent de bouée de secours    
 pour que le monde devienne royaume    
 de mal en pis selon la courbure du Temps.        
  
 L'Ecologie est poussée    
 dans les excavations de la tradition romantique    
 l'Ecologie ne tracte plus    
 hors les foucades visitées par le concert politique.        
  
 Aussi j'ai repris le commerce d'antan    
 derrière l'Ecologie et l'injustice sociale    
 pour jongler entre la Nature et les intérêts humains    
 car au paradis du militantisme tous les loups sont gris.        
  
 Entre le libéralisme et le repli sur soi    
 je me suis porté en effraction    
 et basculé la ligne de front    
 du Gauche / Droite chargé d'affects.        
  
 Georges vira de bord    
 par décoction mentale    
 où tout était permis    
 fors l'honneur.        
  
 En fond de forge    
 détachons-nous de la régression    
 dont les chants de trahison et d'abandon    
 culminent avec la réaction.        
  
 J'ai installé mon étal au marché de Noël    
 pour repérer les négociations et déplacer les intérêts   
 entre les fuyants du Global    
 et les réfugiés du Local.        
  
 La boussole s'affole dans cette réorientation    
 et là point d'attitude martiale    
 mais plutôt des questions de formes et de poids du monde    
 en vue de reconstituer la masse magnétique.        
  
 Pour à défaut se fondre dans nos Valeurs    
 où une appartenance paternelle    
 sans déracinement ni "retour à la terre"    
 permettra le "retour en Terre" des zones à défendre.        
  
  
 759
   

 
 
 Sur le pont aux parapets  
 de crépi écaillé genre perroquet    
 des cadenas fleurissaient    
 sous la caresse d'un soleil carnassier.        
  
 Des voix s'élevaient des rives    
 sanguines cinglantes échappées   
 sous la frondaison vibrante    
 des bois en bordure de rivière.        
  
 Sagement repris au débotté    
 d'une touche fine aux verts affirmés   
 l'homme-peintre    
 manœuvrait son orchestre de couleurs.      
  
 Des cyclistes passèrent    
 dans un cliquetis de dérailleurs    
 propre au dos d'âne de l'ouvrage    
 sans mot dire casquettes bien en place.        
  
 La forme blanchâtre de l'escarboucle    
 frôla les arches gallo-romaines    
 dont la chevelure d'algues    
 à même l'onde filait guimauve.        
  
 Les têtes des femmes-chœur    
 jaillirent en bord de berges    
 accompagnées d'une armée de violons    
 sous la conduite du maître-coudrier.        
  
 Soliloque en phase basse    
 la voix grave de l'homme des contrées profondes    
 souffla sur les volutes de brume se délitant    
 devant le trait bleu du martin-pêcheur.        
  
 La corne de brume    
 racla le fond de scène    
 pour faire apparaître un faisceau d'arguments    
 piquant le décor d'un lacis aux mailles serrées.       
  
 L'homme-peintre se recula    
 du carré réceptacle du tout-venant    
 pour esquisser pipe aux lèvres    
 un rictus circonspect.        
  
 S'emparèrent de l'instant    
 les âmes sapientiales    
 au front fort des métaphores    
 dans leur prise de distance innocente.        
  
 Discernant un passage dans la berge    
 le sanglier jaillit sur les galets    
 grattant du sabot    
 le son des partisans.        
  
 Se lever    
 dresser le pavillon des circonstances    
 pour au plus prêt    
 rassembler les polarités de la réalisation.        
  
  
  758
   

 
 
 J'irai marcher sur le chemin    
 aux touffes d'herbes en son milieu    
 le long des pâtures    
 ceintes de piquets et de barbelés.        
  
 Le cheval s'arrêtera de brouter    
 pour se tourner vers moi    
 et me rejoindre curieux et pas pressé    
 que je lui caresse la tête.        
  
 Je me déplacerai lentement    
 avec délicatesse et régularité    
 pour que les jambes répondent    
 sans trop de douleurs.        
  
 Le bâton de marche    
 se plantera sans hâte    
 sur le sol de terre et de graviers    
 pour que le poids de chaque pas soit moindre.        
  
 Je m'arrêterai    
 pour prendre une photo    
 premier plan, perspective, arrière plan    
 dans une composition équilibrée.        
  
 Je continuerai de descendre vers le lac    
 aux eaux argentées sous un ciel pommelé    
 avec des pissenlits ensoleillés    
 et des vaches broutant bruyamment.        
  
 Je ne serai pas seul    
 avec des idées dans la tête    
 accompagnant ma respiration d'air frais    
 que j'inspire et expire en conscience.        
  
 En même temps que j'écris    
 une photo de ma galerie se dessine    
 dans la remembrance de cet instant    
 où la pensée rejoint le corps.        
  
 De ce passé remémoré    
 je fais un présent narratif    
 qui sent l'herbe du printemps    
 entre souvenir et perceptions remontantes.        
  
 Au loin un dirigeable multicolore    
 lâche ses flammes de bête aux naseaux éructant    
 pour progresser par petits bonds    
 au dessus des reliefs arborés.        
  
