Si tu niches en Merveille   
 accoudes toi à la fenêtre.      
  
 Si tu vaques en Claudicante Pensée   
 passes ta main
 sur un coussin de mousse 
 et me viens   
 déposer dans la courbe de l'oubli   
 la croix et les fleurs de ton deuil immémorial   
 ultime chance de coller à l'essentiel   
 l'outrecuidance d'avoir été   
 et la prégnance des sons du tambour.      
  
 Emerges de tes fosses profondes   
 Écartes de tes doigts gourds   
 l'Œil des hautes friches   
 posé sur la table des obligations   
 l'Œil écarquillé des déviances multiples   
 à la peine dans cette remontée de la mine   
 et si 
 sur ta voie 
 tu me vois   
 dis-moi mon nom   
 que je me souvienne.      
  
  
 781
    
 
 
   

 
 
 La pluie gifle les vitres   
 d'un ciel bleu gris    
 par dessus dessous les lueurs du soir.

 Au précis fenestrier   
 il y a de la pommade    
 à mettre dans les plis.      
  
 Sourcils énigmatiques   
 clic clac tone   
 d'une veste si lourde à porter.      
  
 Au fil à plomb   
 d'une giclure de café contre la paroi   
 la coulure défenestre le blanc céramique.      
  
 Épreuve douloureuse   
 cachetons à merci   
 et point de boniment.      
  
 Il eut fallu   
 que meurent la mère et ses oisillons   
 pour que la terre soit considérée.      
  
 Bras levés vers le levant   
 vont les nuages du printemps   
 une pincée d'hirondelle à l'avenant.      
  
 Peintre en calvitie   
 marc de calvados    
 les os cliquettent je demeure.      
  
 Douce et persistante   
 la mémoire qui nous habite nous rend heureux    
 nous les hommes du pardon.      
  
 Qu'à cela ne tienne   
 ils figurèrent au plus bas   
 les accrocs de la journée d'hier.      
  
 Énorme et calé au plafond   
 le coléoptère figurait l'étoile du berger   
 pour l'échelle de toute chose.      
  
 Pris à la gorge   
 Dame Jeanne remonta de la cave   
 pour que le sang gicle.      
  
 Estompe lasse   
 sans que la fleur paraisse   
 j'ai lapé le lait du chat.      
  
 Saucisse et saucisson   
 fille et garçon ensembles   
 se mordillèrent le téton.      
  
 Épargnez nos traditions   
 et donnez de la cognée   
 contre le bel été.    
  
 A ne plus entendre le bruit des saisons   
 ils fuirent le monde visible   
 le doigt vers l'avenir.      
  
 Les griffures devinrent stigmates   
 que la chaleur apprivoisait   
 бе руб.      
  
 Évoquons sans trop scripturer   
 couronne à la plume d'oie   
 d'un pleur d'or.      
  
Sans se fier à la solitude    
l'expérience ne peut être partagée
que par temps de merde.
     
 Fichez le camp !   
 Allez ! Ouste !   
 A grappiller la raison rend le vin doux.      
  
 Prenez ! Vivez !   
 de Louveciennes à l'île de Ré   
 juste le pont de l'esprit.      
  
 Priver de sel le mufle des béliers  
 amène bêlements   
 tard le soir à la veillée.      
  
  
 780
   

 
 
 Les petites mains de la nuit   
 ont perçu les esprits   
 enroulés autour du bâton de guérison   
 dans le patio des méditants.      
  
 Les jardiniers au visage de lune   
 ont ratissé le sable des marais   
 de poudre d'or dispersé   
 sous les arbres du silence.      
  
 Dans le mur d'enceinte    
 par l'ouverture des communicants   
 montait le parfum des femmes    
 assemblées à la porte de l'époux.      
  
 Auréolée par un flot de lumière   
 la chevelure de jais livrée aux vents du large   
 se mêlant aux chants des pêcheurs de coraux   
 Elle jaillit du lagon.      
  
 Passée la Croix des Morts   
 aux animaux marins consacrée   
 l'Appel des conques   
 faisait se mouvoir l'ombre du renard.      
  
 Levant le trait lapé des songes   
 autour du Regard   
 nous fûmes par ces temps de grâce   
 initiés au calendrier blanc.      
  
 Ivresse tendre que celle du matin   
 à tenir la clé de la légèreté   
 dont seul notre être est en droit   
 de posséder le lien.      
  
