Het ontsnapt me en het ontsnapt me 
deze laatste schaduw    
ineenstorting van bewijs    
over elk gekozen onderwerp.        
 
Het past bij mij om moe te zijn     
bij de zonsondergang van de geest    
met sissende kreken    
van een oude oceaan.        
 
En ik heb niets    
niets dan de kreet van mijn liefste    
onder het prieel    
's nachts ademen.        
 
Fusie van tijd    
met gebogen bomen    
gehuld in mist    
in de holte van de grijze golven.        
 
Om lief te hebben met een eeuwige zuigzoen    
de pit van het leven    
dat de krekels zingen    
met ongelooflijke strekking.        
 
Als ik moet vasthouden    
al was het maar een lijkwade    
bij de tempelpoort    
neem mij Heer.        
 
zonder glimlach    
tegen de wind aangeboden    
de stilte van het steegje van beukenbomen    
weerspiegelt het laatste gedicht.        
 
Van de oneindigheid van een slepende lucht        
word de volkstaal lek    
buiten adem draaien    
op de helling van metaforen.        
 
Stemmen in de verte    
in deze storm    
waar het magere paard sterft    
terug van missie.        
 
Keer terug zonder lof    
naar de eerste bron    
de klokken luiden    
handgemaakte overschoenen.        
 
Overdragen van officianten    
naar hun mysterieuze caches    
in de waterige berg    
goede herinneringen.        
 
 
655