All posts by Gael GERARD

Par l’autorité de sa main

  Warlord wurdt Prins fan Frede .

 Drager fan it dûbele fan dingen
 hy leveret de ljochte klûs yn 'e doaze fan dreamen .

 Twifeljen oan syn eigen fyzje
 hy set blinkers op syn trochbloed .

 De akseptearre kâns op in smudge ferriedt in diaphanous blau .

 It hast ûnmerkber de fal fan it Westen .

 Hy stiet foar de enoarmiteit fan 'e taak foar .

 Hy krúst it raster fan 'e himelske romte .

 Oan 'e râne fan 'e wrâld ,
 yn 'e manade fan syn wurkpleats
 syn swashbuckling gebeart
 tamt de krûden .

 It binne minsken fan menhirs .

 Soms wurch
 syn ûngelyke eagen
 befruchtsje de loaiens fan 'e geast .

 D'r is in fûle digitale posearre oan 'e flanges fan' e slûzen .

 Hy is wachter fan 'e wachttoer ,
 immobile en son attente .

 Hy tekenet furtively mei in bullfighting spasm
 troch dingen sein .

 Hy is de ûnfleksibele advokaat
 ûneinige frijheid fan kombinaasjes .

 Hy iepenet mei in byl
 de twa kear segene mei de earlikens fan 'e ingel .

 Op 'e gesichten dy't berou binne troch it brekken fan 'e skyn
 hy is de fûle fandal fan in barbaarske eask .

 Hy rjochtet de wite spit fan likenis .

 Op it pearsige gesicht fan in skimerich glimmer
 wer en wer desquamates it laitsjen fan atomen .

 Il rend sichtber l'Apocalypse ,
 syn , de profeet mei de eagen fan Voyant .

 Hy biedt syn gesicht oan estetyske ynkwisysjes 
 syn , l'artiste des pleurs immédiats ,
 de enucleur yn ôfwachting .

 En as de ûntdekker
 yn syn studded beugels
 spoart it tsjuster fan ljocht,
 tidens , alles ontbrandt ,
 earn eagen ,
 nei de swarte azem fan de bizon fan tinken ,
 lykas it hert fan 'e Impeccably Distinguished Beauty ,
 as de marzje fan in notysjeboekje dat skuins fersmoarge is mei bloed .

 De rútsjes slaan ,
 de gearfoeging fan dualiteiten eksplodearret ,
 un éclair de vie clame l'éblouissement de la présence ,
 it stof dûnset yn 'e ljochtstriel ,
 tout se rejoint d'une amble véritable .

 It ferlitten fan 'e grot fan' e swalkers
 hy stelt him foar oan it springplanke fan feinten
 syn , de pryster fan útgongen út ballingskip .

  ( nei in wurk fan JC Guerrero ) 

222

de heit fan myn heit wie Henri

Hy waard berne yn Reims op 11 oktober 1886.

Wês tige jonge wees fan heit en mem, hy waard opnomd troch in omke út Epernay .

Op syn trettjinde wurke as glêsblazer .

Mei har frou Lucy, myn beppe, sy krigen fiif bern, ynklusyf de âldste neamd Jean wie yn syn earste jier te stjerren .

Nei de Grutte Oarloch wie hy ynhierd by de Metro, op RATP, dêr't er bleau oant pinsjoen.

Hy it bern fan Ardennen delkaam yn Champagne wie Parys wurden.

Nei hawwen bewenne rue du Chemin Vert yn Boulogne, yn de jierren tritich it pear en harren fjouwer bern ferhuze nei boulevard Murat, yn in grut appartemint dat se moast opjaan foar oarlochshannelingen , nei de bombardeminten fan de fabriken Renault tichtby dy't skansearre it gebou.

De famylje wie ferhuze rue de la Corrèze tichtby it plak fan de âlde festingwurken yn de 19e iuw borough .

It is hjir, Strjitte Correze, dat ik ûnder de yndruk wie fan in jiskewein dy't yn in gigantyske foel ôfgraving dy't iepene wie yn 'e midden fan' e dyk .

Ik wie bang foar dizze pake dy't my oanseach en my útskold .

Lykas doe skuorde ik it wenkeamerbehang yn lytse strips, dizze keamer dêr't mem myn suster op berne soe 13 febrewaris 1945 .

Ik bewûndere de Westminster gong dat elk heal oere boppe de leunstoel klonk fan pake .

Want hy wie faak yn syn stoel, Pake Donau, sa't ik neamde it omdat de tichtstby metro stasjon wie Donau, dy't my tastien ûnderskiede fan myn oare pake, Pake Frugeres .

En hy wie yn syn stoel, Pake Donau, want syn skonken dogge sear 18 Meie 1955.

Wy moasten njonken it ôfsnijen fan syn skonk koart foar't er ferstoar .

Ik wie nei gien syn begraffenis mei myn âlden. Op de weromreis fan it begraafplak yn de bus dy't brocht ús werom nei Porte de Pantin, Ik fielde de oanwêzigens fan pake Donau. It wie as fertelde hy my wichtige dingen dy't ik net die. begriep doe net ; it hie my rillingen jûn en in spoar fan dit evenemint bliuwt hjoed yn my. Ik wie doe njoggen jier âld , en ik haw net nea wer syn oanwêzigens fergetten as in grouwe man, dêr't ik net mei ruilje koe .

