Sorte de lanterne aux joues roses Sourire étoilé éclaire les entrailles visage de dentelles saupoudré de lait tendresse contre l'épaule le chat s'enroule à ton cou. Arbre sans feuillage le rouge ronge les lèvres petit noyau sec que le regard accapare chevelure défaite d'un ventre mûr rousse démangeaison à porter devant l'autel la voix des filles sages en surplomb lunettes opaques d'une étreinte à genoux sur le sable visage contre terre pleure d'être pierre pieu étoilé dans les cieux d'une gymnopédie.
Ma filleիմ փոքրիկ mon enfant éternelleCarmine de retourmon enfant des bleuetsque j'ai cueilli au ventre de sa mère. Puis frère vint. Et j'abandonnai le châteauau désir d'un autre hommene gardant que les membres éparsdont je reconstituai le corpsOsiris déchuquelques weekendsaffligé de ne pas avoir suconserver la chaleur du foyerentre mes mains inutilesfines poussièresque le vent porteau long corridor des remords. S'ouvrirent alors les portes de bronzequelques traces sanglantes sur les murs froidsj'avançaipercevantles lumières tremblantes de l'autre rivepar delà les hautes futaiesde mes passions en déraison. Le train entrait en zone libreles freins crissaientdes jets de vapeurbrouillaient les fenêtres à tirant. Un silence vintdes corbeaux coassaientdes voix hurlaient. La ligne de démarcation passéeje sus que rien ne serait comme avant. Quelques intentions de guingoisne purent répondre à tes demandesde retour à la maisonécriture enfantine sur papier roseloin des regardsle long d'une route de montagnepartageant mes nuits d'insomnieétoiles et lune en provisionle chien collé aux basquessans jamais me retournerj'allai. Le tricolore ruban franchicourse terminéeau labyrinthe des errancesil me fallut retrouver la terre mèremixe des atomes prêts au recyclage. Je me lèverail'air sera fraisle cœur saignerales pas se feront pressantspour retrouver le compagnon émergeantle rappel à l'ordre mémorielmon ami le doubleme tendant la couronne de fleursma fille en mandorleիմ փոքրիկ mon enfant éternellema bleuetteque j'avais recueillie au ventre de sa mèreun jour de joie. 351
Aux cornes d'appel galets jetés contre les portes d'airain la montagne fige la parole.
Équidistante des embrasures la mesure frappe d'estoc et de taille sans que l'ombre advienne. Il y a du sang sur tes vêtements les lacets resserrés feront marche forcée. Élève la lune à hauteur des griffes de l'ambre marin. Tes pas longent le rebord de la sente de petits cailloux dévissent les pensées dépassent de la musette.
Ronge ton frein sois le brimborion des nasses refluantes sois grand sous l'averse. Abjure et me viens Callune des prairies premières Offrande à saisir.
La nuit silencieuse pleine de livres tout autour ~ néanmoins je tousse. Le chat à sa place les petits enfants dorment ~ tic tac du réveil. Je baille et me gratte la peau fait chanter la lune ~ assis je contemple.
Escalatordes pesées en fenêtrese reflète l'hors tempsdes frémissements. Calque éphémèredes pensées jointesl'ordre orthogonalfragrances déployéesénumère les marchesd'accès à l'antienneclamée par les angesrefuge sanglédes anfractuosités de l'oubliles chaînes raclent la terred'outrances ad hominem.Un chantիսկ հետո ոչինչ juste le suintdes bœufs à la tâche. 347
Amie des flux abyssaux à saute mouton de la vie en plein cœur veux-tu devenir une voix parmi les voix toi qui est bien plus que toi toi qui est métamorphose en la pulpe réticulée que la main broie pour devenir lendemain.
Passons le gué du plein et du délié devenons sang et sens du cheval sanguine de la vague à l'océan en l'accroche des désirs que le vent fait actes radicelles d'une peinture vernaculaire rencontre à la touche du jour que le chercheur abjure et morigène du père au fils fille des temps sois fidèlement ardente sur le formant de la mémoire.
բառերի եզր ստորգետնյա դարպասների մոտ հոգնած բույրեր que le vent porteիմաստունի վերածնունդ մանկության հնչյուններ սիրելի ներկայություն կեռասը գարնանը թող ատամը ծռի ձեռնոցներ գրպաններում մեր ապագայի սոսիների ստվերի տակ տաճարի հրապարակում ցրտի խայթոցը atteignant le tréfonds de l'âmeնրբագեղորեն խոտերի մեջ շունչ ձեռքիդ արևի իջնելիս ինչպես անցողիկ. 345
Բառերը, որոնք գալիս են մեզ nous font être. Նրանք այնտեղ են, բերանում, թանաքով ծածկված, և սերտորեն հերկեց. Այնուամենայնիվ, ինչպես մեղուն լինելու այս ցանկությունը, քամու ուղղությամբ, ավելի մոտ է նեկտարին, ստիպում է մեզ à pousser la charrue, անխուսափելիորեն, jusqu'au bout du champ, միայն այն խոսքերը, որոնք տեղի են ունեցել. 344
Ձայն խճաքարերի արանքից վաղաժամ վերցված մի պտղունց մեղր մայիսյան քամու շնչառության վրա.
Մեծ կին բարակ ոտքերով դրված որպես ասիմպտոտ սրտի դեմ միաձայն. Միայնակ տրամադրություն կարճ ծղոտներ հավաքվել է խորամանկ հոգնած ալիքների խոռոչում.
կիթառի արպեջիոներ ուղեկցվում է կասկածով զարդարված գույներ հանդիպումների տաղավարը.
Առատ purpurines շուրթերին իմ ընկերոջից անտառից բարձրացնեն իրենց ձայնը ձայների միջից. Բոլորը դուրս են գալիս դողացողի նկատմամբ աղբյուրի զեփյուռով զեփյուռված.
