Orðin sem mamma hlær að sæt túnblóm gripið með járnhnefa án ótta eða nettla til mannsins hylja sjóndeildarhringinn minjar grafinn með spaða dans le béton des souffles courts. Hlutir leysast upp græjur hrannast upp á ströndinni fáni blaktar ósvífni sinni hylkið springur í forsal hinna deyjandi hundurinn kemur á undan manninum maðurinn er á undan sálinni dagurinn er að hverfa un visage jailliteins og póstkort hirðapokann fullt af lauk og reisn pour exposer en bord de rivièrefersk vatnskarsa með smá tónlist án fyrirboða mais tout en surplomble trou noir du passé. 293
