• 

Aujourd’hui, le désir du bonheur et sa marchandisation à travers la publicité est produit par le néolibéralisme économique, moteur de l’actuelle mondialisation, qui en a fait une industrie de masse ayant pour objectif de faire le bonheur des gens malgré eux. Cela va à l’encontre d’unesociété du bien-vivre dont la première condition serait d’instituer le vivre-ensemble organisé sur le droit de chacun à vivre, et pas simplement à survivre, afin de respecter l’altérité et sa condition, la démocratie .

    Loin, qu’il y ait contradiction entre démocratie, ליבע און גליק וואָס זענען דריי פונדאַמענטאַל טנאָים פֿאַר אַדוואַנסינג קאַנסטראַקשאַן פון אַ געזעלשאַפט וואָס איז ביכולת צו העכערן אָרדערלי אַנטוויקלונג פון זייַענדיק און נישט אַן יקאַלאַדזשיקלי דעסטרוקטיווע ראַסע אין ווייל .

    נאָך, מיר מוזן נישט באַטראַכטן גליק ווי אַ קאַפּיטאַל צו קאַנגקער און ופהיטן. גליק איז אַ קוואַליטעט פון בייַזייַן, א ינטענסיטי קוואַליטעט, די קונסט פון לעבן “אַלע אין גוט צייט” .

    די גרויס אַרויסרופן איז צו קומען אויס אויף שפּיץ פון די טאָרק יקסייטמאַנט / דעפּרעסיע וואָס קעראַקטערייזאַז די דאָמינאַנט סיסטעם פון אונדזער געזעלשאַפט אַזוי גערופענע אַדוואַנסיז, פינאַנציעל מארקפלעצער, פּאָליטיש ספּעקטאַקל, ספּאָרט פאַרווייַלונג און ומעטומיק מידיאַ. ווייַל דעם וועג פון אַקסעסינג ינטענסיטי איז באַצאָלט געלט דורך אַ דעפּרעסיוו פאַסע באזירט אויף די ימבאַלאַנס און די וידעפדיק. וואָס דעפּרעסיוו פאַסע דערוועקן די נויט פֿאַר אַ נייַ יקסייטמאַנט, און אזוי ווייטער .

    דעם ראָצכיש ציקל קענען זיין צעבראכן ; אן אנדער לייפסטייל איז מעגלעך, סיי פּערסנאַלי און סיי קאָלעקטיוו. ער איז די ינטענסיטי / קלאָרקייַט פאַרהעלטעניש. אזוי פילן מיר ווען א טיף פרייד יריידיייץ אונדז און קאַנעקץ אונדז צו אנדערע אָן ייסאַלייטינג אונדז. דאס פרייד, וואָס קענען זיין געבוירן פון ליבע, שיינקייט, אינערליכע שלום, דאָס הײסט אַ כאַרמאָוניאַס באַציונג מיט נאַטור, צו אנדערע און צו זיך, איז דעמאָלט אַלע ביידע טיף און קלאָר. א קלאָרקייט וואָס אַלאַוז עס צו זיין אַרייַנגערעכנט אין די געדויער, פאַרקערט צו יקסייטמאַנט. אַזאַ צוגאַנג יקסקלודז דעם אין קיין וועג באַזונדער פאָרעם פון ינטענסיטי וואָס איז די גרויס פּאַרטיי, די קאַרנאַוואַל, די געשעעניש קולטור אָדער אפילו הויפּט ספּאָרטינג, אָדער די יקסעפּשאַנאַל צייט פון לעבן פּערזענלעך אָדער קאָלעקטיוו .

    אבער עס ינווייץ אונדז צו לעבן דעם צייַט אַנדערש ווי לויט די מאָדעל פון עקסייטיישאַן, אַזוי ויסמיידן די זייַט “מויל פון האָלץ” אָדער די לאָגיק פון פּערווערסע פאַרגעניגן, ווו די יקסייטמאַנט איז אין פאַקט פּראָוקיורד דורך געוועלטיקונג איבער אנדערע .

    די“גליקלעך ניכטערקייט” איז ניט שטרענגקייַט אָדער אַססעססיזאַם. C’est cette opportunité à vivre intensément ce voyage conscient de la vie dans l’univers que nous propose l’aventure humaine. C’est aussi, sur le plan politique, le droit accordé à tout être humain de se mettre debout pour véritablement Vivre .

