gûlend yn 'e hûs

 Triennen yn 'e hûs
fertriet draait de kaai
de doar kreaket
de muorren drage it focht
har moaie heldere eagen flikkerje .

En dochs
gjin spoar fan jiske
it libben is noch waarm
tusken de wolken
dat de moanne omhult .

In bont bedekt de eangst
fan har bleate boarsten
feeding syn siel
de skriklike fjoer fan spraak
wurden bat flecht .

ôfskied nimme
tsjinoerstelde fan de dei
as de bern sliepe
as kâlde suchten opkomme
lykas de mist op 'e boaiem fan 'e delling .

Hurd as in stien
de ûnbeminde fromme blom
is in ûngedien kears wurden ,
ferkrompen blêd papier
ûnder de guozzestap fan in opkomst fan gal .

Oan it dûbele boadskip fan 'e dream
ús earms omearmje sêftens
by útbluste fjoer waar
de kuier is hastich
ûnder de stjerrehimelsjiffonade .

Yn oerfloed fan krêft
sleau folget
út 'e geasthoale
it tsjustere presintaasje
wurdt in dea blêd .

ni foarme ni visage
yn dizze sied
de bekearde frou en man
gean fan veranda nei veranda
tekenje de side fan in ûntwerp .

Triuwe de doar
bring it grutte net fan ûnrêst yn
ûnder it laitsjen fan in slap sliep
oer de Noardbrêge
bang dat it tij ús sil nimme .

Wy, de wize dravers
gewichten fan ripe fruchten
op de rinkeljende stiennen
sûvenirs foar ús
sûnder begryp , tydlik .

In fjouwerkante gloed
blaas de kears út fan 'e eindei
blommen en triennen gripe it momint
de see driuwt
ik bliuw .



294

Enfouissement perpétuel

 De wurden dêr't mem laket om   
 swiete fjild blommen   
 mei in izeren fûst pakt   
 sûnder eangst of nettels     
 oan man     
 dek de hoarizon   
 reliken        
 begroeven mei in troffel     
 dans le béton des souffles courts.   

 Objekten oplosse   
 gadgets heapje op it strân   
 in flagge klapt syn beswier   
 de kapsule springt   
 yn 'e vestibule fan 'e stjerrende   
 de hûn giet de man foar    
 de man giet de siel foar   
 de dei is ferdwine   
 un visage jaillit   
 as in ansichtkaart   
 de herderstas   
 fol sipels en weardichheid   
 pour exposer en bord de rivière   
 farske wetterkers mei in bytsje muzyk   
 sûnder foarteken   
 mais tout en surplomb   
 le trou noir du passé.  


 
 293 

à la pliure exactement

 A la pliure exactement
entre l'ancien et le nouveau monde.
Que des gens se transforment par eux-mêmes
dans la connaissance de soi,
le combat intérieur,
le vécu personnel.

Que des guides s'engagent à fond,
qu'ils maintiennent la tradition dans leurs
combats du moment,
que des êtres, des leaders, des maîtres
fécondent
nos traces futures,
qu'ils promeuvent par l'humilité, la patience
et
la confiance nos idéaux de demain.

Qu'adviennent les guérisseurs
capables de décloisonner nos strates
constitutives,
d'expurger notre être des héritages qui nous alourdissent,
de renforcer le soubassement corporel
pour du psychologique aux dimensions
geastlik
rejoindre nos couches somatiques profondes.
Qu'adviennent les intercesseurs
les simples
les appelés qui appellent
ceux qui ne prouvent pas mais témoignent
ceux qui reconnaissent et cultivent notre
ignorance
les alchimistes souverains qui n'abandonnent
pas leur œuvre.

Que la nouveauté nécessaire devienne vent
debout
le souffle et la lumière portant la personne
humaine
sur le chemin du grandir de soi
sur le chemin du cœur
là où tout commence.



292

La présence à ce qui s'advient