Skref fyrir skref,   
 frá ferð til ferðar,   
 í sirkushring   
 að sandurinn einangrar    
 orðrómurinn lyftir tjöldum sýningarinnar. 
    
 litríkur inngangur,   
 hávaðasamt barnum,   
 hækkað ryk   
 af dýragöngunni,   
 ástríður sálarinnar   
 reist upp að tindunum í musterunum   
 að taka í sundur,   
 að hafa vit   
 og umbreyta.     

 Af blóði og litum,   
 trylltur grátur Erinyes   
 hafa eyðilagt landslag bernskunnar,   
 leirvarir linda    
 hafa rutt sér til rúms   
 með sementsstútum,   
 steinn varnanna hefur verið rifinn úr,   
 það er búið að klippa limgerðina,   
 fylltir skurðir,   
 silfurrefurinn   
 mun ekki lengur finna miðstöðina,   
 illur vindur blæs moldum jarðarinnar   
 í átt að þurrum steinsvölunum,   
 gamalt öskutré hvíslar síðustu ráðstöfunum sínum.     

 Nóttin kúr,   
 sálardúfur   
 yfirhangandi   
 brot á ástandi mannsins,   
 popúlískar lygar   
 koma í stað söngs skáldanna,   
 spor stríðsvéla   
 fylgdu járnskóm hinna loðnu,   
 himininn er að dimma,   
 jafnvel trén sem vestanvindurinn myndaði   
 leggjast í storminn.    
 
 Loftið er ljótt,   
 á grátmúrnum   
 lífsblöð   
 krumpuð og þvinguð   
 við liðum steinanna   
 þakið fléttum   
 verða andspænis hold   
 af handahófi tzimtzum. 
     
 eyddar hendur,   
 upp úr vösunum til að passa   
 klóra í gleymsku,   
 rúllandi augu   
 klipptu gildi andans,   
 sýrðum rjóma   
 trúðabrosförðun 
 síðustu göngur okkar.   
  
 Heiftin tekur við   
 að nóttu til,   
 í hljóði,   
 gert ljótt af vopnasendingum   
 slagsmál og hatur,   
 dappled með því að lyfta   
 nýja uppskeru,      
 gerast viljugur vitorðsmaður   
 af fáránlegri endurreisn.  
    
 Það eru opinberar jurtir   
 en vorin,   
 háskólajurtir    
 af kossi elskhuga    
 á víð og dreif    
 í leit að sviptingunni miklu,   
 brauðstykki   
 neðst á pokanum,  
 vatn í ciborium breytinganna.  
   
 Við munum hækka Sound of ricochets,    
 smásteinum kastað á ána,   
 aðgengilegt fyrir hælisleitendur,   
 að koma úr útlegð okkar.  

   
332