La synchronicité est le phénomène par lequel deux événements se trouvent liés simultanément par le sens et non par la cause .

به عبارت دیگر, la synchronicité se manifeste lorsqu’il y a une coïncidence significative entre un événement extérieur objectif et un phénomène ou un état psychique particulier sans qu’on puisse imaginer un mécanisme de causalité entre eux .

Le phénomène de synchronicité représente donc une rencontre aléatoire et simultanée de deux ou plusieurs chaînes d’événements indépendants mais ayant une forte signification pour le sujet alors sensible à la mise en résonance des deux phénomènes . آن وقت است که همه چیز معنا پیدا می کند .

Le sujet qui vit une synchronicité est témoin d’une irruption de sens qui apparaît comme une évidence entre des événements sans qu’il ait besoin de chercher quoi que ce soit .

Ces phénomènes ne sont pas l’aboutissement d’une réflexion intellectuelle mais d’une expérience qui provoque un grand trouble chez celui qui le vit car elle perturbe la représentation logique et rationnelle de la réalité du moment .

Carl Gustav Jung considère que notre attitude mentale d’Occidental rationaliste n’est pas la seule attitude possible qui permet de saisir une quelconque totalité ; et qu’au contraire elle est un parti pris partiel et limité qu’il conviendrait de corriger si nous voulons avancer dans notre connaissance
personnelle et la connaissance du monde .

Le lien qui relie deux événements qui à priori n’avaient que peu de chances de se rencontrer nous montre, از طریق تشدید پدیده های همزمان, que la réalité n’est pas uniquement constituée de manifestations séparées les unes des autres .

Ce lien qui n’est pas explicable par le principe de causalité
suggère l’unicité des deux éléments en présence : l’élément physique et
l’élément psychique . انگار که بودند “گرفتار”, corrélés et
manifestant un ordre global .

Un vaste réseau relierait-il, non pas de façon linéaire mais sous la forme d’un
tissage invisible ces différents éléments à une totalité sous-jacente au monde
phénoménal ?

Le physicien David Bohm présuppose l’existence d’un “اقیانوس انرژی” در
l’arrière-plan de l’univers, پس زمینه یا مواد, ni psychique mais qui
serait transcendant . Il existerait un fond qui se trouverait bien en amont de
la matière d’une part tout autant que des profondeurs de la conscience d’autre
part ; et que cet arrière-plan serait d’une dimension infinie car ne pouvant
être embrassé ni par l’une ni par l’autre . D’où cette impression que peuvent
avoir les personnes qui vivent ces phénomènes “منحصر به فرد بودن” یا “در همدردی بودن” با کیهان, حس کردن “l’unité avec le monde”, non pas avec le monde à la réalité multiple dans lequel nous nous mouvons consciemment mais avec un monde potentiel qui correspondrait au fondement éternel de notre existence .

Dans ce phénomène de synchronicité il n’y a pas d’avant ou d’après puisqu’il n’y a pas de relation causale entre les événements. Aussi cette relation a-causale ne peut que déstabiliser l’approche linéaire du temps qui structure notre vision du monde .

Pour bien comprendre ces phénomènes, il est intéressant de s’ouvrir à d’autres
façons de penser, d’être au monde dans ce qui se déploie hors toute attitude
préconçue , از تعلل و ترس ما .

La corrélation à distance entre l’état psychique d’une personne et un événement extérieur est un phénomène global qui nous ramène à l’intrication quantique .

Jung et Pauli convinrent que la relation causale était insuffisante pour
appréhender toute la réalité vécue . Ils en vinrent à considérer qu’existait un
lien, یک مکاتبه, بین روان و ماده, و این از طریق
“یک معنای از قبل موجود”, qui dans notre espace-temps à relation a-causale permettrait de considérer la psyché et la matière comme deux facettes
complémentaires . Nous entrerions alors dans des paysages à la fois intérieurs et extérieurs où, au travers des échos lancés par la danse intemporelle de
l’univers, رسیدن به جهانی واحد که یونگ آن را می خواند “l’Unus
Mundi”, une mystérieuse et vaste matrice d’informations où tout est en
potentiel .

Mais comment favoriser ces moments de synchronicité ?

Nous pouvons seulement y être un peu plus attentif en étant les artisans, محققین, d’un autre regard sur le monde où tout semble relié, ما آنها “تجربه کنندگان” d’une occasion d’ouverture au principe d’unité non-matérielle qui sous-tend notre monde phénoménologique .

