דער רוי בלוי ים פון די אָריגינס כ׳האב מיך געװארפן איך האב פארלאזט דעם פלאץ פון באקוועמליכקייטן און מײַנע דאַמע האָט געהאַלטן צו מײַן שויס די וואַסער איז געווען ווייך און קאַנדוסיוו צו די העכערונג פון די סיטואַציע אָפשאָר סלאַק מיט קיין לאַנד אויף די האָריזאָנט גוואַלדיק מיט פייַן רעגולער און שיווערינג אַנדולאַטיאָנס ווו טראַנספּעראַנט je distinguais des galets par le fond je nageais sans hâte sans but un temps infini .
Apparurent des côtes je m'approchais le paysage était décharné tout était blanc de cendres d'après le cataclysme des arbres déchiquetés pas de feuilles pas de verdure je longeais le littoral une crique j'accostais une maison en bordure d'un amas de végétaux fossilisés vestige d'une forêt d'antan gigantesque cimetière dressant ses moignons vers un ciel d'airain une maison avec un échafaudage tout autour des êtres humains devaient avoir repris possession du lieu après la terrible épreuve je déposais gente damoiselle et la suivis vers la maison une bâtisse de pierres à deux niveaux devant la porte alors que nous nous apprêtions à toctocquer s'ouvrit telle une rafale de vent un souffle qui nous aspirât un printemps nous enserrait une petite femme toute de noir vêtue d'une toile souple la tête recouverte les pieds nus dans d'épaisses sandales de cuir à lunettes et visage ridé parue pour nous entraîner vivement dans un intérieur sombre les deux femmes semblaient se connaître je n'eus droit qu'à un coup d’œil furtif comme si je n'existais pas mais étais-je vraiment visible ? au travers de cette traversée que j'effectuais sans effort animé d'une tâche à remplir n'étais-je pas un esprit ? s'engageât là devant moi simple témoin une conversation animée pleine de joie de variations dans la voix צוויי באָוקייז פון מאַלטיקאַלערד בלומען טשערפּינג פריילעך פייגל ינטערטוויינד אין דער שפּיל פון הענט און ליכטיק אויגן אַ חן ליד געמאכט פון פרייד וועמעס שפּראַך איך האָב ניט פאַרשטאַנען איך בין נישט געווען איינער פון זיי אי ך בי ן געװע ן דע ר פערימאן , װעלכע ר הא ט ז ײ געלאז ט טרעפן אַזוי איך פאַרשווונדן שטאַרקייט פון די געפירט אַרבעט .
זייט דעמאלטס דער מורמל איז שוין נישט דער פּשוטער ניגון פון די געטראָפן עלעמענטן פון לעבן ער איז געדיכט באָווער אין לעבן אומגעקערט און קינדער לאַכן אויפן ארויף פונעם שטיינערנעם וועג וואָס לויפט צוזאמען דעם איצט באַקאַנט הויז .
בייגן זיך נישט פארן שלאף זייט דער פריידיקער סלייער פון סודות גיסן די זעלבע סצענע גייט פארביי און שייַעך-אַריבער וויסן ווי צו זאָגן אַז די געשעעניש איז אַ גאַנג פון פראַסעס און אַז אין די אַלטע קריגערייַ צווישן די פאַקטיש און די חלום די טיר איז אין צװישן די פלײצעס ווייג געפיל טייל ארויס פון אַ וואָלקן פון ליגן אז דער ווינט שטופט צום בארג פֿאַר כאָנטינג זאצן גער די גערעדטע וואָרט אין גרייקייט פון קאַנוויניאַנס .
זיין די גאָמבע קלוגע הערות און אויב די שריט ייַלן איר װי דער שנעק אויפן גלאנצן װעג קער זיך אום צו אײַערע שפּײַזן די אַרויסגעוואָרפן פּעקל פון סאַבסטאַטוץ גאַרטל די שטאָף מיט ליכט גיין צו דער פּאַרטיי און אַנטדעקן דיין האַרץ.
