Fan ferrûne cream op de boaiem fan in kartonnen pot hy makke syn miel as in wifkjende fly op it finsterbank. De houten bank wie smoarch in krante sil dwaan freegje yn syn grime-ferhurde mantel ûnder in lichte rein. Kom dan wankeljend oerein foar lâns de stoepe wankelje in pear stappen rjochting de steech fan rjochte beammen mei serrated blêden. der binne dagen dêr't de dikke wolk twifelet om troch te brekken yn it gesicht fan ellinde dêr't wy waarden triuwe yn it steegje fan de deaden. Bagaazje, punt in goede reinjas, punt sletten skuon, punt wollen wanten, punt in hint fan in glimke, punt. Hirsute, disheveled hier hy gyng fan strjitte nei strjitte sitte oan 'e foet fan in gebou tusken twa hûnen stront har swarte boadskippentas omklamme. Op it stikje papier moast er nei dokter mar hy fergeat en de maatskiplik wurker dittoder kaam rêstich in grutte grize kat foarby. Yn de ûndergeande sinne moast it plak fine te slokken miskien lizzen yn it konstante lawaai fan ferkear dy't minder wurde soe. Hy koe it gebiet sûnt de tiid dat er omswalke de man fan ús tiid binnen sicht dat wy him biede koene. Hy hie in viaticum in knuffeldier mei knaagde earen troch de hûn dy't him meimakke hie wat waarm waar en polar kjeld, efterinoar. 741
Rising op en delop it houten panielde hekken fan 'e sielavaient fière allure.Dêr groeiden wylde blommenbareback as ús blide laitsjenpigmentearjen fan ús ynstinktendes gouttes de sang sur la pierre blanche.Finger op 'e trekkertroch it korrizjearjen fan it doelde heraldyske lesprenait corps contre le frêne.Moarnsop dizze willekeurige leifoarme eilannen en skiereilânà petits jets de vapeur humidifiante.Om teare triennenop it wang fan berouantwurde ash feversous les crocs de l'absence.Oedipale strelingop de dwarsfluitit momentum wie serieusun deux trois soleil.It mingjen fan skaden en ljochtby de oerwinnende bochtdêr't it libben wurdt fertsjinnes'engagèrent des nuits sans sommeil.Foar de snoeide kearsferbod út ús finzenissenle lingot d'ordes ténacités événementielles.Kaam rjocht tsjin my opit uterlik fan ienfâldige dingendizze gedachte oan koarts : wat der oer my sein waard ? Featured, beide, by de trijede sinne wertastean my de perfekte ûntsnappingdans les halliers de la forêt.Dielde ferhalen, krigen mieningenwy koenen by ús húshâlding kommeyn in sirkel ûnder de palaverbeaméchanger le thym et la lavande.Dêr wie dersafolle sêftens en earlikensdat elk wurd gorged mei orgeatclochetait aux pinacles de la mémoire.739
Hy wie fan syn baarch ôfkaam lean en beetle opskuor feroarsaakje op metalen boards it like in rôze klok list de oeren gau dien goed dien kwestje fan doarst meitsje as it nedich is om it poadium te nimmen.
Flamenco duorre sa lang allinnich tapdûnsen en castagnetten skuorre harren magnetyske kennis oan metonymyske oanbiedingen à cru et à dia froulju syn eagen twongen om tastimming ta fury fan oculi út harren sockets sûnder dat it bist griis sjocht.
Yn dy tiid it nôt waard opslein troch fakkelljocht krassen mei harren tremolos de arbeidershokken mei de treppen ôfset sûnder de skriemende dolk foldocht de ferfelende dichter net dy grinsopdracht gefoelich makke foar de genede fan 'e wyn.
Riding syn tas fol mei muoite en grime de man fan 'e caudine hôfvorken rekke fereale op de dei dy't oan it daagjen is. It plak is ynstabyl ferstjerren circumspect jet sample de huning fan 'e lêste opstân. Om de ûnderkaak te behâlden klauwe pochard fergrutsje de situaasje bûten de kromming fan 'e tiid. Net ferpleatse ferslaving meunster wêze de fuortsetting fan bernetiid krekels ferleegje de needsaak foar wolwêzen mei in kerf. Troch de namme fan lekkernijen te vociferearjen dewclaws binne pine wettertichte muorren fan weromlûken foraged greiden sûnder blommen sûnder reden. Gjin glimkes ûnder dizze screed de hannen suggerearje de oarsprong kraach de sinne brokkelt syn geheimen it is tiid om betiid op te stean. 737
Wetter sa swiet om de earm fan 'e moardners te suverjen sadat de Hillige Chrism haken wat foarútgong. Sa set my op notice om it ferjouwing fan 'e feroardielden te ûntfangen en tel de dagen fan myn weromlutsen libben. Bisten gongen ûnder it rút troch de nacht fan stjerren flústerjen dat de chimeras splitten mei grutte driuwfearren. Kin net mar Ik belle heit en mem út 'e búk fan 'e ierde oan it hier fan bleate beammen. Ik haw it om de bemanning te begelieden sûnder te fongen yn 'e touwen fan dizze opdracht oan it wurk. Dêr wie deren de muskus en de wûneallinnich by de foarkede dei waard amper mear.