197

( اثری از ژان کلود گوئررو )

     برای دیوید بوهم, دو نظم در جهان وجود دارد : نظم صریح و نظم ضمنی .

نظم صریح در دسترس همه است توسط اشیاء, ذرات و رویدادهایی که در ما قرار دارند فضا-زمان . این تحقق های موقتی را مشخص می کند که در آنها چیزها آشکار می شود, به این معنا که هر چیز فقط در خود گسترش می یابد دارای منطقه خاصی از فضا و زمان است, مناطق خارجی متعلق به به چیزهای دیگر . اما این عناصر فقط دستاوردهای موقتی هستند که از پس زمینه ای ناشی می شود که نظم ضمنی دارد .

دستور ضمنی, برای دیوید بوهم, هست یک ترتیبی که در آن رخدادهای شکل به وفور کامل در می‌آیند منطقه ای وسیع و واحد که زیربنای جهان صریح است . این نظم برای درک مشترک ما قابل دسترس نیست, به اندام های ما حسی, در حالی که به طور شهودی به ما و به خصوص به الف نزدیک است عمق بی نهایت . این دستور ضمنی برای اکثر افراد جالب نیست دانشمندانی که به جنبه صریح واقعیت سوگند یاد می کنند . همچنین آیا دستور ضمنی مانند یک مجازی معقول معلق است که ما نمی توانیم آشکار کند که در حضور شخصی بزرگتر از خود, فقط در شناخت یک جهان ظریف است که ما نیاز به سرمایه گذاری داریم .

سلون دیوید بوهم, این حالت نظم ضمنی در کل جهان هستی وجود دارد . هنگامی که یک رویداد رخ می دهد و باعث الف فرم قابل مشاهده, این فرم فقط ترویج می کند, فقط آن را روشن می کند, زیر یک جنبه خاص و موقت آنچه در منبع ضمنی است .

در آن صورت ماهیت جهان می تواند یک جریان باشد امواجی که حامل اطلاعاتی هستند که در زمان‌های خاص خود را نشان می‌دهند, با توجه به شرایطی که امکان تعدیل در دنیای صریح را فراهم می کند, و ما آن را به عنوان واقعیت در نظر می گیریم . آنجا پیدا می کنیم, همان ویژگی های میدان کوانتومی, ماتریس نامرئی واقعی ما واقعیتی که از تصورات معمولی ما از فضا-زمان فرار می کند.

196

( طراحی توسط ژان کلود گوئررو )

• 

دانش .

دانستن, این هست ترجمه ای از واقعیت های دنیای بیرون را تأیید می کند. این برای تولید مشترک است هدف - شی. این تنیدن معناست که بین عنصری از دنیای بیرون و توانایی های ما برای موضوع این موضوع “عنصر خاموش ما” به وجود ما, موضوع فكر كردن, معنی ساز.

ما هستیم قاچاقچیان عینیت در یکپارچه سازی همیشگی وجود ما به تسخیر.    

عینیت است محصولی که به داده هایی که ظاهر می شود اضافه می شود, elle, عینیت علمی. همچنین می توان با شروع از مفعول، موضوعی را که مشارکت و عمل در ایجاد شیء می شود, به صورت همبستگی, قبل از ظهور جسم, موضوع آگاه.

یک دیالوگ بین سوژه و ابژه قرار می گیرد. منطق بازگشتی در اینجا کار می کند ; ما دانش و اشیایی را که تولید کرده ایم تولید می کنیم به اندازه افراد در تولید فردی ما مشارکت کنید جامعه ای را تولید کند که افراد را تولید کند.

در نتیجه, دانستن, ملاقات با دیگری است, این است که هنگام تولد به دیگری و توسط دیگری ظاهر شود با او,  این است که در را به بیرون باز کنیم, بیان خود است. دانستن به معنای شکل دادن به پارادوکس بیان نظریه است عینی که با ویژگی ذهنی سوژه ترکیب می شود.

الگو .