עס איז פארמאכט אָבער זיין אָפּגעהיט עס איז די ינסאַבאָרדאַניישאַן פון פול ליכט עס איז די סטרייטנאַס פון אַ בייגיק בויגן ווידזשאַלאַנס דאָרטן איז דער שװעל פֿון דעם שלײדער פֿון גרױסע װאַשן עס איז אַ אַמביציע צו גיין אין די פוססטעפּס פון דיין נאָמען עס איז די אָנווינקען מילה פון די קייט פון יקסטשיינדזשיז עקסטענדעד צו די קאַנפיינז פון די אַלוועלט עס ליגט די פֿאַראַנטוואָרטלעכקייט פון אַן ימפּעקאַבאַל געוויסן là est la couture assemblant d'un fil écarlate les étoffes de chair et du verbe là est le passage que le pas des moutons foule rageuse conversation sur le chemin coutumier là est la feuille d'arbre lâchée au vent d'une terre lointaine là est la nuit des douleurs et des tentations ourlée par l'aube qui point . Ainsi va la nef accomplissant son office maîtresse d'exil et de vanité jaillissement de larmes au chevet de la finitude transmetteuse hors le sexe la fortune et la puissance le message qui n'use pas le cœur ni ne dessèche le sang le message des guerriers bien plus que celui des époux le message enflammé hors fatigue et regret le message dévoilé par le voire et l'entendre דער אָנזאָג פון די פרייד פון לעצט נדרים דער אָנזאָג פון חן און שמייכל דער אָנזאָג פון די טוי וואָס געפאלן אויף סיינט יוחנן ס מאָרגן דער אָנזאָג פון די פירות וואָס מיר פאָרשלאָגן דער אָנזאָג וואָס קיינמאָל קלאָוזיז דאנקבארקייט פון דעם טאָג .
דער מענטש האלט די שליסלען צו זיין שוואַך וואָג . דער מענטש איז דער באשעפער פון זיין גיהנום און זיין גן עדן .
מאל ווען
שוואַרץ וואלקנס זענען צונויפקום און אַז די ראָוט פּלאַנץ זייַן שוואַרץ פאָן, דיין
מאַרך סקראַמבאַלז, דו שרייט. א געשריי איבער ווייטיק און רופן. א
וויינען צו תהום סיבות. א געשריי פון א מענטש אין די הענט פון א טרעפן
אַנלייקלי. א געשרײ , װא ס שטערט ן אונדזע ר געװײנלעכ ן פארשטאנד. Un cri outrancier
qui veut nous montrer quelque chose. Mais quoi ? Qu’as-tu vu ? Quant à tes
émotions, je n’ai pas la clé pour les décoder .
Tu erres dans ces
contrées entre chien et loup, là où la grisaille d’un hiver saturé de givre
grapille des images d’antan, où les vapeurs du marigot des origines
modifient la conscience, צו זיין, où se croisent hallucinations et visions .
Tu es entre la vie
et la mort mais la vie est la plus forte, même dans le dernier voyage, et c’est
ce qui nous permet de ressentir la fragilité de cette vie, son visage unique et
que fort de cette expérience ultime nous soyons de chair, d’esprit et d’âme les
transcripteurs du grand mystère, nous les innocents, מיר די חסידים פון
ווונדער .
איר שרייען און איך
הערן איר דורך די קאָרידערז פון דעם ריטייערמאַנט היים וואָס איר האָט נישט
קיינמאָל קען טאָן דייַן, אַזוי פיל איז געווען דיין שוועריקייט אין קאַמיונאַקייטינג און אַדאַפּטינג
גרויס .
זיי זענען ניט מער
“מאַדאַם !” אַז דו זאָגסט אָבער לאַנגע קרעכצן וואָס שטייען פון דער
טיפקייַט פון דיין זייַענדיק צו אַדרעס עמעצער אַנדיפיינד, אַז איר קענט נישט
נאָמינירן. ראַטעווען איר פון געפאַר ? באַלײדיקן אײַך ? הילף איר באַקומען דורך דעם אָרדענונג,
די דאזיקע איבערקערעניש פון זײן, װאס זינקט אין דעם לאבירינט געמאכט פון שפורן
זכרונות און ימפּאַסאַז ? דו ווייסט נישט וואס צו פרעגן, דײן פארמאטערטע האנט קװעטשט
מיין האנט. דו בעטסט מיך אפילו מער ניט צו קומען אהײם, אין דער היים .
דיין פאַנגקשאַנז
וויטאַלס האָבן שוין רידוסט צו עסן און סליפּינג, און ווען איך גיי אַוועק דיין
א לאנגע קלאגט גרײלט מיר אין ברוסט װי א שלעכטע און װײםט מיך אין הארץ .
