Tel l'œil en écueil d'être trace où devenir ce qui est déjà là í sjálfu sér hingað til aux rives insensées de cette simplicité où se trouver si petit relié au tréfonds de l'univers par l'opercule le décollement d'avec le monde nous qui sommes le monde en instance. Bouger sentir ressentir la marque de l'évolution sur le gras des convenances laisser échapper en l'échancrure le rire des rencontres hors tout à la veillée de notre mort de notre naissance. A que le monde est beau aux moindres anfractuosités que le silence épelle par la soif des ridules sur le lac immense eaux primordiales de passage néanmoins que la main efface sitôt gestation aboutie. Demeurez ne soyez pas de marbre des veines figées vita hvernig á að taka ljósþræðina í góðum félagsskap af handahófi frá festingum carène du terme échu rísa upp úr hyldýpinu au saut du vol à voile drapað í hláturskasti úðans lokaður hnífur vintage plógjárn sjálfsvakning.
Jody the fawn þrjár litlar beygjur og fara svo í burtu skýrar athugasemdir esprit du piano eftir Glenn Gould í hring á leirstafnum meðal pollanna eftir storminn þessi ferskleiki sem vinnur þig út úr hlöðunni að hoppa með báða fætur punktur rómantíkur brostu bara eyra til eyra. Bíða eftir að hundarnir beri vígtennurnar og öskra í óreglu undir kvöldfóninum sauma efnisbútinn borðdúk blað til að hylja brettið á grindunum bæta við ósamræmdum stólum farðu í prado velja blómin á borðið. Á hvaða aldri sem er hreinsun búin leggja frá sér kústana við skulum vera fullkomin sveitungar í plástraðum fötum undir veggspjaldinu hjálpa til við að fá daginn frá gegnum túnin blandaðir valmúar og bláber. Setjum samfélagið aftur við tönn fortíðar við skulum vera skyldugir við ljósið.
Til hendinni hátt sett á krossgötum trjáa synir meyarinnar voru í fararbroddi et grand silenceedögg dropar og ljós hjá hanakriku sem straumurinn fylgdi af kerrunni sinni vatn og blandaðar smásteinar. Opnaðu gluggann fyrir morguninn sál mín messagère appeléeet maintenant si prochesous la parure des brumesskærlituð tjaldhiminn où claquent les oriflammesaf samkomunni miklu passage où tout passeog fer fram úr okkur þegar dagur rennur upp. 520
JANO hinn nautgripi hvolfdi borðinu þrjóturinn í reiðileysi sínu og kertið sem þar var og banality kvöldsins gestirnir fóru skjálfandi í dreifðri röð hattur í hendi. JANO barnið settur á stól sem hefur staðið í stað augun límd við ljósakrónuna tvö stór jöfn augu fyrir glerpípettu að kötturinn óvarlega var að reyna að fanga eins og tívolíið Mikki JANO pestait. Dagurinn varð að koma samúðarfullur óhóflega töfrandi svo að í hverju horni hallarinnar gustar út sáð auð blindandi ljós að beygja dendritana burt frumuuppsprettu.
Skvettan af sætum orðum sáðu hendi hins einfalda. sauðaull gegn gaddavírsbroddum skrifa undir vindinn. Frá einum dagdraumi í annan minningarnar flækjast samkvæmt straumnum. Það er ekkert vopnahlé fór yfir vaðið en kjálkar gleymskunnar. Vinur minn ekkert braut landfestarnar og vogue trots matseðill meðal stjörnuryksins sem við tökum upp Kvöldið þegar ský og tungl aftur til bardaga. Það er engin framtíð það í þjónustu heimsins þegar rigningin fellur fyrir þeim regnboga langana að vera trúr sál sinni.
