De monter vers l'aiguille  
 précède la descente en abîme   
 la collerette sage du barbu de l'oubli   
 courbure d'une main   
 mon âme fleurie   
 sur le rebord en fenêtre   
 signe d'élans   
 de pas dans la neige   
 à regarder se dépouiller   
 les branches de leur manchon de miel   
 chute lente mais néanmoins audible   
 menus sourires s'époussetant   
 le bras tendu vers l'horizon   
 qu'appelle le soir venu   
 le trait de lumière
 annonçant sous la porte   
 le retour des oiseaux   
 vers leur niche nocturne.   

   
 437

 Ce matin je suis mort   
 et ne puis concevoir ma vie   
 comme révolue. 
     
 Les souvenirs ne pèsent plus   
 le temps n'a pas d'horloge   
 la neige est étale   
 les oiseaux chantent le silence   
 je ne marche plus   
 je ne vole plus   
 et ne sais si la moindre chose se fait.  
    
 Puis-je alors dormir   
 sans vigilance   
 d'un sommeil permanent   
 dans l'indifférence   
 d'un état naturellement surnaturel. 
     
 Puis-je revenir aux lieux de ma naissance   
 sans effort   
 à mesure que pelote se défait   
 fil à fil   
 centimètre par centimètre   
 les ferrures de l'esprit sautent   
 pour un pas de plus   
 ne plus toucher le sol   
 pieds nus   
 les mains papillons inutiles   
 sans que le sourire opère   
 à même les coulures rouges groseilles   
 contre le mur de l'oubli.  
    
 Ce fût un instant   
 sans que paraisse la nuit   
 un instant de lèvres sèches   
 devant l'enveloppe à encoller   
 missive survenue.   
   
 Je pouvais alors porter en terre   
 la caresse d'êtrE 
 et enfanter.  

    
392 

 שריט דורך שריט,   
 פון יאַזדע צו יאַזדע,   
 au cercle d'un cirque   
 que le sable encense    
 la rumeur soulève les rideaux du spectacle.  
   
 פאַרביק אַרייַנגאַנג,   
 טומלדיק באַרנום,   
 אויפגעהויבן שטויב   
 פון די כייַע פּראָצעסיע,   
 des passions de l'âme   
 אויפגעהויבן צו די שפּיץ פון די טעמפלען   
 à démanteler,   
 à mettre à la raison   
 et métamorphoser.  
   
 פון בלוט און פארבן,   
 les cris furieux des Érinyes   
 האָבן חרובֿ די לאַנדסקייפּס פון קינדשאַפט,   
 די לימענע ליפּן פֿון קוואַלן    
 האָבן געמאכט וועג   
 מיט צעמענט נאַזאַלז,   
 דע ר שטײ ן פו ן ד י באשיצונגען , אי ז אויסגעריס ן געװארן,   
 מע האָט אָפּגעשניטן די כעדז,   
 אָנגעפילט דיטשעס,   
 דער זילבערנער פוקס   
 וועט מער ניט געפֿינען דעם צענטער,   
 אַ בייז ווינט בלאָזט די שטיקער ערד   
 צו די טרוקן שטיין טעראַסאַז,   
 אַן אַלטער אַש־בוים שעפּטשעט זײַנע לעצטע באַשטעלונגען.     
 די נאַכט קאָז,   
 נשמה טויבן   
 אָוווערכאַנגגינג   
 בריטשיז פון די מענטשלעך צושטאַנד,   
 פּאָפּוליסט ליגנס   
 פאַרבייַטן די ליד פון די פּאָעטן,   
 די טראַקס פון מלחמה ענדזשאַנז   
 גיי די אײַזערנע שיך פֿון די האָריקע,   
 דער הימל איז פינצטער,   
 אפילו די ביימער געשטאַלט דורך די מערב ווינט   
 לײג זיך אין שטורעם.  
   
 די לופט איז ברודיק,   
 אויף דער װײ־װאנט   
 les papiers de l'en-vie   
 צעקרימלט און געצוואונגען   
 אין די דזשוינץ פון די שטיינער   
 באדעקט מיט ליטשענס   
 ווערן פּאַנטינג פלייש   
 פון א ראנדמאנע צמצום.     
 
 אויסגעמאטערטע הענט,   
 אויס פון די פּאַקאַץ צו גלייַכן   
 קראַצן אַבליוויאַן,   
 ראָולינג אויגן   
 קלעמערל די וואַלועס פון די גייסט,   
 une crème sulfureuse   
 maquille d'un sourire de clown 
 אונדזער לעצטע וואַנדערינג. 
    
 דער צאָרן נעמט איבער   
 ביינאכט,   
 אין שטילקייַט,   
 enlaidie par les passes d'armes   
 מלחמות און שונאים,   
 דאַפּאַלד דורך ליפטינג   
 נייַ כאַרוואַסס,      
 devenues complice consentante   
 d'une renaissance de pacotille.   
   
 עס איז אַפישאַל הערבס   
 ווי די פון פרילינג,   
 קאָלעגיאַטע הערבס    
 פון ליבהאבערס קוש    
 צעוואָרפן    
 אין זוכן פון די גרויס יבערקערן,   
 א שטיקעל ברויט   
 אין די דנאָ פון די טאַש,  
 l'eau dans le ciboire des altérités.  
   
 Nous lèverons le Son des ricochets,    
 קיזלשטיין וואַרפן אויף די טייַך,   
 צוטריטלעך צו אַסיל סיקערז,   
 ארויס פון אונדזער גלות.   

  
 332 

 De plus, ils sont passés
 sans omettre les vraies valeurs.

 Ils ont cherché, ils ont trouvé
 la semence du semblable.

 N'ayez crainte du récit en sa simplicité,
 soyez de mèche avec l'indicible.

 En face du trésor
 ils se hâtent et lui crient leurs attentes.

 La trame se déferait
 sans préparation, sans repentance.

 Au repas, des chants nouveaux
 le monde nous appartenant.

 Une longue histoire d'alliance
 entre le fonds et la forme.

 Les superstitions n'ont guère de substance
 sans le dégoût de la connaissance

 Le deuil, טרויעריק, l'oubli 
 un champ dévasté par l'inondation.

 Dire faussement du mal de l'autre
 puis s'en aller à reculons.

 C'est simple, c'est clair, c'est concret,
 les vrais pâturages de ton cœur.

 Les coulures de goudron
 sont les pleurs des tempêtes passées.

 Ma main, d'un reflux acide
 jamais ne jugera.

 En conséquence
 toute réminiscence est oeuvre destructrice.

 Les sacs de cendres se sont ouverts
 à bon port.

 Ta voix s'est fait entendre
 voix miroir de mon visage.

 Ta voix planait sur les eaux,
 un don à recueillir.

 Ta voix,
 porte-greffe de la plante fragile.

 Ma voix, mon ange,
 derrière les friselis de ton rire.

 Si la mort creuse le champ de la désolation
 elle ouvre en même temps celui de la communion .

 Communion des âmes 
 aimantes et aimantantes.


 186