ווען איך לאָזן איר
נאָך קיסינג איר, איך פילן ווי דאָס וועט זיין די לעצטע מאָל ; און
דעמאלט גיי איך נישט צוריק ווייל איך ווייס נישט וואס צו טון דיר צו העלפן,
צו באַרויקן איר, צו באַרויקן איר. פחדן פארלאז איך דיך, און דעמאָלט איך
מאכט איר פילן שולדיק !
Dès que je quitte l’étage où tu résides et que l’ascenseur atteint le Rez-de-chaussée, je n’entends plus tes cris mais néanmoins ils continuent de résonner au plus profond de mon être. איך בין פארלאזן. איך בין ארויס, מיר דער בייז געבוירן … אפֿשר ווי איר. J’essaye de me faire à l’idée que je n’ai plus de papa, איך בין טרויעריג, איך בין יבערקערן, א גרויסער באל הויבט זיך אויף פון מיין בויך. איך בארואיק זיך, איך פירן די סיטואַציע בשעת אַנדערגאָוינג אַ וויסעראַל טירינג. דיין געשרייען נאָכפאָלגן מיר ווען איך קלערן, ווען איך גיי אין רעגן, dans le vent, אונטער דער זון און איך הער דיין קול רופן מיר, דזשענטלי, très doucement telle une caresse, דיין גלעטן, que tu me prodiguais quand dans mon petit lit d’enfant j’avais tant de mal à m’endormir .
איר פֿרעגט נישט
באשטימט מער הילף, דוכט זיך אז דו בעטסט שוין נישט פון נייעס
דיין קינדער. Tu es seul et le brouillard qui t’enveloppe suggère l’envol des
corbeaux par un matin d’été frileux dans les hauts arbres qui bordaient le
canal à Briennon .
Tu es là à attendre qu’une porte ultime s’ouvre dans le mur de cette chambre que tu n’as jamais investie. Tu es le passe-murailles d’une occasion à ne pas manquer. Tu attends un dernier train qui siffle dans le lointain mais qui tarde à apparaître. Tu n’as plus rien à donner. Ce qui t’appartenait ne t’appartient plus, ce qui était ton chez soi, tu en as été dépossédé. Ton appartement a été occupé, la vaisselle du dimanche et des jours de fête a été éparpillée, אפילו דיין כסימע איז געווען קאַפּיד. פון האָפענונג, פּונקט. De sourires sur ton visage, פּונקט. La trompette dont tu jouais à été offerte à l’enfant d’une soignante. דיין לעצטע שטיק פון באַגאַזש איז פּאַקט, et puis d’ailleurs ça fait bon temps que tu n’as plus de bagages. דו האסט געגעבן, … מיר האָבן גענומען .
טייל מאָל, אין
מאָומאַנץ פון קלאָרקייט, איר קען האָבן געבעטן עס צו גיין אַ ביסל פאַסטער, אַז די
סוף פון דעם טונעל עפענען צו די גרויס וואָקזאַל ליכט, אַזױ זאָגן זײ. אבער די
צי איר וויסן וואָס ס ווייַטער ? איך האָב אַזוי געוואָלט, אַז מיר זאָלן רעדן וועגן דעם.
איך וואָלט ווי אַזוי פיל אַז איר נעמען דעם איניציאטיוו… און עס איז איצט אַז
איך הער, אַז איך מאָס אַלץ װאָס אַ טאַטע קאָן געבן צו זײַן
קינדער ווען ער איז אַווער פון זייַענדיק טייל פון די גרויס קייט פון
דורות און אַז זיין אייגן לעבן, יינציק און הייליק, איז אין די דינסט פון אנדערע .
אפֿשר דאָס
וועט זיין היינט ביינאכט. אפֿשר אין אַ ביסל טעג. ווערן קאַלט. לאָזן די ביינער
ברעכן ווי גלאז. אז דאם בלוט גײט מער נישט ארום. אַז פּלוצעמדיק שטילקייַט
זייט אַ רעליעף נאָך ליידן. לאָזן די טיק טאַק פון די פּייסמייקער מאַכן אַ
כעליש ראַש אין דעם ינערט גוף .
די שווארצע פאָרמיטל
איז נאך נישט אנגעקומען. אבער וואָס זענען זיי טאן אַלע די אַזוי גערופענע לעבעדיק
צו טרינקען פּאַסטיס, צו שפּילן בעלאָטטע, צו וואַקלענ זיך אין פראָנט פון די טעלעוויזיע,
ווי עס פריזיז אויף די ברעג פון די פּאַק ייַז ! ” איך ווארט, moi, די כירז !
