Jody le faon
trois petits tours et puis s'en vont
les notes claires
esprit du piano de Glenn Gould
en rond sur la portée de terre battue
parmi les flaques d'eau d'après l'orage
cette fraîcheur qui vous gagne
au sortir de la grange
à sauter à pieds joints
point de romance
juste le sourire jusqu'aux oreilles.
Attendre que les chiens montrent les crocs
et jappent en désordre
sous l'antienne vespérale
à coudre la pièce de tissus
une nappe
un drap
pour recouvrir la planche sur ses tréteaux
adjoindre les chaises dépareillées
aller dans le pradou
cueillir les fleurs pour la tablée.
A tout âge
ménage fait
rangeons les balais
soyons les Parfaits
châtelains en habits rapiécés
sous la poterne
assister la levée du jour
par les champs
de coquelicots et de bleuets mêlés.
Remisons la communauté
aux patères du passé
soyons les obligés de la lumière.
519
Passage où tout passe
De sa main haute placée à la croisée des arbres les fils de la vierge menaient grand train et grand silencee de gouttelettes de rosée et de lumière au chant du coq que le torrent accompagnait de son charroi d'eau et de galets mêlés. Ouvrir la fenêtre pour que matin survienne mon âme messagère appelée et maintenant si proche sous la parure des brumes dais de vives couleurs levées où claquent les oriflammes du grand rassemblement passage où tout passe et nous dépasse au grandir du jour qui point. 520
jano le costaud
JANO le costaud
renversa la table
le bougre en son irascibilité
et la bougie qui s'y trouvait
et la banalité de la soirée
partirent les invités
chancelants en ordre dispersé
le chapeau à la main.
JANO l'enfant
posé sur une chaise restée debout
les yeux accrochés au lustre
deux gros yeux pairs
pour une pipette de verre
que le chat négligemment
tentait de capter
tel le mickey des fêtes foraines
JANO pestait.
Fallait que le jour vienne
compatissant
démesurément éclatant
pour qu'en chaque recoin du palais
jaillisse richesse inoculée
une lumière aveuglante
à faire se courber les dendrites
hors la source des cellules.
518
le clapot des mots doux
Le clapot des mots doux
ensemencent la main des simples.
La laine des moutons
contre les picots du barbelé
signe le vent.
D'une rêverie l'autre
s'enchevêtrent les souvenirs
au gré du torrent.
Il n'est de trêve
passé le gué
que les mâchoires de l'oubli.
Mon ami le néant
a rompu les amarres
et vogue trotte menu
parmi les poussières d'étoiles
que nous ramassons
le soir
lorsque nuages et lune
retournent au combat.
Il n'est d'avenir
qu'au service du monde
lorsque tombe la pluie
pour qu'arc-en-ciel des désirs
être fidèle à son âme.
517
Le soleil à fond les ballons
Le soleil à fond les ballons le silence les arbres immobiles les compagnons du deuxième grattent le plancher la nuit fût lacunaire des rêves où je n'arrivai pas à suivre dans le stage il fallait faire des figures à pied et en vélo et que ce soit harmonieux je ne refusai rien j'essayai juste une fois j'ai même anticipé mais je me suis perdu " échec en rase campagne ". Les amis vont bientôt paraître ce matin ce sera jour de marché puis montée au col de Gilly à midi repas là-haut puis descente vers quatorze heures pour rencontrer la femme du photographe et visiter le musée d'histoire du Queyras enfin retour devant la télé pour le tour de France. Les sapins tissent la brume en lisière d'été des ustensiles de cuisine brillent devant le soleil qui claque des doigts le frigo ronronne. Jeter une pierre dans le rivière serait première mène au mille-bornes de la journée. Le laguiole posé entre ombre et lumière sur la nappe bleue du salon les mouches mâchouillent quelque nourriture sur les poils blancs de mes bras. Je serre d'un cran le candélabre des attentes au creux du faisceau des gerbes qu'il fallait lever fourche ferme sur le char des remontées pignon après pignon vers le grand paillou des moissons. 516
קלאָג צו פאַרזשאַווערט יפעקס
עלטער פונט
וואס פארמאגט די זכרונות
צו באַגייַסטערן אונדז
מינינגפאַל אַקשאַנז
צערעמאָניע אפילו,
ריווילינג בילדער
מיט אַ וויטאַל קראַפט
פון גוף און נשמה
פּאַרטיזאַנער.
חתונה שטאָך
פּאָרעז פעסטונג
אָנגעפילט מיט פּראָסט פאַרמעגן
אין סאַקאָנע
אָן פאַקטיש געפאַר
פֿאַר מורא פון ברעכן זיך
חתונה די פאָרעם יונג און סמיילינג
אין גאַנץ סאַלאַטוד
אָן אַ פּנים אַרויסקומען.
514
Mariage à tout âge
עלטער פונט וואס פארמאגט די זכרונות צו באַגייַסטערן אונדז מינינגפאַל אַקשאַנז צערעמאָניע אפילו, ריווילינג בילדער מיט אַ וויטאַל קראַפט פון גוף און נשמה פּאַרטיזאַנער. חתונה שטאָך פּאָרעז פעסטונג אָנגעפילט מיט פּראָסט פאַרמעגן אין סאַקאָנע אָן פאַקטיש געפאַר פֿאַר מורא פון ברעכן זיך חתונה די פאָרעם יונג און סמיילינג אין גאַנץ סאַלאַטוד אָן ווייזן אַ פּנים. 515
אין צוטרוי, אַלע
מיט אַ גליקלעך לאַפּע
אין עלעגאַנט פירמע
זי איז ארויפגעגאנגען אויפן בארג־וועג
פון גריטי זאַמד און גראַוואַל.