پارادایم این است راهی برای پیوند مفاهیم یا مقوله‌های بنیادی از طریق گنجاندن, تفکیک, پیوستگی, محرومیت, برای رسیدن به یک نوع رابطه منطق. پارادایم برخی از روابط منطقی را به جای دیگران تشخیص می دهد در تمام ذهنیت. En ce sens il ne peut relever de l’objectivité par le contrôle qu’il opère sur la parole mais crée néanmoins les conditions de la péroraison , ce singulier couplage du syllogisme et de la résonance aboutissant à une réalité de passage.

Le paradigme par ses contours péremptoires alimente la polémique dont il structure les enjeux et organise les modalités de confrontation. Par son entièreté exposée, il rassemble les avis et convoque leurs auteurs à la raison tout autant qu’à la résonance dans un double mouvement de joie conservatrice et de prise de risque dans l’invocation de l’imaginaire.

Le paradigme contrôle la logique du discours. این فرصتی است برای کنترل هر دو آنچه در یک گفتار منطقی و معنایی است. آن اجازه می دهد, که در شرایط آزادی و مسئولیت که انسان را در اختیار او قرار می دهد محیط, و با فاصله گرفتن بین آنچه هست و چیست نیست, بین انجام شده و ناتمام, بین بسته و باز, دسترسی به سطح دیگری از واقعیت.

الگو طیف وسیعی از دانش را پوشش می دهد, از ساده ترین جنبه آن به که دارای بیشترین پیچیدگی است. پارادایم پیچیدگی نیاز دارد پارادایم سادگی بتواند توسعه آن را ایجاد کند. الگو سادگی الگویی است که با وسوسه کردن به جهان هستی نظم می بخشد برای رهایی از عارضه بیش از حد. سادگی یک عنصر را می بیند و نه عنصر دیگر. اصل سادگی، آنچه مرتبط است را جدا می کند (تفکیک), باشد آنچه پراکنده است را متحد می کند (کاهش). پارادایم از بخش پیچیدگی, خود, در یک چرخش خشک قبل از گیج شدن ناشی از ناشناخته, غیر قابل تصور یا کاملا متفاوت ; کامل بودن مورد انتظار را ایجاد می کند در حالت اعتراف ناقص.

ایدئولوژی .

ایدئولوژی است یک مفهوم خنثی ; این سیستمی از ایده هاست که می تواند به شکل الف باشد دکترین, از یک فلسفه, از یک نظریه. انبوهی وجود دارد ایدئولوژی هایی که به گروه های انسانی تعلق دارند, به محصولات زراعی, دارد انجمن هایی که برای مدتی ادامه خواهند داشت. ساختارهای ایدئولوژیکی, جمع آوری, گروه را در پذیرش مضاعف امنیت قاب و محدود می کند و آزادی کشی. این ایده ها همان هستند که هستند ; آنها را مجبور می کنند “جوینده معنا” به پذیرش آنچه هست, به بینش, به فروتنی, به یک هدف فرا رشته ای ناشی از ناقص بودن, نه تفکیک پذیری عناصر از یکدیگر و گشودگی نسبت به آنچه اتفاق می افتد, برای چه هست و خواهد بود..

ایدئولوژی ندارد با اخلاق به معنای جهانی آن چه باید کرد؟ ; فرا اخلاقی است و خودآگاهی را درگیر می کند که ما سعی می کنیم در اختیار داشته باشیم رفتاری که از سیالیت ذهن ساخته شده است, قلب و پذیرش همه شکل زندگی در شگفتی آن, گویا, غیر منطقی, غافلگیر کننده, رعد و برق و شگفت انگیز در سرزمین ما.

این سیستم های کدگذاری شده ایدئولوژی ها فراتر از قانون هستند. آنها ما را متعهد می کنند که باشیم این دنیا در حالی که دریچه ای به دنیای بیرون می گذارد, به هر چیزی که تعلق ندارد هنوز حوزه های دانش نیست … اما در محدوده ایدئولوژی فعلی.

ایدئولوژی ; را مسیری برای تایید خود, مسیر تسلیم به قویتر از خود, مسیر تاریکی که ترس ما از تفکر واقعی به ما داده است, را مسیر فرمول های خشک چسبانده شده به پایه های معابد, راه به زنده ماندن برای کسانی که نمی دانند چگونه زندگی کنند.

