Hún svifflug   
 af opnum augum hans   
 strauk um hæðir og dali.   

 Hún þvoði   
 af henni rífur heimsálfurnar   
 að flæða yfir höfin.   

 Hún gekk á tánum tímans   
 skyndilegt hrun   
 frá svartholi í svarthol.   

 Hún hristi skýin og sjávarföllin   
 á fjórum aðalpunktum   
 hins heilaga sáttmála.   
 
 Hún strýkur um stjörnurnar   
 í sólvindi of mikils ljóss   
 án þess að skugginn komist í gegnum það.   

 Hún er heimsótt af líkum   
 gassteinar og vindur   
 að deyja og endurfæðast.   

 Hún hressist með eyri af tilviljun   
 hvatir fyrstu orsökarinnar   
 mjög kjarni mannsins.   

 Hún er vitur akkerið   
 hins núverandi og yfirnáttúrulega   
 dans og yfirferð skynsamlegrar þögn.  
 
 Hún er kúlur og snúnar   
 myrkva sig   
 leið að dularfullu endalokunum.  
 
 Ekkert eyra heyrir það   
 gluggatjöld með lýsandi opnu   
 bundinn í fórn hans.   

 Land ó land mitt   
 móðir jörð er falleg   
 land ó land mitt.   


 390

 Svo litlar hendur Maríu   
 að orgelið gefur frá sér söng fuglanna   
 kvakandi á milli seglanna   
 de la montée vers l'aube.   

 Á asna tónlistarmannsins   
 Ég mældi með augnaráðinu   
 fjarlægðin frá mér til sjálfs   
 blik af eilífð.   

 Af hauskúpum í sandinum   
 lið   
 obsidian hins vegar   
 se lamentant d'ordres laissés là.  
 
 Svart húð og hvít froða   
 í gluggakarminum   
 reykur stígur upp   
 douce et tracassière.   

 Þau eru falleg og góð   
 lög um tilveruna   
 opið skinn Emmaus-barna   
 laus við angist og ekkert.  
 
 skugga strjúka   
 á grilli sólarinnar   
 d'une quête danse l'amour   
 í samræmi við það.   


389

 Þessar hendur sem líta út eins og ekki neitt   
 ekki einu sinni við lokun sársins.   

 Þessi hurð fór yfir   
 að anda erfiðara.   

 Þetta augnaráð svo fjarlægt   
 án þess að lyfta hulunni   
 þarna við öxlina   
 ramma sorglega daga   
 að íhuga viðarkolin hans Sylvains    
 tekjur á floti   
 court-bouillon ógleði   
 minni kakkalakkar   
 spýta úr sér skítnum sínum   
 í takt við sígarettu. 
  
 Glugginn var opinn   
 mávarnir hringdu   
 vindurinn saug merginn úr beinum   
 einu sinni enn   
 draga vatn úr brunninum gamla   
 hávaði á bak við hurðina   
 Ég vissi að hann kæmi ekki   
 tuggið upp í gleymskunnar svima   
 vindur í húsasundum   
 að svelta djöfulinn   
 a s'y mýri   
 mjúk froða   
 í mold frjósömu daga   
 kerti að framan   
 ljósker að aftan.  

 
388

   Að byggja   
 til þess að þurfa ekki að verða.  
 
 Hunsa daglega bita   
 fyrir meiri léttleika í hæð.  
 
 Vita hvernig á að safna restinni af bilunum   
 í meðvitundarferli.   

 Að vera úlfurinn á brúninni   
 og þykjast hunsa gaddavír sléttunnar miklu.   
 Opin augun stór   
 framan af þenslu vestanvindsins.   

 Í dögun skilnaði tunglsönnun   
 að ganga í átt að ljósinu.  
 
 Geymdu kertið   
 án þess að brenna bál minninganna.   

 Sacralize innri nærsýni   
 í krumpuðu líni nætur úrsagnar.   
 
 Vita hvernig á að snúa hjólinu   
 að dreifa sandinum.   

 Stattu upp aftur og aftur   
 þrátt fyrir sár æsku.   
 
 Verða götótt perla   
 áður en saltið étur þig.   


 386

 Nótt blíða   
 elg úðað   
 haustlauf   
 skipuleggja niðurfallið á jörðinni.  
 
 Hávaði í þvottavél   
 óviljandi lykill   
 eftir í vasanum   
 vægast sagt yfirsjón.   

 Á stigi   
 Sestu niður   
 og svo ekkert    
 sólargeisli í gegnum gluggahlerann.   

 Farið hægt af stað   
 blaktandi í vindinum   
 án gremju   
 bara nellika á milli tannanna.   

 Fullyrða komu hans   
 á harða steininum við innganginn   
 undir gluggastikunum   
 Ó amma !   


 387