Deze muur van verhard zand van een vervloeiende helderheid met verwarde rimpels een hele stad verbergen en ik sta aan zijn voeten schaduw zonder lichaam onmiddellijk geregistreerd .
Overal om me heen een desolaat landschap geen vegetatie kale aarde gespleten rotsen een plat licht .
De onrustige horizon een sfumato van Leonardo da Vinci zonder codicille niets herkenbaars niets wetend hoe te gerust te stellenhet oog d'avant la catastrophe .
ik ben alleen punt van leven in de buurt geen wind een aanhoudende schorre ademhaling weg het geluid van een marcherende menigte .
Het beest is hier enorm achter me en ik ben als vernietigd voor haar .
Ze legt haar hand op mijn hoofd Ik heb geen haar meer zijn vingers op mijn gezicht en ik heb geen gezicht meer .
bestraald ik ben vernietigd en toch nog in leven en laat het me zien in de schemering voeden met voedselresten viel van de top van de muur .
Ben ik afgewezen? ? Ben ik permanent uit de stad verwijderd? ? Gaat er geen valdeur open rond een rots et cet être énigmatique m'enjoindra-t-il de le suivre ? Je le suivrai in het doolhof verlicht door een licht uit het niets .
Het tempo versnellen je trébucherai sur les aspérités du sol bang om hem uit het oog te verliezen .
een lange lange lange tijd wij liepen langs de vernieuwde heuvels non-stop als golven van duinen pour au détour zie de stad van de uitverkorenen zijn stalen behuizing schijnt op zijn voorgebergte over de vlakte omzoomd met schemering . Mijn liefje ! houd je tranen niet in, schreeuw . " Je weet wel het was tijd voorbij en nu is er het kind, het nieuwe wezen . "
gekalmeerd, open kooi uit mijn zak valt het kleine notitieboekje, pagina openen .
In de gedempt van de verbeelding de dag na een vertraagde trein om de moed van ideeën over te brengen aan het begin van een werk .
Toen ik definitief in opstand kwam deel uitmaken van het verschil zonder haast van klusje naar klusje .
En dat in reactie kortademig betoveren met conventionele sporen een handvol spraakzame oren .
Deze impliciete en verre vlakte gemaakt van honger en uitputting zonder ons leven te nemen stort ons in afhankelijkheid .
laten we mens worden tegen de demonen van permanentie geneigd om binnen te barsten en wild te worden zodra het vertrouwen is hersteld .
Naast opsluiting in overmaat op de rand van waanzin , dans verveling , misselijkheid , het slop , de herhaling alle beestjes verkleden het geweten .
laten we de juiste gedachte zijn door de genoemde gebeurtenis te binden het proces herkend met de emotie die werd opgewekt door de opening .
Uit de wirwar van kruispunten laten we het zoete schemerlied vermijden laten we uit de grappenkooi komen laten we de kinderen zijn van de langsnavelige scholekster .
Spanningen komen emotionele elementen de betonnen dekvloer verpletter de korenaar. Spanningen komen nieuwe realiteiten in de holte van de golven une mousse superbe. Spanningen komen diep van binnen een telefoontje op meer manieren. Spanningen komen tijdens de cycli van de natuur een koele wolk témoigne des migrations. Spanningen komen over jezelf omringen met vrienden is alleen de kiem slecht bestuur. Spanningen komen wanneer de barrières van het hart cèdent et déversentabsurditeit en onverschilligheid. Verwelkom deze spanningen dat ze plaatsvinden die rommelige paarden kom uit de styx. Laten we het tafelkleed uitrekken op de feesttafel laten we echte economische instrumenten bekronen de productieve zwerm.Laten we de lont zijn van elkaar ontmoeten in wijsheid laten we het grootboek van continuïteiten zijn. laten we de oproep zijn open ogen het onmogelijke werd mogelijk het huwelijk van onze diepe gezindheden. Laten we sporen en licht zijn bij het bereiken van onze doelen het eerlijke beschikbare quotum à notre vie quotidienne. 251
Mijn lichaam brokkelt af als lichtvlekken het einde van de cursus wissen. Ik geloof in de kneepjes van het immateriële Ik blijf. Ik oogst een draf-menu noten , amandelen en bessen in de bossen van de geest. Ik verwelkom glimlachen en bewegende lippen Ik maak tedere ontmoetingen een ketting die 's nachts om de nek te zien is. Ik maai het gras en het vuur met een streling van hart en ziel het wonder in hanger Ik kalmeer de voortijdige en de gieren voeren. Ik maak me zorgen over een afstamming mij de link tussen de banken Ik observeer de onvoorstelbare vergetelheid paradoxen en mythen. Mijn leven is het vermogen om te geloven in het hogere wezen zonder de dag mee te doen. Voor de angstaanjagende gedachten Ik stel radicale subversie voor in bijzondere intimiteit met de vervolgden. Er is geen relevant bericht dat verwees naar zijn vrije beslissing zolang de ontmijner werkt. De zondagsmarkt is niet meer open afgeprijsde kraampjes tussen bloemkoolstengels blijft het levende water van de reiniging. De pagina is omgeslagen voorzichtig klimmen we vroege morgen zon broer in de bundel van instincten naar de heldere schittering van metamorfose. 250
Ging weg de liedjes van onze grootmoeders bij steriele limieten is er alleen de limiet uit de lage werken van verval zelfs een hond zou geen fout vinden .
