Deze morgener zit meer benzine in de mouw ,de as is koud ,we zouden nepbloemen hebben gezetque l'effet en aurait été plus fumant .Niet genoeg om te klagen ,er is ook een gevecht om te vechten .Wij vechten , hij is aan het slaan .Maar tegen wie? ?tegen wat? ?Ik vecht tegen Pierre of Jacques ,terwijl ik degene ben die zich veel dingen over hen verbeeldt .Ik vecht tegen de wereld ,maar waarom de tak afknippen waar ik op zit? ?Ik vecht tegen de natuur ,maar waarom vechten tegen wat me voedt? .Terwijl het leven hier iszoals dit waterdruppel voor druppel van een onevenwichtige clepsydrahet glas iriserend door een versierde zon ,zoals deze zandloperwelke korrel voor korrel?knabbelt aan de tijd van het conflict .Elk gevecht lijkt belachelijkomdat niets het leven stopt ,ga vooruit ,obstakels omzeilen ,wandelen ,stijgen ,ga zelfs naar beneden ,omhoog gaan , rijk aan de ondervonden beproeving .Forceer de doorgang nooit ,niet eens een klein gaatje boren in de holte van het geheugen .En mijn sigaret is nog steeds niet aangestoken ...( Foto genomen naar een werk van Elianthe Dautais )218
Sedimentaire bevriezing op je ebbenhouten huid ,de storm heeft geluid en licht nodig .Dans van water en reflectie ,rolt texturen naar beneden ,kruisende genealogieën ,verbindingen zijn gemaakt .scherpe blikvan de man die er al is ;bij de receptiewetenschapper signalenwat zijn ego-eisen? .Uitgebreid bewustzijn ,waakzaamheid en porositeit ,fijn stukje van het momenthet woord sprekenle temps d'une caresse nocturne .Deze oplopende wil ;afbeelding onthullenbromide in zijn bad .Ontwaken van elke vezelin de regenboog van wevenuit het ijzige detachement ;ultieme schoolwaar de stap van verwachtingenbuig de twijfelen verrukt de nieuwe betekenis ,uniek traceren ,muziek van weleer ,de sering van breekbare nachten ,zeepbellen ,puntige hoeden ,Toverstaf ,voor sterren in je ogenrévéler le dialogue avec l'invisible .219
Toeval nodig ,zonder lineariteit ,zonder dat het label blijft plakken ,er is geen plan of wetpour cette occupation d'espace ,wij het onheuglijke ,om het bewijs te blinddoeken ,de coïncidence en coïncidence ,til de sluier op van gemengde tekens en woorden .In de tuin der lusten ,Isis nu ,Isis de beslisserdie onenigheid zorgt ervoor dat kuddes in de steek worden gelaten ,Isis de hele mooie ,de streep van onze dromen ,de correspondentievanger ,de kosmische verfraaiing ,de dove oorfluisteraar ,de vrouw maakte licht ,in voortdurende overlaponheuglijke ademdie de grote boom biedt ,gedeconcentreerde boom ,boom aan het einde van de wereld ,arbre élevé dans la métaphore ,vruchten van besluiteloosheid ,fruits replets du plaisir à venirstromend , rivier van een tijdtussen de riffen van het echte ,le long des golfesopenheid voor het goddelijkedat het beest biedtin het trillen van zijn snorren .217
Van dit willen begrijpen , van deze poging om je naam uit te spreken , van deze aandrang om jou als vanzelfsprekend te beschouwen? , van dit toerisme op geboorteplaatsen , van deze afwezigheid van hulpmiddelen voor grootouders , van deze gorilla met de phylactery , Sylvain mijn zoon, laag praten , met woorden die uit de slurf van een olifant komen , van deze pauzes tussen objecten , van deze jacht op onsamenhangende woorden , de deur gaat open , onthuld , organiseren , verheven de chaotische wereld des grands chevaux de la présence . Stiekem ingrijpen bij slecht weer vloeistoffen en vaste stoffen wiskundig geneigd à la levée du sens . Er was een tijd van presentatie levend en vruchtbaar , twijgen en droog gras op de revers van de jas , voor de poort van de realiteit val lichaam plaats , plaats van verheffing , lieu de joie au-delà de l'oubli .
Leef in intensiteit op het college van strakke harten , kieuwen open , weerspiegeling van zielen in het proces van verheffing . Er zijn stranden bekroond met kwallen , klachten samengevoegd , de heilige bol die de hand laat passeren uit de dikke palmbossen . In dit wachten , onbeweeglijk , aanwezig zijn op het eerste uur van de zon die haar overmaat dichtslaat achter de scherpe rots gemaakt volgens de schok van de geboorte . En harmonie waarheid worden , teken niet langer uit onze gehandschoende handen naar donorbronnen , wees de verklikker , de scharlaken , het geen spijt , de radicale op de slinger van momenten . Laten we het landschap afwijzen , laten we het enige spoor zijn in het middelpunt van de verwachtingen , laten we een bronzen bel in de lucht zijn sprekend op leemvelden , laten we de service zijn op de vleugel van de feniks .