132

• 

C’est une question incontournable pour tout être conscient, et notamment conscient de sa finitude. Quel est le sens de cette humanité, de cet univers qui l’a fait advenir au terme d’un prodigieux processus de quatorze milliards d’années ? Que l’on soit agnostique, athée ou croyant, c’est la question qu’un jour ou l’autre on ne tarde pas à se poser .

L’histoire des civilisations est d’abord l’histoire des tentatives de réponse qu’elles apportent à cette question ultime. Mais, parce qu’il s’agit d’un enjeu essentiel, voire vital, les hommes ont instrumentalisé la question fondamentale du sens à donner à la vie en concevant des systèmes explicatoires plus ou moins fermés qui ont eu des conséquences parfois pacifiantes mais paradoxalement parfois plus meurtrières encore que celles de la liberté, de l’égalité et de la fraternité .

Car la question du “sens”, au lieu d’être un espace privilégié de questionnement et de croissance en connaissance et en sagesse pour l’humanité, est souvent devenu le vecteur de réponses dogmatiques. Au lieu d’être respectueux de la quête d’autrui, des groupes humains de pression habités par la volonté de puissance, la cupidité, la peur du vide et la recherche du pouvoir cherchent à la dominer ou à l’exclure, ce qui déclenche alors la guerre des “sens”. Et qu’importe que celle-ci tourne autour de religions transcendantes ou séculières. Les mêmes logiques meurtrières sont à l’oeuvre pour les condamnés des procès de Moscou au nom de l’Histoire, pour les victimes des génocides provoqués par des régimes politiques totalitaires, pour les condamnés de l’Inquisition catholique (Torquemada) et protestante (Calvin), de l’intégrisme juif ou de la charia islamique .

Dans tous ces cas, ce qui a été et est encore aujourd’hui trop souvent au travail est le mépris de l’altérité, aussi le premier droit de l’altérité dans le domaine du “sens” à donner à la vie, à sa vie et à celle des autres, c’est celui dela liberté de conscience, notion bien fragile mais outre la vigilance et le l’opiniâtreté qu’elle implique est aussi emprunte d’estime de soi, de respect de l’autre, de recherche de l’authenticité, d’amour propre bien senti, de simplicité, d’humilité, de plénitude et de savoir vivre .

Il est un temps à venir, plein de fureur et de lumière, où seront délier les gerbes de l’avenir dans les champs de l’espoir. מייַ דעמאָלט די מענטשן און פרויען פון גוט וועט באַקומען אַרויף צו פאַרברייטערן די לאַנג גיין צו זיין, אָוווערכאַנגינג די מיסטעריע, די ממשיך פון די לעבעדיקע ווערק פון דער גרויסער טראַנסשיפּמענט, גרויס לעבן אַרבעט, קורץ אויף אונדזער פּערזענלעך וואָג, אָבער אַזוי לאַנג אין מיינונג פון די אַנפאָולדינג פון דער צוקונפֿט, און אַזוי אַפּעריישאַנאַל דורך די שפּור אַז מיר שולדיק זיך צו אַרייַן אין דעם גרויסן ספר זכרונות וואָס אונדזער קינדסקינדער וועלן באַראַטנ זיך .

אַז דער מיינונג, האַרץ און סיבה אַרוישעלפן אונדז אין דעם קשיא פון “sens” ווייַל עס איז גרעסער ווי אונדז אין דעם יקספּאַנדינג אַלוועלט. מיר קענען קוקן ווי גוט ווי מאָגער וויפּ פון שטרוי צאַצקע פון ​​די עלעמענטן, קליינטשיק כאַלאַגראַם צעל פון דעם וואַסט וועלט אין וואָס מיר זענען טייל, אין פֿאַראַנטוואָרטלעכקייט און אין בייַזייַן צו וואָס איז .

131

• 

  וואָס געשען בעשאַס די נסיעה פון ינישייישאַנז. איין טאג, בשעת צייַט איז געווען אין שטורעם, מי ר האב ן דורכגעמאכ ט דור ך ד י װאלקנס פּראַפיטאַטאָרי, דע ר דאזיקע ר שטימע , װא ס אי ז ארויסגעקומע ן פו ן דע ר טי ף פו ן הימל .

ווען די טויב שאָקלען איז געלאפן דורכן באַרג, מע ן הא ט אונד ז צוגעװארפ ן אוי ף דע ר ערד שטיינערדיק פּנים אַראָפּ, געליימט, ווארטן פֿאַר די סוף פון דעם כּעס פון וואָס די עפעקטן זענען געווען צו ריווערבערט טיף אין אונדז .

