Kategoryargyf: Jier 2019

de monter vers l’aiguille

   De monter vers l'aiguille  
précède la descente en abîme
la collerette sage du barbu de l'oubli
courbure d'une main
mon âme fleurie
sur le rebord en fenêtre
signe d'élans
de pas dans la neige
à regarder se dépouiller
les branches de leur manchon de miel
chute lente mais néanmoins audible
menus sourires s'époussetant
le bras tendu vers l'horizon
qu'appelle le soir venu
le trait de lumière
annonçant sous la porte
le retour des oiseaux
vers leur niche nocturne.


437

ce matin je suis mort

 Ce matin je suis mort   
et ne puis concevoir ma vie
comme révolue.

Les souvenirs ne pèsent plus
le temps n'a pas d'horloge
la neige est étale
les oiseaux chantent le silence
je ne marche plus
je ne vole plus
et ne sais si la moindre chose se fait.

Puis-je alors dormir
sans vigilance
d'un sommeil permanent
dans l'indifférence
d'un état naturellement surnaturel.

Puis-je revenir aux lieux de ma naissance
sans effort
à mesure que pelote se défait
fil à fil
centimètre par centimètre
les ferrures de l'esprit sautent
pour un pas de plus
ne plus toucher le sol
pieds nus
les mains papillons inutiles
sans que le sourire opère
à même les coulures rouges groseilles
contre le mur de l'oubli.

Ce fût un instant
sans que paraisse la nuit
un instant de lèvres sèches
devant l'enveloppe à encoller
missive survenue.

Je pouvais alors porter en terre
la caresse d'être
et enfanter.


392

stap foar stap fan reis nei reis

 Stap foar stap,   
fan reis nei reis,
yn in sirkusrûn
que le sable encense
it geroft ferheft de gerdinen fan 'e show.

kleurrike yngong,
lawaaierige bernum,
ferhege stof
fan de bisteoptocht,
hertstochten fan 'e siel
opheven ta de pinakels fan 'e timpels
ôfbrekke,
sin te meitsjen
en transformearje.

Fan bloed en kleuren,
de fûle gjalp fan de Erinyes
hawwe ferneatige de lânskippen fan bernetiid,
de klaailippen fan boarnen
plak makke hawwe
mei cement nozzles,
de stien fan de beskermingen is útskuord,
de hagen binne omkapt,
opfolle grêften,
de sulveren foks
sil it sintrum net mear fine,
in kweade wyn waait de bulten fan ierde
rjochting de droege stiennen terrassen,
in âlde jiske beam flústert syn lêste disposysjes.
De nacht koar,
siel dowen
oerhingjende
ynbreuk op 'e minsklike tastân,
populistyske leagens
ferfange it liet fan de dichters,
de spoaren fan oarlochsmotoren
folgje de izeren skuon fan de hierige,
de himel wurdt tsjuster,
sels de beammen dy't troch de westewyn skulptearre binne
lizze yn 'e stoarm.

De loft is fûleindich,
op 'e jammermuorre
libben papieren
ferfrommele en twongen
by de gewrichten fan de stiennen
bedutsen mei korstmossen
hygend fleis wurde
fan in willekeurige tzimtzum.

fergriemde hannen,
út 'e bûsen te passen
scratch ferjitnis,
rôljende eagen
klip de wearden fan 'e geast,
in soere rjemme
clown smile make-up
ús lêste swalkjen.

De fury nimt it oer
nachts,
yn stilte,
ûnsjoch makke troch de passen fan wapens
striid en haat,
dappled troch lifting
nije rispinge,
in reewillige medeplichtige wurde
fan in ferskuorrende renêssânse.

Der is offisjeel krûden
as dy fan 'e maitiid,
kollegiale krûden
fan leafhawwers 'tút
ferstruit
op syk nei de grutte omslach,
in stik bôle
oan de ûnderkant fan de tas,
wetter yn it ciborium fan alterities.

Wy sille it lûd fan rikochets ferheegje,
stiennen smiten op 'e rivier,
tagonklik foar asylsikers,
út ús ballingskip komme.


332

Après la déchirure

 De plus, ils sont passés
 sans omettre les vraies valeurs.

 Ils ont cherché, ils ont trouvé
 la semence du semblable.

 N'ayez crainte du récit en sa simplicité,
 soyez de mèche avec l'indicible.

 En face du trésor
 ils se hâtent et lui crient leurs attentes.

 La trame se déferait
 sans préparation, sûnder berou.

 Au repas, des chants nouveaux
 le monde nous appartenant.

 Une longue histoire d'alliance
 entre le fonds et la forme.

 Les superstitions n'ont guère de substance
 sans le dégoût de la connaissance

 Le deuil, fertriet, l'oubli 
 un champ dévasté par l'inondation.

 Dire faussement du mal de l'autre
 puis s'en aller à reculons.

 C'est simple, c'est clair, c'est concret,
 les vrais pâturages de ton cœur.

 Les coulures de goudron
 sont les pleurs des tempêtes passées.

 Ma main, d'un reflux acide
 jamais ne jugera.

 En conséquence
 toute réminiscence est oeuvre destructrice.

 Les sacs de cendres se sont ouverts
 à bon port.

 Ta voix s'est fait entendre
 voix miroir de mon visage.

 Ta voix planait sur les eaux,
 un don à recueillir.

 Ta voix,
 porte-greffe de la plante fragile.

 Ma voix, mon ange,
 derrière les friselis de ton rire.

 Si la mort creuse le champ de la désolation
 elle ouvre en même temps celui de la communion .

 Communion des âmes 
 aimantes et aimantantes.


 186 

it weefjen fan it psychologyske en it geastlike

De minske is trijetalich. Hy is lichem, psyche en geast.

It lichem, dit is wat wy fan ús sjogge, It is swak en fergonklik.

De psychyske is it tuskennivo. Hy is de beweging, emosjonele en mentale. It is fluktuearjend. Wy kinne net bouwe op hy. De psychologyske makket dingen op. It ferwideret obstakels en kin beskikber stelle foar eleminten fan selskennis mar net foar ús wekkerjen, ta dy steat fan wolwêzen en ienwurding mei wat is, op it ultime ferfolling yn it ûnbegryplike mystearje fan wat ús djip nei ûnderen driuwt fan ús wêzen, dit momentum, dizze “viridity” wurkjen, lykas de ûntwerpen Hildegard fan Bingen.

De geast of snijflak fan 'e siel, of it hert, is dat wat tichtby is en kommunisearret mei de superieure wrâlden. De geast erkent dat it is indestructible. Hy is grut, helder en fleurich.

De minske is as in oaljelampe ynklusyf it lampe lichem, de oalje en de lont soe syn trije ferdjippings wêze. de lichem soe it terracotta-objekt fan 'e lampe wêze, de fragile container en nedich sûnder dat it proses fan selsgroei net begjinne soe. De psychyske as psychologyske soe de oalje wêze, beweging metafoar, fan de emoasjes, rykdom en skientme fan wêzen, fan wat fiedt. de wyk soe de geast wêze, it krekte plak dat kin ûntsteane mei godlik fjoer.

Al dizze komponinten foarmje de minske yn sykje nei harmony mei lykwols in hiërargy tusken har, de wyk geastlik wêzen it hichtepunt fan ús syktocht.

De geast is dit plak útwreide ta ûneinichheid, dit ljocht, dy freugde dy't oerhearsket oer it grimmitige waar fan it bestean en al de pine fan it wêzen om it nei har realisaasje te rjochtsjen.

166

( Tekst frij ynspirearre troch Jacqueline Kelen )