Le seigneur de guerre devient prince de paix .Passeur du double des chosesil délivre la lumière recluse dans la boîte des songes .Doutant de sa propre visionil met des œillères à son pur-sang .Le hasard accepté d'une bavure révèle un bleu diaphane .Il hâte imperceptiblement la chute de l'Occident .Il côtoie l'énormité de la tâche à venir .Il franchit le carroyage de l'espace céleste .Aux marges du monde ,dans la manade de son ateliersa gestuelle de cape et d'épéedompte les écrouelles .Il est peuple des menhirs .Parfois en lassitudeses yeux vaironsfertilisent les paresses de l'esprit .Il est ardente digitale posée aux flasques des serrures .Il est veilleur de l'échauguette ,immobile en son attente .Il signe furtivement d'un spasme taurinle biais des choses dites .Il est le légiste inflexiblede la liberté infinie des combinaisons .Il ouvre à coups de hachele deux fois béni de la blondeur de l'ange .Sur les faces endeuillées par la rupture des apparencesil est l'ardent vandale d'une exigence barbare .Il courtise les crachats blancs de la ressemblance .Sur le visage perlé d'un mica de pacotilleil desquame encore et encore le rire des atomes .Il rend visible l'Apocalypse ,سندس , le prophète aux prunelles de Voyant .Il offre son visage aux inquisitions esthètesسندس , l'artiste des pleurs immédiats ,l'énucleur en instance .Et si le découvreuren ses croisillons cloutéscalque l'enténèbrement de la clarté,lors , tout s'enflamme ,des yeux de l'aigle ,au souffle noir des bisons de la pensée ,tel le cœur du Beau impeccablement distingué ,telle la marge d'un cahier obliquement souillé de sang .Les persiennes claquent ,la jointure des dualités explose ,un éclair de vie clame l'éblouissement de la présence ,les poussières dansent dans le rai de lumière ,tout se rejoint d'une amble véritable .Quittant la caverne des errantsil se soumet au tremplin des serviteursسندس , le prêtre des sorties d'exil . ( d'après une œuvre de JC Guerrero )
222
Devenu très
jeune orphelin de père et de mère, il fût recueilli par un oncle d’Epernay .
A treize ans il
travailla comme souffleur de verre .
Avec sa
femme Lucie, ma grand’mère, ils eurent cinq enfants, dont l’aîné prénommé Jean
devait décéder durant sa première année .
Après la Grande Guerre il fût
embauché au Métro, à la RATP,
où il restât jusqu’à la retraite.
Lui l’enfant des
Ardennes descendu en Champagne était devenu parisien.
Après avoir
habité rue du Chemin Vert à Boulogne, durant les années trente le couple et ses
quatre enfants déménagèrent boulevard Murat, dans un grand appartement qu’ils
durent abandonner pour faits de guerre , après le bombardement des usines
Renault toutes proches qui endommagea l’immeuble.
La famille fût
relogée rue de la Corrèze
près de l’emplacement des anciennes fortifications dans le XIX éme
arrondissement .
C’est là, rue de
la Corrèze,
que je fus impressionné par un camion poubelle tombé dans une gigantesque
excavation qui s’était ouverte en pleine chaussée .
J’avais peur de
ce grand’père qui me faisait les gros yeux et me grondait .
Comme cette fois où j’avais déchiré le papier peint de la salle de séjour en petites lanières, cette pièce où maman devait accoucher de ma sœur le 13 février 1945 .
J’admirais le
carillon Westminster qui sonnait toutes les demi-heures au dessus du fauteuil
de grand’père .
Car il était
souvent dans son fauteuil, pépé Danube, comme je l’appelais parce que la
station de métro la plus proche était Danube, ce qui me permettait de le
différencier de mon autre grand’père, pépé Frugères .
Et il était dans
son fauteuil, pépé Danube, parce qu’il avait mal aux jambes le 18 mai
1955.
On devait
d’ailleurs lui couper une jambe peu de temps avant qu’il ne meure .
J’étais allé à
son enterrement avec mes parents. Au retour du cimetière dans le bus qui
nous ramenait porte de Pantin, j’ai ressenti la présence de pépé
Danube. Cétait comme s’il me faisait part de choses importantes que je ne
comprenais alors pas ; ça m’avait donné des frissons et une trace de cet
événement demeure aujourd’hui en moi. J’avais alors neuf ans , et je n’ai
jamais plus oublié sa présence d’homme bourru avec lequel je n’ai pas pu échanger
.
Sur les photos
il a un bon regard dans un visage aux traits doux, lui le taiseux qui néanmoins
pouvait entrer dans des colères qui me terrifiaient.
Ici, il est
photographié à Jouy dans l’Eure , avec son gilet de laine et son éternel béret
qui cache sa calvitie il montre une attitude affable devant la maison de Louise
, la sœur de sa femme , Lucie ma grand’mère , et de Léon l’ancien garde chasse,
mari de Louise .
Quelque temps
auparavant, au retour des grandes vacances passées comme chaque année à
Frugères, nous étions rentrés par le train, maman, ma soeur et moi, au 75 rue
Saint Charles à Grenelle.
