Kategoryargyf: Jier 2021

De strjitte

 
 
 Fan ferrûne cream    
 op de boaiem fan in kartonnen pot    
 hy makke syn miel    
 as in wifkjende fly    
 op it finsterbank.        
  
 De houten bank wie smoarch    
 in krante sil dwaan    
 freegje    
 yn syn grime-ferhurde mantel    
 ûnder in lichte rein.        
  
 Kom dan wankeljend oerein    
 foar lâns de stoepe    
 wankelje in pear stappen    
 rjochting de steech fan rjochte beammen    
 mei serrated blêden.        
  
 der binne dagen     
 dêr't de dikke wolk    
 twifelet om troch te brekken yn it gesicht fan ellinde    
 dêr't wy waarden triuwe    
 yn it steegje fan de deaden.        
  
 Bagaazje, punt    
 in goede reinjas, punt    
 sletten skuon, punt    
 wollen wanten, punt    
 in hint fan in glimke, punt.        
  
 Hirsute, disheveled hier    
 hy gyng fan strjitte nei strjitte    
 sitte oan 'e foet fan in gebou    
 tusken twa hûnen stront    
 har swarte boadskippentas omklamme.        
  
 Op it stikje papier moast er nei dokter    
 mar hy fergeat    
 en de maatskiplik wurker    
 ditto
 der kaam rêstich in grutte grize kat foarby.        
  
 Yn de ûndergeande sinne    
 moast it plak fine    
 te slokken miskien lizzen    
 yn it konstante lawaai fan ferkear    
 dy't minder wurde soe.        
  
 Hy koe it gebiet    
 sûnt de tiid dat er omswalke    
 de man fan ús tiid    
 binnen sicht    
 dat wy him biede koene.        
  
 Hy hie in viaticum    
 in knuffeldier mei knaagde earen    
 troch de hûn dy't him meimakke hie    
 wat waarm waar    
 en polar kjeld, efterinoar.        
  
  
 741 

Un avenir initié

 


Om efter te sjen
de veranda fan de wenstige opfang
ûnthâld blommen stek
le chaume des champs.

Gjin saak wat it waar
ljochten wurde oranje
élargissant le préferstjoerd
út ferline en takomst.

Der is elektrisiteit yn 'e loft
tusken de pylonen fan de daam
qui ne prêtent pas à rire
juste à friser les poils sur les bras.

Neurons sinke yn it fleis
it is kâld
de gewrichten gripe op
de karre kreaket.

By it ferstriken
hâld wat lucht
lit de opstiging
nei de greiden boppe.

A trop fendre la bûche
de splinter hout springt droech
op de wiete grûn
par l'orage de la force pure.

der binne dagen lykas dizze
wêr fan 'e boaiem fan 'e ierde
ferriisje de wjerspegelingen fan ús yngewanten,
droege grapeshot op 'e flakke flakte.

Rjochts ûnder
tsjin de wâl
la pierre plate des origines enlevée
sûnder ekstreme sicophancy.

Rising út 'e boarst
it oargel barste it ferwulft
fan syn dikke trompet
it stof ophelje.

Moast de uterlik byhâlde
út 'e bekentenis sloop
om banner yn 'e wyn te scrollen
op it tsjerkhôf.

In douwe krúst de himel
dan in sekonde
it pear foarmje
sous le dais du printemps.

Dekorearje mei twigs
de yngong nei de timpel
wêze it brea en de wyn
d'un avenir initié.


740

Op en del

 
 
 Rising op en del
 op it houten paniel
 de hekken fan 'e siel
 avaient fière allure.
  
 Dêr groeiden wylde blommen
 bareback as ús blide laitsjen
 pigmentearjen fan ús ynstinkten
 des gouttes de sang sur la pierre blanche.
  
 Finger op 'e trekker
 troch it korrizjearjen fan it doel
 de heraldyske les
 prenait corps contre le frêne.
  
 Moarns
 op dizze willekeurige lei
 foarme eilannen en skiereilân
 à petits jets de vapeur humidifiante.
  
 Om teare triennen
 op it wang fan berou
 antwurde ash fever
 sous les crocs de l'absence.
  
 Oedipale streling
 op de dwarsfluit
 it momentum wie serieus
 un deux trois soleil.
  
 It mingjen fan skaden en ljocht
 by de oerwinnende bocht
 dêr't it libben wurdt fertsjinne
 s'engagèrent des nuits sans sommeil.
  
 Foar de snoeide kears
 ferbod út ús finzenissen
 le lingot d'or
 des ténacités événementielles.
  
 Kaam rjocht tsjin my op
 it uterlik fan ienfâldige dingen
 dizze gedachte oan koarts :   
 wat der oer my sein waard ?        
  
 Featured, beide, by de trije
 de sinne wer
 tastean my de perfekte ûntsnapping
 dans les halliers de la forêt.
  