Hij gaat vooruit en kruist bewegende sleuf voor het pad wie scrollt illusoire projectie van de douches van het waarom van oneindigheid .
Verborgen in de schaduw een toekomstig persoon volgens het onverbiddelijke druk en bruisend van het leven wordt hol onder de ogen geleverd .
Ze poedert en neemt zichzelf aan hamer van het verlangen naar bezit het voorgerecht tegen het lijf lopen met tragische helderheid naar de wagen van de mensheid .
Tongen likken de vooroever de wolken stellen voor dat het leven zich ontdoet in de holte van de droevige golven laat de misthoorn klinken .
Rood touwtje om nek van dood varken spin parade de boeren de boeren de monsters rebellen in gedachten .
Liefhebbers van een hilarisch nummer ze organiseren de willekeurige aandoening van de estaminets terreur stijgt op het altaar van misbruik die van elders de leveranciers van misselijkheid .
De overgave van het denken zingen ze gaan ze komen jonge mensen met prachtige lijken de wettelozen tot het gedwongen geloof .
Geef de vrouw met het aangeboden gezicht door het leven buiten de kloosters strekt zich uit met haar smekende handen het oog van een gekwelde zon .
Laten we geen blad voor de mond nemen laten we sterke supporters zijn zodat in de rillen van bloed gevolgd door groene energie .
Ga vroeg in de ochtend naar buiten de ratten van onze steden de aarzelende vuurvliegjes van onze verlaten straten .
De tijd tegen de zenuwen raakt met aanhoudende aandacht de ervaren overtredingen in het moeras van compromissen .
Sta op het hinkende geluid van arme mensen uitzenden de verdoemden tot de tandelozen dat zwarte goud wanhoopt .
Wees het werkwoord op het gemeenschappelijke bureau warm jezelf op aan het hout van moorddadige zinnen sla je games en je zalven op kom naar buiten en zeg dat de man geweldig is .
Beschimp de overblijfselen wees de gal van de heren van de geest graaf het graf van degenen die vorm hebben aangenomen passeer je weg voor de illusie .
En komt terug om ons te vertellen dat leven verlangen is op een gitaarmelodie verliefde lelietje-van-dalen op de achterkant .
Zodat de papieren boot vaart bij het bekken van de Tuilerieën op een avond in december op de oceaan van waarheden .
kind dat we zijn kind dat we waren voor onze eeuwige kinderen laten we het zout en de honing van de aarde zijn .
La lumière en robe de satin fleurs frémissantes consume à petits jets de brume le vertige finissant d'une journée d'automne .
La page tournée reflète au marbre du passé le soucis trop fois béni d'un manquement à l'oubli .
S'émarge le creux des paumes sèches en caresses douces sur le rugueux de l'arbre poitrail découvert éclatée d'une ombrelle convergeant au gré des vents vers l'aube de riz ourlée .
Il est des mésanges à tête charbonnière aux pépiements crépitants sans que se lève la ridelle du char des fêtes de mariage .
Toute romance est perle rare tout sourire aux prises d'un rai de soleil se retire la nuit au cri du crapaud accoucheur .
Menuet de roses éparses s'ébrouent les coquillages de tendres processions aux extases consommées .