 La promenade finie    
 je retournai au véhicule    
 montai sur le siège pour en silence 
 ressentir le bien-être de la sortie.        
  
 Ce faisant le monde n'arrête pas de tourner    
 l'alouette Lulu invisible de grisoller    
 et la Présence accomplie    
 d'être là.        
  
  
 757
   

 

 Elle quitta le pays de sa naissance
 sur une branche d'olivier
 entre les roseaux de la rivière
 et les yeux du paon
 la fixèrent pendant qu'elle prenait le courant.
  
 N'allez pas dire au jeune homme de la rive
 que s'en allait tout espoir de conquête
 et que visité par un vent mauvais
 son esprit d'enfance d'aventures et d'inventions
 coulerait vers des golfes amers.
  
 Je l'imaginais de dentelles blanches vêtue
 celle qui viendrait me prendre
 celle qui tourmenterait mes jachères
 sans l'ombre d'une raison
 m'allongeant sur un tison ardent.
  
 Lumière et beauté
 irrépressible jaillissement du cœur
 bannissant toute illusion mutilante
 dans un cri humble et discret
 nous nous sommes accomplis.
  
 Il est une nouvelle naissance
 que celle d'un charroi remontant à la source
 parmi le peu de jours qu'il nous reste
 pour qu'avec nos ailes neuves
 brûler nos yeux devant une robe gonflée.
  
  
 756
  
    

   

 

 Tu vois c'est blanc   
 et quand c'est blanc c'est pas noir    
 même si c'est en tremblant    
 que le coutre de la charrue    
 évite la feuille de vigne    
 avant l'interception du pic épeiche    
 de ricanements et de honte ceint    
 devant la caillasse secouée   
 réalité incontournable des forces drues.   
     
 Et quand c'est blanc c'est pas noir    
 hors les métamorphoses    
 de tant de couleurs en élévation    
 lissées de leurs parures végétales et minérales    
 pour de plus amples inflexions    
 nourries par le vin qui réjouit le cœur    
 et devenir coupe de vertige    
 hors les incartades de l'esprit     
 en rémission du jeu de courte paille.        
  
 Et quand c'est blanc c'est pas noir    
 aux reflets de l'orage    
 la pomme d'Adam    
 protubérance acquise    
 par l'immobilité grave en bord de falaise    
 permettant de poser de tendre manière    
 le brassard blanc sur le bras de l'orant
 en accession verbale    
 vers la licorne des influences.        
  
  
  
 755
   

 
 
 Chacun de ses membres
 de bois et de feuilles accolées
 .................................................    
 mais revenons à notre sujet
 celui de s'engendrer soi-même
 par l'occupation prédatrice
 de là où nous sommes
 nous les vibrations
 animées par des fluides
 sans le regard d'autrui
 mais avec le code nous reliant à nos origines
 nous les polyglottes de voix intérieures
 aux inspirations chuchotées
 au creux d'un lignage
 que nous aménageons.
 .........................................        
 Chacun de ses membres
 de bois et de feuilles accolées
 semblait le linéament d'une vérité
 issue du soleil infini
 verbe du mystère
 éclat d'une humanité souvent interceptée
 voilée diminuée obscurcie
 par la gravité même
 de cette incubation de circonstance
 dans la cérémonie de l'écriture.
  
 Nous nous levions de bonne heure
 en observation de la fabrique du temps
 sans que les rires se muent en grognements
 nous les terroristes de la permanence
 dont la suprême béatitude
 était de surseoir
 aux règles de perfection de notre image
 pour plonger
 dans l'indicible souvenir
 de l'outil frappant tant d'années
 sans aucune parole
 sans aucun mot écrit
 à la mesure d'une empoignade
 où les extrêmes se rejoignent.
  
  
  
  
 754
   

Des mille et des cents    
à notre époque    
au coin des rues    
et sur les réseaux sociaux    
il y a des mots et des images    
plein de chapardage    
à hue et à dia    
en place publique    
à ne plus retrouver son âne.        
 
Attendre les Rameaux    
être là pour l'envol de la colombe    
voir les branches de laurier joncher les rues    
brailler que le Roi est revenu    
en acceptation de la demande des marchands    
sous le sceau de la tranquillité d'esprit    
évacuer une souffrance    
les yeux ne sachant que saisir    
les plaies mal cicatrisées du savoir des hommes.        
 
S'affliger et se victimiser ?  Non    
Se rebeller et gueuler plus fort que l'autre ?  
Non    
Moutonner ni vu ni connu ?  Non    
Effrayer les corbeaux qui déchirent nos chairs ?  
Non    
Être sidéré et faire silence ?  Non    
Appliquer la loi du talion ?  Non    
Échanger sa douleur contre de la drogue ?  Non    
Attraper au collet les individus asociaux ?  Non    
Non, non, non et non !        
 
Aller cueillir les pissenlits de mars    
y joindre quelques œufs durs    
mâcher et manduquer cette salade    
sous le ciel d'une aube aux doigts de rose    
retrouver l'ami de source et de cœur    
ramasser les pépins de pomme près de la cidrerie    
et jeter les graines sur la terre encore et encore 
pour que jaillisse le pommier
entrer dans la religion du poète.        
 
 
753