Warlord wurdt Prins fan Frede .Drager fan it dûbele fan dingenhy leveret de ljochte klûs yn 'e doaze fan dreamen .Twifeljen oan syn eigen fyzjehy set blinkers op syn trochbloed .De akseptearre kâns op in smudge ferriedt in diaphanous blau .It hast ûnmerkber de fal fan it Westen .Hy stiet foar de enoarmiteit fan 'e taak foar .Hy krúst it raster fan 'e himelske romte .Oan 'e râne fan 'e wrâld ,yn 'e manade fan syn wurkpleatssyn swashbuckling gebearttamt de krûden .It binne minsken fan menhirs .Soms wurchsyn ûngelyke eagenbefruchtsje de loaiens fan 'e geast .D'r is in fûle digitale posearre oan 'e flanges fan' e slûzen .Hy is wachter fan 'e wachttoer ,immobile en son attente .Hy tekenet furtively mei in bullfighting spasmtroch dingen sein .Hy is de ûnfleksibele advokaatûneinige frijheid fan kombinaasjes .Hy iepenet mei in bylde twa kear segene mei de earlikens fan 'e ingel .Op 'e gesichten dy't berou binne troch it brekken fan 'e skynhy is de fûle fandal fan in barbaarske eask .Hy rjochtet de wite spit fan likenis .Op it pearsige gesicht fan in skimerich glimmerwer en wer desquamates it laitsjen fan atomen .Il rend sichtber l'Apocalypse ,syn , de profeet mei de eagen fan Voyant .Hy biedt syn gesicht oan estetyske ynkwisysjes syn , l'artiste des pleurs immédiats ,de enucleur yn ôfwachting .En as de ûntdekkeryn syn studded beugelsspoart it tsjuster fan ljocht,tidens , alles ontbrandt ,earn eagen ,nei de swarte azem fan de bizon fan tinken ,lykas it hert fan 'e Impeccably Distinguished Beauty ,as de marzje fan in notysjeboekje dat skuins fersmoarge is mei bloed .De rútsjes slaan ,de gearfoeging fan dualiteiten eksplodearret ,un éclair de vie clame l'éblouissement de la présence ,it stof dûnset yn 'e ljochtstriel ,tout se rejoint d'une amble véritable .It ferlitten fan 'e grot fan' e swalkershy stelt him foar oan it springplanke fan feintensyn , de pryster fan útgongen út ballingskip . ( nei in wurk fan JC Guerrero )
222
Wês tige
jonge wees fan heit en mem, hy waard opnomd troch in omke út Epernay .
Op syn trettjinde
wurke as glêsblazer .
Mei har
frou Lucy, myn beppe, sy krigen fiif bern, ynklusyf de âldste neamd Jean
wie yn syn earste jier te stjerren .
Nei de Grutte Oarloch wie hy
ynhierd by de Metro, op RATP,
dêr't er bleau oant pinsjoen.
Hy it bern fan
Ardennen delkaam yn Champagne wie Parys wurden.
Nei hawwen
bewenne rue du Chemin Vert yn Boulogne, yn de jierren tritich it pear en harren
fjouwer bern ferhuze nei boulevard Murat, yn in grut appartemint dat se
moast opjaan foar oarlochshannelingen , nei de bombardeminten fan de fabriken
Renault tichtby dy't skansearre it gebou.
De famylje wie
ferhuze rue de la Corrèze
tichtby it plak fan de âlde festingwurken yn de 19e iuw
borough .
It is hjir, Strjitte
Correze,
dat ik ûnder de yndruk wie fan in jiskewein dy't yn in gigantyske foel
ôfgraving dy't iepene wie yn 'e midden fan' e dyk .
Ik wie bang foar
dizze pake dy't my oanseach en my útskold .
Lykas doe skuorde ik it wenkeamerbehang yn lytse strips, dizze keamer dêr't mem myn suster op berne soe 13 febrewaris 1945 .
Ik bewûndere de
Westminster gong dat elk heal oere boppe de leunstoel klonk
fan pake .
Want hy wie
faak yn syn stoel, Pake Donau, sa't ik neamde it omdat de
tichtstby metro stasjon wie Donau, dy't my tastien
ûnderskiede fan myn oare pake, Pake Frugeres .
En hy wie yn
syn stoel, Pake Donau, want syn skonken dogge sear 18 Meie
1955.
Wy moasten
njonken it ôfsnijen fan syn skonk koart foar't er ferstoar .
