Օգոստոսյան մարգագետնի կարմիր գլխարկը ճմրթվել է իր ծածկոցները համար, պսակները բաց են քամու շոյանքներին, համբերատար սպասիր, այնուհետև հարվածելով թիրախին կյանքի անկասկած շնչով, որը փոշոտում է միջատները, իրենց մարգարեական ու բանաստեղծական արբեցմամբ, առաջարկել ավելցուկային մի բնության որտեղ լուռ հրաշքը մրցում է ուրախության եռանդի հետ .

028

 Գիտելիքի հասանելիություն իմաստների տիեզերքը արգելափակված է. Հոգու չափերը շղարշված են. Պատճառները ապրելն ու հույսը պակասում են. Բնությունը դառնում է առարկա, որը մենք օգտագործում ենք և կեղտոտ. Մարդկանց միջև հարաբերություններն այնքանով են անհատականացված որ եղբայրական ու համայնքային ոգին պայքարում է արտահայտվելու համար .

Բարոյականության շրջանակները չափազանց կոշտ են դարձել միայն արտույտներ բռնել, քամոտ սարահարթերի փոքր թռչունները, այդ թվում գլխապտույտ տրիլները հրապուրում են կարգուկանոնի սագավոր աղանդավորներին տանելով մեզ դեպի անմարդկային կազմակերպության սխալները .

Իմաստություն կամ հոգեւոր երթուղին կատարվածն ունեն իրենց նոտիկ ֆունկցիան. Նրանք մեզ հնարավորություն են տալիս մուտք գործել a Կեցության շրջան, որը մեր զգայարաններն ու բանականությունը չեն կարող տալ մեզ .

027

Պայմանավորված, բերեց գարշապարը, պարտավոր է քառակուսի դնել շրջանագիծը, ” լ’ անհատական ”  ապրում է իր ճանապարհի ծայրամասում .

Երբեմն անցնում են ձայնի ազատ թռչունները ինտուիցիա, որը նա ողջունում է սրտի աչքով. Հետո հայտնվեք հարուստ երկրներ, որտեղ բարություն, ուրախություն, խաղաղությունն ու սերը փայլում են հազարի ծիածանի վրա աչքերը .

Ժամանակն է ճանաչել միմյանց, ինքն իրեն, լավ ապրել՝ հասնելու համար, հաստատելով իր յուրահատկությունը, հետ շփման մեջ մյուսները .

Այսպես է բխում” անձը “ միանգամից թագավոր, Քահանա և մարգարե .

025

  Այն պահը, երբ ձեռքը կարող է անցնել գրավոր, որտեղ գրիչը հանգչում է, և որտեղ անհրաժեշտ է այն, ինչ երբեք չի դադարում չգրել .

Քանի որ էականը, ինչն ի վերջո կարևոր է, տողերի միջև է .

Փաստագրական գիշերներ, էքստազի ցանկություն, լրիվ բացում, կամ պարզապես տալ իրեն, առանց որակավորման ..

024

A la périphérie des cercles de ma curiosité

m’ai apparu le pré carré des implications mondaines,

noyau frelaté d’un fruit incertain

me convoquant à voir ” ce qui est. “

Libre expression

dans un rapport robuste et apaisé,

je me suis mis hors de portée

de l’enclos de mon intimité

pour m’ouvrir et proposer à qui “est là”

un bout de chemin à faire ensemble .

023

 Oiseau-ego de la conscience de soi .

Cette nécessité-vide qui s’apostrophe elle-même .

Ainsi s’effondre le monde de l’éthique où nous avions nos motifs, nos fins et le Sens, c’est-à-dire la substance de la vie .

Moment de retour à l’universel qui en se réfléchissant révèle l’individu comme lieu singulier d’envol de la colombe, comme avènement de la personne .

022

Si l’Homme se rencontre lui-même dans sa profondeur du plus bas, du plus noir et méchant, il se trouve face à ses ombres, au dragon qu’il est au fond de lui-même .

S’il est capable d’embrasser ce dragon et de s’unir à lui, c’est alors qu’éclate le mystère et c’est le plein embrasement de la rencontre .

Le Retournement prélude à la Résurrection .

021

 C’est l’aimer parce qu’il est dans sa singularité .

Il n’y a pas à le comparer avec des canons de beauté, de sagesse ou d’intelligence, mais simplement à laisser la réalité être pleinement ce qu’elle est sans la rapporter à nos idéaux .

020

     L’eau de la fontaine d’Orcival est une eau particulière, proche de certaines autres bien sûr, surtout de l’eau du robinet, de celle de la bouteille plastique, de l’éprouvette, de l’eau de pluie, mais différente d’elles pourtant, et très éloignée encore de celle des bénitiers .

Et bien entendu c’est sa différence qui m’intéresse, cette différence qui par son caractère absolu est essentiellement processus de relation entre le contenant et le contenu, entre l’eau et son usage domestique ou imaginal .

019

  La lumière en son camaïeu rencontre le froid de la dalle.

Choc circonstancié du bas d’avec le haut, levée probable de l’enfant endormi, passation de pouvoir entre la nuit et le jour.

La lumière est ainsi, à double emploi. la rencontre de l’offert et du donné, le frisson qui nous comble d’amour en notre vulnérabilité, l’approche du sans-repos, le plaisir d’un vol qui jamais ne s’arrêtera car c’est au nid que l’on prend les oiseaux.

 012