 Les loups appliqués à claquer de la langue   
 initièrent la levée des cornemuses   
 plaintes légères de brume en partance   
 vers les tremblements d'une énergie ultime.      
  
 A mesure de l'entrée en résonance des tambours   
 la Femme d'Esprit recousit nos jambes à la terre   
 cadeau d'une chouette se posant un long moment   
 sur la clide du jardin.      
  
  
 779
    
 

    

   

 
 
 Fine altérité et visage frais  
 au creux des vagues basques   
 il a levé au ciel des lampées de miel   
 à cheval sur le limbique essor   
 d'une pensée mitoyenne au regard païen   
 telles pommes d'or tombées en hiver  
 sous le dais des complicités.   
 en grâce des mots de perfection.      
  
 Il s'est souvenu   
 nu et savoureux rituel   
 l'étonnant personnage aux planches noueuses     
 après la montée du col   
 parmi les larmes d'une pelouse d'altitude   
 alors que clarines nos sœurs   
 jouaient de la sonnaille   
 par les vallons embrumés   
 d'un philtre d'amour ressenti.      
  
 Pulvérulente époque   
 de fer et d'os mêlés   
 à la fuite incessante sous l'ombre tectonique   
 des fruits écrasés de la montagne noire   
 d'un anthropocène aux propos de gueuloir   
 que les bâtards à la régalade   
 alignaient contre le mur des fédérés   
 quant le gel se défaisait   
 du nectar des connaissances.      
  
  
 778
    

    

  
 

 
 
 Ci мӯрчаҳои паст
 дар доманаи теппа
 нисфи аз об.
  
 Бигзор шамол ояд
 бо ширинии хеле ширинаш
 дар долон ором мешаваднт
 нидохои Малдорор.
  
 фалаки баҳор
 найҳои вақт 
 фумаролҳо ҷорӣ мешаванд
 то лаҳзаи ҳозира.
  
 Гирифтан дар тӯр
 аз Симурғ меравад
 шиками фаслхоро варам мекунад.
  
 Ба воситаи фирор аз соя ва нур
 дар моҳи фурӯзон
 замин хислати худро тарк кард
 аз тилло ва пардаҳои нарм.
  
 bacchanalia аҷиб
 ки ин снаряд
 бо борони садбарг шино мекунанд.
  
 табассуми ҷавонӣ
 аз таклифи пешниходшуда
 мо бояд равем
 Марғзори Турнемире 
 барои раксхои мукаддаси бе насим
 манбаъро бароранд
 бо пудинаи хушбӯй фаро гирифта шудааст.
  
 Табларзаи сеюм
 аз хички вохурй
 рухсораҳои масх
 оби чавонй
 бо наботот fraîche.
  
  
 777  
 
 
  
 
  
  

 
 
 Шумо зебоед 
 дар зери маликаи вистерия   
 г'un printemps   
 бо гулхои хушадор   
 лахзаи желе ваъдашуда.      
  
  
  
  
 776 

 

 Чӣ кор мекунад   
 онҳо чӣ кор мекунанд   
 аз моҳ   
 бехонумон   
 ба сангфаршхо тайёр - дар - дарбон   
 суханони хандовар.     
  
  
 775 

 
 
 Ранги Пасха   
 ба зинхои нозанин часпида  
 бо нешзании либералй.      
  
 Ман зинда мондам   
 байни хом ва пухта   
 мисли боли мурғ дар биҳишт.   
   
 Ба намак дар кунҷи лабҳо ғам нахӯред
 Ман ин қадар зиёд намегӯям
 агар муш гузашта бошад.

 Дар чунин ширкати аҷиб   
 бо колбасаи хушк пур карда шудааст   
 Ман зодрӯз ва ранги ӯро ҷашн мегирифтам.      
  
 Зеро зинахо бо суръати барк баромаданд   
 шӯхӣ дар ҳеҷ чиз   
 бе осебпазирии файз.      
  
 Номгузорӣ хоҳари илоҳӣ аст   
 руймоли серанга дар пеш   
 вакте ки носозгорони куртка мегузаранд.      
  
 Бра дар гӯш   
 ғамгин аст   
 дар пушти даст.      
  
 овезони нарм   
 чизҳои ақл   
 он завлонахо дар кушод.      
  
 Дар давидан барои хуб   
 задан дар озмоиши ҳеҷӣ   
 оташи зарарнокро ором мекунад.      
  