“
איך געדענק די
רייַזע פון פֿראַנקרייַך וואָס מיר געגאנגען צו זען מיט Charlot, אין די יאָרן
פופציק. עס איז געווען אַ שריט קעגן די זייגער. די לעצטע לויפער צו פאָרן
איז געווען אנקוועטיל וואס האט געהאט די געלע דזשערזי, און דעמאָלט הינטער האט נאכגעגאנגען די
בעזעם פור. די פּאַרטיי איז איבער, מי ר זײנע ן צוריקגעקומע ן מי ט דע ר באן , פו ן ווערסײ
צו באַקומען אַוועק אין Pont Mirabeau סטאַנציע און צוריקקומען היים דורך
עוועניו עמילי זולא. אי ך הא ב געהאלט ן אוי ף דע ר ארעם ל א פאפיר ן זאק ל מיט ן אנטהאלט
עטלעכע קליין גאַנצע אַבדזשעקץ וואָס איך האָבן געראטן צו כאַפּן אויף דעם וועג
פון די פּירסעם קאַראַוואַן. עס איז געווען זוניק, א יולי זון האט געשפילט מיט
די פאָולידזש פון די אַוועניו. איך לייקט דעם יבערגאַנג פון שאָטן צו ליכט און איך
אי ך בי ן ארויפגעשפרונגע ן אוי ף ד י פערפערט ע געשטאפענ ע טעלער , װא ס האב ן ארומגערינגל ט ד י בוימער. איך בין
צופרידן צו האָבן פארבראכט עטלעכע מאָל מיט איר, papa, מיין קליין טאַטעשי… און דעם
ווארטן בעזעם פור !
פיר יאר צוריק
און האַלב, ווען די מאמע האט אונז פארלאזט, איך בין געבליבן ביי דיר א וואך Rue de la Jarry. עס איז געווען דאָרט
לעצטע מאָל איך איז געווען טאַקע נאָענט צו איר. האסט מיך קיינמאל נישט געפרעגט
שאלות אנדערע ווי שטרענג מאַטעריאַל. דו האסט קיינמאל נישט געשריגן. קיינמאָל
דו האסט נישט ספאנטאן ארויסגערופן קיין זכרון. Si tristesse il y avait tu ne me
l’a pas montré. Je faisais le “délicat” avec toi pour ne pas te faire
entrevoir mon profond désarroi et je ne t’ai pas poussé pour que tous deux nous
pleurions à propos du départ de notre femme et mère. J’avais peur que tu
t’écroules. Je mesurais déjà dans le silence que tu montrais – c’est toujours
moi qui engageais la conversation – que ton état psychique était troublé. Tu
semblais ailleurs de tout ça. Ton manque d’émotion me faisait froid dans le
dos. Je n’ai pas su trouver les mots qui t’auraient fait te dire, te contacter
dans ta sensibilité. Je savais que tu étais déjà un peu parti .
Le 23 juin, date
anniversaire de la naissance de maman, je prierai pour toi, papa. Que tu sois
de ce monde ou ailleurs peu importe, tu n’es déjà tellement plus là. Ton
départ, tu l’as anticipé depuis longtemps. Tu as vendu la maison de Saint-Flour
comme pour clore un épisode de ta vie, comme pour brûler ses objets familiers
parce qu’après toi il n’y aurait rien, rien que des étrangers qui fouilleront
dans tes affaires, rien que des envahisseurs qui vont tout saccager. Tu n’as
pas insisté pour que nous gardions cet ancrage familial. Tu nous as donné
l’argent de la vente sans te retourner, sans prononcer de
discours. D’émotions, פּונקט ; comme si quelque chose de toi était mort
depuis bien longtemps. Tu étais déja sur le départ. Dans les semaines qui
ont suivi tu as eu un grave ennui de santé dont tu t’es heureusement sorti. Et
depuis tu attends la suite. Ce n’était pas ton heure. La ligne de démarcation
passée, tu faisais comme s’il ne fallait pas se retourner. Question de vie ou
de mort ? Fuite en avant ?