Ik wie nei gien
syn begraffenis mei myn âlden. Op de weromreis fan it begraafplak yn de bus dy't
brocht ús werom nei Porte de Pantin, Ik fielde de oanwêzigens fan pake
Donau. It wie as fertelde hy my wichtige dingen dy't ik net die.
begriep doe net ; it hie my rillingen jûn en in spoar fan dit
evenemint bliuwt hjoed yn my. Ik wie doe njoggen jier âld , en ik haw net
nea wer syn oanwêzigens fergetten as in grouwe man, dêr't ik net mei ruilje koe
.
Op de foto's
hy hat in goede útstrieling yn in gesicht mei sêfte trekken, him de stille dy't dochs
koe fleane yn tantrums dy't my kjel.
Ici, It is
fotografearre yn Jouy yn de Eure , mei syn wollen vest en syn ivige baret
dy't syn kealens ferberget, lit er foar it hûs fan Louise in leaflike hâlding sjen
, de suster fan syn frou , Lucia myn beppe , en Léon de eardere gamekeeper,
Louise syn man .
In skoftke
earder, op it weromkommen fan de lange fakânsjes trochbrocht lykas alle jierren yn
frugeres, wy kamen werom mei de trein, maman, myn suster en ik, au 75 strjitte
Sint Charles te Grenelle.
En dêr, ferrassing
! Us keuken wallpaper, dat wie tagelyk wenkeamer en
badkeamer, wie fernijd. En it wie myn heit dy't dat die, en hy
die it mei syn heit, Pake Donau.
De keamer strielde fan sinneskyn op dizze lette simmerdei ….. en hjoed-de-dei bliuwt der in ljocht nei ús herte ynhâld.
Le vent souffle , échine lasse , chante quelque part l'oiseau des étreintes hivernales .
Je ne t'oublierai pas , tu ne m'oublieras pas , pour ensemble dire merci à ceux qui nous extirpent, nous les parapluies de la sortie de liturgie à ne pas choir en fond de vasque , inhalant les odeurs de cuisine mi-chèvre mi-choux mi-reille mi-figue jouant à colin maillard d'une narine l'autre .
Il est permis de se dire que même par temps de traîne la poignée se dresse en confiance vers les mains de Charlie, David, Ahmed mais qu'une rafale de kalachnikov peut effacer , mascarade dérisoire , sombre venue des terreurs que la bête immonde interpelle naseaux fumants l'entre-cuisse béante engouffrant en fond d'entrailles nos suaves irresponsabilités .
Il est temps de convoler l'un vers l'autre dans le bleu de nos pliures , d'endimancher de sourires le passage des officiants sur l'allée de graviers défilant à pas comptés vers le lieu sacré , beauté , amour , paix partagés, au-delà du numineux , en l'incandescence de la transparence .
Ce matiny'a plus d'essence dans le manchon ,la cendre est froide ,on aurait mis de fausses fleursque l'effet en aurait été plus fumant .Suffit pas de se lamenter ,y'a aussi un combat à mener .On lutte , on se bat .Mais contre qui ?contre quoi ?Je me bats contre Pierre ou Jacques ,alors que c'est moi qui imagine des tas de choses les concernant .Je me bats contre le monde ,mais pourquoi couper la branche sur laquelle je suis assis ?Je me bats contre la nature ,mais pourquoi combattre ce qui me nourrit .Alors que la vie est làtelle cette eaudrop by drop d'un clepsydre en déséquilibrele verre irisé par un soleil armorié ,tel ce sablierqui grain à graingrignote le temps du conflit .Tout combat semble dérisoirecar rien n'arrête la vie ,aller de l'avant ,contourner les obstacles ,marcher ,monter ,descendre même ,pour remonter , riche de l'épreuve rencontrée .Ne jamais forcer le passage ,pas même forer un petit trou au creux de la mémoire .Et ma cigarette toujours pas allumée ...( Photo prise d'après une œuvre d'Elianthe Dautais )218
Sedimintêre frostbite op jo ebony hûd ,de stoarm freget lûd en ljocht .Dûns fan wetter en refleksje ,rôlet del tekstueren ,krusende genealogyen ,ferbinings wurde makke .skerpe blikfan de man der al ;yn resepsjewittenskipper sinjalenwat binne ego easken .Utwreide bewustwêzen ,waakzaamheid en porositeit ,moai stik fan it momintit wurd sprekkenle temps d'une caresse nocturne .Dit oprinnende wil ;image revealbromide yn syn bad .Awakening fan elke fiberyn 'e reinbôge fan it wevenút 'e izige ôfskieding ;ultimate skoalledêr't de stap fan ferwachtingsbûgje de twifelen genietet de nije betsjutting ,trace unyk ,muzyk fan eartiids ,de lila fan fragile nachten ,sjippebellen ,puntige hoeden ,Toverstok ,foar stjerren fan dyn eagenrévéler le dialogue avec l'invisible .219
