Svo fallegt í skugganum   
 og saumað í anda   
 hún strauk   
 stráhattur   
 samkvæmt fylkisblikunum.    
  
 kom upp   
 milli katta milli hunda   
 stutt á óvart   
 án þess að berja auga   
 sígarettuna í fráfalli. 
    
 Nurraði að ofan   
 í dómi hneykslunar   
 hellismyndirnar   
 af lánsfötum sínum   
 lent í geislum   
 af reiðhjóli   
 án hækju   
 með klingjandi bjöllu   
 og tréfenders   
 að standa uppréttur.   
   
 Hún var að sikksakka   
 frá platan til platan   
 froskaskurðurinn    
 sprungið bitur loftbólur   
 eins og þú reikar.  
    
 Án athöfn    
 blúndur í vindinum   
 hún reif morgunþokuna   
 hendur á stýrisbandinu   
 keimur af mímósu í nefinu.  
   
 Svo fallegt í skugganum   
 og saumað í anda   
 hún strauk   
 stráhattur    
 samkvæmt fylkisblikunum.  

 
333

   Skref fyrir skref,   
 frá ferð til ferðar,   
 í sirkushring   
 að sandurinn einangrar    
 orðrómurinn lyftir tjöldum sýningarinnar. 
    
 litríkur inngangur,   
 hávaðasamt barnum,   
 hækkað ryk   
 af dýragöngunni,   
 ástríður sálarinnar   
 reist upp að tindunum í musterunum   
 að taka í sundur,   
 að hafa vit   
 og umbreyta.     

 Af blóði og litum,   
 trylltur grátur Erinyes   
 hafa eyðilagt landslag bernskunnar,   
 leirvarir linda    
 hafa rutt sér til rúms   
 með sementsstútum,   
 steinn varnanna hefur verið rifinn úr,   
 það er búið að klippa limgerðina,   
 fylltir skurðir,   
 silfurrefurinn   
 mun ekki lengur finna miðstöðina,   
 illur vindur blæs moldum jarðarinnar   
 í átt að þurrum steinsvölunum,   
 gamalt öskutré hvíslar síðustu ráðstöfunum sínum.     

 Nóttin kúr,   
 sálardúfur   
 yfirhangandi   
 brot á ástandi mannsins,   
 popúlískar lygar   
 koma í stað söngs skáldanna,   
 spor stríðsvéla   
 fylgdu járnskóm hinna loðnu,   
 himininn er að dimma,   
 jafnvel trén sem vestanvindurinn myndaði   
 leggjast í storminn.    
 
 Loftið er ljótt,   
 á grátmúrnum   
 lífsblöð   
 krumpuð og þvinguð   
 við liðum steinanna   
 þakið fléttum   
 verða andspænis hold   
 af handahófi tzimtzum. 
     
 eyddar hendur,   
 upp úr vösunum til að passa   
 klóra í gleymsku,   
 rúllandi augu   
 klipptu gildi andans,   
 sýrðum rjóma   
 trúðabrosförðun 
 síðustu göngur okkar.   
  
 Heiftin tekur við   
 að nóttu til,   
 í hljóði,   
 gert ljótt af vopnasendingum   
 slagsmál og hatur,   
 dappled með því að lyfta   
 nýja uppskeru,      
 gerast viljugur vitorðsmaður   
 af fáránlegri endurreisn.  
    
 Það eru opinberar jurtir   
 en vorin,   
 háskólajurtir    
 af kossi elskhuga    
 á víð og dreif    
 í leit að sviptingunni miklu,   
 brauðstykki   
 neðst á pokanum,  
 vatn í ciborium breytinganna.  
   
 Við munum hækka Sound of ricochets,    
 smásteinum kastað á ána,   
 aðgengilegt fyrir hælisleitendur,   
 að koma úr útlegð okkar.  

