بند اسٽالن جي نظر هيٺ لفظ جيئن شروعاتي لڪير تي نگلڻ ان شخص جي خاموشي جيڪو علائقي جي حدن تي بيٺو آهي ڪوڙي معراج جو اظهار ڪرڻ پيغام bravaches ٿر سان ميلاپ .
لفظ اهي منتقلي لفافا اهي جنگي عضوا روشنيءَ جا پاڇا ٿيڻ درد ۾ ٿلهي ٻار لاءِ واديءَ جا کولا آهن . لفظ معنيٰ ڳالهائين ٿا بيدار دلين جي وچ ۾ اهو وقت ڀڄي ويندو آهي ڍرو روشن ڏينهن ٻاهرين بتن کي تباهه ڪرڻ .
امن جا لفظ اسان جي اميدن جي وڻ جو ٻج آهن جن جون شاخون روح جي آسمان تائين پهچن ٿيون اهي هٿ جن کي منهنجون راتيون سڏين ٿيون منهنجي طبيعت ۾ توهان کي حاصل ڪرڻ لاء منهنجي اندر جي تمام گهڻي گهري . اي منهنجا دوست منهنجو راز مون ڪهڙيون نشانيون گڏ ڪيون آهن توهان لاءِ نرم موم مان ٺهيل, پوڻ واري شيءِ جو, غضب جو شڪار شڪ جي بادل کي خون ڪرڻ لاء اي منهنجا دوست اهي حڪمت وارا لفظ هئا هڪ عظيم اسرار سائنس جو هڪ کوهه بڻجي ويو محدوديت جو پرسڪون خيال .
اهو هڪ راز آهي وهم جي قدمن تي هڪ ذريعو جي ڪرسٽل پاڇي ۾ ترڪي وڃڻ جنهن کي ڪو به ملائڪ يا شيطان تبديل نٿو ڪري سگهي ابدي يادگار ديوار کان ٻاهر خوف جي اجتماعيت .
خلوص , پاڻ ڏانهن اڏام , حقيقي ڏانهن پرواز , فضل جو سچو زينت جي تلاش نه ڪرڻ مخالف موجوده توانائي ۾ .
اونداهي جي دل ۾ ذريعو سچ آهي . اچو ته پاڻ جي تصويرن کي مڪمل ڊمپسٽرز ۾ لينڊ ڪريون , عجيب نظارو پيدا ٿيڻ ڏيو هن جي پاڇي پاران شروع ڪيل انسان جي . روح جي پاڻيءَ ڏانهن، ڪا به رهائش نه , ڪجھ به نه پر قديم حڪمت جي باقيات شروعات جي شروعات ۾ .
وهم جي دور ۾ اصل جو مرڪز رهي ٿو . بغير جلدي ڦيرايو ذهن جو پٿر پاڻ سان ٽڪرائڻ ۽ سفر تي وڃو , پردي کان ٻاهر دروازن ڏانهن جتي انسان پنهنجي تصوير کان وڌيڪ زنده نه رهندو . پاڻ کان وڌيڪ پيار ڪندڙ مخلوق . سچ کي دل سان بيان ڪرڻ .
تنهنجو روح هاڻي ورهائجي نه ويندو , ڪم ۽ لفظ واحد ٺاهيندا آهن .
ڇانو ٿيٽر کان ٻاهر زندگي هڪ شو نه آهي , هوء ساہسک آهي ان لاءِ جيڪو سائڪلپس جي غار مان نڪرندو آهي . اخلاص جو راز پوکي ٿو ڪم ۽ شڪل ۾ زندگي .
گهڻو ڪري , ڇا اسان ٻڌون ٿا , ڇا : " واٽ جي تابعداري ڪريو, انسان ٿيڻ جو خواب, جو دل جي تڪليف کي سڌو ڪرڻ جي قابل آهي ضروري ارادو . ۽ انهي لاء توهان کي ضرورت ناهي نه ڇڏڻ, دنيا جي زنجيرن کي ٽوڙيو " .
هي ڪوڙ آهي !
ڪابه زندگي ناهي , ڇڏڻ حق جي ڳولا کان پاسو ڪرڻ آهي . زنجير رڳو پاڻ ۾ موجود آهي .
ميرن جي طرف متوجه ٿيڻ بجاءِ ٻاهران, پنهنجو پاڻ کي پنهنجن چالن کان بچايو .
جعلي جي پويان پناهه وٺڻ بند ڪريو عاجزي .
پنهنجو پاڻ کي پروڊيوس جي سمنڊ ۾ اڇلائي ڇڏيو .
ترجيح ڏيو جيڪي توهان نٿا ڄاڻو , توهان کي نظر انداز ڪريو ڄاڻ.