En nécessité du hasard ,sans linéarité ,sans que l'étiquette ne soit collée ,il n'est de plan ni de loipour cette occupation d'espace ,nous les immémoriaux ,à se bander les yeux devant l'évidence ,de coïncidence en coïncidence ,soulever le voile de signes et de paroles mêlées .Au jardin des délices ,Isis nue ,Isis la décisionnelleque la discorde fait renoncer au cheptel ,Isis la toute belle ,la striée de nos rêves ,la captatrice des correspondances ,l'enjoleuse cosmique ,la chuchoteuse à l'oreille des sourds ,la femme faite lumière ,en perpétuel chevauchementdu souffle immémorialque le grand arbre propose ,arbre dévolu ,arbre du bout du monde ,arbre élevé dans la métaphore ,fruits de l'indécision ,fruits replets du plaisir à venirs'écoulant , fleuve d'un tempsentre les récifs du vrai ,le long des golfesde l'ouverture au divinque le fauve proposedans le frémissement de ses moustaches .217
Fan dit wol gripe , fan dizze poging om jo namme út te sprekken , fan dizze oandwaning om jo as fanselssprekkend te nimmen , fan dit toerisme op berteplakken , fan dit ûntbrekken fan pake en beppe ark , fan dizze gorilla mei de phylactery , Sylvain myn soan, praat leech , mei wurden dy't út 'e slurf fan in oaljefant komme , fan dizze brekken tusken objekten , fan dizze jacht op disjoined wurden , de doar giet iepen , iepenbiere , organisearje , ferheven de gaoatyske wrâld des grands chevaux de la présence . Furtive yntervinsje fan min waar floeistoffen en fêste stoffen wiskundich oanstriid à la levée du sens . Der wie in tiid fan presintaasje libben en fruchtber , tûken en droech gers op 'e revers fan 'e jas , foar de poarte fan de realiteiten falle lichem plak , plak fan ferheging , lieu de joie au-delà de l'oubli .
Vivre en intensité au collège des cœurs serrés , branchies ouvertes , reflet des âmes en instance d'élévation . Il est des plages couronnées de méduses , de plaintes jointes , l'orbe sacrée laissant passer la main hors des palmeraies grasses . En cette attente , immobile , être présent à la première heure du soleil claquant sa démesure derrière la roche aiguisée faite selon le soubresaut de la naissance . En harmonie s'accomplir , ne plus puiser de nos mains gantées aux sources des donateurs , être le vif , l'écarlate , le sans regrets , le radical sur la guirlande des instants . Écartons le paysage , soyons la trace unique au centre des attentes , soyons cloche de bronze à la volée portant parole sur les champs de terre grasse , soyons le service sur l'aile du phœnix .
Ce qui dépasse l'homme en bout de vie , une presqu'île . Avec pour isthme ce que nous sommes , homme fragile , en nos atours de sciences , d'art et de spiritualité mêlés . Etre homme parmi les hommes , humus de l'homme à naître , dont les racines plongent en nos vicissitudes , wy , les errants , les pauvres faisant généalogie , pour pas à pas , de posture en posture , se hisser vers l'accompli à grand renfort de fifres et de tambourins wy , les matamores de l'ordre établi , les estafettes de la horde émotionnée , parés des plumes du mimétisme . Il est un temps si proche un temps sans peur un temps d'au-delà notre temps qu'arpente l'homme nouveau en sa vie pensante apte à être au-delà de notre minéralité , de notre animalité , de notre historicité , une conscience aux signes propitiatoires , un graphe de l'Inconnaissable .
Vieillir enfinet que le vent me viennefrais sur la nuque . Qu'importe l'âgepourvu qu'on ait l'enfance , qu'importe les chemins parcouruspourvu qu'on ait la vision , qu'importe le corps en faiblessepourvu qu'on ait de la hauteur , qu'importe la dépendancepourvu qu'on ait la maturité , qu'importe de ne pouvoir gravir l'échelleparce que nous sommes échelleavec cette liberté de se relier . Ouverture et douceurd'une paix parée de pas menusautour de l'étang où tout repose . Vieillir enfinet que le vent me viennefrais sur la nuque . 213