Dès lors que la
terrible sénilité t’accable, que tu n’as plus ta tête, que la trinité
de la dépression, d’Alzheimer et de la démence nous oblige à l’épreuve que nous
devons traverser, toi et nous trois tes enfants qui sommes ainsi convoqués en
tant qu’êtres de conscience et de compassion, de vulnérabilité, de transparence
et de sang-froid, de réflexion et d’entendement à ce qui est ; מיר זענען שולדיק געווען זיך
צו זיין עדות פון די גרויס אַרבעט פון לעבן און טויט צו שטיצן אונדז
אין באַגריסונג און העלפּינג יעדער אנדערע אין סדר צו געבן אַ האַנט צו די פון אונדזער ליב געהאט אָנעס
אין נויט. מיר זאָלן האָבן גאָרנישט צו באַהאַלטן. מיר זאלן
בלייבן פאראייניגט. מיר זאָלן רעדן צו זיך. וואס איז געבליבן אומגעריכט, מאכט נאר א צוריקציען אין
זיך, רידזשעקשאַן און אומוויסנדיקייט פון די אנדערע און פיל ומגליק צו אונדזער קינדער און
קליין קינדער ביי די שאָטן זיי וועלן וואַרפן אויף אונדזער קאָלעקטיוו זכּרון .
ווען איך הערן די
קנעכט פון ענדגילטיגקייט ביים שטיבל פון קיום, איך הער, איך זע, איך בין
טרויעריק, איך וויין, איך בין אַליין און מיין לאָונלינאַס איך פאַרנוצן עס מיט מיין ליב געהאט אָנעס,
je la partage avec les miens que j’aime et qui m’aiment. Je la mâchonne, je la
distille, je la “manduque”, cette option absolue de finitude, pour
qu’elle me nourrisse et m’aide à croître .
Oui, je prierai
pour toi, pour t’accompagner, pour te soutenir, toi papa, corps et âme
associés, pour parcourir avec toi ce chemin qui va de chez toi au cimetière où
demeure maman .
Papa, je te
promets de faire mémoire de ton histoire de vie, et d’honorer cette esquisse
existentielle qui tu m’as transmis afin de faire fructifier la vie que tu m’as
donnée, afin que fleurisse cette envie de faire plus que ce qui nous a été
donné. Et ce, afin que cela soit de “la bonne ouvrage” utile
pour ceux qui nous suivront .
עס איז אַ צייט
אומגליקלעך ווו מיר שטעלן די טויטע בייַ די טיש פֿאַר אַ לעצט מאָלצייַט, פון הונגער און
מאַטעריאַל דאָרשט אָבער פול פון סימבאָליש און רוחניות הונגער און דאָרשט, כדי צו
צו זאַמלען די ברעקלעך פון לעבן וואָס וועט לאָזן אונדז צו וואַקסן אויף אונדזער
דרך פון וויסן און חכמה, צו געבן אַ טייַטש צו זיין לעבן און צו וועלקן אַוועק
אין אָסמאָסיס פון ליבע איידער וואָס איז .
Papa, dans ta démence, עמאַנייץ אַ אָראַ ווו ימערדזשד, ריין און קלאָר, אַ טיף ווערט. צעבראכן יך גיט וועג צו מענטשלעך עסאַנס. Et pour celà tu es précieux .
Le 23 juin, איך
וועט טראַכטן פון מאָם, איך וועל טראכטן פון דיר טאטע, איך וועל טראַכטן וועגן איר צוויי, מיין ברודער און
מיין שוועסטער, און וועט צוזאָג צו לעבן די לעצטע יאָרן וואָס זענען מייַן
אַלאַטיד, ווי פּשוט ווי מעגלעך, אין צוגעהערט, צניעות, רעספּעקט פֿאַר
יעדער מענטש 'ס פּערזענלעכקייט, שטיצן און עצה, צו אַלע וואָס וועלן זיין
שוועריקייט .
מיר זאָל נישט
שאַטן אונדז און האָבן די מוט צו וועקסל, צו באַקומען אין קאָנטאַקט מיט אונדזער
קרובים, מיט אנדערע, אפילו אויב עס מיינט שווער ווייַל נישט זייער געוויינטלעך
אין אונדזער משפּחה קולטור. שטיל אויב עס קען זיין זיך-רידזשענערייטינג
זיך אין קלערן און קאַנטאַמפּליישאַן, איז שעדלעך ווי, טראַנספאָרמינג
אין שטילקייַט, ער לעשט דעם לאָמפּ פֿון האָפענונג .
