De voyager librementme fût permisd'entrer par le trou des originesvoir l'animal au pouvoir remarquablesans cavalier et indomptablesous les brumesrévélant à mesure de la montée du jourla respiration matriarche des grands hêtres. Deux fois je me retournaiet repérai le chemin du retourau passage de l'ondinepour ficher dans le sol la planche de cèdre. J'entonnai le chant des âmesles conques ouvertes aux paroles phylactèreset dansailes pieds en sensation de terreles oiseaux de leurs ailes tressant une couronnesur l'eau aux bulles ondoyantesque le pont des réalités encombraitavant que s'agite le mouchoir des au-revoirs. 422
კეთილგანწყობის აფეთქება რა ღირს ხაფანგები სილამაზის წინ ქარების ქვეშ გაივლის უცხოური ნოტები Le palanquin des jours sans fin. შესთავაზებენ საკუთარ თავს მოგონებები ბრბოს თელვა წმინდა ადგილების შესასვლელთან შეაგროვოს ღერო სულების ცეკვაში Que notre main désigne. დიე რომ სამყარო დიდია პირველყოფილ სამყაროში რომ ვბანაობთ დოგმიდან გამოსული ამ საქმიანობაში, რომელიც გვიხელმძღვანელებს ყველასთან კავშირის პოვნა Et sa caresse d'Etre. თამაში ჩვენი კოდით წყაროსთან დაბრუნების ხელშეწყობა ცნობიერების ენერგიაში დროებით მოშორებით. ახერხებს ნაწილაკების წვიმაში აღქმის კარიბჭესთან. ვოიაჯერი შიშის გარეშე და ტაბუს გარეშე სასახლეების კიბეებზე. ნება მიეცით საკუთარ თავს თითის დადება უხილავზე სიმართლის უარყოფის გარეშე ეს ყოფნა ამ გამჭვირვალობას სადაც აბსოლუტი ჩნდება. იკითხე ჩვენი აზრებისა და არსებობის გზების დეფრაგმენტაცია Eaux Vives დიალოგში მონაწილეობის მისაღებად C'est ça le plus important. უეცრად ისეთივე ტკბილი და გულთბილი მისმინე კარგი და შესანიშნავი სამუშაოს გასაკეთებლად საკუთარი თავის სრულ დასაქმებაში Puis repartir.
J'ai tondu l'herbe aux pâquerettes invasives en évitant les campanules près de l'amandier puis il y eût le merisier les pommiers les lilas et la glycine, à éviter. éclosion printanière du principe d'amour fulgurant en son apparition cachottier en ses dispositions avec la pousse des feuilles parure encorbellant les mois à venir. J'ai marché dans l'herbe couverte de rosée esquissé quelques mouvements de qi qong inspecté les pots, vasques et bacs des fleurs et arbustes nos respirs. მერე, assis sur la chaise de bois j'ai plongé en errance dans l'immobilité vivante les mains applaudissant les souvenirs surgis de nos jardins croisés en cette vie mienne დაფიქრება le drapé des jours venants, décoction du cosmos, notre père.
Nul n'est hostile quand monte le cri de la nuit mouvance ajustée au crêpe des fascinations. Se parent de mille feux le cœur des Anges et son échanson, l'Inaugural au temps de la moisson. Épuisés et vindicatifs le Sacré par la cheminée le Secret par la parole humaine Tous montèrent dire adieu à notre mère. S'épuisèrent devant pillage à ravaler en commissions occultes les ambiguïtés du massacre des animaux en leurs entrailles. Serions-nous de trop devant l'éclaircie de l'Être à céder notre place à la clarté de l’éther ?
S'échappa par delà la collinedivine et médisante Mélusinecette rencontre nuptiale évoquéepar un matin de méditante pensée. S'attardant au déploiement des originesau sens du sens que le berger paginele bouc du Parnasse à demi-nuafficha l'éternel oubli de l'être. Silencieuse flamme en bord de l'Analogueéphémère parolepromesse fidèle à son appelde l'intérieur le chemin fût gravi. En l'azur du destinpar la clarté naissantel'âme en pèlerinagebattait la campagne. Patrie des ondées murmuranteshavre de nos cœurs vagabondsles sépias de l'enfancedéposèrent la trouvaille. Grenaille disposée en éventailvous fûtes si nombreux à demander le corpsque s'enfla la rumeurd'une reconstruction prétendue humble. 418
Des mots de cliques et de claques signent le ciel d'ordures clinquantes. Les errances sont légitimées par les propagandes baveuses. Les attaques aériennes abreuvent la nuit du sifflement des bombes. Des tombes retournées fleurissent les fêlures de l'esprit. Il n'y a d'espoir que la petite main poétique clouée sur la porte des granges. Les insectes même se suicident sur les plages abandonnées. Დილით le sol sera recouvert de fiel. Gesticulations entretenues d'êtres dénués d'amour. La mort est là, tenancière cuivrée des cymbales apocalyptiques. L'arbre dresse son squelette sur les plaines suffoquées.
მანონი ახალგაზრდა მთვარის ქალია ვისი სული მიდის სინათლის სისწრაფით ის საბედნიეროდ შეუზღუდავია გონებრივი გარეშე განსჯის გარეშე სამყაროსთან მისი ურთიერთობა ბუნების ფაქტია Sa maturité artistique relève de la pure nécessitéროგორ გრძნობს ის რასაც ცხოვრობს მომენტში მისი ღირებულებები უცხოა იმისთვის, რაც კეთდება მისი სიმართლე არის ის მომენტი მგრძნობელობა ჟესტთან უშუალო კონტაქტში ის ირაციონალურია უწყვეტ ნაკადში ის არის ფუნდამენტურად სამართლიანი პრინციპი ადამიანისა, რომელიც უნდა გამოიტანოს ცხოველისგან ეს არ არის მანონი, ვინც ხელმძღვანელობს ნახატს სწორედ მისი მეშვეობით კეთდება მხატვრობა.
( მანონ ვიჩის ნამუშევარი )
416
Elle peignait la nuitsur une toile blanchebâtissant son royaumed'invisibles touchesaux vertèbres de son arbre. Lentes et fluidesles coulures de l'espritproposaient leurs sucresსიზმრების თავბრუსხვევაში entre l'air et le monde.Le vent se levala Bête vinten catimini sous la lanternedonner le mot de passeterreau pour un sol pur. Le mufle soyeux du bleu charrettefit trembler l'instantmarqué d'une flammeque l'œil au trait d'unionfît danser sous les étoiles. 415
Au plus fort des choses périssables le piano se fait trompette sur le frisé de ses cheveux regards croisés vers le visage aux rayons ailées. Soutenir le langage pareil au papillon de nuit coulent les notes vers la chambre des romances afin qu'il se souvienne. Les bras révélés sur cette robe noire traversent la Vie au canevas des fluttes agasses le chant soudain jaillit sur la table des tourments.
Ne nous dédaignons pas à l'ombre des tamaris si aveuglé de lumière je te blesse s'échappe le cri d'un lien pour renaître. 414
Haute horlogedes montées de sève, sur les dalles la marcherompt le souffle de la bête. Se recueillent les frèressous leurs capuches de bureprès du baptistère, refuge des chrismés. Suppliantes, les âmes volettententre les piliers de la nefabeilles bourdonnantes en crépusculela nuit bientôt de silence présente. Les ancêtres seront honorésle pain rompusur les dalles propitiatoiresdes mondes soupirants. A même le solvivante lumièreaccordée à celles des autreselle reste là quand rien ne reste. 413
