נעבן דעם פּלויט
איך האָב געציטערט
און דו ביסט דארט געווען
און איך האָב גאָרנישט געזאָגט.      
 
איר געווען דאָרט
און דאָך האָט איר מיך ניט געזען
אויב אַזוי לאַנג ווי נאָך איין שריט
װאלט מיך ארײנגעלאפן אין אײער נאכט.      
 
כ׳האב נישט געװאגט זײ לערנען
צו די גליקלעך מענטשן פון דער וועלט
אַז עס זענען פיל העכער גליק
גרעסער און מער ראַפינירט.      
 
אַז מיין מיינונג קריייץ
פיל מער ווי ענין וויל
און מיין נשמה
גייט צו בעט ווי באַלד ווי לייטנאַס איז פארלאנגט.      
 
כאפ ביי די קנעכל
דער גוף פון מיין ליבע
ברענג צו מיינע אויערן
די שושקען פון איר פאַרגעניגן.      
 
אויב די זעאונג קומט צו איר
האַלטן עס אויף דיין בוזעם
טיף אין דיין מעשוגאַס
אַז די חכמים קענען נישט דערגרייכן.      
 
דער שטן שפיר איך אין מיר
כְּמָה דְּאִתְחַבְּקָא אִיהוּ
ווען אַנטלויפן דורך די פֿענצטער
די גערויפלטע רויז.      
 
קום אריין אין מיינע אויגן
און זען מיר
קומען פון
פון וואָס מיר קען האָבן געווען.      
 
שװער מיט צרות און צער
איך שטאָמפּערן קעגן די קלאָץ פון גורל
גליקלעך איז דער, וואס שוועבט
מיט א שטארקן פליגל צו א חוצפהדיקן הימל.      
 
דאס לאַנד פון אַזאַ שיין ימאָושאַנז
איך טאָן ניט וויסן ווי צו דערקלערן עס
אָן קעריינג עס פול כאַנדאַלז
צו מיינע אויסגעטריקנטע ליפן.      
 
וואָס מער איך קוק אויף זיך
די מער איך געפֿינען קינדשאַפט
אײביק אפגעאטעמט
דורך דעם באנייט מאָמענטום.      
 
איך נעם, איך ניד
צו כיו און דיאַ
די גוטע און די שלעכט אין הויף בוילאָן   
פון אַ גערעכנטע צייט.      
 
איך האב דיר ליב, דו האסט מיך ליב
און דאָס געשריי איז דערהויבן
ווי ווילד עס איז
אין דער שטילקייט פון געפילן.      
 
Les tenailles se fermeront   
אויף די אינטעליגענטן פון פארפרוירענע ווערטער
אַזוי מיר וועלן אַראָפּוואַרפן אין פינצטערניש
פון אַ זומער אַזוי קורץ צו זיין.      
 
( דעטאַל פון אַ ווערק פון Frédérique Lemarchand )
 
1026