Op de foto's hy hat in goede útstrieling yn in gesicht mei sêfte trekken, him de stille dy't dochs koe fleane yn tantrums dy't my kjel.

Ici, It is fotografearre yn Jouy yn de Eure , mei syn wollen vest en syn ivige baret dy't syn kealens ferberget, lit er foar it hûs fan Louise in leaflike hâlding sjen , de suster fan syn frou , Lucia myn beppe , en Léon de eardere gamekeeper, Louise syn man .

In skoftke earder, op it weromkommen fan de lange fakânsjes trochbrocht lykas alle jierren yn frugeres, wy kamen werom mei de trein, maman, myn suster en ik, au 75 strjitte Sint Charles te Grenelle.

En dêr, ferrassing ! Us keuken wallpaper, dat wie tagelyk wenkeamer en badkeamer, wie fernijd. En it wie myn heit dy't dat die, en hy die it mei syn heit, Pake Donau.

De keamer strielde fan sinneskyn op dizze lette simmerdei ….. en hjoed-de-dei bliuwt der in ljocht nei ús herte ynhâld.

221

twa paraplu's

     Le vent souffle ,
échine lasse ,
chante quelque part
l'oiseau des étreintes hivernales .

Je ne t'oublierai pas ,
tu ne m'oublieras pas ,
pour ensemble
dire merci à ceux qui nous extirpent,
nous les parapluies de la sortie de liturgie
à ne pas choir en fond de vasque ,
inhalant les odeurs de cuisine
mi-chèvre mi-choux
mi-reille mi-figue
jouant à colin maillard
d'une narine l'autre .

Il est permis de se dire
que même par temps de traîne
la poignée se dresse
en confiance
vers les mains de Charlie, David, Ahmed
mais qu'une rafale de kalachnikov peut effacer ,
mascarade dérisoire ,
sombre venue des terreurs
que la bête immonde interpelle
naseaux fumants
l'entre-cuisse béante
engouffrant en fond d'entrailles
nos suaves irresponsabilités .

Il est temps de convoler
l'un vers l'autre
dans le bleu de nos pliures ,
d'endimancher de sourires
le passage des officiants
sur l'allée de graviers
défilant à pas comptés
vers le lieu sacré ,
beauté , amour , paix partagés,
au-delà du numineux ,
en l'incandescence de la transparence .


220

Ma cigarette s’est éteinte

 

 Ce matin
 y'a plus d'essence dans le manchon ,
 la cendre est froide ,
 on aurait mis de fausses fleurs
 que l'effet en aurait été plus fumant .

 Suffit pas de se lamenter ,
 y'a aussi un combat à mener .

 On lutte , on se bat .

 Mais contre qui ?
 contre quoi ?

 Je me bats contre Pierre ou Jacques ,
 alors que c'est moi qui imagine des tas de choses les concernant .

 Je me bats contre le monde ,
 mais pourquoi couper la branche sur laquelle je suis assis ?

 Je me bats contre la nature ,
 mais pourquoi combattre ce qui me nourrit .

 Alors que la vie est là
 telle cette eau
 drop by drop 
 d'un clepsydre en déséquilibre
 le verre irisé par un soleil armorié ,
 tel ce sablier
 qui grain à grain
 grignote le temps du conflit .

 Tout combat semble dérisoire
 car rien n'arrête la vie ,
 aller de l'avant ,
 contourner les obstacles ,
 marcher ,
 monter ,
 descendre même ,
 pour remonter , riche de l'épreuve rencontrée .

 Ne jamais forcer le passage ,
 pas même forer un petit trou au creux de la mémoire .

 Et ma cigarette toujours pas allumée ...

 ( Photo prise d'après une œuvre d'Elianthe Dautais ) 

 218

Le dialogue au-delà du visible

 Sedimintêre frostbite op jo ebony hûd ,
 de stoarm freget lûd en ljocht .
 Dûns fan wetter en refleksje ,
 rôlet del tekstueren ,
 krusende genealogyen ,
 ferbinings wurde makke .

 skerpe blik
 fan de man der al ;
 yn resepsje
 wittenskipper sinjalen
 wat binne ego easken .
 Utwreide bewustwêzen ,
 waakzaamheid en porositeit ,
 moai stik fan it momint
 it wurd sprekken
 le temps d'une caresse nocturne .

 Dit oprinnende wil ;
 image reveal
 bromide yn syn bad .

 Awakening fan elke fiber
 yn 'e reinbôge fan it weven
 út 'e izige ôfskieding ;
 ultimate skoalle
 dêr't de stap fan ferwachtings
 bûgje de twifel
 en genietet de nije betsjutting ,
 trace unyk ,
 muzyk fan eartiids  ,
 de lila fan fragile nachten ,
 sjippebellen ,
 puntige hoeden ,
 Toverstok ,
 foar stjerren fan dyn eagen
 révéler le dialogue avec l'invisible .