Wat gaat de mens te boven? eind van het leven , een schiereiland . Met voor landengte wat we zijn , breekbare man , in onze opsmuk de wetenschappen , van kunst en spiritualiteit vermengd . Een man onder de mannen zijn , ongeboren menselijke humus , wiens wortels zich in onze wisselvalligheden storten , wij , de zwervers , de armen doen genealogie , voor stap voor stap , van houding naar houding , stijgen naar de prestatie met grote versterking van fluiten en tamboerijnen wij , opscheppers van de gevestigde orde , de expeditieruiters van de emotionele horde , versierd met de veren van mimicry . er is een tijd zo dichtbij een tijd zonder angst een tijd voorbij onze tijd dat de nieuwe man loopt in sa vie denken geschikt om te zijn voorbij onze mineraliteit , van onze dierlijkheid , van onze historiciteit , een geweten met verzoenende tekens , een grafiek van het Onkenbare .
eindelijk oud worden en laat de wind naar me toe komen koel in de nek . Ongeacht de leeftijd zolang we een kindertijd hebben , ongeacht de paden die zijn afgelegd zolang we de visie hebben , ongeacht het zwakke lichaam zolang we hoogte hebben , ongeacht de verslaving op voorwaarde dat we de volwassenheid hebben , wat maakt het uit als je de ladder niet kunt beklimmen? omdat we schaal zijn met deze vrijheid om te verbinden . Openheid en zachtheid met een vrede versierd met kleine stapjes rond de vijver waar alles rust . eindelijk oud worden en laat de wind naar me toe komen koel in de nek . 213
Des coquilles d'œufsplus ou moins flexiblesque la marée déposeau porte à portedes regards éteints .Dans la vasque des couleursle mirliton des choses diteseffleure d'un coup de fourchettel'ordre contenu des brisures de l'esprit .Il est des soirsplus clairs que d'autresoù l'enfant espèrene plus revivre ça .Le souffle des animaux anciens ,ces reptiles marins du précambrien ,
quand les cerveaux étaient plumes légères ,
bien avant que les hommes soient ,
mais que soleil et lune assemblaientpour quelques repèresdéposésavant la fin de l'histoire .212
Et c'est bien ainsi ,car cela n'a pas été faciled'oublier les guenillesde l'enfant construit dans l'obéissanceet de l'adulte formatésommé de fléchir le coldevant le joug des savoir-faires sociaux .Tu as vécutu as parcouru le mondetu as éprouvé la souffranceet mutésans toujours naître à toi-même .Le mimétisme qui t'a fait survivren'est qu'un cache-misèredevant l'épreuve ultime ,n'est qu'un cache-sexedevant la pulsion à perpétuer l'espèce ,n'est qu'un cache-cœurpar le forçage des sentiments à évacuer le malheur ,n'est qu'un cache-nezpour n'avoir pu respirer les effluves d'un nouvel-âgen'est qu'un rince-doigtspour n'avoir pu manipuler la connaissance ,n'est qu'un croche-piedpour tes envies d'espaces inassouvies ,n'est qu'un cloche-piedpour avoir fait des choixsans soutenir plus avant le paradoxe créatifmarche imposéeaurore vers la transdisciplinarité.
Tu es figétu es fossiliséet le vent du désertau crible de ses particulesfait disparaître les protections charnellessquelette vibrantlivrer au grand videle chant premier des origines .Il est des cadavres desséchésaux graphismes mystérieuxque l'aventurier rencontreet croque sur le carnet de voyage ,menues tâches d'encrestraits aigus et blanchisd'entre les tracesd'un temps ailleursd'une conscience autre .Il est des parenthèsesde mise en scènede rodomontadesde mise sous tutelleoù ne plus s'appartenirobjet de convenancesalors qu'il y a tant à fairewij les sujets du royaumeen conquête de notre humanité .Juste un gestejuste une chanson pour embrasser l'universpour signes de Vieunir l'eau et le feusous l'arche des solitudes .Être en étincelle d'êtrele frisson des morsuressans que l'esprit ne se relâche ,êtrehors du chaosl'émerveillementnous les rousses fourmis livréesau précipité de nos occupations quotidiennes ,être impérativement responsable .Puis avant que le sabotne lève la poussière d'une sente blanchesavoir couper court aux illusions ,être enjouédes souvenances passagèresjuste ce qu'il faut ,être en haleineà perdre le souffleet que vienneen notre attentela lumière du fond des âgesau précipité des chose suessans abrisle regard levéla verticalité assuméle sourire aux lèvresgratifiant d'une entière acceptionces chosesces éclatsces brumesque nul enchanteur de pacotille ne peut déceler .Reste à la mer de caresser la grèvesous un ciel de traîne ,à contempler une fois encorenotre chance d'être du mystèrepour que cela soit ,de fairede défaireau fil à fil du chemin vertla bobine de bois ,denteléeélastique torsadémorceau de savon secallumette désouffrée ,avancer sur le parquet disjointaux épingles couturières abandonnéesà la commissure d'un sourire igné .Ce qui est là ,cet inattendu ,d'une façon très intense ,c'est la vie avant la mort ,la nôtrecelle qui me porte ,m'imprègne et m'anime .Cette vie là ,l'éternité .211
En haut du murCimaise de schiste chaudÉclat du visage aux yeux douxà la barbe blancheque la voix fait vibrer .Écaille de vietombée du reptile premierque le vent écarte de la senteaux bogues pirates .Corne de brumelors du souffle de la bêteremontant la vallée .Échancrure estampilléedu nombre d'Avogadrodont la veste ouverte laisse entrevoirle cœur ceint de myrrhe .Vol soupledes anges par dessusle châtaignier et le chêne vertpiliers de ma maison .Pensée verticaliséehors la vague primesautièredes effluves rugueusesd'empreintes échangées .Simplement soien qui l'autreépargne la tradition .Sagacitéau risque d'êtrejuste ce retournementà l'orée du jour commençant .210