 Дар либосҳои зебои ҷолиб   
 дугонаам кушиш мекард, ки берун равад 
 дар вакти комендант.      
  
 аз нуқтаи дур   
 банкаи пиво дар даст   
 ба либидо сар мезаданд.      
  
 Ҳамлаи азими мақомоти ҳифзи ҳуқуқ   
 ҷойгиркунии эскадрилья   
 оташи дилбењузурї ва чарх заданро афрухт.      
  
 Хока   
 қалами тиллои беэҳтиромӣ   
 гугирдро ба таги мурда зад.      
  
 Барои баркашидани кор ва барҳам додани он   
 мо фарзандони шубҳа будем   
 ки субҳ бо шаҳват ҷамъоварӣ кардааст.      
  
 пиёда рафтан   
 Худо худашро мешиносад   
 дар зери деворхои Ерусалим.      
  
 Ба дами шамшер   
 ба хашароти кахрадор табдил ёфтанд   
 дар забои бузургони неки мо.      
  
 Санги калидӣ меафтад   
 барои нури паҳншуда дар ҳаво    
 Масеҳи муқаддасро ба Вайверн пешниҳод кунед.      
  
 яккорн давида мешавад   
 ва думи тавонои он   
 мардуми дехотро пар-вариш мекунад.      
  
 Дар як вакт аз хар чо фарьёд меояд   
 овози шуълавар бо эхеоси зиёдатй   
 хаёли лахзаро вайрон мекунад.      
  
 Бо зану мард издивоҷ кардан   
 дар зери лахтаи шабонаи худ   
 индуки фарсах хоханд шуд.      
  
 Эҷодкорон мемиранд ва ба сангфарш меафтанд   
 дар шиносоии аҷиб   
 хондани саҳифаҳои хуб.      
  
 Шеър дар оғилҳои хурд   
 чанд сухани ишк тир   
  берун аз асрор ва дасисахо.      
  
  
  
 774 

 

 Бовар кунед   
 одамони шаб   
 вакте ки шарора ба амал меояд   
 ва сиёҳ фазоро васеъ мекунад.      
  
 Шумо будед ва хоҳед буд   
 зарбазанони мутлак   
 ки таркишхои донишро бархам диханд   
 дар зери тумани эътиқодҳо.      
  
 дастҳо дар ҳама ҷо   
 ки пардахоро аз кор баранд   
 ин полки шоххои Белзебуб   
 дар суди худ мардону занони меҳрубон.      
  
 Мавсими аҷиб   
 ки дар он чо лашкари гадоён бархост   
 бо буттахои сузон фу-рухта шудааст   
 дар болои хонаҳои хусусият.      
  
 Гузаштан аз экстаз ба ваҷд   
 дар нишебии пурмазмуни суханон   
 ба чашмаҳои ишқ расидем  
 бо нафаси таровати субх.      
  
 Зиндагӣ барои ҳаваси нопок   
 боиси азобу машаққат ва ихроҷи энергия мегардад   
 аз ҷониби муҳофизати ларзиши шинос   
 ҷойгиркунии Рӯҳро доғдор созад.      
  
 Ман ҳеҷ гоҳ ӯро бедор накардаам   
 на хатто аз азоби чудой   
 барои табдил додан муҳим аст   
 реша, охиста-охиста баргу мевахо мерезанд.      
  
 Аз таълифи чизҳои боқимондаи ҳаёт даст кашед   
 бо қисмҳои худ   
 бо канорагирӣ аз тарс арзёбӣ мешавад   
 ҳама ният доранд, ки саркофагро вазнин кунанд.      
  
 Ошкоро ва оммавӣ бошед   
 хангоми кушодани бордон   
 ки нури аз санги киматбахо баровардашуда   
 мусикии доирахо бошад.      
  
 Оромона бо назардошти   
 халтаи Китоби Муқаддаси худро холӣ кунед   
 дар ибтидои роҳ   
 аз мадори чанговаронаи ахбор.   
   
 Омма дар сарҳад
 девор метавонад афтод
 ба вучуд овардани куввахои антагонистй
 дар зери боли болоравии амудии мо.

 Дар бораи нигоҳ кардан ба чеҳраҳо ҷиддӣ бошед   
 навозишҳои ҷаҳиш боқӣ хоҳанд монд   
 ба ноду-рустие, ки бо кувваи гравитация монополист   
 то ки дар сохилхои Ақл ноком шавад.      
  
