Si belle à l'ombre et cousue d'esprit elle se pavanait chapeau de paille au gré des œillades matricielles. Surgirent l'entre-chats l'entre-chiens des surprises brèves sans sourciller sans barguigner la cigarette en apostrophe. Maugréant ci-devant au parvis de l'outrage les fresques rupestres de ses vêtements d'emprunt se prirent dans les rayons d'une bicyclette sans béquille avec sonnette tintinnabulante et garde-boues de bois pour se tenir bien droite. Elle zigzaguait de platane en platane le fossé aux grenouilles crevant ses bulles amères à mesure de l'errance. Sans cérémonial dentelles au vent elle déchira la brume matutinale mains sur la guidoline un soupçon de mimosa sur le nez. Si belle à l'ombre et cousue d'esprit elle se pavanait chapeau de paille au gré des œillades matricielles.
שריט דורך שריט, פון יאַזדע צו יאַזדע, au cercle d'un cirque que le sable encense la rumeur soulève les rideaux du spectacle. פאַרביק אַרייַנגאַנג, טומלדיק באַרנום, אויפגעהויבן שטויב פון די כייַע פּראָצעסיע, des passions de l'âme אויפגעהויבן צו די שפּיץ פון די טעמפלען à démanteler, à mettre à la raison et métamorphoser. פון בלוט און פארבן, les cris furieux des Érinyes האָבן חרובֿ די לאַנדסקייפּס פון קינדשאַפט, די לימענע ליפּן פֿון קוואַלן האָבן געמאכט וועג מיט צעמענט נאַזאַלז, דע ר שטײ ן פו ן ד י באשיצונגען , אי ז אויסגעריס ן געװארן, מע האָט אָפּגעשניטן די כעדז, אָנגעפילט דיטשעס, דער זילבערנער פוקס וועט מער ניט געפֿינען דעם צענטער, אַ בייז ווינט בלאָזט די שטיקער ערד צו די טרוקן שטיין טעראַסאַז, אַן אַלטער אַש־בוים שעפּטשעט זײַנע לעצטע באַשטעלונגען. די נאַכט קאָז, נשמה טויבן אָוווערכאַנגגינג בריטשיז פון די מענטשלעך צושטאַנד, פּאָפּוליסט ליגנס פאַרבייַטן די ליד פון די פּאָעטן, די טראַקס פון מלחמה ענדזשאַנז גיי די אײַזערנע שיך פֿון די האָריקע, דער הימל איז פינצטער, אפילו די ביימער געשטאַלט דורך די מערב ווינט לײג זיך אין שטורעם. די לופט איז ברודיק, אויף דער װײ־װאנט les papiers de l'en-vie צעקרימלט און געצוואונגען אין די דזשוינץ פון די שטיינער באדעקט מיט ליטשענס ווערן פּאַנטינג פלייש פון א ראנדמאנע צמצום. אויסגעמאטערטע הענט, אויס פון די פּאַקאַץ צו גלייַכן קראַצן אַבליוויאַן, ראָולינג אויגן קלעמערל די וואַלועס פון די גייסט, une crème sulfureuse maquille d'un sourire de clown אונדזער לעצטע וואַנדערינג. דער צאָרן נעמט איבער ביינאכט, אין שטילקייַט, enlaidie par les passes d'armes מלחמות און שונאים, דאַפּאַלד דורך ליפטינג נייַ כאַרוואַסס, devenues complice consentante d'une renaissance de pacotille. עס איז אַפישאַל הערבס ווי די פון פרילינג, קאָלעגיאַטע הערבס פון ליבהאבערס קוש צעוואָרפן אין זוכן פון די גרויס יבערקערן, א שטיקעל ברויט אין די דנאָ פון די טאַש, l'eau dans le ciboire des altérités. Nous lèverons le Son des ricochets, קיזלשטיין וואַרפן אויף די טייַך, צוטריטלעך צו אַסיל סיקערז, ארויס פון אונדזער גלות.
