Es-tu là
glissando sans dérobade
à me porter sur l'onde douce
lune entrevue au parloir
écorce arrachée du chêne-liège
se faufilant dans la foule lente
passager ébloui
des sentes odorantes.
Myn siel
seule
au hasard d'une sortie
se vit prise
dans le flot des migrants
ô mon âme
l'altérité est une autre identité
de l'autre à soi
la source même des solidarités.
339
Sous la gouttière du temple
y'a la romance
la saga du temps qui passe
le cortège des semelles de bois
le frisson des roseaux
le gond d'une porte
que l'on ouvre
et qui grince
demain ou après-demain
de rien en rien
les bras ballants
yeux levés
à l'horizontale
festons des nuages
hors limite du ciel
en syncope légère
sur le pavé d'argile
à griffer d'ongles écaillés
le passage des fourmis
en rivière d'être
vers le sans arbre
du sable ridulé.
336
Mon âge
assis contre l'arbre
regarde
boule de suif éteinte
à la tombée du jour
un cataplasme en brise-glace
de retour de mission
de père et mère le descendant
au risque de connaître
flamme terminale
mes annales dispersées
un soir de grand vent
la carrière ouverte
et
dernier charroi
de mèche
avec le raisonneur apocalyptique
notre bâtisseur
notre fossoyeur
notre inventeur.
337
Marée remise
marée rétrocédée
marée du compte à rebours
marée déposée
marée reprise
verrai-je le dernier hoquet
descendre toboggan
la pente aux ajoncs
la mise en veille
des sphaignes de l'étang
ma correspondance
en bel équipage
filant grand train
sans attendre que je m'éteigne
pleurs refluantes
sous le dais mercantile
des arrimages familiaux.
338
Noir de noir
en l'écritoire souterraine
de corolle en corolle
tendre la corde
entre chien et loup.
Capter la prosodie
du glatissement des vautours
vertigineux voiliers
éboueurs de vestiges
sans soupçon
sans contre-façon
accablant de tristesse.
Surgissement des mains tendues
jaillies
blanches
de la paroi anthracite
aux reflets de lune
en retrait des lumières de la ville
au son du buccin
sentinelle drapée du manteau de cuir
que revêt le vacher
le fouet dressé,
viatique devant l'autel
où surprendre la faille avouée.
Le Grand Bédé se dresse
le chapeau de clown vissé
sur son front Frankenstein,
gorille à la quenouille
taguant sur tablette d'argile
les blessures de sa pensée,
traces cunéiformes
gravées sur le pas de porte
drop by drop
d'un ciel pleurant de se savoir aimé.
335
Au soleil vert
de notre enfance.
L'eau s'écoulant
du puits à la mare.
Deux tritons
un mâle une femelle.
Douce effluve
des senteurs printanières.
De haut en bas
l'effigie s'affiche.
Le clap de fin
mord la poussière.
Accolé aux barrières
l'arc-en-ciel épilogue.
Suif dans la gorge
le glissant d'une corde.
L'aplomb du désir
l'épuisette à la main.
Tout passe
tout reflète la présence.
Devant le miroir
le visage enjoué.
Passer de ce qui est dur
à ce qui est tendre.
Etre en amour
avec soi-même.
Pas de théorie
juste une intensité venue de l'intérieur.
La grâce
on la reçoit.
Maman
arrête de me dire qu'il faut pas.
La transmission
une course de relais.
Chaque âme est riche
de l'attention portée à l'autre.
Plein de papillons
ces messagers sans poids.
Entre genêts et ajoncs
les murs s'ouvrent.
File le vent
évitant les impasses.
D'avant le vrai silence
gambade douce gambade.
Ecoute
l'air respirer.
334
Sa moai yn it skaad
en genaaid yn geast
hja strûpte
strie hoed
neffens de matrix blikken.
ûntstien
tusken katten tusken hûnen
koarte ferrassingen
sûnder in eachlid te slaan
de sigaret yn apostrof.
Grommele boppe
yn 'e rjochtbank fan 'e skande
de grot fresko's
fan syn liende klean
fongen yn 'e strielen
fan in fyts
sûnder kruk
mei rinkeljende klok
en houten fenders
rjochtop stean.
Se siet te zigzaggen
fan plataan nei platan
de kikkertsleat
syn bittere bubbels barsten
as jo dwale.
Sûnder seremoanje
kant yn 'e wyn
hja skuorde de moarnsmis
hannen op it stjoer tape
in hint fan mimosa op 'e noas.
Sa moai yn it skaad
en genaaid yn geast
hja strûpte
strie hoed
neffens de matrix blikken.
333
Stap foar stap,
fan reis nei reis,
yn in sirkusrûn
que le sable encense
it geroft ferheft de gerdinen fan 'e show.
kleurrike yngong,
lawaaierige bernum,
ferhege stof
fan de bisteoptocht,
hertstochten fan 'e siel
opheven ta de pinakels fan 'e timpels
ôfbrekke,
sin te meitsjen
en transformearje.
Fan bloed en kleuren,
de fûle gjalp fan de Erinyes
hawwe ferneatige de lânskippen fan bernetiid,
de klaailippen fan boarnen
plak makke hawwe
mei cement nozzles,
de stien fan de beskermingen is útskuord,
de hagen binne omkapt,
opfolle grêften,
de sulveren foks
sil it sintrum net mear fine,
in kweade wyn waait de bulten fan ierde
rjochting de droege stiennen terrassen,
in âlde jiske beam flústert syn lêste disposysjes.
