Tár í húsinu
 sorgin snýr lyklinum
 hurðin klikkar
 veggirnir bera rakann
 fallegu skýru augun hennar flökta .

 Og þó
 engin snefil af ösku
 lífið er enn heitt
 meðal skýjanna
 sem tunglið umvefur .

 Loðfeldur hylur óttann
 af berum brjóstum hennar
 fæða sál hans
 hinir ógnvekjandi eldar ræðunnar
 verða leðurblökuflug .

 taka sér leyfi
 andstæða dagsins
 þegar börnin sofa
 þegar köld andvörp rísa
 eins og mistur neðst í dalnum .

 Harður eins og steinn
 hið óelskaða guðrækna blóm
 er orðið ógert kerti ,
 hrunið blað
 undir gæsastrípi gallhækkunar .

 Að tvöföldum skilaboðum draumsins
 handleggir okkar faðma eymsli
 í slökktu veðri
 göngunni er flýtt
 undir stjörnubjörtu siffónaðinu .

 Umfram þrótti
 tregi fylgir
 út úr andahellinum
 myrka framkoman
 verður dautt laufblað .

 ni forme ni visage
 í þessari sáningu
 hina breyttu konu og karl
 fara frá verönd til verönd
 skrifa undir síðu uppkasts .

 Ýttu á hurðina
 koma með hið mikla net ranglætisins
 undir hlátri af daufum svefni
 fara yfir Norðurbrú
 óttast að sjávarfallið muni taka okkur .

 Við hinir vitri göngumenn
 þyngd af þroskuðum ávöxtum
 á hringlaga hellusteinunum
 gáfu okkur minjagripi
 án skilnings , tímanlega .

 Ferkantaður ljómi
 blása út kerti lokadagsins
 blóm og tár grípa augnablikið
 sjórinn hleypur
 Ég er eftir .



 294

 Orðin sem mamma hlær að   
 sæt túnblóm   
 gripið með járnhnefa   
 án ótta eða nettla     
 til mannsins     
 hylja sjóndeildarhringinn   
 minjar        
 grafinn með spaða     
 dans le béton des souffles courts.   

 Hlutir leysast upp   
 græjur hrannast upp á ströndinni   
 fáni blaktar ósvífni sinni   
 hylkið springur   
 í forsal hinna deyjandi   
 hundurinn kemur á undan manninum    
 maðurinn er á undan sálinni   
 dagurinn er að hverfa   
 un visage jaillit   
 eins og póstkort   
 hirðapokann   
 fullt af lauk og reisn   
 pour exposer en bord de rivière   
 fersk vatnskarsa með smá tónlist   
 án fyrirboða   
 mais tout en surplomb   
 le trou noir du passé.  


 
 293