און זינט אַרום דאָ אַלץ ענדס מיט אַ ליד אָדער אַ גוט וואָרט, לאמיר זאגן אז דו זאלסט נישט וואגן אויף דיין חבר, אדער אויף אנדערע, אדער אויף דער ערד פול פון די מיסטעריע פון שאַפונג אַזוי אַז מיר, זיי “לעבעדיק אויף די מאַך”, בלייבן אין קאַמיוניאַן מיט די אנדערע וואס וועט דערקענען אַז מיר זענען אַלע ברידער אויב מיר ליבע איינער דעם אנדערן .
Ce carrelage fait d'hexagones rougis . Cette allée d'arbres bruissante d'un printemps pluvieux . L'escalier à la rambarde de fer forgé . Ce jour par dessous la porte de la chambre qui laisse monter les éclats de voix provenant de la salle du restaurant . Ces fenêtres avec leurs ferrures à l'ancienne . Ce volet de bois mal fixé qui bat contre le mur quant une rafale de vent se lève . Telle l'armoire avec sa vitre miroir d'un temps entreposé .
זיי דארט à l'ombre des choses en place assis dans le fauteuil défoncé des entrelacs d'idées mal négociées enturbannant mes pensées souvenirs psalmodiés par une petite voix intérieure je pris mes cliques et mes claques boîte à images et carnet de moleskine pour aller péleriner aux effluves d'antan .
Froidure et pluie métamorphosaient le sombre de l'air en plein après-midi discret passage à cet état d'écoute permettant d'être dispos pierre sur laquelle bâtir la cité des frères Jérusalem céleste sans ses anges rendus visibles Jérusalem juste existante pour accueillir le marcheur d'âmes en quête d'un détour probable vers l'état prémonitoire des repentances en quête de souffle et de lumière sur lesquels chevaucher chercheur rendu à sa besogne l'arceau d'un jeu de croquets alors obsolète devant la maillet de la vacuité le fomentateur des rencontres désirées celles que la disponibilité sans attente permet de faire éclore même au déplié des heures creuses alors que monte d'entre les frênes et les ormes le chant froissé de pluie et de couleurs mêlées au jardin lumineux et parfumé phrasé de pleurs en printemps à la confluence des charges sonores d'une eau rageuse raclant de galets invisibles les marmites de géants .
De l'eau de l'eau à foison assignée au feulement incessant d'un chuchotis animal froissement d'une voix contre la paroi de basalte gouttelettes de perles au diapason d'un son guttural claquement des mains velues contre le roc ensanglanté.
S'élève la monocorde allégeance le faisceau continu la plainte stratifiée des écobuages de la cité .
S'exprime l'alphabet en ses dissonances ces frères dont la pratique artisane fut emportée par la burle vers la vallée des permissivités .
Seul le son d'une cloche par dessus le courant d'eau manœuvre à l'appel les hommes de la magnanerie alors qu'il fait encore noir par ce matin d'hiver à traverser ce pont de bois les sabots frappant de leurs ferrures le seuil de l'atelier .
Heureux événement que l'arrivage des ballots de soie hérissés de mille fils irisés hors la grossière toile de jute à l'arrêt comme hésitante d'entrer dans la goule où le mâche-menu des ferrailles associé au crissement des éraflures gargouillent du lissage des textiles fins . Maraude instantanée du garçon derrière le bâtiment ramassant vivement la musette pleine posée sur le banc poisseux du vestiaire le temps d'un saut dans l'ombre hors du ravin des attendus pour se retrouver ivre libre le cœur battant sur la sente caillouteuse hors la promiscuité du bas et haut les cœurs apporter en la chaumière sans feu les noires stries d'un à-jour imprimé sur le pourtour de son visage de châtaignes et d'oignons oings .
Message hors âge des floricoles levées d'esprit des génuflexions lasses sur le chemin des trois croix entre le Golgotha et la finitude de Marie .
Les femmes saintes seules admises à retenir par le bras les mâles de passage פֿאַר אַ שמייכל ameutés disparaître dans le taillis à la recherche de l'argousier qu'ils feront suinter sur la pierre des fièvres histoire de se mettre en marche sans compte à rebours sur le chemin coquillard .