۽ اتي, surprise
! Le papier peint de notre cuisine, qui était en même temps salle de séjour et
salle de bains, avait été refait. Et c’était mon papa qui avait fait ça, et il
l’avait fait avec son père, pépé Danube.
La pièce irradiait de soleil en cette journée de fin d’été ….. et encore aujourd’hui une lumière persiste à cœur joie.
Le vent souffle , échine lasse , chante quelque part l'oiseau des étreintes hivernales .
Je ne t'oublierai pas , tu ne m'oublieras pas , pour ensemble dire merci à ceux qui nous extirpent, nous les parapluies de la sortie de liturgie à ne pas choir en fond de vasque , inhalant les odeurs de cuisine mi-chèvre mi-choux mi-reille mi-figue jouant à colin maillard d'une narine l'autre .
Il est permis de se dire que même par temps de traîne la poignée se dresse en confiance vers les mains de Charlie, David, Ahmed mais qu'une rafale de kalachnikov peut effacer , mascarade dérisoire , sombre venue des terreurs que la bête immonde interpelle naseaux fumants l'entre-cuisse béante engouffrant en fond d'entrailles nos suaves irresponsabilités .
Il est temps de convoler l'un vers l'autre dans le bleu de nos pliures , d'endimancher de sourires le passage des officiants sur l'allée de graviers défilant à pas comptés vers le lieu sacré , beauté , amour , paix partagés, au-delà du numineux , en l'incandescence de la transparence .
اڄ صبحآستين ۾ وڌيڪ گئسولين آهي ,خاڪ ٿڌيون آهن ,اسان جعلي گل وجهي هاque l'effet en aurait été plus fumant .شڪايت ڪرڻ ڪافي ناهي ,وڙهڻ لاءِ پڻ جنگ آهي .اسان وڙهندا آهيون , هو بيٽ آهي .پر ڪنهن جي خلاف ?ڇا جي خلاف ?مان پيئر يا جيڪس سان وڙهندو آهيان ,جڏهن ته مان اهو آهيان جيڪو انهن بابت گهڻو ڪجهه تصور ڪريان ٿو .مان دنيا سان وڙهندو آهيان ,پر ان شاخ کي ڇو ڪٽيو جنهن تي مان ويٺو آهيان ?مان فطرت جي خلاف وڙهندو آهيان ,پر ڇو وڙهان جيڪو مون کي کائي ٿو .جڏهن ته زندگي هتي آهيهن پاڻي وانگرڦاٽڻ هڪ غير متوازن clepsydra جيچمڪندڙ سج طرفان چمڪندڙ گلاس ,هن ڪلاڪ گلاس وانگرجيڪو اناج ذريعي اناجتڪرار جي وقت کي ڇڪي ٿو .ڪا به جنگ مضحکہ خیز لڳي ٿيڇاڪاڻ ته ڪجھ به زندگي کي روڪي نه ٿو ,اڳتي وڌو ,چوڌاري رڪاوٽون حاصل ڪريو ,هلڻ ,چڙهڻ ,هيٺ وڃو ,مٿي وڃڻ , مشڪلاتن ۾ مالا مال .گذرڻ تي ڪڏهن به زور نه ڏيو ,ياداشت جي ڳچي ۾ ٿورو سوراخ به نه ڪيو .۽ منهنجو سگريٽ اڃا نه ٻاريو آهي ...( تصوير ايلانٿ ڊيوٽس پاران ڪم مان ورتو ويو آهي )218
توهان جي آبنوس جي چمڙي تي ٻرندڙ ٿڌ ,طوفان کي آواز ۽ روشني جي ضرورت آهي .پاڻي ۽ عڪس جو رقص ,بناوت کي رول ڪري ٿو ,جدا جدا نسب نامو ,ڪنيڪشن ٺاهيا ويا آهن .تيز نظرجيڪو اڳ ۾ ئي موجود آهي ;استقبال ۾سائنسدان سگنلانا جون تقاضائون ڇا آهن .وڌايل شعور ,نگراني ۽ porosity ,هن وقت جو سٺو ٽڪرولفظ ڳالهائڻle temps d'une caresse nocturne .هن چڙهائي ڪندو ;تصوير ظاهر ڪرڻهن جي غسل ۾ bromide .هر فائبر جي جاڳرتابناوت جي قوس قزح ۾برفاني علحدگيءَ کان ٻاهر ;آخري اسڪولجتي اميدن جو قدمشڪ کي موڙيو۽ نئين معني کي خوش ڪري ٿو ,منفرد نشان ,پراڻي موسيقي ,نازڪ راتين جي لڙڪ ,صابن جا بلبل ,نمايان ٽوپيون ,جادوءَ جي ڇنڊڇاڻ ,تنهنجي اکين جي تارن لاءِrévéler le dialogue avec l'invisible .219
