Essencemagisch dwalenwanneer is het kruispunt?laaiend vuurje doet je schoenen aanen stop het shirt inzonder het te zeggeneen scherpe pijn in de maagje zoekt schaduwjij de zon in distaffen leg je handop het grootlichtsans que les cieux pâtissentrode jukbeenderenga door het raamverouderde beperkingeneen festoen van lichtin de vastentijdjij neemt de golfde plein fouetdeins nergens voor terugla gorge nuestel je voor dat ik van je houen zie er goed uitop de hoge stoel zittende lindeboom ritselt van de bijende hond rent onder het prieel dooren het stof doen opwaaien welkomen hou je mondbrandt met een luciferde huig van de geestvoor een glimlach met vochtige lippentot het ontwaken van vrije zielengedachte is sereenkneed je herinneringenpar une déglutition activeblijft de smaak van bloed met trillende handenbij zonsopgangje zult de opening zienvan de dura matervol in zijn golvingenin de holte van je schouderlaat gaane
naar de geheime vezelde discrete dressingeen knop gewoon een klein geel knopjeafzetten je wijze lichaamduizend gatenêtre de garde et d'estocjij de millennialbergweidenwees de blauwe vingerhoedskruidvan het mysterieuze tekenbelichaamd werkwoordque le doute anticipemijn levenmijn enorme levenmet vermeil angelusmet een diepe sneeventileren oh geweldige windadem zonder vermoeidheidles girouettes crient613
leeftijd punt wie is de eigenaar van de herinneringen? om ons te inspireren zinvolle acties ceremonieel zelfs, onthullende beelden met een levenskracht van lichaam en ziel partijdig. bruiloft steek poreus fort gevuld met gemeenschappelijke bezittingen in gevaar zonder echt gevaar uit angst om uit elkaar te gaan trouwen met de vorm jong en glimlachend in volmaakte eenzaamheid zonder dat er een gezicht tevoorschijn komt.
leeftijd punt wie is de eigenaar van de herinneringen? om ons te inspireren zinvolle acties ceremonieel zelfs, onthullende beelden met een levenskracht van lichaam en ziel partijdig. bruiloft steek poreus fort gevuld met gemeenschappelijke bezittingen in gevaar zonder echt gevaar uit angst om uit elkaar te gaan trouwen met de vorm jong en glimlachend in volmaakte eenzaamheid zonder een gezicht te laten zien. 515
Met een blije poot in elegant gezelschap ze ging verder op het bergopwaartse pad van korrelig zand en grind. Daar moesten we heen zonder zich te bedekken met uitvluchten schattige bakkebaarden van staande wachtrijen demonstratieve zwelling noch slagen voor het ego. Ik ben dus ik ga verder zonder dat de reflectie me wurgt Ik organiseer het basiskamp Ik kwadraat de hoeken van permissiviteit ik maak. geen mentalisme de actie onthult zijn horizon de werkluiken het vertrouwen is er vol klaprozen in volle mand van de ene wederkerigheid naar de andere op de rand van de gewone en niet-gewone realiteit. 511
Op de brug passeren de treinen levendig en kleurrijk veel herinneringen met gescheurde kelen zet trots weg de lucht trilt met de heesheid van padden hoeden vallen haar staat overeind een bosje wilde bloemen een geur van hooi een open plek tussen de wolken het weer is vol licht. Mallet Slag trommel leer het korte geluid rivier rimpelingen de klokken op de vlucht de tempel binnengaan de officianten van de act beklim de berg van de muzen onder het zingen krijgers van de vergetelheid.
Stap voor stap, van reis naar reis, in de arena van een circus waar het wiel draait het gerucht heft de fluwelen gordijnen op. kleurrijke entree, luidruchtige barnum, opgeworpen stof van de dierenstoet de passies van de ziel verheven tot de toppen van de tempels ontmantelen la lente construction de la raison. Van bloed en kleuren, de woedende kreten van de Erinyes hebben de landschappen van de kindertijd vernietigd ; de kleilippen van bronnen hebben plaats gemaakt met cementsproeiers, de steen van de bescherming is eruit gescheurd, de heggen zijn gekapt, gevulde sloten, de zilveren vos ne trouvera plus le centre des offices, een boze wind blaast de brokken aarde richting de droge stenen terrassen, een oude es fluistert zijn laatste disposities.
De nachtkoos, ziel duiven overhangend schendingen van de menselijke conditie ; populistische leugens vervang het lied van de dichters, de sporen van oorlogsmotoren volg de ijzeren schoenen van de harige, de lucht wordt donker, zelfs de bomen gebeeldhouwd door de westenwind ga liggen in de storm. De lucht is vies, tegen de klaagmuur de papieren van afgunst verfrommeld en gedwongen bij de voegen van de stenen bedekt met korstmossen hijgend vlees worden van een willekeurige tzimtzum. uitgemergelde handen, uit de zakken om te matchen kras vergetelheid ; rollende ogen clip de waarden van de geest, zwavel crème opgemaakt met de glimlach van een clown, nos errances dernières sont à portée des crocs. De woede neemt het over 's nachts, in stilte, lelijk gemaakt door de hartstochten van de ziel gevechten en haat ; gevlekt door op te tillen nieuwe oogsten, annonciatrices des renaissances à venir. Er zijn officinale kruiden dan die van de lente, collegiale kruiden van de kus van geliefden verspreide op zoek naar de grote omwenteling, een stuk brood op de bodem van de tas, l'eau dans le creux de la main. Nous entendrons le son des ricochets, kiezelstenen die op de rivier worden gegooid, toegankelijk voor asielzoekers, en sortie d'exil. 513
Diep in het meer zwart het intieme de roep van mysterie.
Gewend aan de banken de rozentuin met gemak lappen bestand om verder te gaan van de veren dat de wind waait vreemd vrij voor het beest met onredelijke slokken graven droge onderkaken de cupule waar we onze emoties kunnen vermalen.
Van rechts naar links de oogwisser scheidt het zichtbare van het onzichtbare onder de spanning van de lucht. Mollige wolken accentueren van hun dikke glimlach de gedachte aan de klokken dat de echo doordringt. Rijden met tulband meer geuren echte kans van onze oorsprong.
Op het hoofd gesneden haar grote ogen van vurige pit saillant van terminale pijlen ze schoot door het leven in deze hooglanden die de wind vormt van zijn wollen wanten.
verfrommeld papier muziek op de gegolfde vijver tussen de aartsengel en de murex purpurine wurging zondag klokken zonder herinnering de tas zit vol met paardebloemen tegen de kust ingaan ze was haar steen aan het rollen. Een vogel voorbij lachend met een glimlach de wenkbrauw van de wolken.