De nacht koar,
siel dowen
oerhingjende
ynbreuk op 'e minsklike tastân,
populistyske leagens
ferfange it liet fan de dichters,
de spoaren fan oarlochsmotoren
folgje de izeren skuon fan de hierige,
de himel wurdt tsjuster,
sels de beammen dy't troch de westewyn skulptearre binne
lizze yn 'e stoarm.
De loft is fûleindich,
op 'e jammermuorre
libben papieren
ferfrommele en twongen
by de gewrichten fan de stiennen
bedutsen mei korstmossen
hygend fleis wurde
fan in willekeurige tzimtzum.
fergriemde hannen,
út 'e bûsen te passen
scratch ferjitnis,
rôljende eagen
klip de wearden fan 'e geast,
in soere rjemme
clown smile make-up
ús lêste swalkjen.
De fury nimt it oer
nachts,
yn stilte,
ûnsjoch makke troch de passen fan wapens
striid en haat,
dappled troch lifting
nije rispinge,
in reewillige medeplichtige wurde
fan in ferskuorrende renêssânse.
Der is offisjeel krûden
as dy fan 'e maitiid,
kollegiale krûden
fan leafhawwers 'tút
ferstruit
op syk nei de grutte omslach,
in stik bôle
oan de ûnderkant fan de tas,
wetter yn it ciborium fan alterities.
Wy sille it lûd fan rikochets ferheegje,
stiennen smiten op 'e rivier,
tagonklik foar asylsikers,
út ús ballingskip komme.
332
Stap foar stap,
fan reis nei reis,
yn in sirkusrûn
dat it sân isolearret
it geroft ferheft de gerdinen fan 'e show.
kleurrike yngong,
lawaaierige bernum,
ferhege stof
fan de bisteoptocht,
hertstochten fan 'e siel
opheven ta de pinakels fan 'e timpels
ôfbrekke,
sin te meitsjen
en transformearje.
Fan bloed en kleuren,
de fûle gjalp fan de Erinyes
hawwe ferneatige de lânskippen fan bernetiid,
de klaailippen fan boarnen
plak makke hawwe
mei cement nozzles,
de stien fan de beskermingen is útskuord,
de hagen binne omkapt,
opfolle grêften,
de sulveren foks
sil it sintrum net mear fine,
in kweade wyn waait de bulten fan ierde
rjochting de droege stiennen terrassen,
in âlde jiske beam flústert syn lêste disposysjes.
De nacht koar,
siel dowen
oerhingjende
ynbreuk op 'e minsklike tastân,
populistyske leagens
ferfange it liet fan de dichters,
de spoaren fan oarlochsmotoren
folgje de izeren skuon fan de hierige,
de himel wurdt tsjuster,
sels de beammen dy't troch de westewyn skulptearre binne
lizze yn 'e stoarm.
De loft is fûleindich,
op 'e jammermuorre
libben papieren
ferfrommele en twongen
by de gewrichten fan de stiennen
bedutsen mei korstmossen
hygend fleis wurde
fan in willekeurige tzimtzum.
fergriemde hannen,
út 'e bûsen te passen
scratch ferjitnis,
rôljende eagen
klip de wearden fan 'e geast,
in soere rjemme
clown smile make-up
ús lêste swalkjen.
De fury nimt it oer
nachts,
yn stilte,
ûnsjoch makke troch de passen fan wapens
striid en haat,
dappled troch lifting
nije rispinge,
in reewillige medeplichtige wurde
fan in ferskuorrende renêssânse.
Der is offisjeel krûden
as dy fan 'e maitiid,
kollegiale krûden
fan leafhawwers 'tút
ferstruit
op syk nei de grutte omslach,
in stik bôle
oan de ûnderkant fan de tas,
wetter yn it ciborium fan alterities.
Wy sille it lûd fan rikochets ferheegje,
stiennen smiten op 'e rivier,
tagonklik foar asylsikers,
út ús ballingskip komme.
332
ûnthâld yn apnea
fjouwer blommen op it finsterbank
lyts famke op alle fjouweren
float
fan in stikkene sinne
troch myn broer, myn freon, myn soan, myn freon
meiwurkers
by moarn in bloeiende amandelbeam
doe't de spiker
strike út mei in skerpe line
de trochgong fan 'e simmer
wachttoer wekker
op de flakte regele
wiis frontispice
oer it bosk
begelieder each
sans qu'alunissent
tinzen
werom gean omheech
dizze katedraal spits
bursting it erfgoed rieten basket
omfang
op it blêd fan oarsprong
yn it proses fan wêzen
de hingjende galosjes
oan 'e úteinen fan skinny skonken
as jo gean
goud stof
hannen wiskje
de scepter fan easken
ûntsnapte lyrics
fan in burst hûd
fertinking fan oantinkens
sûnder honger
yn dit tsjustere lân
dêr't froulju, manlju en bern nei de grapeshot
wierook mei har dúdlikens
de earmfol bleke blommen
disheveled hier
nei it sarkasme fan spike helmen
it brekken fan de skienen fan bleke lichems
yn it sirkus fan in needevakuaasje
karren en bondels te passen
myn lytse famke
Ik sil fjoer meitsje
nochris
fertel dy in bedtime ferhaal
sulveren folie
pleatst op it finsterbank
driuwe
op 'e see fan oantinkens
hoflik ritueel
wite diafragma
doarren fan leafde
te triuwe mei in teare gebeart
fier fier fan 'e kust
it skaad fan de kolossale iep.
331