J'ai perdu mon couteau
 sur la table
 entre le grille-pain
 et la confiture de marrons,
 disparu
 dans la ruelle des mauvais garçons.

 Je suis parti en forêt
 escarbouclée de pins pleureurs
 sève dégoulinante en leurs blessures
 à mesure des feuilles de châtaigniers
 crissantes sous la semelle
 dans leur humide literie.

 Quelques brumes légères
 en limite de visibilité
 se mouvaient vers l'amont
 accompagnées du bruit des moteurs
 sirotant l'asphalte
 de chuintantes lampées.

 Magnitude sept
 à remonter le chenal
 les dauphins nous suivaient
 sans coup férir
 en limite de l'estran
 aux perles de cristal.

 Les trois jeunes gens
 caracolaient de vignette en vignette
 déposées relevées alignées détournées
 en grande animation
 sur la nappe de mère-grand
 blanche hermine
 et rouge du bonnet.

 Y'aurait pu avoir des oiseaux
 mais la basse brume
 étouffait la geste animale
 moqueur toutefois
 un geai déchira la ouate de ces lieux
 d'une stridence ravageuse.

 Mission accomplie
 nous bûmes force bon vin
 la raclette dégorgea
 ses langues de fromages liquéfiés
 il y eu de la voix
 les adultes haussaient le ton
 les plus jeunes activaient la fourchette
 les femmes riaient ou dormaient.

 Mille fleurs poussaient sur le dégorgeoir  
 le fossé rempli de mucus
 faisait de l'ombre aux primevères
 l'avancée sagittale de la lune
 finissait son quart.

 La maison était de bois
 de chaleur et de cris
 les escaliers à la volée
 déposaient sur le palier
 les alcôves de vie
 la cuisine
 odorante
 le séjour
 au feu de cheminée
 le couchage
 spacieux
 l'informatique
 discrète
 la musique
 toujours présente
 le matériel de montagne
 pendouillant.

 Régnait l'ordre concerté
 au hasard des réparties
 c'était féroce
 vivant et complice
 en cette libération des forces vives,
 la jeunesse jouait à se faire peur,
 les adultes catapultaient les bons mots
 tels des pruneaux au sortir du bocal,
 le vieil homme écrivait son défit
 pour que les miettes de l'assaut festif
 subsistent.   

 J'ai égaré mon laguiole
 et demande aux lutins malins
 de le faire surgir
 entre la pain et le vin
 au sortir du four à bois
 ayant servi la fois dernière
 à rôtir la dinde de dix kilos.  
 
 Quatre voiles
 et leurs reflets
 en l'onde des origines
 à papillonner
 en quête de vent
 privant le ciel
 d'un déploiement céans. 
 
 Chers humains de ma famille
 j'ai remisé mes médailles
 d'ancien missionnaire
 dans l'ostensoir
 des promesses jadis émises
 entre la lentille et le caillou
 quand le feu débordant de joie
 faisait craquer les articulations
 des anciens 
 dont je deviens le parangon.  

 Mille étoiles scintillèrent
 nous nous mîmes en marche
 les neuf planètes
 autour de notre soleil
 à émettre cette énergie
 de tout temps éraflée
 aux cimaises
 toiles colorées
 sous le pinceau
 des eaux et des forêts
 ma parentèle
 bêste
 Bélisaire effronté
 la goule pleine
 des sucreries de la veille. 

474

 Dizze know-how tusken ús   
 dit wurd 
 dit skaad troch ús ferskillen   
 fêsthâldend oan de toarnen fan de roazebottels   
 dizze bân dy't ús ferienet   
 de azem dy't ús nimt   
 draaiende spiraal   
 nei dizze nederige oergongskeamer.   
   
 Ensemble,   
 yn it stof fan it ferjit   
 hjerst mist   
 wachtsje oant hy komt   
 yn befêstiging fan ús fatuity   
 it lêste bedriuw regelje   
 dan allinne weromlûke   
 oan de râne fan alles.    
   
 Der binne sokke nachten   
 as myn bloed   
 syn bloed   
 ropt my út 'e djipten fan 'e krypten   
 foar mislearring west hawwe   
 le long des mains courantes sociétales   
 yntakt ûnder de stoarm
 de pet op 'e kop geschroefd.    

    
  472

Ik sjoch dy.

Ik bin fan doel om mei dy te kommunisearjen.

Je prends mon temps et réfléchis à ce que je pourrai faire pour te connaître mieux.

Troch in posysje neutraal, troch in ôfskieding, in weromlûken fan myn fysike enerzjy en emosjoneel, Ik begryp dy yn dyn útbarsting, dyn kompleksiteit, yn de puzel fan jo grûnwet, yn jo referinsjes, yn jo ferskillen mei dizze dat ik bin.

Ik haw wat sensaasjes en emoasjes yn dialooch mei jo gefoelens en emoasjes sûnder loslitte en swolle om se te spotten, neam se, kwalifisearje harren, klassifisearje se, befetsje se.

