Skref fyrir skref,
frá ferð til ferðar,
en l'arène d'un cirque
où la roue tourne
la rumeur soulève les rideaux de velours.
litríkur inngangur,
hávaðasamt barnum,
hækkað ryk
af dýragöngunni
les passions de l'âme
reist upp að tindunum í musterunum
démantèlent
la lente construction de la raison.
Af blóði og litum,
les cris furieux des Erinyes
hafa eyðilagt landslag bernskunnar ;
leirvarir linda
hafa rutt sér til rúms
með sementsstútum,
steinn varnanna hefur verið rifinn úr,
það er búið að klippa limgerðina,
fylltir skurðir,
silfurrefurinn
ne trouvera plus le centre des offices,
illur vindur blæs moldum jarðarinnar
í átt að þurrum steinsvölunum,
gamalt öskutré hvíslar síðustu ráðstöfunum sínum.
Nóttin kúr,
sálardúfur
yfirhangandi
brot á ástandi mannsins ;
popúlískar lygar
koma í stað söngs skáldanna,
spor stríðsvéla
fylgdu járnskóm hinna loðnu,
himininn er að dimma,
jafnvel trén sem vestanvindurinn myndaði
leggjast í storminn.
Loftið er ljótt,
contre le mur des lamentations
les papiers de l'envie
krumpuð og þvinguð
við liðum steinanna
þakið fléttum
verða andspænis hold
af handahófi tzimtzum.
eyddar hendur,
upp úr vösunum til að passa
klóra í gleymsku ;
rúllandi augu
klipptu gildi andans,
crème sulfureuse
maquillée d'un sourire de clown,
nos errances dernières sont à portée des crocs.
Heiftin tekur við
að nóttu til,
í hljóði,
enlaidie par les passions de l'âme
slagsmál og hatur ;
dappled með því að lyfta
nýja uppskeru,
annonciatrices des renaissances à venir.
Það eru opinberar jurtir
en vorin,
háskólajurtir
af kossi elskhuga
á víð og dreif
í leit að sviptingunni miklu,
brauðstykki
neðst á pokanum,
l'eau dans le creux de la main.
Nous entendrons le son des ricochets,
smásteinum kastað á ána,
aðgengilegt fyrir hælisleitendur,
en sortie d'exil.
513