   
332

   minni í öndunarstöðvun   
 fjögur blóm á gluggakistunni   
 lítil stelpa á fjórum fótum   
 á floti   
 af mölbrotinni sól   
 af bróður mínum, vinur minn, sonur minn, vinur minn   
 félagar   
 í dögun blómstrandi möndlutré   
 þegar nagli   
 slá út með beittri línu   
 leið sumarsins   
 vakning varðturns   
 á sléttu raðað   
 vitur framhlið   
 yfir skóginn   
 meðfylgjandi auga   
 án lendingar   
 hugsanir   
 fara upp á móti   
 þessi dómkirkjuspíra   
 springa arfleifð wicker körfuna   
 umfang   
 á upprunablaðinu   
 í því ferli að vera til   
 hangandi galosana   
 á endum mjóra fóta   
 eins og þú ferð     
 gull ryk   
 hendur þurrka út   
 krafnasprotinn   
 sloppinn texti   
 af sprungnu skinni   
 grunur um minningar   
 án hungurs   
 í þessu myrka landi   
 þar sem konur, menn og börn eftir vínberjaskotið   
 reykelsi með skýrleika þeirra   
 handleggurinn af fölnuðum blómum   
 úfið hár   
 að kaldhæðni gaddahjálma   
 að brjóta sköflunga af bleiktum líkama   
 í sirkus neyðarrýmingar   
 kerrur og búnt sem passa við   
 littla stelpan mín   
 Ég mun kveikja eld   
 einu sinni enn   
 segja þér sögu fyrir svefn   
 silfurpappír   
 sett á gluggakistuna   
 að fljóta   
 á hafi minninganna   
 tilhugalífsritual   
 hvítt ljósop   
 dyr kærleikans   
 að ýta með blíðu látbragði   
 langt langt frá landi   
 skuggi hins mikla álms.    

  
331

   Flaug  
 ungi maðurinn með sígarettuna  
 í þessum tröppum  
 án þess að þrepið komi fram  
 í skiptum fyrir lítinn stól  
 setjast niður hvað mun fólk segja  
 með löngum fingrum   
 kasta háðinum  
 sparlega  
 trójuhestur  
 brjótast inn  
 herbergi vincents  
 niður í sal væntinganna  
 kötturinn hoppar á borðið  
 knúsa háls barnsins  
 slíta með endalausu augnaráði  
 leikurinn um þúsund og eina freistingar  
 brjóta nætur ofn  
 upp skjálfandi  
 spaðahjól endurnýjunarinnar  
 á köldum morgni  
 engu að síður cauterized  
 smjörbollar þessara hugsana  
 með áleitandi andardrætti  
 undanþágur
 við bryggju  
 án þess að lestin rífi loftið  
 af hryggleysingjum sínum
 uppsöfnun brennsluúrgangs  
 fyrir að hluta
 endurnýja brennandi beygju dýrsins
 frammi fyrir syngjandi meyjunni.

 Bak við gluggann
 vetrartré   
 forðaðist að ákveða á staðnum
 ástarorð úr liðinni fortíð.


330

 Á mörkum draumsins   
 faðirinn   
 réttu fram hönd þína   
 móðirin   
 hendur fyrir aftan bak   
 hundurinn   
 loka slóðinni   
 barnið   
 felur.  
   
 Í fjarska hollensk mylla   
 fyrstu hæð   
 íbúðirnar eru opnar   
 súlurnar styðja bogana   
 mjólkurhvítt hylur veggina   
 hesturinn er tilbúinn.  
      
 Einn !   
 monte   
 þurrka út nammið   
 með látbragði   
 ekki halda aftur af dauðanum   
 vera vindurinn í svölum bjarta morgunsins   
 vertu ljómi rýmis þíns   
 hikstar lífið   
 vermilion með krampa   
 vertu himinn í dýrð   
 barnið mitt   
 demantur minn í augnablikinu   
 við hornið á vörum   
 brospunktur   
 bara tilefni fyrir kapphlaup   
 bara núningurinn við hið eilífa.
        
 Elding   
 þú veist leiðina   
 hægt og rólega   
 nema fyrirmælin   
 halla skugganna.   
    
 Vertu   
 frosinn á Golgata hjóna   
 skotmark sannleikans   
 þetta flauelsstykki   
 hvar á að leggja höfuðið   
 auga í auga   
 fyrir tárið.    

  
317