Dan komt oan neamd punt, troch fermindering fan oandacht, troch in gefoelige konsintraasje, in kontemplative opdracht om troch tinken en yntuysje de aspekten fan te begripen jo wurde gespot as in gehiel te jaan se yn in ienfâldige en unyk alles – in foarm.

Yn dizze I fyn jo heul essinsje, it punt dêr't alles útstrekt, alles strekt, alles falt útinoar.

Foar dit I oertsjûget de foarm troch in wiisheid fan 'e oanpak dêr't ik tagong ta empaty nei jo eigen geast, wiskjen fan de kontekst fan ús tinzen en ús wrâld.

Ik gean nei de kearn, nei de kwintessens, inkele stitch, de nul diminsje fan myn winsk om ken dy better.

Kin ik beskôgje jo wrâld, sa't jo it sjogge, as jo it útademe, lykas dy ferheffe him.

Ik jou dyn wrâld.

Ik sjoch it en de oanpak yn gefoel en begryp.

Ik doch belibje it libben út jo eigen perspektyf.

Wêze, op punt gearkomste fan 'e twa komponinten fan 'e lemniscate, symboal fan ús gearkomste, it quintessence point aspekt fan myn wrâld fan myn kant, en dy fan dy dyn side, drukt de boarne út, it sied fan wat wêze sil, fan wat is.

ik besykje te tink as ik dy bin, lykas ik bin dyn geast en ik kom der as jo begryp foar josels it kwintessenspunt, it belang dat jo yn ús hawwe witte.

Oant no ta Ik manipulearre ideeën sûnder dy te manipulearjen, wylst jo dy't ik neam of wa't my oansprekt jo libje yn 'e wrâld fan dingen dy't jo kinne oanreitsje en fiele, wat jo skele oer, troch kennis op te roppen, de eveneminten en minsken dy't jo bekend binne.

Dat is doe Ik meitsje in romte dêr't wy moetsje, in “ferhaal” wa sil klaaie myn bondel fan kennis item ideeën, fan eveneminten, fan symboalen en fan poëzij dy't jo bekend binne, wêrtroch gefoelich harkjen mooglik is, yntegraal en belutsen by dit ferhaal wêryn jo sille bewege sûnder tinke, as yn it foarbygean, mei ûnskuld en krêft, driuwend fan dyn ferbylding en akseptaasje fan ûnbewuste feedback.

Dizze “ferhaal”, ce stipe, sil in skjin plak wurde dêr't jo sille hawwe tagong mei sûn ferstân en dat jo kinne tapassen en ferkenne sûnder grinzen as de tiid komt.

Hjiryn romte fan frijheid silst myn foarstel belibje kinne, yn syn wjerspegeling, as ûnderdiel fan in ferhaal dat jo sels meitsje kinne, dy't yn jo eigen libben oannimlik wêze kinnen hawwe en dy't jo op in aventoer liede sil dêr wêrsto bist.

Jo sille ynvestearje fjild foarsteld yn in frije postuer ûntlêste fan it gewicht fan causalities en in taak.

Wy binne allegearre twa ryk oan ideeën en gefoelich foar “ferhalen”, koarte ferhalen, leginden en gelikenissen dy't ús tastean om út ús finzenissen fan 'e geast te kommen.

Yn de kommunikaasje wy elk emit en wolkom op syn beurt de enerzjy kommunikator fan winsk, fan leafde.

En jo sille waarnimme opienfolgjende lagen fan “it ferhaal” yn korrespondinsje mei jo libbensferhaal oan jo troch foarút te gean yn jo eigen tempo en oer tiid. En jo sille ferdwale en jo sille krúswegen ûntdekke. De ferskillende lagen fan jo wêzen, fan dyn lichem, fysyk, eterysk, emosjonele en geastlik sil wurde oanhâlden en sil trilje.

Dan sil dit komme momint fan útsprutsen frijheid as jo sille stjoere de âlde moannen spinnen, of dy kom út 'e gangue fan folgers om jo revolúsje út te fieren, útfiere dyn omkearing en bring de nije wearden en gesellichheiden út dy't spesifyk binne foar de wrâld fan kommunikaasje opnij útfine.

It is net yn ien ûnderfining sil terminal begryp ûntstean. Hy kin in libben lang nimme. Der komt in dei. Wy kinne net twinge de kâns. Alles wat jo hoege te dwaan is de betingsten tariede en it sil barre.

Sa sil komme it lege momint dat ik mysels oan 'e kant sette troch it spultsje te ferlitten om te litten plak op it punt fan wiisheid yn kontrapunt oan it punt fan kwintessens earder oproppen.

Ik sil útfiere in omkearing. Dan sil it springe.

Yn elke humanistyske kommunikaasje dy't meidwaan moat oan 'e groei fan it wêzen, donner de soi-même c’est créer un champ de connivences où recourir à l’absence de soi afin d’être intensément présent.

473