געזאַנג ספּיראַליש פון פלאַם   
פוילקײט לאזט זיך און קלאפט מיט די צײן   
אונטער דער צווייפל ערלויבט.   
 
פאַרשפּרייטן די וואָרט   
אין אַ נידעריקע לוויה    
פארגעסן וואָקערז.   
 
צו זאָגן ווידער   
אַז מאָרגן וועט זיין מאָרגן   
און ביי טאָג אַ שטערן.   

 
361
 
  

 Les mots se méfient du réel entendu
 en dégoût de soi-même   
 שטאַרבט די כתיבה פון דער נאָכדעם.   

 ב ײ דע ר עפענונג , אי ז געװע ן א המון   
 פון פארבייגייער   
 פאַרשווינדן אין דער קאַלט נאַכט.   

 אוועק געגאנגען, די דיכטער,   
 פארמאכט אויגן   
 װי נאר דער שטורעם איז פארבײ.  

 
362

 די וואַטטשטאָווערס וועט סוף   
 nos échos lointains entendus   
 בעשאַס די יאָ פון פאַרגעסן.   

 יידל פֿאַר אַ לאַנג צייַט   
 די פינצטערע קרייזן פון זומער   
 פאָרן די וואלקנס צו די וועלשענער נוס כאַסק.   

 פון דער אַרומנעמען נאַכט   
 הערסיי צייכן די בייַזייַן   
 פון אַ מאַנגל פון דערציילונג.   
 

363

   פּיינטיד פליוועיגהט   
 אין דערשיינונג פון דער מציאות   
 עפענען טיר.   

 הענט פאַרבינדן   
 ליפן רשימה   
 אויס פון דערזען.   

 מיין נאָמען אין גרויס אותיות   
 פאַרצווייפלט אַנטלויפן   
 פוססטעפּס שלאָגן די שיווערשטיין פון די טרעפּ.  

 
 364

 Ne cherchez pas   
 שלאָף נישט
 soyez la vigie éternelle.   

 D'un pincement au cœur   
 si la vie fuit   
 soyez le gisant de vos nuits.  
 
 Les créateurs sont durs   
 les solitaires sont vides.
  
 Qu'il est bigarré de vivre.    


365

 Ces mains d'envie tenaces   
 poursuivent la question   
 sans que réponse vienne.   

 La fleur qui ose 
 clame son existence 
 à contresens du chemin proposé.  
  
 Purement fictive   
 la garde n'est pas relevée   
 sans l'appel du petit matin.  

 
366

   L'Art se chauffe des éclats de voix   
 en retombée des belles phrases   
 la nuit promise est susurrée à l'oreille.
   
 A l'aube nouvelle   
 nouveau départ   
 entre doute et certitude. 
  
 A cheval sur le parallèle   
 le franchissement du gué   
 se fera malgré nous.   


367

 Cette poupée contre le mur   
 apparue d'un clin d'œil   
 mâche la déraison à dents crûes. 
  
 Reviens le banal en sourdine   
 sur le revers du veston   
 papilles sèches mains dans les poches.  
 
 Marchons   
 relevons les clôtures sur la neige   
 soyons ivre du vin à venir.   


 368

   Ma main sur le banc de bois   
 veines contre alvéoles   
 la pierre éclaire la feuille blanche.      

 Se déployer   
 faire quelques pas 
 séance tenante. 
    
 Les loups rentrent au bercail   
 point de traces fraîches   
 juste une lanterne au loin.     

 
369

 Malgré lui, tendu   
 le poitrail offert   
 son œuvre fût amande fraîche. 
  
 Chuintements à la porte   
 la vaisselle s'entrechoque   
 les mouches bousillent sous la lampe.  
 
 L'enlever fût fait   
 de preste manière   
 ivre de rires à l'encan. 

  370