736
Ik rin dêrom bin ik en ik haw net folle nedich lit de bel tôlje it weromlûken fan ús troepen. Se wiene dappere ús soldaten doe't it skaad fan har kreunen fladdere foar de nacht fan 'e siel geskikte suster fan in fjoerige wolk. Post-Disaster Grass wie vettig en textured krekt as in damast read fan frouljusbloed. De iene stap dan de oare it lichem begûn te triljen foar de tút fan de sinne pinige troch de ferfrommele wolken. Yn it weet fan de fjilden mei in dronken flinter Ik sammelje de beam fan fjoer foar it weromkommen fan de libbenen. 735
Til it wurd net tefolle op houten krús izeren krús Gean nei de hel de bern fan 'e stjerrende. Stadich útsette oerbliuwsels fan 'e nacht dêrfoar mingde jiske dy offers oan 'e goaden dy't de rede fereare. Der is gjin slimmer eangst dan jacht efter de herten dan it krús fan flammen op te heffen. Call duizeligheid en wearze as de stilte in medeplichtige wurdt berou by it meitsjen fan de oare coit sûnder wrijven. Leverje it bewûnderlike sap Mirabelle pruimt myn susters wêr te indulge spegel op moaie simmerjûnen. Mei master syn hân berne út 'e koal fan 'e opgravings de rike krêft fan freonlike wurden gouzi-gouzi te dwaan oan 'e soannen fan 'e geast. 734
La poésie c'est direc'est rire du rienc'est partir sans se retournerpour que la vérité advienne. La poésie accrochée au Levantrefait les gestes d'antanen guettant par le trou de serrurel'arrivée du printemps. La poésie c'est attendrec'est atteindrec'est attenter aux bonnes mœursen soupçonnant le mal d'être de la partie. La poésie c'est le claquement secd'une fin de partieoù restent après la représentationles diamants purs du néant. La poésie c'est la terreet le ciel et la merquant au rythme d'une escarpolettele revenez-y t'appelle. La poésie c'est mourir un peuau fond de la caverneà convertir en motsles aléas du dehors. La poésie c'est vivre à bon escientla chair fraîche des tempêteslorsque le livre replie ses pagesla mèche allumée. La poésie c'est être hors toutà vif à blancau feu de l'occasionet mourir sur le flanc après la mitraille. La poésie c'est grand et carréà contresens des fleurs bleueslorsque les yeux de flanellejaillissent d'un crâne éclaté. La poésie c'est mignonnette et compagniesur le bord de la soucoupeà compter les boudoirs de l'afflictionà cinq heures de l'après-midi. La poésie est tueuseet colérique et monstrueusepour mâter le rebelle endormiaux marches de la déraison. La poésie c'est être autreau plus bas comme au plus hautau coin de la rue telle l'abeilleà guetter le bourdon. la poésie tripatouillepour s'infiltrer dans le manchon de fourrurequand sonne le bétonsous la santiag de l'optimiste. La poésie pleure le divin perdupour enquêter sur ce qui demeuredans la cité aux quatre ventsouverte à la parole. La poésie c'est lettre molleaux lèvres de l'humanité nouvelleà lécher fraternellementle retour vers l'Absolu. La poésie c'est Dieu et pas Dieusans violence sans virulencetoutes lances dehorsen gardant ses distances. La poésie est paresseusequand passe le marchand de sableallégorie des cieux intérieursau service de sa progéniture. La poésie c'est pensersans y pensermais jamais s'agenouillerdevant la prise de pouvoir. La poésie cette rebelletourne autour de soiet détoure la figurine de l'amourdes avances de Narcisse. La poésie manque à l'appelen contournant l'auto-dérisionlorsque le plaisir vous hèlesur un air d'accordéon. La poésie est làsource d'angoisseles vaisseaux brûlésau port de l'astreinte. La poésie c'est le bon père de famillequi furtivementde sa sacoche au verbe hautfait jaillir le génie de la lampe. La poésie c'est moi c'est toic'est ce qui heurte du chefles poutres du grenieren verticalité assumée. La poésie c'est une caressesur la joue du ventlors les larmes de la louveappeler ses petits. 733
Éloigné des romanceséquarri au sceptre divinle carénage des vieilles autosfait la nique aux icônesà travers champstelle flèche d'argentpiquée au cœurque les sapeursretrouvent sous la herse du temps. Sonnailles de tous les joursorgue tenant la note sous la rosacele pas des moinesglisse sous les arcadesà l'unisson du pont-leviscaressant de ses chaînesles pierres usées du porcheà l'approche souffreteused'une claudicante valetaille. Mesurez vos approchesne gardez en mémoireque la main leste de l'entre-lignesderrière l'étroit vitrailde ces feuilles glacéesque le givre a scelléesau vent des pleursde l'enfant épelant l'alpha et l'oméga. 732