margoton marmot de lisdodde laten draaien verstandig tegen de rails gevoelig bloem toeters en bellen afzien van het overbodige uit de stroom van de Nebbia goed uitgedost van dit bossige kouter in droogdok zorgeloos opgeborgen dankzij de wind het kwikzilver schilderen op de kiezelsteen van de Guil. 621
Puisommière was zijn naam stenen hakselen van zijn hamer voor het leggen op het horizontale bed van de muur naar de creusoise laat het weer warm zijn wind of regen zijn vingers verhardden door de geleden pijn ver van jezelf zijn. Met aderen van graniet fysieke pijn overwinnen haar ogen waren gesluierd stof en tranen jij de spoorwegman wie van site naar site? sleepte zijn ellende een fles rood in de rugzak de muts stolde van het zweet de toch al witte baard in het licht van een avond lachen voor het vuur die de jongeren hadden voorbereid. 620
Gezichtsdraai op het timpaan van de veranda ze hebben de steigers gedemonteerd bracht het karretje met schurftige ossen gegroet de herders leunend op hun knoestige stokken raapte het dode hout op voor het vuur zaken met voorkennis uitgebroed naar het lied van de stroom dan de berg met beboste zijkanten geëvacueerd bij harde wind ondersteunend van voren de ramen vreemde verdediging met bloed vermengd met honing dat de storm niet kon omringen zonder dat de engelen op de bel slaan zonder de rompslomp gletsjersmeltwater verkorte handtekening onderaan de bewerking met beide handen gegrepen zonder woorden te hakken druppel voor druppel van een ongewijzigd gesprek. 619
De schorre adem van het beest vrije val de rots rolde naar beneden in een geluid van verpletterde bomen op de bodem van de vallei tot aan de stortvloed van aanpassingen. De dennenbomen toonden het vlees breekt los van de botten kaken kraken ogen puilen uit aan het einde van de winter in de armen van het waanzinnig getrouwde stel ruwe schelpen borstplaat met het scapulier kortstondige mandrake aan de kant het wissen van de sporen van het verleden. brullend het beest kwam het stadion binnen vlam die tot aan de hemel reikt op de hete kolen van redeloosheid trappen aan het einde van de zomer waar meestal? een bundel dood hout zorgde voor het werk van hernieuwde vitaliteit. 618
Poussée rouge des calames à l'abordage un crêpe au veston porté à la sortie de l'église. La crème chantilly de la nebbia écarte ses paupières devant le réveil de la rosée aux yeux de laitance douces amandes des œufs de grenouille en bord de mare. L'éveil en coordonnées orthogonales se prend les pieds dans le cordage à cheminer par précaution op de bodem van de vallei qu'il se complet le temps d'une pause à se pâmer d'eau pure l'espace du matin que le corps ablutionne. Immobile et serein malgré ses moustaches l'encadrement se mire en son reflet. Se répandent les silences sur le marchepied du train. 617
Surgi d'entre les fourrés
la pelisse rousse sur le dos
une peau de blaireau à la main
l'homme d'avant-garde.
Accroupi
tout en avançant par petits bonds
ses grands yeux tournés vers le ciel
il était la nature vivante.
Une charrette passa
granulant quelques graviers
un fouet claqua
le cheval se cabra.
Au profond des chablis
l'émoi fût grand
sans un cri
l'aigle s'envola.
Passa alors le maître des chaumes
l'embaumeur des solutions feintes
le traîne-misère des rassemblements
l'esbroufe de nos campagnes.
Fallait s'émouvoir, se congratuler
se tenir sur la pointe des pieds
en se poussant du coude
afin d'être là, sur la photo.
L'homme à la peau de blaireau se redressa
brassant l'air
de gestes mystérieux
tel un sémaphore en sortie de brumes.
Il revenait chez lui
après une longue absence
en bord de chemin
un large sourire trouant sa barbe.
Frère des hautes herbes
sois le papillon furtif
le joli hérisson qui m'attire
le cerf et le sanglier
au profond de l'âme
la venue d'une tendresse
parmi les fruits rouges de la haie
à rassembler nos habits du dimanche
pour chemin faisant
étirer les fils vierges
telle crépinette sur l'ouvrage de fin d'année.
616
Par fidélité à la source aimer et mourir. Point de sceau en bas de page. Passer le gué pieds nus purifie le cœur. Revenir en arrière ne paie pas de mine. Effleurer le temps étanche les souvenirs. A croupetons en bord de falaise la terre tourne. Remonter la roue de fer aurait suffi. En sandales descendre à la fontaine réveiller la vouivre. D'exil en exil tisser la couverture de survie. Et rire rire par dessus les nuages. Sans accroc à la toile la route est longue. Se sentir accompagné dès la sortie du tunnel. Ma conscience devant l'univers devance les saisons. De l'hiver retenons les réserves de l'écureuil. Au printemps soyons l'ours au sortir de son hibernation. A l'été respirons le vol de l'aigle. En automne rentrons nos blancs moutons. 615
Se masquent à demeure les roulements du tambour sans que nuit survienne Franchit les vallons le son ensoleillé des clarines Volte face des garants de l'oubli sueurs froides du fond du pré monte le chuintement brossé du mufle des vaches Encorné dépenaillé le prude agent des douanes rugit de plaisir Face de lune aux débours des ruines la forme blanche Effronté sans que le deuil paraisse un regard de molle passion La mailloche frappe la peau de bélier pour que les voix se lient Écume et fontaine se rencontrent narines bruyantes les araignées d'eau se carapatent Bisque risque d'une musique folklorique au bric-à-brac de l'authentique Ouvre tes yeux femme l'homme ferme les siens Aux cieux que des heureux la palme raie l'azur Glisser prestement la paresse de l'esprit contre ton sein Un manquement et pfuit la fumée blanche disparaît. 614
Essence magisch dwalen wanneer is het kruispunt? laaiend vuur je doet je schoenen aan en stop het shirt in zonder het te zeggen een scherpe pijn in de maag je zoekt schaduw jij de zon in distaff en leg je hand op het grootlicht sans que les cieux pâtissent rode jukbeenderen ga door het raam verouderde beperkingen een festoen van licht in de vastentijd jij neemt de golf de plein fouet deins nergens voor terug la gorge nue stel je voor dat ik van je hou en zie er goed uit op de hoge stoel zitten de lindeboom ritselt van de bijen de hond rent onder het prieel door en het stof doen opwaaien welkom en hou je mond brandt met een lucifer de huig van de geest voor een glimlach met vochtige lippen tot het ontwaken van vrije zielen gedachte is sereen kneed je herinneringen par une déglutition active blijft de smaak van bloed met trillende handen bij zonsopgang je zult de opening zien van de dura mater vol in zijn golvingen in de holte van je schouder laat gaane naar de geheime vezel de discrete dressing een knop gewoon een klein geel knopje afzetten je wijze lichaam duizend gaten être de garde et d'estoc jij de millennial bergweiden wees de blauwe vingerhoedskruid van het mysterieuze teken belichaamd werkwoord que le doute anticipe mijn leven mijn enorme leven met vermeil angelus met een diepe snee ventileren oh geweldige wind adem zonder vermoeidheid les girouettes crient 613
Aux barrières de l'esprit il y a l'oiseau doux marche et respire en sa présence. La chaîne est rude telle une lame de fond se soulevant de l'océan. Sans angoisse ouvert sur l'infini hors des murailles du refus. La parure des prés est lustrée de fleurs jaunes pigments d'amour. Et quand on se retourne sur soi et que l'on touche l'oiseau doux, toujours. Des jours comme ça à la volée au plus profond de nos histoires. 612