 Dielde ferhalen, krigen mieningen
 wy koenen by ús húshâlding komme
 yn in sirkel ûnder de palaverbeam
 échanger le thym et la lavande.
  
 Dêr wie der
 safolle sêftens en earlikens
 dat elk wurd gorged mei orgeat
 clochetait aux pinacles de la mémoire.
  
  
  
 739
   

Hy wie fan syn baarch ôfkaam

 

Hy wie fan syn baarch ôfkaam
lean en beetle
opskuor feroarsaakje
op metalen boards
it like in rôze klok
list de oeren
gau dien goed dien
kwestje fan doarst meitsje
as it nedich is om it poadium te nimmen.

Flamenco duorre sa lang
allinnich tapdûnsen en castagnetten
skuorre harren magnetyske kennis
oan metonymyske oanbiedingen
à cru et à dia
froulju syn eagen
twongen om tastimming ta fury
fan oculi út harren sockets
sûnder dat it bist griis sjocht.

Yn dy tiid
it nôt waard opslein
troch fakkelljocht
krassen mei harren tremolos
de arbeidershokken mei de treppen ôfset
sûnder de skriemende dolk
foldocht de ferfelende dichter net
dy grinsopdracht
gefoelich makke foar de genede fan 'e wyn.



738

Riding syn tas

 

 Riding syn tas    
 fol mei muoite en grime    
 de man fan 'e caudine hôfvorken    
 rekke fereale op de dei dy't oan it daagjen is.        
  
 It plak is ynstabyl    
 ferstjerren    
 circumspect jet sample    
 de huning fan 'e lêste opstân.        
  
 Om de ûnderkaak te behâlden    
 klauwe pochard    
 fergrutsje de situaasje    
 bûten de kromming fan 'e tiid.        
  
 Net ferpleatse    
 ferslaving meunster    
 wêze de fuortsetting fan bernetiid krekels    
 ferleegje de needsaak foar wolwêzen mei in kerf.        
  
 Troch de namme fan lekkernijen te vociferearjen    
 dewclaws binne pine    
 wettertichte muorren fan weromlûken    
 foraged greiden sûnder blommen sûnder reden.        
  
 Gjin glimkes ûnder dizze screed    
 de hannen suggerearje de oarsprong kraach    
 de sinne brokkelt syn geheimen    
 it is tiid om betiid op te stean.        
  
  
 737 

Wetter sa swiet

 

 Wetter sa swiet    
 om de earm fan 'e moardners te suverjen    
 sadat de Hillige Chrism    
 haken wat foarútgong.        
  
 Sa set my op notice    
 om it ferjouwing fan 'e feroardielden te ûntfangen    
 en tel de dagen    
 fan myn weromlutsen libben.        
  
 Bisten gongen ûnder it rút troch    
 de nacht fan stjerren flústerjen    
 dat de chimeras splitten    
 mei grutte driuwfearren.        
  
 Kin net mar    
 Ik belle heit en mem    
 út 'e búk fan 'e ierde    
 oan it hier fan bleate beammen.        
  
 Ik haw it    
 om de bemanning te begelieden    
 sûnder te fongen yn 'e touwen    
 fan dizze opdracht oan it wurk.  

  Dêr wie der   
  en de muskus en de wûne
  allinnich by de foarke
  de dei waard amper mear.


 736
   

Ik rin dêrom bin ik

 
 
 Ik rin dêrom bin ik    
 en ik haw net folle nedich    
 lit de bel tôlje    
 it weromlûken fan ús troepen.        
  
 Se wiene dappere ús soldaten    
 doe't it skaad fan har kreunen    
 fladdere foar de nacht fan 'e siel    
 geskikte suster fan in fjoerige wolk.        
  
 Post-Disaster Grass    
 wie vettig en textured    
 krekt as in damast    
 read fan frouljusbloed.        
  
 De iene stap dan de oare    
 it lichem begûn te triljen    
 foar de tút fan de sinne    
 pinige troch de ferfrommele wolken.        
  
 Yn it weet fan de fjilden    
 mei in dronken flinter    
 Ik sammelje de beam fan fjoer    
 foar it weromkommen fan de libbenen.        
  
  
 735
   

It wurd te folle

 
 
 Til it wurd net tefolle op    
 houten krús izeren krús    
 Gean nei de hel    
 de bern fan 'e stjerrende.         
  
 Stadich útsette    
 oerbliuwsels fan 'e nacht dêrfoar    
 mingde jiske    
 dy offers oan 'e goaden dy't de rede fereare.         
  
 Der is gjin slimmer eangst    
 dan jacht    
 efter de herten    
 dan it krús fan flammen op te heffen.        
  
 Call duizeligheid en wearze    
 as de stilte in medeplichtige wurdt    
 berou by it meitsjen fan de oare coit    
 sûnder wrijven.        
  