מיר האָבן צו גיין דאָרט
אָן זיך צודעקן מיט אַרויסדרייען
טייַער סיידבורנס
פון שטייענדיק רייען
דעמאַנסטראַטיווע געשווילעכץ
אדער מכות צו דעם איך.
איך בין
אַזוי איך מאַך אויף
אָן דער אָפּשפּיגלונג דערשטיקט מיר
איך אָרגאַניזירן די באַזע לאַגער
איך קוואַדראַט די אַנגלעס פון פּערמיסיוונאַס
איך שאפן.
קיין פּסיכאָלאָגיע
די אַקציע ריווילז זייַן האָריזאָנט
די אַרבעט לויפט
דער צוטרוי איז דאָרט
פול מיט מאָן
אין פולן קאָרב
פון איין רעספּעקט צו אנדערן
אויף דעם ברעג פון פּראָסט און ניט-געוויינטלעך פאַקט.
511
המתים געבורט
אויף דער בריק פאָרן די באנען
וויבראַנט און פאַרביק
בינטל פון מעמעריז
מיט געריסן האַלדז
שטעלן אַוועק שטאָלץ
די לופט ווייברירט מיט די הייזערקייט פון מיעסעס
האַץ פאַלן
האָר שטייט אויף סוף
אַ בוקיי ווילדע בלומען
א ריח פון היי
א קלער צווישן וואלקנס
דאס וועטער איז פול מיט ליכט.
מאַלעט סטרייק
פּויק לעדער
דער קורצער קלאנג
טייַך ריפּאַלז
די בעלז אויף די פליען
ארײן אין היכל
די אפיציאנטן פון דעם אקט
קריכן אויפן באַרג פון די מוזעס
אונטער די געזאַנג
וואָריערז פון אַבליוויאַן.
512
Pas à pas de voyage en voyage
שריט דורך שריט,
פון יאַזדע צו יאַזדע,
אין דער ארענע פון א צירק
ווו די ראָד דרייט
די קלאַנג הײבט אױף די סאַמעטענע פֿאָרהאַנגן.
פאַרביק אַרייַנגאַנג,
טומלדיק באַרנום,
אויפגעהויבן שטויב
פון די כייַע פּראָצעסיע
די תאוות פון דער נשמה
אויפגעהויבן צו די שפּיץ פון די טעמפלען
דיסמאַנאַל
la lente construction de la raison.
פון בלוט און פארבן,
די צארן געשרייען פון די עריניעס
האָבן חרובֿ די לאַנדסקייפּס פון קינדשאַפט ;
די לימענע ליפּן פֿון קוואַלן
האָבן געמאכט וועג
מיט צעמענט נאַזאַלז,
דע ר שטײ ן פו ן ד י באשיצונגען , אי ז אויסגעריס ן געװארן,
מע האָט אָפּגעשניטן די כעדז,
אָנגעפילט דיטשעס,
דער זילבערנער פוקס
ne trouvera plus le centre des offices,
אַ בייז ווינט בלאָזט די שטיקער ערד
צו די טרוקן שטיין טעראַסאַז,
אַן אַלטער אַש־בוים שעפּטשעט זײַנע לעצטע באַשטעלונגען.
די נאַכט קאָז,
נשמה טויבן
אָוווערכאַנגגינג
בריטשיז פון די מענטשלעך צושטאַנד ;
פּאָפּוליסט ליגנס
פאַרבייַטן די ליד פון די פּאָעטן,
די טראַקס פון מלחמה ענדזשאַנז
גיי די אײַזערנע שיך פֿון די האָריקע,
דער הימל איז פינצטער,
אפילו די ביימער געשטאַלט דורך די מערב ווינט
לײג זיך אין שטורעם.
די לופט איז ברודיק,
contre le mur des lamentations
די צייטונגען פון קנאה
צעקרימלט און געצוואונגען
אין די דזשוינץ פון די שטיינער
באדעקט מיט ליטשענס
ווערן פּאַנטינג פלייש
פון א ראנדמאנע צמצום.
אויסגעמאטערטע הענט,
אויס פון די פּאַקאַץ צו גלייַכן
קראַצן אַבליוויאַן ;
ראָולינג אויגן
קלעמערל די וואַלועס פון די גייסט,
שוועבל קרעם
געמאכט מיט אַ בלאַזן שמייכל,
nos errances dernières sont à portée des crocs.
דער צאָרן נעמט איבער
ביינאכט,
אין שטילקייַט,
געמאכט מיעס דורך די תאוות פון דער נשמה
מלחמות און שונאים ;
דאַפּאַלד דורך ליפטינג
נייַ כאַרוואַסס,
annonciatrices des renaissances à venir.
עס איז אַפישאַל הערבס
ווי די פון פרילינג,
קאָלעגיאַטע הערבס
פון ליבהאבערס קוש
צעוואָרפן
אין זוכן פון די גרויס יבערקערן,
א שטיקעל ברויט
אין די דנאָ פון די טאַש,
l'eau dans le creux de la main.
Nous entendrons le son des ricochets,
קיזלשטיין וואַרפן אויף די טייַך,
צוטריטלעך צו אַסיל סיקערז,
en sortie d'exil.
513