موقعي جي ضرورت ۾ ,ليڪ کان سواء ,بغير ليبل جي پڪڙيو وڃي ,ڪو به منصوبو يا قانون ناهيpour cette occupation d'espace ,اسان ازل کان ,ثبوتن کي بند ڪرڻ لاء ,de coïncidence en coïncidence ,مخلوط نشانين ۽ لفظن جو پردو کڻڻ .نعمتن جي باغ ۾ ,آئيس نيو ,اهو فيصلو ڪندڙ آهياهو تڪرار رڍن کي ڇڏي وڃڻ جو سبب بڻائيندو آهي ,آئيس تمام خوبصورت آهي ,اسان جي خوابن جي پٽي ,خط و ڪتابت ڪندڙ ,ڪائناتي خوبصورتي وارو ,ٻوڙا ڪن ٻڌندڙ ,عورت روشني ڪئي ,دائمي اوورليپ ۾دائمي سانسجيڪو وڏو وڻ پيش ڪري ٿو ,منتقل ٿيل وڻ ,دنيا جي آخر ۾ وڻ ,arbre élevé dans la métaphore ,اڻڄاڻائيءَ جا نتيجا ,fruits replets du plaisir à venirوهندڙ , هڪ وقت جي نديحقيقي جي پٿرن جي وچ ۾ ,le long des golfesخدا ڏانهن کليلجيڪو جانور پيش ڪري ٿوهن جي مُڇن جي لڙڪن ۾ .217
انهي کي سمجهڻ چاهيان ٿو , توھان جي نالي جي تلفظ جي ھن ڪوشش جي ڪري , هن اصرار جي توهان کي قبول ڪرڻ لاءِ , پيدائش جي جڳهن تي هن سياحت جو , دادا نگارن جي اوزارن جي هن غير موجودگيءَ جي ڪري , هن gorilla جي phylactory سان , سلوين منهنجو پٽ, گهٽ ڳالهائڻ , هاٿي جي ٽنگ مان نڪرندڙ لفظن سان , انهن شين جي وچ ۾ وقفو , هن بي ترتيب لفظن جي ڳولا ۾ , دروازو کلي ٿو , پڌرو , منظم ڪرڻ , مٿاهون افراتفري واري دنيا des grands chevaux de la présence . خراب موسم جي ڀڃڪڙي مداخلت مائع ۽ جامد رياضياتي طور تي مائل à la levée du sens . پريزنٽيشن جو وقت هو زنده ۽ ثمردار , ٽٻڪن ۽ سڪل گھاس جيڪٽ جي چادر تي , حقيقتن جي دروازي جي سامهون زوال جي جسم جو مقام , بلندي جي جڳهه , lieu de joie au-delà de l'oubli .
شدت ۾ رهڻ تنگ دلين جي ڪاليج ۾ , گلا کليل , بلندي جي عمل ۾ روح جو عڪس . اتي ساحل آهن جيڪي جيلي فش سان تاج ٿيل آهن , شڪايتون شامل آهن , مقدس مدار جيڪو هٿ کي لنگهي ٿو ٿلهي کجيءَ جي پاڙن مان . هن انتظار ۾ , متحرڪ , حاضر ٿيڻ پهرين ڪلاڪ ۾ سج جو ان جي اضافي کي slaming تيز پٿر جي پويان پيدائش جي جھٽڪي جي مطابق ٺهيل . ۽ هم آهنگي سچ ٿيو , هاڻي اسان جي دستانن جي هٿن مان نه ڪڍو ڊونر ذريعن ڏانهن , چور ٿيڻ , ڳاڙهو , ڪو به افسوس نه آهي , بنيادي لمحن جي مالا تي . اچو ته منظر کي رد ڪريون , اچو ته رڳو نشان ھجن اميدن جي مرڪز تي , اچو ته فلائي تي برونز جي گھنٽي بڻجي وڃون ڳالهائڻ لوم جي ميدانن تي , اچو ته خدمت ڪريون فينڪس جي ونگ تي .
جيڪو انسان جي وس کان ٻاهر آهي زندگي جي پڄاڻي , هڪ اپٻيٽ . اسٿمس سان گڏ اسان ڇا آهيون , نازڪ ماڻهو , اسان جي سينگار ۾ سائنس , فن ۽ روحانيت جو ميلاپ . ماڻھن جي وچ ۾ ھڪڙو ماڻھو ٿيڻ , اڻ ڄاول انساني humus , جن جون پاڙون اسان جي اوسر ۾ ڦاٿل آهن , اسان , گھمڻ وارا , غريب ڪري ٿو نسب نامي , قدم قدم لاء , پوزيشن کان پوزيشن تائين , ڪاميابي ڏانهن وڌڻ ٽانڪن ۽ ٽمبرن جي وڏي مضبوطي سان اسان , قائم ڪيل حڪم جي وڏائي , جذباتي لشڪر جي موڪليل سوار , نقل جي پنن سان سينگاريو . اتي هڪ وقت آهي تمام ويجهو بي خوف وقت اسان جي وقت کان ٻاهر هڪ وقت جيڪو نئون ماڻھو ھلندو هن جي سوچ جي زندگي ۾ ٿيڻ جي لائق اسان جي معدنيات کان ٻاهر , اسان جي حيوانيت جي , اسان جي تاريخ جي , هڪ ضمير پروپيٽيڪل نشانين سان , اڻڄاڻ جو گراف .