نامعلوم کان نه ڊڄو .
سچ تي پردو نه آهي .
تنهنجون اکيون ئي پردو پائين ٿيون .
تنهنجيون اکيون , پردو جيڪي توهان کي کولڻ گهرجن .
عقلمند , سندس , هن جي عادتن سان ٽوڙڻ .
دنيا جا معجزا عجيب آهن پاڪائي , واحد رستو اندروني صداقت آهي .
ڪوريڊور جي آخر ۾ روشني , آخري طريقي سان , پاڻ کان وڌيڪ ويجهو.
ڪيڏانهن وڃڻ ? آمهون سامهون . ٻين کي ٻڌڻ . ھڪڙي عام رستي تي ھلڻ . جيتر , ڄڻ ته اتفاق سان طرفن ڏانهن هڪ نظر , بس نقصان نه ڪرڻ لاء ڪافي ۽ ڪمپني کي ناچ ڪر , جيئن ماضي جي نگراني ۾ دال جي ٿانءَ ۾ پٿرن کي ترتيب ڏيو . وقت هميشه لاء ٻيهر شروع ٿئي ٿو, قلم جي هيٺان , مينهن وسائڻ لاءِ , ان جي panoply کي ترتيب ڏيو کليل دروازو , ڳايل ڳلن تي des gouttes d'eau souvenantes. نه هئا , صاف , ايڪريٽ ٻڪريءَ جي هيٺان , مسڪراهٽ جي ڀيٽ ۾ جيڪا پاڻ کي چوڻ لاءِ قرض ڏئي ٿي . محفوظ داخلي جي وچ ۾ هڪ تنگ رستو آهيطريقي سان علم جي اعتبار سان ٺهيل۽ خوشيءَ جي ٻارن جو دائرو .ملڪ آهنڪاميابين جو وچڙجتي وحي فلٽر .ائين ٿئي ٿوانب جو وڻ مان گرڻ هڪ معجزو آهي .اچو ته ميوو گڏ ڪريون ,ان کي ڪپڙي سان مسح ڪريواڻ ڇپيل ڪينواس ,اکين جي سطح تي کڻڻ ,چمڙي جي بناوت ,خوبصورت لفافوجراثيم جي لامحدود توسيعڊي پٽ جي واڌ ,ان جي مڪمل ٿيڻ تائينان جي ختم ٿيڻ تائين .روح جي viscosities جي محل ۾,پوم ايپلڪٺوذائقي جي خوشي جي اجازت ڏئي ٿودفن ڪرڻ سانdes sucs rétrospectifs .چرچ جي گھنٽي وڄي ٿي .چار وڳي ٿيا ,چانهه جو وقتته psychedelic couckoo گولا .اچو ته ڄاڻون ته نيڪ نيت سان , صحت ,فيصلي جي هڪ چوٽي سانعام جي اصول لاء مناسب .238
Si la charrette ploie et que pièces à terre se dispersent les dérisoires brassières de l'esprit .
Il y aurait ce regard traverse de l'absence des catéchumènes en son enfance éteinte ma mère l'ordre de la mère morte.
Il y aurait prégnantes des caresses sous la toile que jamais n'ai cru souples à mon encontre .
Il y aurait des herbes sèches recouvertes d'un givre cristal sous la burle sévère d'un passement de jambes dansé .
Qu'on dirait l'affliction des tendres et tendres années de perdition à coopter les passants du sans souci sans cris ni repos .
Mon cœur s'est éteint il a navré le cours du temps de bulles fragiles sous le rêche du souvenir .
Les sillons se sont fait crème au café des solitudes la cuiller ourlant tournante le reflet des nuages .
Remettre les choses en place avec chaises et tables verres et couverts et ronds de serviette à l'avenant .
Vivre en illusion entre la poire et le citron d'oraisons et de jours à venir finissant en tranches de potiron .
Sur le départ posée à même le sol dénudé courait la vermine saxifrage des orateurs sans parole .
Se confrontèrent du menton les accordéons de la raison à éviter le tien du mien positionnés en dérobade .
Silhouette affaissée les lunettes en bout du nez corrigèrent les fautes d'orthographe nos petites mains passagères .
Segmentés à courte échelle les chevaux de la verticale dernière levée d'un sourire par la fenêtre entrouverte . Sortilège sorti tout droit d'une tendre apostrophe les lèvres purpurines figèrent le son des églises . Faussement accaparé dans un tombereau de fumier le corps à corps des corps pensants d'étreintes désespérées .
Se glissèrent sous la ramure les champignons de l'automne à creuser les tranchées d'une guerre dont nul ne revient .
Fil à fil le pull s'allonge les aiguilles passent puis repassent le fragile des doigts s'expose sans que je m'interpose . Face contre terre soyons le roulage des galets du torrent sous la feuillée d'un saule encalminé par le qu'en-dira-t-on des prosopopées .