ایدئولوژی, به محض اینکه در جنبه آن درک شود، لزوماً مشمول احتیاط است آواتارهای متعدد – دکترین ها, ادیان, عادات, آداب و رسوم -، و که تحلیل پیچیده ای از استقرار و تکامل آن با آن مواجه است منابع آن, اتفاقا عرصه ای است که سوژه و ابژه با هم برخورد می کنند, بین مرد و سایه اش, بین خیر و شر, بین کل و اجزا, برخورد قاطع کوتاه مدت و خالق فرداهایی که آواز می خوانند یا مایوس شدن, دوستیابی طولانی مدت, خود جوش, پر انرژی و تازگی, پیچ و تاب, از زیبایی, از قلب, از معصومیت و پیشی گرفتن از خود در راه.

195

 من هیچی نمی دونم , و هنوز .
 آیا می شود ?
 اردوگاه عشایری که بین چشمانم چادر زده اند ?
 نشانه ای از معنایی که باید به زندگی داده شود?
 نوار فرود سیاه برای یک دلفین آسمانی ?
 رودخانه بزرگ هوا ?
 جمجمه آوازهای ضروری ?
 پرده قرمزی که راه را اشتباه باز می کند ?
 پرورش یک گل در بیابان ?
 سراب تلخ و شیرین یک غروب تنهایی ?
 خیریه ای که عطر فلزی رز شنی را ایجاد می کند ?
 عشقی در گفتگوی بی نهایت ?
 فریاد تیز اشک کریستالی ?
 حکایتی میان زمین و آسمان ?
 شادی ابدی بدون دخالت معمار ?
 یک گنجشک در اوج خود که خود را در یک کوتوله سفید منعکس می کند ?
 فرشته ای که در کف دست شما متولد شده است ?
 فکر بسیار فروتنانه و شیرین عشق ?
 گلبرگ های آخرین ستاره ?
 یک سنگریزه و سپس دوتایی آن در تکان های منعکس شده ?
 جت همه نگرانی های ما ?
 بین پرانتز صورت ابرها ?
 دنباله پرندگانی که در مسیر فکر هستند ?
 شگفتی احاطه شده توسط دو جشن ?
 و "6 مریخ 2014" امروز در حال انجام وظیفه ?
 سنگریزه ای در مرکز آن که توسط یک دنباله دار حل شده است ?
 شکم لاغر از صبر نفس ?
 صدای مچاله شدن کاغذ ?
 شقایق تپنده چشمه تازه ?
 یک اتاق طلایی با پرده های توری آن ?
 دختر بچه ای در حال خوردن شکلات ?
 Le maquillage enlevé au soir du grand savoir ?
 Le creuset où rejoindre sa famille d'origine ?
 Un pied dans l'au-delà et l'autre en terre ?
 Une goutte de présence entre les lèvres de l'absence ?
 Une étiquette collée par les doigts de la foi ?
 La frêle relique d'un saint ?
 Le cri égaré d'un courrier en instance ?
 Le calme d'un torrent au sortir des gorges de la montagne ?
 L'adolescent tenant contre son flanc le hérisson de son enfance ?
 Un couffin de fruits et de légumes dans l'arche de Noé ?
 Le regard mystique qui fait exister le je ne sais quoi ?
 L'incomplétude essentielle à toute perfection ?
 La lumière qui s'attarde entre deux paravents ?
 L'humble vêture de la grande vie dont nous ne savons pas grand chose ?
 Le départ. دویدن رایگان در نهایت به ستاره های آسمان درونی ما داده شد ?

( نقاشی از Elianthe Dautais ) 

 194 
  

• 

در گام های کوچک با زمان

درپوش پیچ جلو

دستم را دراز کردم به چراغ هایی که معطل می شوند

نزدیک به درخت اصلی

در صعود از مسیر

نوازششون کردم خرهای مرتعی

به آنها داده می شود نان خشک

من یک گفتگو دارم با ایوان و لونا انجام شد

در پرتو جوهر روی کاغذ

برای گوش دادن به پوسته دل ما

جولیانا دخترم

بین چشمه ها, سرخس ها و گریه جوانان

را گذاشتم پوسته گوش

برای ضعف بی نهایت من را بشنو

رهگذر زندگی

پرتقال کریسمس

ساخته شده از فوم و گلسنگ ها

نوازش کردم تنه شاه بلوط

سیب را گاز گرفت

از این زمستان در رفتن از بهار شدن

برای رمزگشایی بی گناهی ,

ناتمام و ناقص بودن

گل ها ملزومات زندگی ساده .

193