נאך א שטיק צייט אויס פון ויסמעסטונג, ווען איך פארקערט אַרום און דער סאַפּרייזינגלי קלאָר הימל ניט געוויזן וואונדער פון שטורעם, דו ביסט דארט געווען, מיין ברודער, אומבאוועגלעך, די קלײדע ר װאג ן אי ן ד י ליכטיק ע פרימארגן־װינד, די ציטערנדיקע בארד און דער בליק ווייך פאָוקיסט אויף די טאָל פון אָריגינס .

די לופט איז געווען ריין. א ריח פון פרישע בלומען האט זיך אויפגעהויבן. אָן קוקן בייַ יעדער אנדערע מיר גענומען אונדזער באַגאַזש צו פאָרזעצן דעם אַרופגאַנג .

עס איז געווען ___ צוריק עטלעכע סענטשעריז. מי ר זײנע ן דעמאל ט געװע ן גענו ג אלט , צ ו זײ ן אמת ע באװאוסטזיניק ע מענטשן פון אונדזער ריספּאַנסאַבילאַטיז און די אַרבעט אַסיינד צו אונדז. Nous étions traversés par le destin qui se manifestait par cette force indicible et inflexible qui inexorablement nous engageait sur un chemin de connaissance et de sagesse, sur le chemin du grand Mystère. Là était le sens à donner à notre vie .

Souviens-toi de cette nuit où le vent hurlant accompagné de rafales de pluie froide faisait se rompre et se coucher les arbres derrière nous. La terre était en fureur. De si profondes ravines se creusaient devant nous que nous étions dans l’obligation d’implorer la providence pour en confiance continuer d’avancer en nous en remettant à plus grand que nous. Nous devions sortir grandis de cette épreuve .

געדענק די רואיג ע צײ ט פו ן אונדזער ע שפאציר ן דור ך ד י פעלדער , װא ם מי ר זינגע ן הילכ ן ד י אינטענסיווע פרייד פון פשוט זייַענדיק לעבעדיק אָנגעפילט אונדז מיט קערלאַסנאַס און פולקייט. עס איז געווען ליכטיקייט אַרום אונדז און האַנט אין האַנט מיר גענומען אַ לאַנג גיין אַרום די משפּחה היים, אויסער די בלאָנדע ווייץ פעלדער דאַטיד מיט בלובעריז, ווייווינג מאַרגעריטקע און מאָן אונטער אַ ליכט ווינטל צו אַנטדעקן די מאָווינג פארמען פון די חיה וואָס אריבערגעפארן דורך בענדינג די אויערן דעמאָלט ראַסאַל. א ציטער איז דורכגעלאפן דורך אונדז און עס איז געווען גוט .

די וועטער איז געווען בריסק דעם מאָרגן. אנגעטאן אין דיין געוויינט שולע פאַרטעך וואָס מיר געבראכט אויס פֿאַר די האָלידייַס, דו ביסט אראפגעפאלן די האַרט שטיין טרעפ פון די טיר צו, געפֿינען דיין שטעקן, גיין און שפּור אויף די געשלאגן ערד פון די וועג די וואונדער וואָס האָט מיך געלאָזט אַ לשון. איר געווען דער פירער וואָס האָט מיר געוויזן דעם וועג .

געדענקט דאָס שמאלע דורכגאנג, וואס מיר האבן גענומען ארויסצוקומען פון די נסיונות. ער איז געווען טונקל אין דעם גראָב סקאַלעריע פול פון דיינדזשערז אָבער מיר קיינמאָל געפאלן אין די לאָך אָנגעפילט מיט וואַסער. דער אָרט האָט באַהאַלטן בלויז די פאַס ווייַן פון דעם זיידן און אויף שטרוי עטלעכע שטיק קעז באשיצט דורך שווער לתונט טיי טאַולז .

געדענק דעם ווינטער גיין אין די הויך לאַנד ווו, דורך די ראָודז דיפאָרמד דורך אייז און שניי, די פּאַסירונג האָט אונדז געוואַרט. איינגעוויקלט אונטער די פּאַרקס און בעאַניז, די קאלטע לופט אריין אין די לייַוונט כאַטע פון ​​די פאָרמיטל פּירסט דורך אַ גרויס גאַש אַז אַ עפענען שירעם באדעקט, באַמפּס און סקידס האָבן אונדז געשריגן אויף נצחון. אפגעשטעלט אין וואלד מי ר האב ן זי ך געטראפ ן דע ם װײטיק ן נעגל , נא ך דע ם װארפ ן פו ן ד י שנייקויל קעגן די קאַראַוואַנסעריי פון אונדזער פאַרגאַנגענהייט .