 Leverje it bewûnderlike sap    
 Mirabelle pruimt myn susters    
 wêr te indulge spegel    
 op moaie simmerjûnen.        
  
 Mei master syn hân    
 berne út 'e koal fan 'e opgravings    
 de rike krêft fan freonlike wurden    
 gouzi-gouzi te dwaan oan 'e soannen fan 'e geast.        
  
  
 734 

La poésie c’est ça

 
  La poésie c'est dire    
 c'est rire du rien    
 c'est partir sans se retourner    
 pour que la vérité advienne.        
  
 La poésie accrochée au Levant    
 refait les gestes d'antan    
 en guettant par le trou de serrure    
 l'arrivée du printemps.        
  
 La poésie c'est attendre    
 c'est atteindre    
 c'est attenter aux bonnes mœurs    
 en soupçonnant le mal d'être de la partie.        
  
 La poésie c'est le claquement sec    
 d'une fin de partie    
 où restent après la représentation    
 les diamants purs du néant.        
  
 La poésie c'est la terre    
 et le ciel et la mer    
 quant au rythme d'une escarpolette    
 le revenez-y t'appelle.        
  
 La poésie c'est mourir un peu    
 au fond de la caverne    
 à convertir en mots    
 les aléas du dehors.        
  
 La poésie c'est vivre à bon escient    
 la chair fraîche des tempêtes    
 lorsque le livre replie ses pages    
 la mèche allumée.        
  
 La poésie c'est être hors tout    
 à vif à blanc    
 au feu de l'occasion    
 et mourir sur le flanc après la mitraille.        
  
 La poésie c'est grand et carré    
 à contresens des fleurs bleues    
 lorsque les yeux de flanelle    
 jaillissent d'un crâne éclaté.        
  
 La poésie c'est mignonnette et compagnie    
 sur le bord de la soucoupe    
 à compter les boudoirs de l'affliction    
 à cinq heures de l'après-midi.        
  
 La poésie est tueuse    
 et colérique et monstrueuse    
 pour mâter le rebelle endormi    
 aux marches de la déraison.        
  
 La poésie c'est être autre    
 au plus bas comme au plus haut    
 au coin de la rue telle l'abeille    
 à guetter le bourdon.        
  
 la poésie tripatouille    
 pour s'infiltrer dans le manchon de fourrure    
 quand sonne le béton    
 sous la santiag de l'optimiste.        
  
 La poésie pleure le divin perdu    
 pour enquêter sur ce qui demeure    
 dans la cité aux quatre vents 
 ouverte à la parole.    
                                                               
 La poésie c'est lettre molle    
 aux lèvres de l'humanité nouvelle    
 à lécher fraternellement    
 le retour vers l'Absolu.        
  
 La poésie c'est Dieu et pas Dieu    
 sans violence sans virulence    
 toutes lances dehors    
 en gardant ses distances.        
  
 La poésie est paresseuse    
 quand passe le marchand de sable    
 allégorie des cieux intérieurs    
 au service de sa progéniture.        
  
 La poésie c'est penser    
 sans y penser    
 mais jamais s'agenouiller    
 devant la prise de pouvoir.        
  
 La poésie cette rebelle    
 tourne autour de soi    
 et détoure la figurine de l'amour    
 des avances de Narcisse.        
  
 La poésie manque à l'appel    
 en contournant l'auto-dérision    
 lorsque le plaisir vous hèle    
 sur un air d'accordéon.        
  
 La poésie est là    
 source d'angoisse    
 les vaisseaux brûlés    
 au port de l'astreinte.        
  
 La poésie c'est le bon père de famille    
 qui furtivement    
 de sa sacoche au verbe haut    
 fait jaillir le génie de la lampe.        
  
 La poésie c'est moi c'est toi    
 c'est ce qui heurte du chef    
 les poutres du grenier    
 en verticalité assumée.        
  
 La poésie c'est une caresse    
 sur la joue du vent    
 lors les larmes de la louve     
 appeler ses petits.        
  
  
 733
   

Éloigné des romances

 

 Éloigné des romances    
 équarri au sceptre divin
 le carénage des vieilles autos  
 fait la nique aux icônes    
 à travers champs    
 telle flèche d'argent    
 piquée au cœur    
 que les sapeurs    
 retrouvent sous la herse du temps.        
  
 Sonnailles de tous les jours    
 orgue tenant la note sous la rosace    
 le pas des moines    
 glisse sous les arcades    
 à l'unisson du pont-levis    
 caressant de ses chaînes    
 les pierres usées du porche    
 à l'approche souffreteuse    
 d'une claudicante valetaille.        
  
 Mesurez vos approches    
 ne gardez en mémoire    
 que la main leste de l'entre-lignes    
 derrière l'étroit vitrail    
 de ces feuilles glacées    
 que le givre a scellées    
 au vent des pleurs     
 de l'enfant épelant l'alpha et l'oméga.        
  
  
 732