 Фоссилҳои аз чоҳҳо баровардашуда   
 зишт ва фазилатҳо   
 аз ҷониби тӯйҳои мистикӣ нигоҳ дошта мешаванд   
 танҳо санҷиши ниҳоии интиқол хоҳад буд.      
  
 Пойҳо аз фарёди одилон мегузаранд   
 калом ба инверсияи чараёни мавч имкон медихад   
 дарёи оинаи соя   
 аз ҷониби парранда бо нӯги мискин тақсим карда мешавад.      
  
 Битумҳо, зинапояхо ва сангфаршхои фаромушй   
 Парижро забт карданд   
 барои бахрнавардони мушти калон    
 киштй-ро ба суи кураи фатхшуда равон кунед.      
  
 Иди ваъдашуда офариниш аст   
 аспҳои инстинктӣ   
 барои га-лабаи чоп   
 манзараи сфуматои саргардонро шифо мебахшад.      
  
 интизор шавед, то чашмонатонро молед   
 дар назди кураи қаҳваранги сараш   
 мунтазири фазо   
 ба парвози терминал имкон медиҳад.      
  
 Ва ҳама чиз шумост   
 хатто нафаси озодй   
 ки ба самти рох сигнал дихад   
 ки хуни Бозгашт бошад.      
  
  
 773 

 

 Равҳои иттифоқчии сояи ман   
 дар боги тобистонии худ   
 бо гулхои пажмурда-ранг   
 ҷонамро парма кунед   
 чунин найза-хои чанговар   
 дар сохил фаромуш шудааст   
 шаби куштор.      
  
 Овозҳои ошуфташуда дар атрофи марказ садо медиҳанд   
 милт-милт задани фонус   
 дар дарозии даст аз ҷониби зани шустушӯй нигоҳ дошта мешавад   
 аз маркази кулбаи сангини хушк   
 ки вакти нафасро мекушояд   
 комменсалҳои амнезия   
 ин такроркунандагон бо либоси номуайян.      
  
 Дар зери борон хобидан   
 Ман дуо кардам, ки вохӯрӣ баргузор шавад  
 беназир ва охирин   
 шамол ба ҷамъшавии энергия амал мекунад   
 назорат ва хобҳоро дар бар мегирифт   
 бо чанд сухани ночиз    
 дар девори чахонбинй навишта шудааст.      
  
 баланд Биханд   
 тугмаи дарро тоза кунед   
 бо лакхои нохамвори фарзанди файз   
 саъй кардан тайёр аст  
 дар поёни соати сухан   
 назар ба кони бахри умедхои мо   
 ба падари нав содик шудаанд.      
  
 Аз Рӯҳ ба Уқёнус   
 хатти нур устувор аст   
 монанди аврора бореали   
 ки моро водор кард, ки пагохй барвакт аз хоб хезад   
 мусобикаи асосй ба суи купруки анъанахо   
 барои заҳмати якрангӣ   
 бигзор мавч хатто аз алафхои навозишкунанда лағжад.      
  
 Дар шифт хазор шифт   
 харитаи хоҳишро ташкил кунед   
 аз монастир то ифшогариҳои инстинктҳо   
 ба гахвораи ишкхо хам шуд
 садои суханони ширин   
 ки нафаси бадбахтона парвоз мекард   
 чунин хариди тақдир.      
  
 Пулҳои симфонӣ   
 аз ангури ток канда шуд   
 чехраи вай кахрабои сохибихтиёр буд   
 ки дахони сиёхаш бо папоротнхо оро ёфтааст   
 бокимондаи шурро ба амал овард   
 дар печи чубу тахтаи бачагонаи мо   
 пусти кӯза дар китфи сафедаш.      
  
 Занон занони коршиносро забт мекунанд   
 бо мӯи призматикӣ   
 назар ба тахтаи чубин нохохам зер кард   
 ба бардавом будани мавҷудият ишора мекунад   
 шумо ба таври навбатӣ хоҳед буд   
 периметр ва барабан   
 аз иди оташини раксу хуни омехтаи мо.      
  
 Зиндагӣ зебо аст   
 дар ин қолини сӯзанҳо   
 ба ивази гаштугузори нарм
 вакте ки ранг бо ангиштсанг вомехурад   
 сухан дар бораи дилрабоӣ ва умед   
 шиносномаи қалбакии мурда   
 оғози давраи ҳаёти нав.      
  
  
 772