מיר וועלן נישט זען ניט מער פּאַמעלעך קאַראַוואַנז, שימער און שמעקנדיק מיט דעם שווייס פון קעמלען און בשמים. מיר וועלן ניט מער הערן די געשריי פון מענטשן גיידינג זייער מאַונץ רעאַלסיטראַנט צו אַן אנדערש וואָס מיר האָבן נישט כאָשעד. קומט צוריק צו מיר פון דעם מדבר פון די אָריגינס די זעאונג פון די ברענען אָטעם פון די סאַנדז אויפשטיין דורך די שמעון און דעם אויסגעשטרעקט האַנט, ברוין און געקראכן פון דעם קלוגן זקן וואס איז ארויסגעקומען פון ינ ערגעצ ניט וואָס געעפנט צו אַנטדעקן דעם אוצר, דעם שווער פרוכט, שוואַרץ און רינגעלע געפונען צוזאמען דעם דרך ליינד מיט טיסאַל און דערנער .

בלײַבט ניט הייַנט אַז די גאַנץ נאָרמאַל קוסט פון די אַקאַמפּנימאַנט פון אונדזער קינדער … נעמען ! אויפ ן פלא ץ האב ן ז ײ אויפגעשטעל ט ד י לײדנשאפט־מארק …  מיר וועט וואַרטן פֿאַר די קאַנטיניויישאַן פון די גרויס בוך פון טראַנספאָרמאַציע .

גלייך יעצט, דאָרטן ניט געהאט קיין, דו האסט פארלוירן ברודער .

געדענק אַז צו קומען אין קאָרידאָר פון געבורטס האט אונדז אַזוי דערשראָקן. טאָי, tenant ton bâton et moi psalmodiant quelques formules magiques qui devaient nous aider à passer de l’autre côté, en nouveauté. Il n’y eu pas de seconde chance. Rien que les blocs de pierre épars du reflux de la pensée que le temps des atermoiements oriente vers l’avoir et la sécurité .

Les cieux se sont ouverts. Des cataractes d’eau ont balayé les traces de notre histoire. Enfants sages qui possèdions le don de se pourvoir par l’imagination dans ce pays lointain des aventures extraordinaires, nous avons maintenant cessé de chanter nos origines. Et parfois lorsque l’orage gronde, devant la cheminée au feu crépitant, nous reste alors le geste de remuer les cendres du passé, גיסן, à la croisée de l’émotion et de la sincérité, dire vrai, dire simplement ce qui est .

L’appel de notre mère, nous ne l’entendrons plus. Elle qui nous invitait pour le goûter devant un bol de lait chaud au banania à croquer à pleines dents les larges tartines de pain bis gonflées de confiture de groseilles et cassis ; larges tartines que notre grand’père avait coupées dans la tourte qu’il n’oubliait jamais de signer d’une croix lorsque pour la première fois il y portait le couteau. La clide de bois du jardin ne restera plus fermée pour empêcher les poules d’aller s’ébattre au milieu des plantations. Nous n’aurons plus à aller cueillir le persil au dernier moment pour garnir la salade de carottes râpées et les oeufs mimosas .

Quant à l’eau du puits qu’il fallait aller puiser à la fontaine dans ces seaux de zinc si lourds à la remontée, parfois lorsque le vent me dit, j’entends la Vieille rire .

Te souviens-tu ?  Rien que d’harmoniser le chant matutinal des oiseaux avec les cloches de l’église fait émerger ce goût acidulé d’avoir été si proche de toi, mon frère .

130

En français, existe l’expression “silence de mort”, alors que l’expérience du silence déborde de vie .

     Inviter quelqu’un au silence ne veut pas dire lui demander de se taire, ניט מער ווי שטייענדיק אין סאַלאַטוד איז טאַנטאַמאַונט צו סעווערינג אַלע שייכות .

     אָפּוואַרפן די באַפעלן “זיי שטיל” צו בעסער וועלן די “טשוט” ארויסגערעדט מיט א נידעריקע שטימע מיט'ן ווייניגפינגער אריבער די ליפן צו אָנצינדן שטילקייט .

    טשאַט ! עפּעס קען פּאַסירן אַז איר טאָן ניט ימאַדזשאַן, אַז איר קען צו זען, הערן אָדער פילן, וואָס מיינט פאַרבאָרגן, און ווער קענען קער אויס און איר בלענדיק מיט זייַן נייַקייַט און שייכות .