Les femmes saintes seules admises en progression lente vers l'amour et la compassion chargées des brassées de genêts dorés à la mesure des hautes portes des granges enfouissant sous leurs amples jupes les crânes des trépassés les reins ceints d'une étoffe si rouge que le soleil levant de par son disque iridescent évoque le saint chrême de l'onction du mercredi saint celui des faiseurs de jours pour peu que la mise soit permise sur le suin safrané de la jument grise de maître Cornille ébranlé de plaisir à la vue de cette farine si blanche que le puissant déplacement de la meule pierre contre pierre fait s'envoler au gré des trilles du merle ביי פאַרטאָג d'un matin de mai .
De t’avoir
rencontrée me remplit de joie, toi, différente de moi et pourtant si proche .
Tu m’accompagnes
et me calmes lorsque le temps est à l’orage, que de noires pensées montent de
mes gouffres amers et que mes réparties sont excessives .
Tes fermes colères
que l’on pourrait croire feintes me sont le remu-méninges vibrant et salvateur
lorsqu’atteinte par un assoupissement de l’attention et de l’âme je balbutie de
vagues réponses devant le risque de la nouveauté .
איך האב דיר ליב, sans
l’ombre d’un doute, que même notre arrivée conjointe sur une autre planète ne
pourrait nous dispenser d’exprimer notre folle envie en miroir de chercher et
de comprendre à tous propos ce qu’est la vie .
Je t’admire
au-delà de toute considération restrictive, d’une admiration dispose et large,
que même l’envol tardif d’un perdrix devant nos pas ne saurait nous distraire .
Et pourtant Dieu
sait que j’aime les perdrix rouges qui de leur vol lourd et plat pourraient
réveiller dans un sursaut salvateur le dormeur du val que j’ai si souvent
tendance à être .
Devant notre
énergie d’hommes debouts chargés des possibilités de réalisation à venir, la
terre, notre champ d’activité, est si vaste, puissante et fragile à la fois,
sensible, amoureuse et réceptive, qu’il nous arrive même d’entendre le murmure
du commencement des commencements .
Ta parole tournée
vers l’éternelle urgence à énoncer l’essence des choses me permet de poursuivre
mon chemin, délié de toutes entraves, vers le clair ensemencement de mes
jardins les plus profonds .
Tu m’accueilles
avec tant de générosité, de promptitude et de justesse que je n’ai même pas le
temps de te remercier. Dès que je te vois, je suis à l’affût pour te consommer
avec ma tête et mon coeur, et dès que je me consume, dès ce que tu m’offres
pénètre en moi, alors tu disparaîs, alors je fonds .
Tu es mère, grande
soeur, ange et félibrige de mon coeur pour qui l’émoi que je ressens à ton
égard est de suite transformé en “sens” clair et profond au service
de mon engagement de fidélité à ton enseignement. טאָי, ma flèche lumineuse .
Et puis je t’ai librement
choisie comme étant mon amie alors qu’on ne choisit pas sa famille .
Et je serais
toujours l’arc pour bander tes pensées réitérées avec force tant il est
impérieux pour toi que nous les prenions en compte. L’état du monde actuel en
dépend .
Ton message passe.
Ta parole est reine. La fluidité de ta vision m’épouse. Les traces que tu
laisses derrière toi, je les recueille au plus fort de mes perceptions et de
mes capacités mentales pour les intégrer le temps d’une communion venue .
Ton visage est
inscrit au profond de mon âme et pour peu qu’un souffle vienne à passer,
aussitôt je me lève pour reprendre ce chant mystérieux qu’au cours d’une de nos
premières rencontres je murmurais et qui depuis toujours m’accompagne lorsque
je croise ta route .
Ton regard signe
les instances de ces lieux de paix et de convocation à la vigilance d’une
attentive flamme de pertinence .
S’il arrive de
nous perdre quelques temps et que je te retrouve, aucun préambule n’est de mise
dans le premier regard que tu me portes. Tu es là, je suis là, corps, âme et
esprit prêts à la tâche qui nous incombe, ce grand oeuvre tissé de chaleur
humaine, d’intentions de bonté et d’exigences de compréhension quant à notre
posture à tenir dans nos temps si troublés .
Et si tu partais en
voyage, sache qu’ici ou ailleurs il y aura de la place pour tes disciples, pour
mes frères et soeurs en toi, afin de perpétuer le feu d’entre les eaux et le
crâne, et nous entretenir de ce qui reste encore à faire .
Et puisque la vie
est quête et pélerinage continu, tu es le bourdon du pélerin, le précieux bâton
qui me soutient et avec lequel je calligraphie dans la poussière du chemin les
lettres sacrées de notre écriture universelle .