Ma plume sans le cal d'antan se fait entendre jusqu'à l'orient de coups secs sur la peau des sollicitudes le creux des reins en jouissance son heure et puis la mienne toutes choses confondues se rebellant ma belle dans l'offrir de la resquille à ne plus entendre les barbelés crisser sous la mitraille .
Sa cage d'oiseau sous le coudeet la croupe en carêmeun cheval passela cavalière à queue de cheval .L'âne braieles moutons bêlentun bruit de tôlecadenasse l'espacej'appelleau carrefourdes senteurs d'herbe mouilléele lever de lune .Sans prendre le tempsde maigres appendicesse joignentaux remontées de laine pelotéeun quart plus basdes ailes en ordre de marche .S'enquérirfinement ciselédu crépusculeen retombée lasse du jourfièvre amèrequ'un doigt de mielrehaussetendre applicationde la flûteaux notes réjouiesdu rire des enfants .236
Ne pas être le "bravo" qui brave le silence être la racine sèche la mousse assoiffée le champignon rabougri être l'accueil pour soupe offerte lentilles et lard être la main tendue .
Etre l'homme le petit le prêt à vivre la danse des femmes nos initiatrices en amour amulettes d'avenir semailles tendres aux flancs des collines vertes un vent chaud fricassée d'étoiles sous une lune partagée nous les errants les mange-cœurs vifs en remontrances captatrices dolents en espérance les fauconniers du beau .
Ne pas éviterles crocs de la raisonplantés sur le râble des choses connuesfractale blessureà la mesure des choses dites .La divergencecanaille soupled'entre les roseaux de l'évitementrassemble les coques vides du festin .Un grain de rizpeut nourrirles gendarmes du désenchantement .Du bolla multitude asserviesera jetéesur les couronnés du mariage assumé .Evider ,faire le creux sous les yeuxdu démiurge reconnu ,excaver à la barre à mine ,à la Barabas ,les alcôves de l'oubli ,rassembler, puis danserune évidenceentre matière et espritle long des golfes clairsla vérité apparue .Et que de choses advenues en cette inconnaissanceخداDix yeux de merveille .Le cadre des enchâssements de la logique . Le point de fuited'où tout vient et tout converge .Le toit des masures de l'hommeen construction de lui-même .Les mains de la rencontreau petit matin mutindes " bonjour comment ça va ?" .La plaie à lécherconvergence de l'algue avec la languemer et terre confondues .Le réglisse noirau feu racinairedes obligations d'une discipline .Le crissement rêchedu calame sur l'argile sèche .Le creux des songesen amenée tendresous l'amulette du chamane .L'arc en cieldes coloriages de l'enfanceen quête de reconnaissance .La levée du regardvers des cieux intensesau crâne de l'ultime .Absence d'explication ... Instance de présence ...خدا , cette évidence . ( photo de François Berger )232
Des crisl'appel des mots de miell'ultime comme rocsur lequel retentir .Le claquement sec de l'oragedégoupille ses vasques d'eauau caravansérail des rencontres .Femmesen coursive hautele regard musiqueles pieds dans le dur du granite .Elles chantaientclameur gutturalemontée des désirspuisant une énergie de louve protectricesous l'amoncellement des feuilles mortes .Transe en sous-boisles trompes racolèrent les défaits de la nuitchiens battus recroquevillésau dévers des choses dites à la va-vite .Il inventa la ronde danseL'infinie lumière éperonnéeà l'avant du charroiles jambes flageolantesaux portes du temple .Mon âmeélevée d'un léger signe de la mainà l'aplomb d'une joie vespéralevers l'envol de l'oubli .S'alignent les souriresles hochements de têtesous les cintres de la scènesans applaudissementau juste silence en soicoquillage vermeilretenu par la respiration .Nous nous mîmes en marchedevant l'inconnaissablecherchant la clé de la citéde niveau en niveaucomme pour être làle cœur en fêtedans d'improbables anfractuosités .L'homme vert sortit du boisla chevelure lichensle souffle dragonesquel'allure souplel'appareil photo en bout de bras .Il suffisait ...et pourtantles hardes ne nous couvraient plusla moue aux lèvresles yeux piquetés d'ardentes échardesle pourtour de nos suggestionsen limite de ruptureles chevaux éructèrentil y avait tant à fairele sable coulait de l'écarté des doigtsun petit tas se formanous y mîmes notre espérancenotre joienotre peine mêmeà l'arrivée d'un enfant faisant château en bord de meren reflux des vérités .L'ultime en un claquement secrompit les amarres d'avec l'illusion .Tout s'écroulail y avait à vivre .233