      די פאַרבעטונג צו שטילקייַט קענען זיין ווי אַ פאַרבעטונג צו אַרומפאָרן. זי אַלאַוז די עפענונג פון די סענסיז און די צוגאַנג פון די ינער לעבן. עס איז א ופמערקזאַמקייט וואָס קענען גיין ווי ווייַט ווי קאַנטאַמפּליישאַן און די דייליישאַן פון זייַענדיק וואָס גייט אַזוי ווייַט ווי דזשוביליישאַן .

      Mais le silence réclame du temps comme les choses essentielles. Il ne se montre jamais pressé. Il a besoin de tout son temps car il est au-delà du temps d’ordre temporel .

      Il convient d’abord de lui faire de la place, c’est-à-dire de nous délester du fatras des pensées, des soucis, des émotions agréables et désagréables, et même des mots .

      Si le silence fait peur à une majorité de personnes, c’est parce qu’avant de le rencontrer et de l’apprécier, chacun est assailli par ses animaux intérieurs – que sont les passions, l’orgueil, la colère, le désoeuvrement, l’ignorance, la volonté de puissance, la fausse humilité, la séduction, etc… – et qu’une fois les fauves calmés, on se sent seul, perdu, orphelin, avec la funeste angoisse qui monte .

Blaise Pascal a écrit : ” Rien n’est si insupportable à l’homme que d’être dans un plein repos, sans passion, sans affaire, sans divertissement, sans application. Il sent alors son néant, son abandon, son insuffisance, sa dépendance, son vide. Incontinent il sortira du fond de son âme l’ennui, la noirceur, טרויעריק, le chagrin, le dépit, le désespoir . “

    Tant que la personne n’a pas rencontré véritablement le silence, elle ne se sent exister que par l’action et l’agitation, par l’incertitude et la procrastination, par la souffrance et les problèmes de tous genres. Elle demeure à la périphérie d’elle-même. די מורא פון פּוסטקייט אַז זי פילז פּונקט דער געדאַנק פון בלייבן שטיל איז גאָרנישט אַנדערש ווי די שרעק פון זיין אייגן עמפּטינאַס, פון זײ ן אינערלעכע ארעמקײט .

     אָדער, די מער מיר גיין צו אונדזער ינלענדיש, די מער מיר שטייַגן צו שטילקייט און וואס מער די טירן עפענען זיך אויף אן אוממעסטן פלאץ. בשעת אין דרויסנדיקן לעבן, מיר לעבן אין שלעפּן פון וואָס דאַרף צו זיין געטאן פֿירט זיך גוט אין אונדזער געזעלשאַפֿט, ניימלי ווי אַ פּשוט “שטאַרביק” ; אין די ינלענדיש לעבן מיר זענען אַ מענטש גערופן צו דער וווּקס, גאָר אָנגעשטעלט, און אפילו צו זיין שלימות צו זיין רעאַליזאַטיאָן “ימאָרטאַל”. דער זייַענדיק דעמאָלט פילז גאָר אין פאַרמעגן פון זיך, il est près de la source et se manifeste en plénitude .

       Plus on se tait et plus on trouve d’égards envers la Parole et le Silence, et moins on bavarde .

     Pour celui qui a goûté le silence, les discussions, débats, réunions de famille et colloques intellectuels deviennent difficilement supportables parce qu’étouffants. Le silencieux, comme le solitaire a besoin d’air et d’espace ; il a besoin de l’expérience du large, du vaste, du profond. Tout le reste lui paraît plat, étriqué, superficiel. די “communication” obligatoire et convenante lui paraît grotesque.

      Lorsqu’un être humain est réellement unifié il peut être délivré de cette obsession de communiquer à tout bout de champ et à propos de n’importe quoi. Seul le partage essentiel sur des sujets essentiels ou l’échange silencieux de cœur à cœur ont un sens et offrent une véritable nourriture .

128

• 

 Nous vivons la fin d’un monde fondé il y a peu sur les religions, les fidélités de proximité, les patriotismes ; et aujourd’hui marqué par le consumérisme où les incitations publicitaires nous manipulent au service d’une globalisation économique et culturelle accentuée par les bouleversements technologiques .