 219 

N’existe que le labyrinthe

 En nécessité du hasard ,
 sans linéarité ,
 sans que l'étiquette ne soit collée ,
 il n'est de plan ni de loi
 pour cette occupation d'espace ,
 nous les immémoriaux ,
 à se bander les yeux devant l'évidence ,
 de coïncidence en coïncidence ,
 soulever le voile de signes et de paroles mêlées .

 Au jardin des délices ,
 Isis nue ,
 Isis la décisionnelle
 que la discorde fait renoncer au cheptel ,
 Isis la toute belle ,
 la striée de nos rêves ,
 la captatrice des correspondances ,
 l'enjoleuse cosmique ,
 la chuchoteuse à l'oreille des sourds ,
 la femme faite lumière ,
 en perpétuel chevauchement
 du souffle immémorial
 que le grand arbre propose ,
 arbre dévolu ,
 arbre du bout du monde ,
 arbre élevé dans la métaphore ,
 fruits de l'indécision ,
 fruits replets du plaisir à venir
 s'écoulant , fleuve d'un temps
 entre les récifs du vrai ,
 le long des golfes
 de l'ouverture au divin
 que le fauve propose
 dans le frémissement de ses moustaches .


 217 

Seul le vide laisse place et permet la vie

  Fan dit wol gripe ,   
fan dizze poging om jo namme út te sprekken ,   
fan dizze oandwaning om jo as fanselssprekkend te nimmen , 
fan dit toerisme op berteplakken ,   
fan dit ûntbrekken fan pake en beppe ark ,   
fan dizze gorilla mei de phylactery ,   
Sylvain myn soan, praat leech ,   
mei wurden dy't út 'e slurf fan in oaljefant komme ,   
fan dizze brekken tusken objekten ,   
fan dizze jacht op disjoined wurden ,   
de doar giet iepen ,   
iepenbiere ,   
organisearje ,   
ferheven
de gaoatyske wrâld
des grands chevaux de la présence .
  
Furtive yntervinsje fan min waar
floeistoffen en fêste stoffen
wiskundich oanstriid
à la levée du sens .
  
Der wie in tiid fan presintaasje
libben en fruchtber ,   
tûken en droech gers
op 'e revers fan 'e jas ,   
foar de poarte fan de realiteiten
falle lichem plak ,   
plak fan ferheging ,   
lieu de joie au-delà de l'oubli .

  
216

goed dwaan wat der dien wurde moat

 Vivre en intensité   
au collège des cœurs serrés ,
branchies ouvertes ,
reflet des âmes en instance d'élévation .

Il est des plages couronnées de méduses ,
de plaintes jointes ,
l'orbe sacrée laissant passer la main
hors des palmeraies grasses .

En cette attente ,
immobile ,
être présent
à la première heure
du soleil claquant sa démesure
derrière la roche aiguisée
faite selon le soubresaut de la naissance .

En harmonie
s'accomplir ,
ne plus puiser de nos mains gantées
aux sources des donateurs ,
être le vif ,
l'écarlate ,
le sans regrets ,
le radical
sur la guirlande des instants .

Écartons le paysage ,
soyons la trace unique
au centre des attentes ,
soyons cloche de bronze à la volée
portant parole
sur les champs de terre grasse ,
soyons le service
sur l'aile du phœnix .


215

ce qui dépasse l’homme

 Ce qui dépasse l'homme   
en bout de vie ,
une presqu'île .

Avec pour isthme
ce que nous sommes ,
homme fragile ,
en nos atours
de sciences , d'art et de spiritualité mêlés .

Etre homme parmi les hommes ,
humus de l'homme à naître ,
dont les racines plongent en nos vicissitudes ,
wy ,
les errants ,
les pauvres faisant généalogie ,
pour pas à pas ,
de posture en posture ,
se hisser vers l'accompli
à grand renfort de fifres et de tambourins
wy ,
les matamores de l'ordre établi ,
les estafettes de la horde émotionnée ,
parés des plumes du mimétisme .

Il est un temps
si proche
un temps sans peur
un temps d'au-delà notre temps
qu'arpente l'homme nouveau
en sa vie pensante
apte à être
au-delà de notre minéralité ,
de notre animalité ,
de notre historicité ,
une conscience aux signes propitiatoires ,
un graphe de l'Inconnaissable .


214

Vieillir enfin

 Vieillir enfin   
 et que le vent me vienne   
 frais sur la nuque . 
     
 Qu'importe l'âge   
 pourvu qu'on ait l'enfance ,   
 qu'importe les chemins parcourus   
 pourvu qu'on ait la vision ,   
 qu'importe le corps en faiblesse   
 pourvu qu'on ait de la hauteur ,   
 qu'importe la dépendance   
 pourvu qu'on ait la maturité ,   
 qu'importe de ne pouvoir gravir l'échelle   
 parce que nous sommes échelle   
 avec cette liberté de se relier .   
   
 Ouverture et douceur   
 d'une paix parée de pas menus    
 autour de l'étang où tout repose  .    
  
 Vieillir enfin    
 et que le vent me vienne   
 frais sur la nuque  .    

  
  213