שריט דורך שריט, פון יאַזדע צו יאַזדע, au cercle d'un cirqueque le sable isolela rumeur soulève les rideaux du spectacle. פאַרביק אַרייַנגאַנג, טומלדיק באַרנום, אויפגעהויבן שטויב פון די כייַע פּראָצעסיע, des passions de l'âmeאויפגעהויבן צו די שפּיץ פון די טעמפלען à démanteler, à mettre à la raisonet métamorphoser. פון בלוט און פארבן, les cris furieux des Érinyesהאָבן חרובֿ די לאַנדסקייפּס פון קינדשאַפט, די לימענע ליפּן פֿון קוואַלן האָבן געמאכט וועג מיט צעמענט נאַזאַלז, דע ר שטײ ן פו ן ד י באשיצונגען , אי ז אויסגעריס ן געװארן, מע האָט אָפּגעשניטן די כעדז, אָנגעפילט דיטשעס, דער זילבערנער פוקס וועט מער ניט געפֿינען דעם צענטער, אַ בייז ווינט בלאָזט די שטיקער ערד צו די טרוקן שטיין טעראַסאַז, אַן אַלטער אַש־בוים שעפּטשעט זײַנע לעצטע באַשטעלונגען. די נאַכט קאָז, נשמה טויבן אָוווערכאַנגגינג בריטשיז פון די מענטשלעך צושטאַנד, פּאָפּוליסט ליגנס פאַרבייַטן די ליד פון די פּאָעטן, די טראַקס פון מלחמה ענדזשאַנז גיי די אײַזערנע שיך פֿון די האָריקע, דער הימל איז פינצטער, אפילו די ביימער געשטאַלט דורך די מערב ווינט לײג זיך אין שטורעם. די לופט איז ברודיק, אויף דער װײ־װאנט les papiers de l'en-vieצעקרימלט און געצוואונגען אין די דזשוינץ פון די שטיינער באדעקט מיט ליטשענס ווערן פּאַנטינג פלייש פון א ראנדמאנע צמצום. אויסגעמאטערטע הענט, אויס פון די פּאַקאַץ צו גלייַכן קראַצן אַבליוויאַן, ראָולינג אויגן קלעמערל די וואַלועס פון די גייסט, une crème sulfureusemaquille d'un sourire de clownאונדזער לעצטע וואַנדערינג. דער צאָרן נעמט איבער ביינאכט, אין שטילקייַט, enlaidie par les passes d'armesמלחמות און שונאים, דאַפּאַלד דורך ליפטינג נייַ כאַרוואַסס, devenues complice consentanted'une renaissance de pacotille. עס איז אַפישאַל הערבס ווי די פון פרילינג, קאָלעגיאַטע הערבס פון ליבהאבערס קוש צעוואָרפן אין זוכן פון די גרויס יבערקערן, א שטיקעל ברויט אין די דנאָ פון די טאַש, l'eau dans le ciboire des altérités. Nous lèverons le Son des ricochets, קיזלשטיין וואַרפן אויף די טייַך, צוטריטלעך צו אַסיל סיקערז, ארויס פון אונדזער גלות. 332
La mémoire en apnée quatre fleurs en rebord de fenêtre petite fille à quatre pattes à flot d'un soleil émargé par mon frère, מיין פרייַנד, mon fils, mon camarade associés à l'aube d'un amandier fleuri lorsque l'ongle raye d'un trait aigu le passage de l'été éveil des miradors sur la plaine disposés sage frontispice par dessus la forêt œil préposé sans qu'alunissent געדאנקען monte en retour cette flèche cathédrale crevant le panier d'osier du patrimoine étendue sur le drap des origines en balbutiement d'être les galoches pendantes au bout des jambes maigres à mesure poussières d'or des mains effaçant le sceptre des exigences paroles échappées d'une outre crevée soupçon des remembrances sans que famine vienne en cette obscure contrée où femmes, hommes et enfants après la mitraille encensent de leur clarté la brassée de fleurs fanées דישעוואַלד האָר au sarcasme des casques à pointe brisant les tibias des corps blanchis au cirque d'une évacuation de circonstance charrettes et baluchons à l'avenant ma petite fille je vais faire du feu une fois encore te conter une histoire pour t'endormir feuille d'argent disposée en rebord de fenêtre à flotter sur la mer des souvenirs parade nuptiale ouverture blanche des portes d'amour à pousser d'un geste tendre loin très loin des berges l'ombre de l'orme colossal.
S'est envolé le jeune homme à la cigarette en cet imbroglio d'escaliers sans que la marche apparaisse en échange d'une petite chaise asseoir le qu'en dira-t-on de ses longs doigts jeter la dérision parcimonieusement cheval de Troie assaillant par effraction la chambre de Vincent en bout du couloir des attentes le chat saute sur la table câline le cou de l'enfant sectionnant d'une œillade terminale le jeu des mille et une tentations étuve des nuits de rupture élevées en tremblant la roue à aubes des reconductions au matin frais néanmoins cautérisées renoncules de ces pensées au souffle lancinant des renonciations à quai sans que le train déchire l'air de sa stridence invertébrée accumulation des déchets de la combustion pour en partie reconduire l'ardente flexion du faune devant la vierge cantilène.
Derrière la fenêtre les arbres de l'hiver évitaient de trancher dans le vif les mots d'amour d'un passé révolu.
A l'orée du songe le père tend la main la mère mains dans le dos le chien clôt la trace l'enfant se cache. Au loin un moulin hollandais au premier étage les appartements sont ouverts les colonnes soutiennent les arches un blanc laiteux couvre les murs le cheval est prêt. איינער ! monte efface les gourmandises d'un geste ne retiens pas la mort sois le vent dans la fraîcheur du matin clair sois l'ardoyant de ton espace hoquette la vie au vermillon d'un spasme sois le ciel en gloire mon enfant mon diamant de l'instant à la commissure des lèvres point de sourire juste l'occasion d'une cavalcade juste la friction avec l'éternel. Éclair foudroyant tu connais le chemin en douceur hors l'inter-dits des velléités de l'ombre. Sois figé au calvaire des épousés la cible des vérités cette pièce de velours où poser sa tête אויג צו אויג avant la déchirure.
Me suis promenéSur le chemin entre les blésPiquetés de coquelicots, bleuets et margueritesHouppes céréalièresQue le vent peignait, D'amples ondulations, Vagues d'un océan bruissantExhaussant le vert tendre des épis. Il y avait le don de soiL'abandon à la natureLa vie dans son mystèreEn sa sainte coquilleAu gré du sourire d'un soleilClignant des nuagesÀ mesure de son avancée. Il y avait l'ancrageDe la maison de pierres noiresVaisseau familial arriméEn bout d'horizonDerrière la ruine des Matillou.Il y avait la chaleurDu grand'pèreDes parentsDes enfantsTissantLes paroles de siesteEntre journal et tricot. " Il faudrait planter un frêne pour avoir de l'ombre. " Ce fût fait. 329