     Le rapport au sacré a été modifié. La quête du sens auquel faisait suite un automatisme de la réponse fondé sur la religion n’existe plus. A la question : “Pourquoi je suis sur Terre ?”, גיי די ענטפֿערס אַלגעמיינע וויסנשאַפֿט און פּאָליטיק. מיר קענען זיך מער ניט פאַרלאָזנ אויף מסורה. מיר פּנים אונדזער פירז, …  און דאָרט זענען מיר דעמאָלט גערופן צו זיין אין פראָנט פון זיך .

     געבן טייַטש צו דעם לעבן מיר פירן איז נישט קלאָר ווי דער טאָג, ווייַל די מענטשן באָרגן ראָלעס. זיי זאָגן זיי זענען וויקטימס פון די קלימאַט, פון אנדערע, פון די סיטואַציע, אַז זיי האָבן אַלץ צו זיין צופרידן און דעמאָלט אַז … אָדער, אונדזער גליק און אונדזער ומגליק געהערן צו אונדז. מיר זענען פאַראַנטוואָרטלעך פון אונדזער גליק און אונדזער ומגליק ווייַל מיר האָבן די געלעגנהייט צו וואַקסן, צו וואקסן .

     מי ר דארפ ן זי ך פארשטײ ן מי ט אפענ ע אויג ן אויפ ן װעג .

     דער טייַטש פון לעבן, עס איז ליבע. מיר קענען נישט לעבן אָן ליבע, דאָס אויסטויש פון הארץ, דעם מענטש / פרוי ליבע, די דאָזיקע פֿרומע ליבע, די דאָזיקע ליבע צװישן צװײ ביינגז. ליבע איז חברותאשאפט. ליבע איז אַ שייכות מיט אונדזער יונגערמאַן מענטשן, מיט חיות, די פאַבריק, נאַטור, די קאָסמאָס און דורך אונדזער רעליגיעז פּראַקטיסיז .

     מיר זענען געזעלשאַפטלעך ביינגז, שייכות ביינגז. מיר ברויכן צו געבן, צו וועקן זיך צו יעדער אנדערער. מיר זענען דאָ צו מאַכן זיך גוט דורך זאָרגן פֿאַר אנדערע, פריינדשאַפט, רחמנות, די מתנה .

     וואָלט ניט דער ציל פון לעבן זיין צו אָננעמען זיך ווי איר זענט? ? אָבער פֿאַר וואָס, עס נעמט די בליק פון די אנדערע צו לייענען אין די בליק פון די אנדערע אַז מיר זענען גוט. ליב און איר וועט זיין ליב געהאט. Nous devons avoir de la tendresse pour nous-même .

     Il y a des gens qui ne voyant qu’au travers de l’optique matérialiste ne se posent pas la question du sens de la vie. “Einstein disait, qu’un être humain qui ne se pose jamais la question du sens de l’existence, qui ne s’intéresse pas au sens de la vie, n’est pas un être humain .”

     Aujourd’hui nous sommes dans un monde où l’idéologie dominante est le consumérisme, où : “Le but de la télévision, comme le disait Patrick Lelay, c’est de rendre les cerveaux dociles !”. Le lavage des cerveaux, c’est la publicité .

     Pour contrecarrer cette outrance chosifiante et mortifère, nous avons besoin de nous recentrer sur nos besoins corporels et sensoriels immédiats qui ne peuvent nous tromper quant ils sont reliés à l’amour, à la tendresse, aux sens des choses simples, au spirituel. Nous devons dire oui à la vie. L’essentiel c’est d’apprendre à aimer la vie, et pour celà travailler sur nos blessures .

     Notre chemin de vie est d’aller de la peur à l’amour. Là est notre joie, notre joie d’être, de vivre, d’exister. Mais comme cela est refoulé, c’est en conscience que nous devons conjurer l’ignorance et nous confronter à ce qui est, à l’expérience de tous ces jours qui nous apportent leur lot de surprises. Par la psychothérapie, mais aussi par la méditation et la prière, nous avons à laisser les choses être. C’est par cette astreinte intelligente, et par le ressenti sensoriel, qu’il y a ouverture du cœur .

     Nous avons à beaucoup pleurer en nous plongeant dans le regard d’un petit être, en observant un joli paysage, une oeuvre d’art, ou bien en écoutant une musique et des chants qui parlent au coeur. Là est le sens de la vie. La réponse est soumission à ce qui est, ouverture des sens. La réponse est “joie” .

     Laisser venir à nous les enfants, les petits oiseaux, l’esprit du temps qui passe, et surtout ne fermez jamais la porte. Il ferait alors trop chaud, nous manquerions d’air, l’enfer ne serait alors pas loin, … alors qu’il y a tant à faire !

127