Reflux de la mer avant un dernier saut le béton se fissure claquent les veines de verre sous la griffe salée les ferrures gémissent les oyats divaguent ce que racontent les marins aux temps lointains des terre-neuvas morsures d'un froid tenace le vent arrache les arbres les boues emplissent les fossés les barges se soulèvent les bouées volent en gerbes d'écume le long de l'estran les vagues claquent la digue les lisses brinqueballent le sable emplit le moindre trou le ciel se fait tohu-bohu en cette feinte d'estoc les mouettes pirouettent au profond du blockhaus la nausée aux lèvres un cri inouï de silence les heures sont bulles de savon cavalcade effrénée les chevaux caracolent les galets fricassent en surplomb du bastingage corrigeant d'un trait de plume l'œil des souvenances l'ombre se fait surface les creux emplissent de leurs suçons de vase les plate-bandes de la plage naissent brisures de terre les crocs de la bête écarlate en son outrance recroquevillée et mal aimée sale et refoulée rebelle et courroucée exposée aux quatre vents n'étant plus que souffle une charogne la plaie offerte en bordure de bocage aux nervures fossiles roulent les tambours craquent les lucioles sous le talon rempart contre le bitume effondré l'amertume d'alternances noires et blanches en captation de soi la mort dans l'âme .
De part et d'autre à l'avenant d'un participe présent je fais mien le " qu'en dira-t-on " des choses de l'esprit mais sans nuire à autrui .
D'autre part je racle les fonds de casserole en crédence je pose mon vertige sur le pas des portes j'argumente en ronds de jambe .
Je maugrée parfois sans l'ombre d'un doute mais choisis mes flèches pour qui de droit à l'envers des atermoiements .
Passé le moment de dire je crêpe de noir la nature bafouée je frissonne sous l'averse et fausse compagnie pour dire peu avec peu de traces afin de pas rouiller l'avenir .
Que dirait-on de moi à mi-mots des choses encerclées au carrefour des timbres millésimés si je m'offrais en cadence accélérée au miroir du pas de l'oie .
" Passez votre chemin , y'a rien à voir " .
Et si revenant en arrière l'homme qui pense s'inscrit dans la romance il y aurait sur le linteau de ma fermette ces mots de glaise , ces mots d'amour :
" Arrêtez-vous , prenez votre temps , y'a tout à voir ,entrez dans ma caverne cruche oreille et Saint Esprit de mon ventre en poésie rebellez-vous tapez du poing apostrophez le patron mais jamais , ô jamais , ne manquez l'écoute du verbiage des souris du lieu " .
Un cirque de montagneavec devant soi le déploiement de son histoire .De perplexité en désarroidemeure le vague à l'âme .Une maladie du corps à corpsavec en dérobadecette habitude de ne rien voir .Les hauts sapins inaccessibles à la tronçonneusegreffent le musc des mouflonssur la sente parcourued'un matin bitumineux .Je sais que guérir n'est pas chose facile ,que guérir le mal par la sourceest semé d'embûches .Nous risquons alors de surseoir aux erreurs grossièrespour en révéler d'autres plus insidieuses .Il est des perspectives sans issueque le charme d'une idée baladeuse séduit ,et rend propre à la consommation du chercheurplus apte à cueillir la fleur qu'à la laisser grandir.Le creux de ma main recèle ences jours de deuilles perles de rosée d'aujourd'hui ;transformation où les gouttes d'eau clapotentsur la houppelande du berger .Accéder à l'illimité de sa visionoblige à l'arrêt devant ses propres limites .Il est préférable de rechercher ses défautsà petits coups d'intelligence soyeuseque d'exploser le cadenasdes choses invisibles ,qui seront éternellement voilées .Le défait d'un lit se mire dans un ciel de traîne ,à reculons des plaisirs mondains .Sur le sentier de cailloux , de végétauxet de flaques d'eau mêlés ;dans la fraîcheur généreuse du sous-bois ,j'avançai ...quand soudain des branches craquèrent ,des pierres roulèrent ,le temps balbutia ,une odeur de suint mouillé s'éleva ;l'ours dévalait la pente ...fuyant tel un bulldozer saccageantun champ de maïs .J'étais cloué sous séquestre .Le séducteur de l'Invisible mettait basce qui lui restait d'intention .Alors passèrent les diablotins de l'orgueil, de l'envie, de la cupidité ,puis celui du désir secret de faire partiedes puissants , puis encore celui de la volontéd'être reconnu , de dominer ,de discourir sur les connaissances subtileset élevées ,afin de pouvoir transmettrenos savoirs accumulés ,à qui de droit , nos enfants aveuglés .La procession n'en finissait pas ,les gémissements d'êtres blesséscourbés sous leurs hardes déchiréesaccouraient des quatre coins de la forêtvers le corps et le sang de la régénération .Vision une et ultime .Pleurent nos ancêtresau creux des souvenirs éteints .Le souffle apocalyptiqueabat les temples .La soupe des originesagrège de prime manière les accordsd'une musique légère .Nouvelle forme que prennent les atomesdans leur bain de lumière .La Vérité est au-delà de toi-même .Elle attend ,inouïe dans son principe ,et c'est elle qui te guide .244
